Έβαλα μέσα στην ψυχή μου τέτοια υπόσχεση…

μικρό απόσπασμα

από την αυτοβιογραφία του Παϊσίου Βελιτσκόφσκι

Έχοντας απόλυτη ελευθερία, δεν ασχολούμουν με τίποτε άλλο παρά με την ανάγνωση των ιερών βιβλίων, από την όποια όλο και περισσότερο βεβαι­ωνόμουν για την αμετάβλητη πρόθεση μου να γίνω μοναχός. Επίσης κα­τανόησα τελείως ότι χωρίς καλά έργα, δηλαδή χωρίς την ακριβή τήρηση των εντολών του Χριστού, με μόνη την ορθόδοξη πίστη, είναι αδύνατο να σωθεί κανείς. Και τότε έβαλα μέσα στην ψυχή μου τέτοια υπόσχεση: με τη βοήθεια της χάριτος του Θεού, να μην κατακρίνω τον πλησίον μου, και αν ακόμη με τα ίδια μου τα μάτια τον έβλεπα να αμαρτάνει, γνωρίζοντας καλά ότι ένας μόνο υπάρχει δίκαιος και αληθινός κριτής ζωντανών και νεκρών, ό αληθινός Θεός ημών ό Χριστός, ό όποιος θα αποδώσει στον κα­θένα κατά τα έργα του.

Αυτός πού κατακρίνει τον πλησίον του ιδιοποι­είται για τον εαυτό του το θείο τούτο αξίωμα, και γίνεται ό ίδιος κριτής ζωντανών και νεκρών τί υπάρχει τρομερότερο από αυτό; Ακόμη υποσχέθηκα να μην έχω μίσος μέσα στην ψυχή μου, το όποιο, κατά τη μαρ­τυρία των άγιων Γραφών, είναι το μεγαλύτερο από όλα τα αμαρτήματα. Επίσης, από όλη μου την καρδιά και την ψυχή να συγχωρώ στον πλησίον μου τα αμαρτήματα του, με την ελπίδα της άφεσης και των δικών μου από τον Θεό. Διότι αυτός πού δεν χαρίζει στον πλησίον τα αμαρτήματα του, δεν πρόκειται να έχει άφεση και των δικών του αμαρτιών από τον ουρά­νιο Πατέρα. Ακολούθησα λοιπόν αύτη την υπόσχεση μου ενώπιον του Θεού για την τήρηση αυτών των εντολών, έστω και αν εξαιτίας της αμέ­λειας μου δεν αξιώθηκα στην πράξη να την εφαρμόσω. Εντούτοις, με τη θεία βοήθεια, στο μέτρο της δύναμης μου, ακολουθώ με σωστή γνώση αυτές τις εντολές του Θεού, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, ως την ευθετότερη και ευκολότερη οδό για τη σωτηρία· άλλος, σωστότε­ρος δρόμος, προς τη σωτηρία δεν υπάρχει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ Αντώνιος-Αιμίλιος Ταχιάος UNIVERSITY STUDIO PRESS

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεννήθηκε το 1722 στην Πολτάβα της Ουκρανίας, ο κατά κόσμον Πέτρος, από πατέρα ιερέα και μητέρα πού αργότερα έγινε μοναχή. Δεκαπέντε ετών μετέβη στη μονή Λιοΰμπεσκ και κατόπιν στη Μεγάλη Λαύρα του Κιέβου. Πνευματικό οδηγό είχε τον ησυχαστή Βασίλειο, συγγραφέα και μεταφραστή νηπτικών έργων. Το 1742, ύστερα άπό διωγμούς Ουνιτών στην πατρίδα του, μετέβη στη Βλαχία και μόνασε εκεί επί τετραετία, λαμβάνοντας τ΄ όνομα Πλάτων. Το 1746 αναχώρησε για το πολυπόθητο Άγιον Όρος.

