Τά ἀποκομμένα κλαδιά τῆς «καλλιελαίου» (Ρωμ. 11, 11-36)

ΤΑ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΗΣ «ΚΑΛΛΙΕΛΑΙΟΥ»

(Ρωμ. 11, 11-36)

+Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

   Ας αφήσουμε την σκέψι μας να φαντασθή μία ελαία πολύ ωραία, με γερό και υψηλό κορμό, με μεγάλα και ακμαία κλωνάρια, με πλούσια και θαλερή φυλλωσιά. Ο ήλιος της χαμογελάει. Και τα φύλλα της λου­σμένα στο φως του σκορπίζουν ασημένιες λάμψεις. Οι ρίζες της είναι χωμένες βαθειά σε γονιμώτατο έδαφος. Κάθε χρόνο δίνει το πιο εκλε­κτό λάδι. Είναι γεμάτη χάρες. «Ελαία ευπρεπής εν πεδίω», όπως θα έ­λεγε ο σοφός Σειράχ. Πιο όμορφη, πιο καμαρωτή, πιο γόνιμη δεν συναντάς άλλου. Χαίρεσαι που την βλέπεις. Λες και την φροντίζει αυ­τοπροσώπως ο ίδιος ο Θεός.

Στην συνέχεια το θέαμα εμφανίζεται λυπηρό. Τα κλωνάρια της το ένα μετά το άλλο κόβονται και πέφτουν στο έδαφος. Σχεδόν όλα έχουν αποκοπή. Πω, πω, τι άσχημη που είναι τώρα! Τόσες εύχυμες ουσίες ανεβαίνουν από την εύφορη γη και δεν βρίσκουν κλωνάρια να θρέ­ψουν.

Ξαφνικά τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Μακρυά σ' ένα κακο­τράχαλο ύψωμα υπάρχει κάποια άγρια ελαία. Κακοφτιαγμένη, καχεκτι­κή, άγονη με πολλά αγκάθια και ξεράδια. Κάποιος όμως που ενδιαφέρε­ται γι' αυτήν, κόβει αρκετά βλαστάρια της και πηγαίνει να τα κεντρώση στην καλή ελαία. Σε λίγο αυτά ξεπετάγονται και θεριεύουν. Οι πλούσιοι χυμοί από τις ρίζες τους έδωσαν πρωτοφανή ζωντάνια και σφριγηλότητα. Το παράδοξο είναι ότι παρά τον κανόνα αλλάζουν φύσι. Αποβάλ­λουν κάθε αγριότητα. Ημέρεψαν. Έγιναν φυσικά κλαδιά της ήμερης ελαίας, και μάλιστα καλύτερα από αυτά που αποκόπηκαν. Δεν αργούν να δώσουν θαυμάσιο λάδι.

Η παραβολή αυτή ανήκει στον Απόστολο Παύλο και είναι καταχωρημένη στην προς Ρωμαίους επιστολή.

Με την «καλλιέλαιον» και την «αγριέλαιον» ο μεγάλος Απόστο­λος εικονίζει δύο λαούς, τον Ισραηλιτικό και τον Εθνικό. Ο πρώτος έ­χει ευλογημένες ρίζες και καρπούς άγιους. Ρίζες είναι οι σεβάσμιοι Πα­τριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και καρποί οι αναρίθμητες άγιες μορφές της αρχαίας συναγωγής, όπως ο Σαμουήλ, ο Δαβίδ, ο Δανιήλ, oι Τρείς Παίδες, η Ελισάβετ, ο Πρόδρομος, η Παρθένος Μαρία και το αποκορύφωμα ο Ιησούς Χριστός κατά την ανθρώπινη φύσι του.

