Ὁ Χριστὸς δὲν θέλει κοντά του χοντροκομμένους ἀνθρώπους

Ὁ σεβάσμιος Γέρων δὲν ἦταν μόνο διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου, παιδαγωγὸς τῶν νέων ἀνθρώπων καὶ φωτισμένος ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ σύμβουλος τῆς οἰκογένειας. Ἦταν ἐπιπλέον καὶ μία εὐαίσθητη, λεπτὴ καὶ ποιητικὴ φύση. Ἀγαποῦσε τὰ πουλιά, ἀγαποῦσε τὰ ἄνθη, τὸν συγκινοῦσε ἡ φύση.
Τοῦ ἄρεσε νὰ ξυπνᾶ τὰ πρωινὰ καὶ νὰ βλέπει τὸν ἥλιο νὰ ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὸ πέλαγος. Περνοῦσε ἕνα μεγάλο διάστημα τοῦ χρόνου, χειμώνα καὶ καλοκαίρι, στὴν περιοχὴ τῆς Ἀχλαδερῆς, δίπλα στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, στὴν Εὔβοια. Ἀπὸ κεῖ ἀγνάντευε τὸ πέλαγος, προσευχόταν καὶ στοχαζόταν.

Συχνὰ τὸν ἀκούγαμε νὰ λέει: “Εἶχα βγεῖ ἔξω πρωὶ-πρωί, γιὰ νὰ δῶ τὸ Αἰγαῖον πέλαγος καὶ νὰ μοῦ ἔρθει τὸ ἄρωμα τῆς θαλάσσης…”. Εἶναι ὁ ἴδιος ἀκριβῶς περίπατος, ποὺ ἔκανε τὴν ἴδια ὥρα μιὰ ἄλλη ὁσιακὴ φυσιογνωμία, ὁ μακαριστὸς Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, στὰ Θαψανὰ τῆς Πάρου.

Πολλὲς φορὲς ὁ Γέρων ἔλεγε: “Ὁ Χριστὸς δὲν θέλει κοντά του χοντροκομμένους ἀνθρώπους, ἀλλὰ λεπτούς… Οἱ Ἅγιοι εἶναι ποιητές… Πόση πράγματι ποιητικότητα ὑπάρχει στὴ θέα, στὴ διδασκαλία, στὸ ἔργο τοῦ Κυρίου, στὴ θάλασσα τῆς Τιβεριάδας!”.

“Διαβάστε τὸ Ψαλτήρι”, συμβούλευε. “Γλυκαίνει τὴν ψυχή”.

“Ἀγαπῆστε τὴ φύση. Ξυπνῆστε τὸ πρωί”, προέτρεπε τὰ πνευματικά του παιδιά, “νὰ δεῖτε τὸ βασιλιὰ ἥλιο νὰ βγαίνει ὁλοπόρφυρος ἀπὸ τὸ πέλαγος”. Τοὺς παρακινοῦσε ἐπίσης νὰ κάθονται μπροστὰ στὴ θάλασσα καὶ νὰ στοχάζονται, νὰ προσεύχονται, νὰ ἀφουγκράζονται τὶς μυστικὲς φωνὲς τῆς φύσης, νὰ ἠρεμοῦν, νὰ κάνουν ἐκδρομές, νὰ ἀνεβαίνουν στὰ βουνά, νὰ θαυμάζουν τὸν ἔναστρο οὐρανό, νὰ χαίρονται τοὺς ἀγρούς, τὰ λουλούδια, τὰ δέντρα, τὴν ἄνοιξη, τὸ χειμώνα, τὸ χιόνι.
 Αὐτὴ ἡ εὐαισθησία πίστευε πὼς συντελεῖ στὴν πνευματικὴ καὶ ψυχικὴ ὡρίμαση τοῦ ἀνθρώπου, πὼς δρομολογεῖ μία βαθύτερη κοινωνία μὲ τὸ Θεό, πὼς εἶναι ἡ ἀρχὴ μιᾶς δοξολογίας γιὰ τὸ ἀτελεύτητο μεγαλεῖο Του.

Γεώργιος Κρουσταλάκης,
καθηγητὴς τῆς Παιδαγωγικῆς τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν



(Γέρων Πορφύριος, ὁ Πνευματικὸς Πατέρας καὶ Παιδαγωγός, σελ. 163-164)

porphyrios.net