Ασκήθηκε στην Καψάλα, όπου εκάρη μοναχός άπό τον Γέροντα του Βασίλειο με τ΄ όνομα Παΐσιος. Το 1758 χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς και απέκτησε δωδεκαμελή συνοδεία. Κατόπιν πήγε με τη συνοδεία του στο Κελλί του Προφήτου Ηλιού, το όποιο μετέτρεψε σε σκήτη, πού ανήκει στη μονή Παντοκράτορος. Απέκτησε περί τους πενήντα καλούς μαθητές, για τους οποίους συνέταξε τυπικό κατά την αγιορείτικη τάξη, και άρχισε τις μεταφράσεις των Πατέρων της Εκκλησίας στα σλαβικά, όπως Ισαάκ του Σύρου και Γρηγορίου του Σιναΐτου, διδάσκοντας σε όλους την ευχή του Ιησού. Το τελευταίο εξάμηνο της αγιορείτικης ζωής του το διήλθε στην Ιερά μονή Σίμωνος Πέτρας (1762). Μετά άπό δεκαεπτά χρόνων παραμονή στον ιερό Άθωνα, ο όσιος Παΐσιος επέστρεψε το 1763 στη Μολδαβία παίρνοντας μαζί του αρκετούς μοναχούς.

Εγκαταστάθηκε στη μονή Δραγκομίρνα και απέκτησε πολλούς μαθητές Ρώσους, Ρουμάνους και Βουλγάρους. Τους δίδασκε καθη μερινά στη γλώσσα τους να τηρούν πενία, υπακοή, ταπεινοφροσύνη, σιωπή και να εντρυφούν στη μελέτη των νηπτικών πατέρων. Έγινε ηγούμενος της αρχαίας μονής του Νεάμτς, την οποία κατέστησε σπουδαίο πνευματικό κέντρο, με τις μεταφράσεις Ελλήνων Πατέρων και ασκητών και τη ζωή της ευχής του Ιησού. Αξιοσημείωτη είναι ή μετάφραση της Φιλοκαλίας (1793). Τη φήμη του αγίου Γέροντος Παϊσίου ακούγοντας ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης θέλησε να γίνει μαθητής του, μα εμποδίσθηκε από διάφορες συμπτώσεις κι επέστρεψε στο Άγιον Όρος.

Στη μονή Νεάμτς ανεπαύθη ειρηνικά στις 15 Νοεμβρίου 1794 ο μεγάλος στάρετς, για το έργο του οποίου μιλούν πολλοί με δικαιολογημένο θαυμασμό. Υπήρξε αναζωογονητής του μοναχισμού στη Ρουμανία και τη Ρωσία. Οι πολυάριθμοι και αξιόλογοι μαθητές του έγιναν, μετά την κοίμηση του, κήρυκες των διδαχών του. Οι μονές Δραγομίρνα, Σέκου και Νεάμτς ήταν τα κέντρα της λαμπρής ασκητικοφιλολογικής κινήσεως κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, όπου οι μαθητές του, με τη νηπτική τους εργασία και τ΄ ανεπτυγμένα φιλολογικά τους κριτήρια, μόχθησαν για την πνευματική ανύψωση της Μολδαβίας. Το πνεύμα των ιεροπρεπών Κολλυβάδων μετέφερε ο όσιος Παΐσιος στα Βαλκάνια και τη Ρωσία. Τιμάται ιδιαίτερα από τους Ρώσους και τους Ρουμάνους. Η επίσημη αναγνώριση της αγιότητας του έγινε από το Πατριαρχείο Μόσχας το 1988 και από το Πατριαρχείο Ρουμανίας το 1992.

Την πρώτη βιογραφία του έγραψε το 1817 ο μαθητής του μοναχός Μητροφάνης, πού στηρίχθηκε στην αυτοβιογραφία του οσίου Παϊσίου και στις προσωπικές αναμνήσεις του. Ακολούθησαν αρκετές άλλες, πού κυκλοφόρησαν ευρύτατα στα ρουμανικά και ρωσικά και μεταφράσθηκαν στα ελληνικά.

Η μνήμη του τιμάται στις 15 Νοεμβρίου.

Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους

Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 2007

http://oparadeisos.wordpress.com/2011/12/10/%CE%AD%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%AD%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CF%85%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B5/#more-7279