ΟΙ κλάδοι που αποκόπηκαν και έπεσαν κάτω, είναι oι Ιουδαίοι που εσταύρωσαν τον Χριστό και κατεδίωξαν την Εκκλησία. Αυτοί κα­τήργησαν και κατέστρεψαν κάθε συνάφεια και ομοιότητα με τους δι­καίους της Π. Διαθήκης. Διέρρηξαν κάθε σχέσι μαζί τους, όπως ακρι­βώς το κλωνάρι που κόβεται από το δένδρο.

«Αγριέλαιος» είναι ο ειδωλολατρικός κόσμος. Τα έθνη που ζού­σαν μέσα στο πνευματικό σκοτάδι και «αντάλλαξαν το μεγαλείο τού ά­φθαρτου Θεού σε ομοίωμα φθαρτού ανθρώπου και πτηνών και τετρα­πόδων και ερπετών» (Ρωμ. 1,23). Τα έθνη που παραδόθηκαν σε πάθη ατιμίας και «γέμισαν από κάθε αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κα­κία, φθόνο, φόνο, φιλονικία, δολιότητα, κακοήθεια...» (Ρωμ. 1,29) και περιέπεσαν σε αισχρότητες που παρεβίαζαν και την τάξι της φύσεως.

Δέχθηκαν όμως το Χριστιανικό κήρυγμα, φωτίσθηκαν και άλλα­ξαν ζωή. Εγκατέλειψαν την «αγριέλαιον» και κεντρώθηκαν στην «καλ­λιέλαιον». Έτσι έγιναν κατά πίστιν τέκνα τού Αβραάμ. Λίγοι στην αρχή, περισσότεροι στην συνέχεια και ακολούθως αναρίθμητοι. Γέμισε πάλι κλωνάρια η λυπημένη «καλλιέλαιος» και σκίρτησε από χαρά. Ο άνεμος θρόιζε ηχηρά στα πλούσια φυλλώματά της και οι ηλιαχτίδες έφτιαχναν πάλι αργυρές ανταύγειες. ΟΙ ευλογημένες ρίζες έστελναν γόνιμους χυ­μούς και γέμιζαν τα καινούργια κλωνάρια σφρίγος. Και η καρποφορία, ζηλευτή. Να, μερικοί καρποί: Γεώργιος, Δημήτριος, Αντώνιος, Βασί­λειος, Αμβρόσιος, Χρυσόστομος, Βαρβάρα, Αικατερίνη... Μεγάλοι ά­γιοι. Υπέρλαμπρα αστέρια τού πνευματικού ουρανού.

Τι γίνεται όμως με τα αποκομμένα κλωνάρια, τον Ισραηλιτικό λαό δηλαδή που απέρριψε τον Ιησού Χριστό. Για πάντα θα βρίσκεται στην άρνησι. Μήπως κάποια στιγμή συνέλθη και τρέξη προς το Φως;

«Ου γαρ θέλω υμάς αγνοείν, αδελφοί, το μυστήριον τούτο...

ότι πώρωσις από μέρους τω Ισραήλ γέγονεν,

άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθη,

και ούτω πας Ισραήλ σωθήσεται».

(Ρωμ. 11,25)

«Δεν θέλω να αγνοείτε, αδελφοί, το μυστήριο τούτο που μου απεκαλύφθη... ότι η αναισθησία αφορα μέρος τού Ισραηλιτικού έθνους. Θα κράτηση μέχρις ότου συμπληρωθή ο αριθμός των εθνικών που θα μπουν στην Εκκλησία. Τότε όλος ο Ισραηλιτικός λαός θα σωθή».

Ανάμεσα λοιπόν στις τόσες αποκαλύψεις που δέχθηκε από τον Θεό ο Απόστολος Παύλος είναι και αυτή που αφορά την μελλοντική τύχη των Εβραίων. Θα επιστρέψουν στον Χριστό. Ευχάριστη προφη­τεία. Αυτοί που τόσους αιώνες τώρα πολεμούν αμείλικτα τον Χριστιανι­σμό θα αναφωνήσουν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Λουκ. 13,35).

