 Ο ορθόδοξος ναός είναι το καταφύγιο από τις μάταιες μέριμνες και τις βιοτικές ταλαιπωρίες. Είναι το ήσυχο λιμάνι των ψυχών που ζητούν τη σωτηρία. Εδώ η άφθαρτη τροφή της ψυχής. Εδώ το φως, «το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Εδώ ο καθαρός πνευματικός αέρας. Εδώ «πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιω. 4, 14). Εδώ η προσφορά των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Εδώ η κάθαρση των ψυχών.
Εδώ, στον ναό, ο άνθρωπος κατανοεί την αξία της ψυχής του και τον προορισμό της ζωής του. Εδώ αφυπνίζεται η συνείδησή του και βλέπει τη ματαιότητα της γης και των επιγείων. Εδώ εννοεί την πρόσκαιρη και την αιώνια αποστολή του. Εδώ αναγνωρίζει τις πικρές συνέπειες της πτώσεώς του, τη φθορά της ψυχής και του σώματος. Αλλά και εδώ ανακαλύπτει τον Λυτρωτή και Σωτήρα Χριστό, που τον αποκαθιστά στο αρχέγονο κάλλος με τα άγια και ζωοποιά Του μυστήρια. Εδώ γνωρίζει την πραγματική του σχέση με τον Θεό και τους ανθρώπους.
Ο ναός είναι ο επίγειος προθάλαμος του ουρανού, ο τόπος της συναντήσεως και συμφιλιώσεως του ανθρώπου με τον Πλάστη του, το θείο διδακτήριο που εκπαιδεύει και καλλιεργεί τους χριστιανούς για να καταστούν πολίτες του ουρανού, τους διδάσκει ουράνια ήθη, τους εμφυτεύει ουράνια βιώματα. Αυτός είναι το σχολείο της μετανοίας, γι’ αυτό και τόσο συχνά ακούμε το «Κύριε ελέησον!», τη θρηνητική ικεσία του μετανοούντος αμαρτωλού, την κραυγή του πτωχεύσαντος ανθρώπου εξ αιτίας των αμαρτιών του.
«Ταχύ προκαταλαβέτωσαν ημάς οι οικτιρμοί σου, Κύριε, ότι επτωχεύσαμεν σφόδρα...».
«Ο οίκος μου οίκος προσευχής εστίν» (Λουκ. 19, 46). Σε κάθε άλλο χώρο υπάρχουν πολλά πράγματα που μάς αποσπούν από την προσευχή. Στο ναό όμως όλα μάς προτρέπουν σε προσευχή: η ιδιόμορφη αρχιτεκτονική, οι εικόνες του Κυρίου και των αγίων, το ιερό βήμα με την αγία τράπεζα και τα ιερά σκεύη, οι ιερείς με τα λειτουργικά τους άμφια, το κατανυκτικό φως των κεριών και των κανδηλών, η ευωδία του θυμιάματος, η ψαλμωδία και η τελετουργία των ιερών ακολουθιών.
Όλα εμπνέουν, όλα κατανύσσουν, όλα μεταρσιώνουν την ψυχή και την οδηγούν κοντά στον Κύριο.
Τι πιο μεγαλιώδες, πιο συγκλονιστικό, πιο ιερό και άγιο από τη θεία λειτουργία, κατά την οποία ο ίδιος ο Θεός σφαγιάζεται αναίμακτα και προσφέρεται στο πλάσμα Του; Κι όμως πολλοί χριστιανοί περιφρονούν αυτή την ουράνια μυσταγωγία και δεν προσέρχονται στον ναό όταν τελείται. Άλλοι πάλι έρχονται μόνο από συνήθεια και στέκονται ράθυμοι, ψυχροί, περιπλανώμενοι με τη σκέψη και το βλέμμα. Γιατί; Διότι ίσως κατά βάθος δεν πιστεύουν στο μυστήριο, δεν συλλαμβάνουν το μεγαλείο του, τη θεουργό δύναμή του, τους σωτηρίους καρπούς του. διότι δεν έχουν αναγεννηθεί από την πλούσια προσφερόμενη χάρι του Θεού και ο ύπνος της πνευματικής αδιαφορίας έχει βαρύνει τα βλέφαρα της ψυχής τους.
