Ἡ ἀθλιότης τοῦ ἀνθρώπου. Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ (Λουκ. 13,10-17). (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Πατήστε γιὰ μεγέθυνση

https://sites.google.com/site/orfeasfm/

Ἁγία Βαρβάρα ἡ Μεγαλομάρτυς. +4 Δεκεμβρίου

Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἔζησε, ὅταν στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης ἦταν ὁ Διοκλητιανός. Ὁ πατέρας της ἦταν τοπικὸς ἄρχοντας στὴν Ἡλιούπολη (Μπάαλμπεκ) στὸ Λίβανο. Λεγόταν Διόσκορος καὶ ἦταν φανατικὸς εἰδωλολάτρης. Ὁ πατέρας της ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, εἶχε δώσει στὴν Ἁγία καὶ μόρφωση.

.        Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ὄντας ὄμορφη γυναίκα, κλείστηκε ἀπὸ τὸν πατέρα της, ὅταν ἐκεῖνος ἔφυγε γιὰ ταξίδι, σὲ ἕναν πύργο οὕτως ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ κανένας νὰ τὴν δεῖ. Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἐγκλεισμοῦ της, σκεπτόμενη τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν φύση, ἀνακάλυψε τὴν ἀληθινὴ θρησκεία μόνη της καὶ ἀπὸ εἰδωλολάτρισσα ἔγινε Χριστιανή. Φεύγοντας ὁ πατέρας της, ἄφησε ἐντολὴ νὰ κατασκευαστεῖ ἕνα λουτρὸ στὸν πύργο καὶ σὲ αὐτὸ νὰ ἀνοιχτοῦν δύο παράθυρα. Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἀνοιχτεῖ καὶ ἕνα τρίτο, θέλοντας ἔτσι νὰ μαρτυρήσει τὴν πίστη της στὸν τριαδικὸ Θεό.

Κλεόπα Ιλίε. 13 χρόνια από την κοίμησή του ( † 2/12/1998)

 Πώς προείδε την κοίμησή του ο Γέροντας Κλεόπας Ιλίε

«Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της Σοφίας Σου εδηλωσάς μοι». Ξέρουμε ότι ο Θεός σ΄ αυτούς που αγαπάει φανερώνει τα άρρητα μυστήριά
Του. Κι ένα απ΄ αυτά τα μυστήρια είναι η αποκάλυψη της στιγμής του χωρισμού της ψυχής από το σώμα. Μια τέτοια Θεϊκή αποκάλυψη είχε ο μεγάλος γέροντας της Ρουμανίας ο π. Κλέοπας Ηλιε.
Στη μονή Σιχαστρία κάθε Παρασκευή όλοι οι μοναχοί εξομολογούνται.
Έρχονται και οι μοναχοί από διάφορες σκήτες της μονής και όσοι βρίσκονται σε κάποιο διακόνημα μακριά από τη μονή. Το Σάββατο η την Κυριακή όσοι είναι έτοιμοι κοινωνούν ή στη μονή ή στη σκήτη όπου ζουν.
Μια Παρασκευή στη νηστεία των Χριστουγέννων ήρθε στον π. Κλέοπα ένας μοναχός ο οποίος ήταν υποτακτικός στο κελί του γέροντα για πολλά χρόνια και τώρα ζούσε σε μία σκήτη για να εξομολογηθεί. Αφού αλάφρωσε τη ψυχή του ετοιμάστηκε να γυρίσει στην σκήτη του. Αλλά όταν πήγε να πάρει ευλογία από τον γέροντα, του είπε να μείνει μέχρι την επομένη για να κοινωνήσουν μαζί. Ήταν η πρώτη φορά απ΄ όταν
έφυγε από κοντά του που του το ζήτησε. Τελικά ήταν και η μοναδική.

