Τα θαύματα άλλοτε και σήμερα

Τι λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Γιατί λένε μερικοί, δεν γίνονται σήμερα θαύματα; (την απάντηση μου να την ακούσετε με πολλή προσοχή. Γιατί το ερώτημα αυτό το ακούω από πολλούς. Και τακτικά. Αδιάκοπα. Πάντοτε).
Γιατί τότε, όσοι ελάμβαναν το βάπτισμα, άρχιζαν και μιλούσαν ξένες γλώσσες, και τώρα αυτό δεν γίνεται πια;
Γιατί σήμερα ο Θεός πήρε την χάρη των θαυμάτων; Το κάνει, όχι για να μας ατιμάση, αλλά για να μας δώση πιο πολλή τιμή.
Πως; Σας το εξηγώ.
Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης ήσαν πιο σκοτισμένοι από μας, αφού μόλις είχαν ξεφύγει από την ειδωλολατρεία. Το μυαλό τους ήταν χοντρό• δεν έκοβε. Ήσαν βουτηγμένοι και κολλημένοι στην ύλη. Δεν μπορούσαν να φαντασθούν, ότι υπήρχαν και αγαθά μη υλικά, πνευματικά. Και φυσικά δεν ήξεραν τίποτε για τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γιατί όλα αυτά τα δεχόμαστε μόνον, όταν έχωμε πίστη. Για αυτό ήταν ανάγκη να γίνωνται θαύματα.

Γέρων Παΐσιος:1) Ο υπερήφανος δεν έχει πνευματικές πτήσεις αλλά πτώσεις, 2)Τον φιλότιμο αγώνα μας χαίρεται ο Χριστός

Ο υπερήφανος δεν έχει πνευματικές πτήσεις αλλά πτώσεις
- Γέροντα, υποχώρησαν τα δέκατα που είχα.
- Χαίρομαι πολύ που υποχώρησαν –δόξα τω Θεώ- , γιατί πολύ σε ταλαιπωρούσαν. Πιστεύω ότι τώρα θα υποχωρήσουν και τα πνευματικά δέκατα, αν πιάσης την υπερηφάνεια από την οποία προέρχονται. Γιατί είναι αλήθεια ότι η υπερηφάνεια ανεβάζει όχι μόνο δέκατα πνευματικά αλλά και μεγάλο πυρετό πνευματικό. Ανάλογα με το ανέβασμα της υπερηφανείας είναι και το ανέβασμα του πνευματικού πυρετού, ο οποίος επιδρά και στο σώμα, και αρχίζει να ανεβαίνει και ο σωματικός πυρετός, επειδή η ψυχή και το σώμα συνεργάζονται.
Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια. Σαν την βδέλλα που, αν κολλήση επάνω σου, σου ρουφάει το αίμα, έτσι και η υπερηφάνεια ρουφάει όλο το εσωτερικό του ανθρώπου. Φέρνει και πνευματική ασφυξία, γιατί καταναλώνει όλο το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής.

Κύριε, εὐλόγησον τὴν βρῶσιν καὶ τὴν πόσιν τῶν δούλων Σου (Γ´ Μέρος)

Ἀπὸ τὸν Μικρὸ Εὐργετινό (ἀπὸ τὸ Γεροντικό):

Ἕνας ἀπὸ τοὺς πατέρες διηγήθηκε ὅτι κάποιος μεγάλος καὶ διορατικὸς γέροντας κάθησε μιὰ φορὰ νὰ φάει μαζὶ μὲ ἀρκετοὺς ἀδελφούς. Καὶ, καθὼς ἔτρωγαν, τοὺς παρατηροοῦσε ὁ γέροντας μὲ τὰ πνευματικά του μάτια καὶ ἔβλεπε ἄλλους νὰ τρῶνε μέλι, ἄλλους ψωμὶ καὶ ἄλλους ἀκαθαρσίες. Ἀποροῦσε γι’ αὐτὸ καὶ παρακαλοῦσε τὸν Θεό: «Κύριε, ἐξήγησέ μου τὸ μυστήριο τοῦτο. Πῶς, ἐνῶ πάνω στὸ τραπέζι βρίσκονται γιὰ ὅλους τὰ ἴδια φαγητά, τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ τρῶνε φαίνονται τόσο διαφορετικά;». Ἄκουσε τότε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ νὰ τοῦ λέει: «Αὑτοὶ ποὺ (φαίνονται ὅτι) τρῶνε μέλι, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κάθονται στὸ τραπέζι μὲ φόβο Θεοῦ καὶ πνευματικὴ χαρά, ποὺ προσεύχονται ἀδιάλειπτα καὶ ποὺ ἡ προσευχή τους σὰν θυμίαμα ἀνεβαίνει στὸν Θεό. Αὐτοὶ ποὺ (φαίνονται ὅτι) τρῶνε ψωμί, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ εὐχαριστοῦν τὸν Θεὸ γιὰ τὴν βρώση ὅσων Ἐκεῖνος τοὺς δώρισε. Αὐτοί, τέλος, ποὺ (φαίνονται ὅτι) τρῶνε ἀκαθαρσίες, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ γκρινιάζουν καὶ λένε: “Αὐτὸ εἶναι καλό”, “Αὐτὸ εἶναι μπαγιάτικο”».

Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ συλλογιζόμαστε μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀλλ’ ἀπεναντίας νὰ δοξολογοῦμε καὶ νὰ ὑμνοῦμε τὸν Θεό, ἐκπληρώνοντας τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου: «Εἴτε ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε» (Α´ Κορ.10:31).