Ο Ουρανοβάμων βλέπει με το διορατικό του βλέμμα πλήθη χρι­στιανών εξ εθνών να απολαμβάνουν τα αγαθά της βασιλείας τού Θεού. Διακρίνει ακόμη πολλούς εξ αυτών να καταφέρωνται κατά των Ιου­δαίων και να υπερηφανεύωνται. Κάποτε άλλοτε υψηλοφρονούσαν οι Ιουδαίοι, γιατί αποτελούσαν τον περιούσιο λαό τού Θεού, και θεωρού­σαν τους εθνικούς σκύλους ακάθαρτους. Τώρα όμως τα πράγματα άλ­λαξαν. Άλλοι έγιναν περιούσιος λαός τού Θεού. Άλλοι γεύονται την χάρι τού Αγίου Πνεύματος και αναδεικνύουν ανάμεσα τους κήρυκες, προορατικούς, θαυματουργούς, θεοφόρους άνδρες. ΟΙ Εβραίοι που ποτέ δεν είχαν στερηθή την παρουσία προφήτου, τώρα πια δεν ξαναείδαν τέτοια ευλογία. ΟΙ Εβραίοι που ένοιωθαν μεγίστη αγαλλίασι να συρρέουν στον Ναό των Ιεροσολύμων και να λατρεύουν με Ιερή μεγα­λοπρέπεια τον Θεό, έχασαν πια τον Ναό και τις τελετουργίες του. Για όλα αυτά οι εξ εθνών Χριστιανοί μπορεί να νοιώθουν υπεροψία απέναντί τους. Αυτό δεν αρέσει στον Απόστολο. Και συμβουλεύει:

«Εάν κάποιοι κλάδοι αποκόπηκαν, και συ που ήσουν αγριέλαιος κεντρίσθηκες σ' αυτούς και κοινώνησες με την ρίζα και τους πλούσιους χυμούς της ελαίας, μην υπερηφανεύεσαι και περιφρονείς τους κλάδους. Εάν υπερηφανεύεσαι, μάθε ότι δεν βαστάζεις εσύ την ρίζα, αλλά η ρί­ζα βαστάζει εσένα» (Ρωμ. 11, 17-18). «Να μην υψηλοφρονής, αλλά να φοβάσαι» (στ. 20).

Αυτές οι πραγματικότητες δίνουν αφορμή στον Παύλο να τονίση δύο ενέργειες τού Θεού, την «χρηστότητα» δηλαδή την καλωσύνη και την «αποτομίαν» δηλαδή την αυστηρότητα, ή αλλιώς την αγάπη και την δικαιοσύνη.

Όσοι κατά καιρούς υπερτονίζουν την αγάπη τού Θεού εις βάρος της δικαιοσύνης του και παρέχουν με ελαφρότητα άφεσι αμαρτιών, βρίσκουν αντίθετο τον Απόστολο.

«Αμάρτησες Ιουδαίε, αλαζονεύθηκες κατά των εθνικών, δεν ακολούθησες τον Χριστόν Κυρίου, αντίθετα τον εσταύρωσες; Θα δοκιμάσης την αυστηρότητα τού Θεού. Και θα δης αυτούς που θεωρούσες ακάθαρτους κύνες, να βρίσκωνται μέσα στους κόλπους τού Αβραάμ».