Πῶς πρέπει νὰ φυλᾶμε τὸ νοῦ μας ἀπὸ τὴν πολυπραγμοσύνη καὶ τὴν περιέργεια. Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Καθὼς εἶναι ἀνάγκη νὰ φυλᾶμε τὸ νοῦ μας ἀπὸ τὴν ἀγνωσία, ὅπως εἴπαμε πρίν, ἔτσι παρομοίως εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸν φυλᾶμε ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν πολυπραγμοσύνη, τὴν ἀντίθετή της ἀγνωσίας. Γιατὶ, ἀφοῦ τὸν γεμίσουμε ἀπὸ πολλοὺς λογισμοὺς μάταιους καὶ ἄτακτους καὶ βλαπτικούς, τὸν κάνουμε ἀδύνατο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβη ἐκεῖνο ποὺ ταιριάζει στὴν ἀληθινὴ ἀπονέκρωσί μας καὶ τελειότητα. Γι᾿ αὐτό, πρέπει νὰ εἶσαι σὰν πεθαμένος ἐντελῶς, σὲ κάθε ἔρευνα τῶν ἐπιγείων πραγμάτων, τὰ ὁποῖα, ἂν καὶ μπορεῖ νὰ ἐπιτρέπωνται, δὲν εἶναι ὅμως καὶ ἀναγκαία. Καὶ μαζεύοντας πάντα τὸ νοῦ σου, ὅσο μπορεῖς μέσα στὸν ἑαυτό σου, κάνε τὸν ἀμαθῆ ἀπὸ τὰ πράγματα ὅλου τοῦ κόσμου τὰ πράγματα.

Τὰ μηνύματα, οἱ καινούργιες εἰδήσεις καὶ ὅλες οἱ μεταβολὲς καὶ οἱ ἀλλοιώσεις, μικρὲς καὶ μεγάλες του κόσμου καὶ τῶν βασιλείων, ἂς εἶναι γιὰ σένα τέτοιου εἴδους, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν καθόλου (1). Ἀλλὰ καὶ ἂν σοῦ προσφέρωνται ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐναντιώσου σὲ αὐτά, ἀπομάκρυνέ τα ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ τὴ φαντασία σου. Ἂς εἶσαι δὲ προσεκτικὸς ἐραστὴς στὸ νὰ καταλάβης τὰ πνευματικὰ καὶ τὰ οὐράνια, μὴ θέλοντας νὰ γνωρίζῃς ἄλλο μάθημα στὸν κόσμο, παρὰ τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ τὴ ζωή του καὶ τὸν θάνατο καὶ τὸ τί ζητάει αὐτὸς ἀπὸ σένα· καὶ βέβαια θὰ εὐχαριστήσῃς πολὺ τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος ἔχει γιὰ ἐκλεκτοὺς καὶ ἀγαπημένους του ἐκείνους ποὺ τὸν ἀγαποῦν καὶ φροντίζουν νὰ κάνουν τὸ θέλημά του.

Ἡ δύναμη τῆς πίστεως. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο 

«Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.232-235)

Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου

Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007

Ὁ Γιάννης Ἀπῆκος, ἀπό τό Μανταμάδο τῆς Λέσβου, ξενιτεμένος στὴ Γερμανία, ζοῦσε ἥσυχα καί χριστιανικά μέ τή γυναίκα του Καλλιόπη.
Τό Νοέμβριο τοῦ 1987 ἡ Καλλιόπη ἀρρώστησε σοβαρά μέ βαρύ ἐγκεφαλικό.  Μεταφέρθηκε ἀμέσως σέ γερμανικό νοσοκομεῖο, ὅπου παρέμενε σέ κωματώδη κατάσταση γιά πέντε βδομάδες. Οἱ γιατροί δέν τῆς ἔδιναν ζωή. Ὥρα μέ τήν ὥρα περίμεναν τό μοιραῖο.
Στήν οἰκογένεια ἐπικρατοῦσαν πόνος καί θλίψη.  Νά ὅμως πού φάνηκε κάποια ἐλπίδα: Ὁ προστάτης τοῦ Μανταμάδου, τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας τους, ὁ Ταξιάρχης Μιχαήλ.
Ὅλη ἡ οἰκογένεια γονάτισε αὐθόρμητα μπροστά στό εἰκονοστάσι καί σήκωσε τά μάτια ἱκετευτικά στό εἰκόνισμα τοῦ ἀρχάγγελου.  Προσευχήθηκαν μέ πόνο, μέ πίστη, μέ δάκρυα. Ὕστερα σηκώθηκαν γαληνεμένοι, μέ κάποια κρυφή ἐλπίδα.
Ἀπ’ αὐτήν ὅμως τήν ὁμαδική προσευχή ἀπουσίασε ὁ ἀδελφός τῆς ἄρρωστης, ὁ Ἡρακλῆς. Ἦταν μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ, γι’  αὐτό εἶχε ἀνοίξει ἀθόρυβα τήν πόρτα κι εἶχε ἐξαφανιστεῖ.
Πρωί-πρωί ξεκίνησαν γιά τό νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ δοκίμασαν μιά ἔκπληξη. Ἡ ἄρρωστη, πού μέχρι χθές βρισκόταν σέ κῶμα, εἶχε ἀνοιχτά τά μάτια καί τούς κοιτοῦσε.
-Τί συμβαίνει, Καλλιόπη; ρώτησε ὁ Γιάννης.
-Ποῦ πήγατε τήν εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχη πού εἴχαμε σπίτι; ρώτησε ἐκείνη μέ δυσκολία.
-Ἐκεῖ εἶναι, στή θέση της.
Τότε φάνηκε ἡ γυναίκα νά ἡσυχάζει, καί μέ πολύ κόπο συνέχισε.