Αδελφοί, «μη καθεύδωμεν ως και οι λοιποί, αλλά γρηγορώμεν και νήφωμεν» (Α’ Θεσ. 5,6), «νυν γαρ εγγύτερον ημών η σωτηρία η ότε επιστεύσαμεν» (Ρωμ. 13,11).
Συμμετέχοντας με πίστη, ευλάβεια και φόβο Θεού στη θεία λειτουργία, μπορούμε βαθειά να ελπίζουμε και πρέπει ακλόνητα να πιστεύουμε, ότι κάθε αίτημά μας προς τον Θεό θα εισακουσθεί και θα εκπληρωθεί, εφ’ όσον βέβαια είναι ωφέλιμο για την ψυχή μας ή αναγκαίο για τη ζωή μας. Κάθε αίτημα υπέρ υγείας και σωτηρίας των ζώντων χριστιανών ή υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο από τον Θεό την ώρα αυτή, αφού ο Κύριος ακριβώς γι’ αυτό θυσιάζεται. Αν ο ουράνιος Πατέρας μας «του ιδίου υιού ουκ εφείσατο, αλλ’ υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν, πως ουχί και συν αυτώ τα πάντα ημίν χαρίσεται; (Ρωμ. 8,32).
 Πριν από κάθε λειτουργία, στον όρθρο, ο λειτουργός ιερεύς κάνει την τελετή της προσκομιδής. Φέρνει δηλαδή στην αγία Πρόθεση τις προσφορές των πιστών και τις τεμαχίζει: Πρώτα βγάζει τη μεγάλη μερίδα, τον Αμνό, που θα μεταβληθεί σε Σώμα Κυρίου, και έπειτα τις μερίδες της Κυρίας Θεοτόκου, των αγγέλων, των αγίων και των χριστιανών, «ζώντων και τεθνεώτων», τις οποίες τοποθετεί γύρω από τον Αμνό, μέσα στο ιερό δισκάριο.
Βλέπετε; Ολόκληρη η Εκκλησία, στρατευομένη και θριαμβεύουσα, μέσα στο δισκάριο! Ο Κύριος Ιησούς, η Παναγία Μητέρα Του, ο Τίμιος Πρόδρομος, οι προφήτες, οι απόστολοι, οι μάρτυρες, οι όσιοι, οι δίκαιοι, «πάντων των αγίων ο χορός», ενωμένοι με μάς, τους ευτελείς και ταπεινούς. Κοινωνία ζώντων και τεθνεώτων. Κοινωνία αγίων και αμαρτωλών. Κοινωνία Θεού και ανθρώπων. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού!
Λάβετε, φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα... Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου...» Ποιος μπορεί να συλλάβει το μεγαλείο της θεϊκής προσκλήσεως, που απευθύνεται στους πιστούς με τα χείλη του ιερέως; Ποιος μπορεί να εισχωρήσει στο μυστήριο και στο θαύμα; Κανείς, ούτε οι άγγελοι του ουρανού, γιατί είναι ασύλληπτο και απροσπέλαστο από κάθε νου, όπως ο ίδιος ο Θεός.
Ω, τι ευεργεσία του Πλάστη προς το πλάσμα Του! Προσφέρει Εκείνος, ο Αθώος, τον εαυτό Του «αντίλυτρον υπέρ πάντων» (Α’ Τιμ. 2, 6), ενόχων και αμαρτωλών. Κι εμείς πως αντιμετωπίζουμε την προσφορά Του, πώς απαντούμε στην πρόκλησή Του; Συνήθως με αδιαφορία, ψυχρότητα ή και περιφρόνηση. Δεν πλησιάζουμε στο ποτήριο της Ζωής, παρά σπάνια, και τότε από συνήθεια ή από ανάγκη.