«Αμάρτησες, εθνικέ, περιφρόνησες τις ουράνιες ευλογίες που βρήκες στον Χριστιανισμό, αλαζονεύθηκες κατά των Ιουδαίων που ξέ­πεσαν; Θα δοκιμάσης κι εσύ την «αποτομίαν» τού Θεού. Και θα δης αυ­τούς που θεωρούσες για πάντα ξεπεσμένους, να γίνωνται πάλι τέκνα τού Αβραάμ». «Θα πης: "Αποκόπηκαν τα κλαδιά, για να κεντρισθώ εγώ. Σωστά. Από την απιστία τους αποκόπηκαν, ενώ εσύ από την πίστι σου στάθηκες όρθιος. Να μην υψηλοφρονείς όμως, αλλά να φοβάσαι. Γιατί αν ο Θεός δεν λυπήθηκε τους φυσικούς κλάδους, σκέψου μήπως και σένα δεν σε λυπηθή. Κοίταξε την καλωσύνη και την αυστηρότητα του Θεού. Σ’ αυτούς που απίστησαν και έπεσαν, αυστηρότητα, ενώ σ' εσέ­να καλωσύνη, εάν μείνης σταθερός στην καλωσύνη του. Διαφορετικά, και συ θ' αποκοπής. Εκείνοι αντίθετα εάν δεν συνεχίσουν να παραμέ­νουν άπιστοι, θα κεντρισθούν, διότι ο Θεός μπορεί πάλι να τους κεντρίση. Εάν βέβαια εσύ αποκόπηκες από την κατά φύσι αγριέλαιον και αν­τίθετα προς την φύσι κεντρίσθηκες στην καλλιέλαιο, πόσο ευκολώτερο είναι να κεντρισθούν κι αυτοί στην δική τους ελαία;» (στ. 20-24).

Για τον Απόστολο είναι βέβαιο ότι κάποτε οι Ισραηλίτες θα βρουν τον δρόμο τους. Και σ' αυτό τον ενισχύει ο μεγαλόφωνος Ησαΐας, από τον οποίο θυμάται δύο περικοπές που τις συγχωνεύει σε μία. Εμείς τις παραθέτουμε ξεχωριστά.

«Θα έλθη χάριν της Σιών ο Λυτρωτής

και θ' αποδιώξη τις ασέβειες από τον Ιακώβ.

Και αυτό θα είναι η διαθήκη μου».

(59,20)

«Γι’ αυτό θ' αφαιρεθούν η ανομία τού Ιακώβ,

και αυτό θα είναι η ευλογία του, όταν αφαιρέσω την αμαρτία του».

(27,9)

Τα προφητικά λόγια είναι σαφή:

«Αφαιρεθήσεται η ανομία Ιακώβ». «Αποστρέψει (ο ρυόμενος) ασε­βείας από Ιακώβ». Κάποτε οι απόγονοι τού Ιακώβ θα σταματήσουν την ασέβεια και την αμαρτία. Πότε; Τότε που τα αποκομμένα κλαδιά θα επανασυνδεθούν με το κορμί της καλλιελαίου.

Τότε θα ξεχυθή μεγάλη ευλογία σ' όλο τον κόσμο. Όλος ο δυνα­μισμός τού Εβραϊκού λαού θα τεθή στην υπηρεσία τού Χριστού. Στην προφητεία τού Ησαΐα αυτό διατυπώνεται πολύ εκφραστικά:

«Βλαστήσει και εξανθήσει Ισραήλ,

και εμπλησθήσεται η οικουμένη τού καρπού αυτού».

(27,6)

Το δένδρο θα πετάξη μεγάλα κλωνάρια, θα δυναμώση και θα πλημμυρήση τον κόσμο με εκλεκτό καρπό.

Ο θεοειδής Απόστολος κάνει κάποιες εντυπωσιακές παρατηρή­σεις. Τονίζει πως και τα δυσάρεστα του Ισραήλ βγήκαν σε καλό για τα άλλα έθνη. Πολύ δε περισσότερο τα ευχάριστα τού Ισραήλ, θα σκορ­πίσουν μεγάλη ευλογία στον κόσμο. Δηλαδή όταν οι Εβραίοι απέρρι­ψαν το Ευαγγέλιο, ωφελήθηκαν οι εθνικοί. Δεν το έφαγαν το θεϊκό ψωμί αυτοί, αλλά το ψωμί δεν πήγε χαμένο, κατευθύνθηκε στα πεινα­σμένα στόματα των εθνικών. Έτσι το κακό των Εβραίων έγινε καλό των εθνικών. Σκεφθήτε λοιπόν τι θα γίνη με το καλό των Εβραίων, με την μελλοντική επιστροφή τους. Τι δυνατά που το διατυπώνει ο Από­στολος:

«Ει γαρ η αποβολή αυτών

καταλλαγή κόσμου,

τις η πρόσληψις

ει μη ζωή εκ νεκρών»;

(στ. 15)

Εάν η απόρριψίς τους από τον Θεό συνετέλεσε στο να συμφιλιω­θούν τα έθνη με τον Θεό, τι άλλο θα είναι η επάνοδός τους και πρόσληψίς τους από τον Θεό, παρά ζωή και ανάστασις για όλο τον κόσμο. «Και εάν το πέσιμο τους ήταν πλούτος κόσμου και η ήττα τους πλούτος εθνών, πόσο μάλλον η ολοκληρωτική τους προσέλευσις στην πίστι»; (στ. 12).

Και κάτι άλλο. Όταν οι Ιουδαίοι απέρριψαν τον Χριστό, δεν φάν­ταζε στα μάτια τους και πολύ σπουδαίος. Μετά όμως από τόσους αιώνες, με την διάδοσι τού Χριστιανισμού σ' όλο τον κόσμο, με αναρίθμη­τους οπαδούς, με τον σταυρό στημένο σε κάθε γωνιά της γης, ο Χρι­στός θα τους φαίνεται μεγαλειώδης. Θ' αρχίσουν να λένε: «Ο ουράνιος αυτός άρτος δικός μας ήταν, και οι ξένοι τον γεύονται. Πρέπει να τον γευθούμε κι εμείς». Θα ζηλεύουν δηλαδή. Σ' αυτή την περίπτωσι το πά­θος της ζήλειας θ' αποβή ωφέλιμο. Η σωτηρία των εθνών θα τους κά­νη να τρέξουν κι αυτοί στον Σωτήρα. «Με το πέσιμό τους ήλθε σωτη­ρία στα έθνη για να τους κάνη να ζηλέψουν κι αυτοί» — «εις το παραζηλώσαι αυτούς» (στ. 11).

Η αγριέλαιος ήταν αξιολύπητη. Ο Θεός την ελέησε. Η καλλιέλαιος με τα αποκομμένα κλαδιά δοκιμάζει δυστυχία. Ο Κύριος κι αυτήν θα την ελεήση. Επιτρέπει ο Θεός όλοι να πέφτουμε κάτω, ώστε σ' ό­λους να σκορπίζη ζωή και ανάστασι. Εξηγεί ο Παύλος στούς εθνικούς: «Κάποτε εσείς δείξατε απείθεια στον Θεό, τώρα όμως ελεηθήκατε με την απείθεια των Ισραηλιτών. Έτσι και αυτοί τώρα δείχνουν απείθεια, για να δουν το έλεος που βρήκατε εσείς και να ελεηθούν και αυτοί» (στ. 30-31).

«Συνέκλεισε γαρ ο Θεός

τους πάντας εις απείθειαν,

ίνα τους πάντας ελεήση. (στ. 32)

Για όλους λοιπόν Ισχύει το «εξομολογησάσθωσαν τω Κυρίω τα ελέη αυτού» (Ψαλμ. 106,8) «ας δοξολογήσουν τον Κύριο για τα ελέη του».

Ας μη θεωρούμε κανένα αμαρτωλό και ξεπεσμένο. Αυτός που σήμερα βρίσκεται έξω από το μαντρί τού Κυρίου, αύριο μπορεί να τύχη τού θείου ελέους και να γίνη πρόβατο της εκλεκτής ποίμνης. Διαπιστώ­νουμε ότι σήμερα οι Εβραίοι αντιπαλεύουν τον Χριστό. Μη βιασθούμε να τους θεωρήσουμε χαμένους, γιατί αύριο όπως το είπεν ο Ησαΐας και ο Παύλος θα ξυπνήσουν από τον ύπνο της ασέβειας. Τα επαναστα­τημένα κλαδιά θα ξανακολλήσουν στον κορμό της καλλιελαίου.

Η επιστροφή των Ισραηλιτών είναι ένα θέμα χρήσιμο στην αντιμετώπισι διαφόρων αιρετικών.

Ενθυμούμαι ένα περιστατικό. Ο άνδρας ήταν ένθερμος Χριστια­νός, αλλά η γυναίκα του είχε γίνει Ιεχωβίτισσα. Με παρεκάλεσε να κουβεντιάσω μαζί της, μη τυχόν και συνέλθη. Δεν του χάλασα το χατήρι. Συζητούσαμε δύο - τρεις ώρες. Δεν έβγαινε αποτέλεσμα, γιατί το δαιμόνιο της πλάνης είχε κατακτήσει καλά τον ψυχικό της χώρο. Ωστό­σο σ’ ένα σημείο ζαλίσθηκε κι έδειχνε πως προβληματίσθηκε.

Της είπα: «Πως σάς λένε οι ηγέτες σας, ότι σύντομα θα έρθη η συντέλεια τού κόσμου. Εδώ η Γραφή σημειώνει προδρομικά σημεία που δεν έχουν πραγματοποιηθή. Ένα απ’ αυτά είναι η προσχώρησις των Εβραίων στον Χριστιανισμό. Τέτοιο πράγμα δεν έγινε ακόμη». «Που το γράφει αυτό»; μου λέει. «Στο ενδέκατο κεφάλαιο της προς Ρω­μαίους επιστολής» απαντώ. Και στην συνέχεια ανέλυσα το περιεχόμε­νο τού κεφαλαίου. Έμεινε σκεπτική.

Και σ' άλλους Ιεχωβίτες που έθεσα το ζήτημα αυτό, δημιουργή­θηκε προβληματισμός. Το εσχατολογικό δόγμα αυτής της αιρέσεως δεν καλύπτει όσα αναφέρονται για τα κλωνάρια της καλλιελαίου που θα ζωντανέψουν πάλι.

Χρειάζεται, μια και τα εσχατολογικά θέματα είναι φλέγοντα στις ημέρες μας, να προσδιορίσουμε κάπως τον χρόνο της επιστροφής τού Ισραήλ. Για να φωτισθή το πράγμα χρειάζεται επίμονη μελέτη των εσχατολογικών τμημάτων τού προφήτου Δανιήλ, τού προφήτου Μαλαχία, τού Αποστόλου Παύλου, της Αποκαλύψεως κλπ.

Πρώτα έρχεται η «αποστασία» (Β' Θεσσ. 2,3) και εμφανίζεται ο «άνθρωπος της αμαρτίας» ο Αντίχριστος, αυτός που τα ψηφία τού ονό­ματός του θα μας δίνουν το 666. Ταυτόχρονα θα έχη ανεγερθή ο ιου­δαϊκός ναός (Β' Θεσσ. 2,4). Όταν ο Αντίχριστος θα βρίσκεται στο φόρτε της δυνάμεώς του και τού αντιχριστιανικού του μένους, ο Θεός θα ενισχύση τους δικούς του με τους δύο εσχατολογικούς προφήτες, που κατά την Ορθόδοξη παράδοσι είναι ο Ηλίας και ο Ενώχ. Ο Θεός κάποτε με δύο άνδρες τον Μωϋσή και τον Ααρών εχτύπησε το βασί­λειο τού παλαιού Φαραώ με δέκα πληγές. Τώρα με τους δύο Προφήτες θα πλήξη το κράτος τού νέου Φαραώ, τού Αντίχριστου με τις επτά εσχατολογικές πληγές: φοβερές αρρώστειες στους οπαδούς τού Αντίχριστου, δηλητηριασμός των υδάτων και των θαλασσών, πρωτοφανείς καύσωνες, χτυπήματα με οδυνηρότατες πληγές στο θρόνο και στο επι­τελείο τού Αντίχριστου, καταστρεπτικώτατος σεισμός που σωριάζει κάτω την πρωτεύουσα τού αντίθεου κράτους και τις μεγαλοπόλεις, ουρανόπεμπτες φρικτές μάστιγες που συμβολίζονται με χαλάζι τεραστίου μεγέθους (Αποκ. 16, 1-21).

Εκεί που όλοι περίμεναν, στις ημέρες τού Επτακέφαλου Θηρίου να λυτρωθούν από όλα τα κακά και να βρουν την ευτυχία τους, ζαλίσθηκαν από τα σκληρότατα αυτά χτυπήματα. Οι Εβραίοι, σαν οι πιο έ­ξυπνοι άνθρωποι, αντιλαμβάνονται ότι ο «λεβέντης» τους δεν είναι πα­ρά ψευδο-Μεσσίας, αφού ούτε τον εαυτό του δεν μπορεί να προστατεύση από τις επτά φιάλες της θεϊκής οργής.

Παράλληλα δρα ανάμεσά τους ο μεγάλος προφήτης Ηλίας, η φω­τιά τού Θεού.

«Και Ιδού εγώ αποστέλλω υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν η ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, μη ελθών πατάξω την γην άρδην».

(Μαλαχ. 4,4-5)

Και ο Κύριος μετά την Μεταμόρφωσί του ετόνισε:

«Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα».

(Ματθ. 17,11)

Και στον λόγο τού Μαλαχία και τού Κυρίου υπάρχει η έννοια της αποκαταστάσεως. Ο γυιός συμφιλιώνεται με τον Πατέρα. Ή όπως φαί­νεται από το εβραϊκό κείμενο τού Μαλαχία «θα επιστρέψη (ο Ηλίας) την καρδιά των πατέρων στα τέκνα και την καρδιά των τέκνων στους πατέρες».

Πατέρες είναι οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Π. Διαθήκης που λυπούνται για το κατάντημα των απογόνων τους. Ο Ηλίας όμως οδηγεί τους Ισραηλίτες των εσχάτων στην αποκήρυξι τού ψευδο-Χριστού και στην πίστι στον Ιησού, πράγμα που ενώνει τις καρδιές τους με τις καρδιές των πατέρων τους.

Με το κήρυγμα τού Ηλία «αποκαθίστανται πάντα», δηλαδή τίθε­ται τέρμα στις σωτήριες ενέργειες τού Θεού υπέρ τού κόσμου. Ό,τι εί­ναι να τακτοποιηθή, θα τακτοποιηθή. Άλλος προφήτης δεν πρόκειται να εμφανισθή.

Με τις επτά πληγές από το ένα μέρος και το κήρυγμα τού Θεσβίτη από το άλλο, οι Εβραίοι σιγά - σιγά απομακρύνονται από τον Αντίχρι­στο και στρέφονται στον αληθινό Χριστό. Τα κλωνάρια που είχαν εγκα­ταλείψει την «καλλιέλαιον» επανέρχονται σ' αυτήν. Αποκαθίστανται στην φυσική τους θέσι.

Από τώρα αρχίζει η αντίστροφος μέτρησις για το Θηρίο. Ημέρα με την ημερα χάνει έδαφος. Ο Χριστιανισμός με την δράσι των Εβραίων και με τις αφάνταστες τεχνολογικές δυνατότητες των ημερών εκείνων γνωρίζει πρωτοφανή λάμψι. Ομάδες εκλεκτών Ισραηλιτών αφιερώνονται ολοκληρωτικά ψυχή και σώματι στον Χριστό και μάχον­ται τον Αντίχριστο. Αυτούς η Αποκάλυψις τους δηλώνει με τον συμβο­λικό αριθμό 144.000. «Εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες εσφραγισμένοι εκ πάσης φυλής υιών Ισραήλ» (7,4)· Αυτοί αντιπαρατίθενται στον πολύ όχλο που ανυμνεί στον ουρανό τον Θεόν. Ο όχλος αυτός προέρχεται «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών» (7,9). Για να μη αμφισβήτηση κανείς ότι οι 144.000 προέρχονται από το Ισραήλ, ο λόγος γίνεται σχολαστικός: «12.000 από την φυλή Ιούδα, 12.000 από την φυλή Ρουβήν, 12.000 από την φυλή Γαδ» κλπ. (7,5).

Ο χρόνος όμως της ανθρώπινης Ιστορίας είναι σύντομος. Το τέ­λος εγγίζει. Ο Προφήτης Ηλίας εκήρυξε για τον επικείμενο ερχομό τού Κυρίου. Πολύ ωραία παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος. Όπως πρόδρο­μος της πρώτης παρουσίας τού Χριστού υπήρξε ο Ιωάννης, έτσι θα εί­ναι ο Ηλίας πρόδρομος της Δευτέρας του παρουσίας (Πρβλ. 57^η ομιλία στο κατά Ματθαίον). Και η υμνολογία της Εκκλησίας μας αποκαλεί τον Ηλία «δεύτερο πρόδρομο της παρουσίας Χριστού».

Ο Αντίχριστος φαίνεται ότι στο εξής θα βρή προσφορώτερο έ­δαφος στα άλλα έθνη, αλλά κι εκεί ο αντίκτυπος της επιστροφής των Εβραίων θα τού κάνη ζημιά.

Φοβερές αναστατώσεις αρχίζουν να γίνωνται στην γη και στα ου­ράνια σώματα. Είναι οι προκαταρκτικές ωδίνες που θα κυοφορήσουν το άφθαρτο σύμπαν τού μέλλοντος αιώνος. «Έσται σημεία εν ηλίω και σελήνη και άστροις, και επί της γης συνοχή εθνών εν απορία ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη» (Λουκ. 21, 25-26). Σ’ αυ­τήν την περίοδο τοποθετείται και η τρομερή μάχη τού Αρμαγεδδώνος, η «έκτη φιάλη» της Αποκαλύψεως.

Σε μία απροσδιόριστη στιγμή, μιας Κυριακής ημέρας, εμφανίζεται ο Κύριος. Μ’ ένα φύσημά του συντρίβει τον Αντίχριστο. «Ο Κύριος θα τον εξαφανίση με την πνοή τού στόματός του και θα τον καταργήση με την ένδοξο εμφάνισί του». Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή την λεπτομέ­ρεια την βρίσκουμε και στον Ησαΐα: «Ο Μεσσίας θα πατάξη την γη με τον λόγο τού στόματός του και με φύσημα από τα χείλη του θα θανατώση τον ασεβή» (11,4).

Με όλα αυτά που παρετέθησαν κατόπιν πολλής βασάνου των κει­μένων της Γραφής, βλέπουμε πως διαγράφεται το μέλλον μας επάνω στην γη. Και παίρνουμε το χαρμόσυνο μήνυμα ότι κάποτε οι αντίθεες και αντιχριστιανικές δυνάμεις θα συντριβούν για πάντα. ΟΙ επηρμένες κεφαλές των ασεβών θα γνωρίσουν προσωρινά μόνο κοκορέματα. Η τελική νίκη είναι τού Χριστού. Ασεβείς, αμαρτωλοί, δράκοντες, θηρία, ψευδοπροφήτες όλοι θα ηττηθούν κατά κράτος. «Το Αρνίον νικήσει αυτούς ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων». (Αποκ. 17,14)

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης (1940-2009)

Από το βιβλίο: ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

 http://www.egolpion.com/kalielaios.el.aspx