Ο ΑΒΒΑΣ ΖΗΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΝΗΣΤΕΥΤΗΣ

Σέ μια κωμόπολη ζούσε κάποιος πού τόσο πολύ νήστευε, ώστε όλοι να τον διαφημίζουν σαν μεγάλο νηστευτή. Ή φήμη του έφθασε καί στον άββά Ζήνωνα. Τότε ό άββάς τον κάλεσε κο­ντά του. Εκείνος ήρθε. Χαιρετήθηκαν καί κάθησαν. Ό άββάς άρχισε το εργόχειρο του καί ή ώρα περνούσε σε απόλυτη σιω­πή. Ό νηστευτής, μη μπορώντας να μιλήση, άρχισε να στενοχωρήται καί ν'άδημονή. Στό τέλος δεν άντεξε καί είπε:
-    Εύχήοου για μένα, άββά, γιατί θέλω να φύγω.
-    Γιατί; τον ρώτησε εκείνος.
-    Νιώθω σφίξιμο στην καρδιά μου καί δεν ξέρω τι συμβαίνει.
Όταν ήμουν στον κόσμο νήστευα μέχρι το βράδυ καί δεν ένιω­θα καμμιά δυσκολία. Εδώ στην έρημο δεν αντέχω.
-    Στόν κόσμο, του άπαντα ό άββάς, από τα αυτιά σου τρεφό­σουν. Σέ έτρεφαν οι έπαινοι των ανθρώπων. Πήγαινε λοιπόν καί,όπως οι άλλοι, να κάνης κάθε μέρα ενάτη (δηλ. να γευματίζης μια φορά στις τρεις το απόγευμα).

Ὀρθόδοξη πίστη – ὁ μέγιστος πλοῦτος. Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς

Ἀγαπητὴ ἀδελφή,

    Ὁ μέγιστος τῶν πλουσίων γράφει πρὸς τὴν μεγίστη τῶν πλουσίων, ἐγὼ πρὸς Ἐσᾶς. Αὐτὸς ὁ ἀμέτρητος καὶ ἀτέλειωτος πλοῦτος μας εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας. Μέσω αὐτῆς, ὅλοι οἱ οὐρανοὶ εἶναι δικοί μας, ὅλοι οἱ κόσμοι τοῦ Θεοῦ δικοί μας. Καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι τὸ πολυτιμότερο ὅλων: ὁ ἴδιος ὁ Πανηδύτατος Κύριος καὶ Χριστὸς εἶναι δικός μας καὶ μαζί Του δικά μας, ἡ κάθε αἰώνια μακαριότητα καὶ ἡ κάθε αἰώνια χαρά…
    Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Κύριος καὶ Χριστὸς φάνηκε στὴν γῆ, δὲν ὑπάρχει χάσμα ἀνάμεσα στὴ γῆ καὶ τὸν οὐρανό, ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Ἑνώθηκε τὸ Θεῖο μὲ τὸ ἀνθρώπινο, τὸ οὐράνιο μὲ τὸ γήινο, τὸ αἰώνιο μὲ τὸ πρόσκαιρο.
    Ἡ Ἐκκλησία ὡς τὸ Θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τὸ οὐρανογήινο παλάτι ὅπου βιώνεται ἡ αἰώνιος ζωὴ μέσω τῆς ὀρθῆς, ἀληθοῦς, ἀποστολικῆς, θεανθρώπινης καὶ ἁγιοπατερικῆς ὀρθοδόξου πίστεως στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Ὁ νέος λαός τοῦ Θεοῦ. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΚΕΦ.10

 δ) Ὁ νέος λαός τοῦ Θεοῦ (σελ.250-254)

Ἡ Παλαιά Διαθήκη προαναγγέλλει τή συγκρότηση ἑνός νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, πού δέν ἀποτελεῖται ἀπό ἕνα μόνο ἔθνος.