Αδελφοί μου, γιατί στερείτε τον εαυτό σας από ένα τέτοιο ατίμητο θησαυρό, γιατί αρνείσθε τη ζωή που σάς προσφέρει δωρεάν ο Κύριος; Γιατί Τον περιφρονείτε; Δεν ερχόμασθε στον ναό μόνο για να παρακολουθήσουμε την τελετουργία, ούτε μόνο για να παρακαλέσουμε ή να δοξάσουμε τον Κύριο. Ερχόμαστε για να ενωθούμε εσωτερικά με το πάθος Του, να συσταυρωθούμε αλλά και να συναναστηθούμε μαζί Του.
Γι’ αυτό λοιπόν, «προσέλθετε...»
Όλη η λατρεία μας εδώ στη γη είναι τύπος και εικόνα της ουρανίας λατρείας του Θεού. Η ωραιότης του ναού, εικόνα της ωραιότητος του ουρανού. Το φως, εικόνα του ακτίστου φωτός και της απροσίτου δόξης του Θεού. Το ευωδιαστό θυμίαμα, «αι προσευχαί των αγίων» (Αποκ. 5, 8). Η υμνωδία, εικόνα της ακατάπαυστης αγγελικής δοξολογίας. Η ψυχική γλυκύτης και η πνευματική τέρψις από τη γήινη λατρεία του Θεού, μια ασήμαντη πρόγευσις της ουρανίας ανεκφράστου ηδονής των αγίων και των δικαίων, από την ενατένισι του προσώπου του Κυρίου. Τα λαμπρά άμφια των λειτουργών, εικόνα των μελλόντων υπερφώτων και αφθάρτων ενδυμάτων της βασιλείας του Θεού: «τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτών» (Ματθ. 13, 43).
 Τρομερή θα είναι η μέρα, που ο ίδιος ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, των ορατών και των αοράτων, θα έλθει πάλι για να κρίνει τον κόσμο. Τότε ο Κύριος θα ποιήσει «ουρανόν καινόν και γην καινήν» (Αποκ. 21, 1). Τότε «και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται» (Β’ Πέτρ. 3, 10 ). Τότε ο ουρανός θα τυλιχθεί σαν χαρτί και «ο ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες πεσούνται από του ουρανού, και αι δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται»! (Ματθ. 24, 29). Τότε θα έρθει ο δίκαιος Κριτής «επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» (Ματθ. 24, 30), και «κρίνει την οικουμένην εν δικαιοσύνη» (Ψαλμ. 9, 9). Ω ψυχή μου, να είσαι έτοιμη κάθε ώρα για να παρασταθείς σ’ αυτό το φοβερό θείο δικαστήριο, την ημέρα της γενικής κρίσεως, που θα έρθει «ως κλέπτης εν νυκτί» (Β’ Πέτρου 3, 10), αλλά θα έρθει οπωσδήποτε.
Μη λησμονείτε στην προσευχή σας κανέναν άνθρωπο. Να προσεύχεσθε για τους γονείς και τα αδέλφια σας, τους συγγενείς και τους φίλους σας, τους διδασκάλους και τους εργοδότες σας, τους ποιμένες και τους άρχοντες, τους πιστούς και τους απίστους, «τους εγγύς και τους μακράν». Να προσεύχεσθε «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Η προσευχή μάς ενώνει με όλους τους ανθρώπους μέσω του Θεού. Τι μεγαλείο! Η προσευχή είναι η ζωηρότερη εκδήλωση της αγάπης του χριστιανού, που αγκαλιάζει ολόκληρη την κτίση. Η προσευχή είναι η έκφραση της ενότητος των «πανταχού της οικουμένης» μελών της Εκκλησίας, στο όνομα του Χριστού. Η αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς» (Β΄ Κορ. 5, 14).
Από το Βιβλίο
«Ο ουρανός στη γη»
Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης
Εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου
http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=1053&Itemid=2 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου