Ὁ Χριστός εἶναι φίλος μας. Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Τον Χριστό να Τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ...»". Σαν φίλο να Τον ατενίζομε και να Τον πλησιάζομε.

Πέφτομε; `Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά Του, όχι με φόβο οτι θα μάς τιμωρήσει, αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου.
 Να Του πούμε: «Κύριε, το έκανα· έπεσα. Συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε οτι μας αγαπάει, οτι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη, και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει απ' τον Χριστό η αμαρτία.  Όταν πιστεύομε πως μας αγαπάει και Τον αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ' Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνομε. 'Εχομε εξασφαλίσει την αγάπη Του και, όπως και να φερθούμε, ξέρομε ότι μας αγαπάει. 

   'Αν αγαπάμε τον Χριστό πραγματικά, δεν υπάρχει φόβος να χάσομε τον σεβασμό μας σ' 'Εκείνον.  Εδώ ισχύει εκείνο του Αποστόλου Παύλου: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία... πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ... οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος... δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν». Είναι μία σχέση ανώτερη, μοναδική, η σχέση της ευχής με τον Θεό, που δεν την διασπά τίποτα και δεν την φοβίζει, ούτε την κλονίζει τίποτα. 

    Το Ευαγγέλιο, βέβαια, λέει με συμβολικές λέξεις για τον άδικο, ότι θα βρεθεί εκεί όπου υπάρχει «ό τριγμός καί ο βρυγμός των οδόντων», διότι μακράν του Θεού έτσι είναι. Και από τους νηπτικούς Πατέρες της Εκκλησίας πολλοί ομιλούν για φόβο θανάτου και κολάσεως. Λένε: «΄Εχε μνήμην θανάτου διηνεκώς». Αυτές οι λέξεις, αν τις εξετάσουμε βαθιά, δημιουργούν τον φόβο της κολάσεως. Ο άνθρωπος, προσπαθώντας ν' αποφύγει την αμαρτία, κάνει αυτές τις σκέψεις για να κυριευθεί η ψυχή του απ’ τον φόβο του θανάτου, της κολάσεως και του διαβόλου. 

    Όλα έχουν την σημασία τους, τον χρόνο και την περίστασή τους. Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια. Είναι για τους αρχαρίους, γι' αυτούς που ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει ακόμη λεπτυνθεί, συγκρατείται απ' τον χαμό με τον φόβο. Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε υλικοί άνθρωποι και χαμερπείς. Αλλ' αυτό είναι ένα στάδιο, ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον. Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσομε τον Παράδεισο ή να  γλυτώσομε την κόλαση. Αυτό, αν το καλοεξετάσουμε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. 'Εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος. Όταν ο άνθρωπος προχωρήσει και μπει στην αγάπη τού Θεού, τι του χρειάζεται ο φόβος; ΄Ο,τι κάνει, το κάνει από αγάπη, κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία αυτό. Το να γίνει καλός κάποιος από φόβο στον Θεό κι όχι από αγάπη, δεν έχει τόση αξία. 

    Προχωρώντας, και το Ευαγγέλιο μας δίνει να καταλάβομε πως ο Χριστός είναι η χαρά, η αλήθεια, πως ο Χριστός είναι ο Παράδεισος. Όπως το λέει ο Ευγγελιστής  Ιωάννης; «φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δὲ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ». Προσπαθώντας, δια του φόβου, μπαίνομε  σιγά σιγά στην αγάπη του Θεού. Πάει τότε η κόλαση, πάει ο φόβος, πάει ο θάνατος.  Ενδιαφερόμαστε μόνο για την αγάπη του Θεού. Κάνομε το παν γι' αυτήν την αγάπη. ΄Ο,τι ο γαμπρός για την νύφη. 

    Αν θελήσομε και Τον ακολουθήσομε, και τούτη η ζωή με τον Χριστό είναι χαρά, έστω και μέσα σε δυσκολίες. ΄Οπως το λέει ο Απόστολος Παύλος: «χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου». Αυτή είναι η θρησκεία  μας, εκεί πρέπει να πάμε. Δεν είναι τα τυπικά , όσο είναι να ζει κανείς με τον Χριστό. Όταν αυτό το πετύχεις, τι άλλο θέλεις; Κέρδισες το παν. Ζεις τον Χριστό και ο Χριστός ζει μέσα σου. Όλα μετά είναι πολύ εύκολα, η υπακοή, η ταπείνωση, η ειρήνη...

Βιβλίο: Βίος και Λόγοι

            Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής

            Χανιά 2003

 http://talantoblog.blogspot.com/2012/02/blog-post_12.html