Ὁ Ἡσαΐας, ἀπευθυνόμενος στούς εἰδωλολάτρες λαούς τούς καλεῖ νά ἐνταχθοῦν σ’ αὐτό τό νέο λαό καί νά γίνουν «νέα κτίση». «Ἐγκαινίζεσθε πρός με, νῆσοι», λέγει, «ὁ Ἰσραήλ σώζεται ὑπό τοῦ Κυρίου σωτηρίαν αἰώνιον» (Ἡσ. με΄ 16-17).

Ἡ Ἐκκηλσία ὀνομάζεται «ὅρος Σιών», «πόλη τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», «ἐπουράνια Ἱερουσαλήμ» (Ἑβρ. ιβ΄ 22) καί ὁ Ἰωάννης τήν βλέπει νά κατεβαίνει ἀπό τόν οὐρανό, περιβλημένη μέ ὅλη τή δόξα τοῦ Θεοῦ (Ἀποκ. γι΄12, κα΄ 10 ἐξ.).  Ἔτσι μποροῦμε νά κατανοήσουμε τόν προφήτη Μιχαία πού λέγει:

«Στούς τελευταίους καιρούς,

θά φανερωθεῖ τό ὄρος τοῦ Κυρίου,

περίβλεπτο ἀπό τίς κορυφές τῶν ὀρέων·

θά ὑψωθεῖ πάνω ἀπό τά βουνά.

3 Δεκεμβρίου Συναξαριστής. Σοφονίου Προφήτου, Θεοδώρου Ιερομονάχου, Θεοδούλου του Σαλού, Θεοδούλου Οσίου, Ιωάννου του Ησυχαστού, των Αγίων Αγαπίου, Σελεύκου, Μάμα, Ίνδη, Δόμνας Γλυκερίου και των συν αυτών 40 Μαρτύρων, Γαβριήλ Ιερομάρτυρα, Αγγελή Νεομάρτυρα, Μωυσή Οικονόμου, Birinus.

Ὁ Προφήτης Σοφονίας

Ἔζησε τὸν 7ο αἰώνα π.Χ., ἐπὶ βασιλέως Ἰωσίου.  Εἶναι ὁ ἔνατος ἀπὸ τοὺς μικροὺς λεγόμενους προφῆτες καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Συμεὼν ἢ κατ’ ἄλλους τοῦ Λευΐ. Τὸ ὄνομά του σημαίνει «ὁ Γιάχβε κρύπτει», δηλαδὴ περιφρουρεῖ, προστατεύει.
Τὸ προφητικό του βιβλίο διαιρεῖται σὲ τρία μικρὰ κεφάλαια. Στὸ πρῶτο ἀπειλεῖ τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ παρεξέκλιναν ἀπὸ τὸν Κύριο στὴν εἰδωλολατρία. Στὸ δεύτερο προλέγει τὴν καταστροφὴ τῆς Γάζας, τῆς Ἀσκαλῶνος, τῆς Ἀζώτου, τῆς Δαμασκοῦ, τῆς Αἰθιοπίας, τῆς Ἀσσυρίας καὶ ἄλλων ἀκόμα χωρῶν. Στὸ τρίτο ἐλέγχει τὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὴ διαφθορά της, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀνομάζει ἐπιφανή, σὰν κοιτίδα λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Τέλος, χαιρετίζει μὲ ἀγαλλίαση τὴν μέλλουσα ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου στὴ Σιῶν. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς μίλησε μὲ τὸ Στόμα τοῦ προφήτη καὶ νὰ τί εἶπε γιὰ τοὺς ἄνομους ἀνθρώπους: «Ἐξάρω τοὺς ἀνόμους ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, λέγει Κύριος... Καὶ τοὺς ἐκκλίνοντας ἀπὸ τοῦ Κυρίου καὶ τοὺς μὴ ζητοῦντας τὸν Κύριον καὶ τοὺς μὴ ἀντεχομένους τοῦ Κυρίου. Θὰ ξεριζώσω, λέει ὁ Κύριος, τους ἀνόμους ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Καὶ θὰ τιμωρήσω αὐτοὺς ποὺ παρεκκλίνουν ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, αὐτοὺς ποὺ δὲν ζητοῦν μὲ τὴν προσευχή τους τὸν Κύριο καὶ δὲν κρατοῦν Αὐτὸν σὰν στήριγμά τους».
Ὁ προφήτης Σοφονίας πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.