Τά θαυμάσια τῆς δημιουργίας: Μυστηριώδεις αἰσθήσεις

ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ:

ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

+Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη 

  

   Ο Θεός είναι γεμάτος μυστήριο. Ακατάληπτος και ανεξιχνίαστος. Και κατά τον αρχαίο προφήτη «έθετο σκότος αποκρυφήν αυτού».

Αν μελετήσουμε ωρισμένα δημιουργήματα του που εμφανίζουν μυστηριώδεις αισθήσεις, έμμεσα νοιώθουμε πόσο πιο μυστηριώδης είναι ο ίδιος ο Δημιουργός. Βέ­βαια σ' όλα τα δημιουργήματα κρύβονται μυστήρια, αλλά εμείς θα περιορισθούμε σε κάποιους αντιπρόσωπους τού ζωικού κόσμου. Θα διαπιστώσουμε σ' αυτούς την ύπαρξι αισθητήριων οργάνων που είναι αδύνατο να τα κατανοήσουμε. Μυστικό πέπλο τα σκεπάζει. Και κατά κανόνα προσπαθώντας να βρούμε άκρη και να ξεδιαλύ­νουμε το θέμα, καταθέτουμε τα όπλα, επιβεβαιώνοντας έτσι την μικρότητά μας και την αδυναμία μας.

   Θ' αρχίσουμε με την θαλασσινή χελώνα. Ζώο επιβλητικό, με σχήμα υδροδυναμικό, βαρύ ως μισό τόννο, χρήσιμο στον άνθρωπο για τ' αυγά του, το κρέας του καθώς και το όστρακό του.

Όταν έλθη η εποχή της αναπαραγωγής, οι χελώνες αυτές εγκαταλείπουν τα βάθη των ωκεανών και ξανοί­γονται σε μεγάλο ταξείδι. Διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα κατευθυνόμενες σε καθωρισμένες ακρογιαλιές, για να εναποθέσουν τ' αυγά τους. Οι νεογέννητες, μόλις βγουν από τ' αυγό, από κοινού, κοπαδιαστά, προχωρούν προς την θάλασσα και χωρίς κανένα οδηγό (!) κολυμβούν για τα βάθη των ωκεανών, άπ' όπου ξεκίνησαν οι μητέρες τους.

Κοντά στην Αφρική και ειδικώτερα πλησίον στην Μαδαγασκάρη υπάρχει ένα νησί που ονομάζεται Ευρώ­πη. Εκεί κάθε χρόνο εναποθέτουν οι θαλάσσιες χελώνες αναρίθμητα αυγά. Εκεί εκκολάπτονται, σύμφωνα μ' έναν υπολογισμό, τέσσερα εκατομμύρια χελωνάκια!

Γιατί οι χελώνες ταξειδεύουν σε τόσο μάκρυνες ακρο­γιαλιές, πως καθορίζουν το δρομολόγιό τους, πως προσανατολίζονται μέσα στον απέραντο ωκεανό, πως τα νεο­γνά τραβούν για την θάλασσα, πως στην συνέχεια ανα­ζητούν τα ωκεάνια βάθη, όλα αυτά αποτελούν ανεξι­χνίαστο μυστήριο.

Αφήνουμε την θαλάσσια χελώνα και πιάνουμε τον σολομό. Ανήκει στα «ποταμοτόκα» ψάρια, σ' εκεί­να δηλαδή που φεύγουν από την θάλασσα και πηγαίνουν να γεννήσουν τ' αυγά τους σε ποταμούς. (Υπάρχουν και «θαλασσοτόκα», που εγκαταλείπουν τους ποταμούς και στρέφονται προς την θάλασσα).

Οι σολομοί, αρσενικοί και θηλυκοί, προκειμένου να γεννήσουν απογόνους, αφήνουν τις θάλασσες και ανε­βαίνουν στους ποταμούς. Αφήνουν κι' αυτούς και ανε­βαίνουν στους παραπόταμους. Ό,τι εμπόδιο κι' αν τύχη εμπρός τους, το υπερπηδούν. Ακόμη και καταρράκτες! Ο καθένας μας ξέρει τι τεράστια δύναμι νερού έχει ο καταρράκτης. Ανεβαίνουν μέχρις ότου φθάσουν σ' ένα ωρισμένο σημείο, σε μία συγκεκριμένη όχθη. Εκεί σε μία λακκουβίτσα το θηλυκό αποθέτει τ' αυγά του, τα οποία στην συνέχεια το αρσενικό τα γονιμοποιεί. Αυτό γίνεται στο καταχείμωνο. Με τις πρώτες ανοιξιάτικες ζέστες τα σολομάκια γεννιούνται.

Αφού περάση τριετής χρόνος και ανδρωθούν καλά, συγκεντρώνονται πολλά, και ομαδικά ξεκινούν για το ανοιχτό πέλαγος. Θα παραμείνουν στην θάλασσα πέντε-έξι χρόνια, και κατόπιν θα κάνουν ό,τι είχαν κάνει οι γονείς τους. Αλάνθαστα θα βρουν το δικό τους ποτάμι και θα κάνουν το έργο της αναπαραγωγής στο ίδιο σημείο που το εκτέλεσαν και οι γονείς τους.

   Οι φυσιοδίφες αδυνατούν να εξηγήσουν αυτή την απίθανη ιστορία. Ποια μυστηριώδης αίσθησις οδηγεί το ψάρι να βρη ανάμεσα σε τόσα ποτάμια το ίδιο που πριν πέντε χρόνια πέρασε; Γιατί να θέλη να γέννηση τ' αυγά του στο ίδιο μέρος όπου και το ίδιο γεννήθηκε; Που την βρίσκει την αντοχή να πάη κόντρα στα νερά του καταρράκτη;

Σχετικά με το τελευταίο ζήτημα, κάποιος συγγραφεύς σημειώνει: «Είναι κάτι το συγκλονιστικά θεαματικό να βλέπης τους σολομούς ν' ανεβαίνουν και να υπερπη­δούν έναν καταρράκτη. Κολυμπούν αντίθετα με το ρεύμα, σκαρφαλώνουν δηλαδή στον καταρράκτη, κι όταν φθά­σουν στην κορυφή του, όπου η δύναμις του νερού είναι τεράστια, δίνουν ένα πήδημα και βρίσκονται να αιωρούνται δύο μέτρα πάνω από το νερό. Το βρεγμένο κορμί τους αστράφτει στον ήλιο, τινάζοντας σταγόνες ολό­γυρα».

Ας φύγουμε από τους σολομούς και ας πάμε στα χέλια. Ας υποτεθή ότι βρισκόμαστε φθινόπωρο σε κάποια παραλία της Ευρώπης, δίπλα σε εκβολή ποτα­μού, και ότι πέσαμε σε περίοδο αποδημίας των χελιών. Από το ποτάμι θα ξεχυθούν στη θάλασσα χιλιάδες χέ­λια. Που πάνε; Σε κάποια θαλάσσια περιοχή (το εν­τελώς αντίθετο από τους σολομούς). Στο δρόμο θα συναν­τήσουν και αλλά κοπάδια. Και όλα θα καταλήξουν στην θάλασσα των Σαργασσών, ανάμεσα στις Αντίλλες και στις Βερμούδες.

Εκεί το κάθε θηλυκό θα γεννήση σε μεγάλο βάθος έξι ως οκτώ εκατομμύρια αυγά, που το καθένα περιβάλ­λεται από μία σταγόνα λάδι που του επιτρέπει να επιπλέη, και ακόμη το καθιστά αδιάβροχο. Τα νεογέννητα, οι λεπτοκέφαλοι όπως λέγονται, θα βρουν το θερμό ρεύμα του κόλπου του Μεξικού και ακολουθώντας το θα φθά­σουν μετά από δρόμο 5.500 χλμ. στην Ευρώπη, όπου θα χωριστούν σε δύο μεγάλες ομάδες. Η μία θα εγκατασταθή κοντά στον ωκεανό, στα παράλια νερά. Η άλλη θ' ανεβή σε ποτάμια, μακριά. Της πρώτης τα χέλια προ­ορίζονται να γίνουν αρσενικά και της δεύτερης θηλυκά. Αφού περάσουν ένδεκα ως δεκαπέντε χρόνια θα κά­νουν την μεγάλη έξοδο, τραβώντας για την κοιτίδα τους, την θάλασσα των Σαργασσών για να γεννήσουν τους απογόνους τους και— όπως φαίνεται —να πεθάνουν εκεί.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα χέλια της Αμερικής. Και αυτά στα βάθη της ίδιας θάλασσας θα γεννήσουν τ' αυγά τους. Οι απόγονοι τους βέβαια μόλις γεννηθούν θα τραβήξουν για την Βόρεια Αμερική, δαπανώντας ένα έτος. Πρέπει να διανυθή απόστασις 1.500 περίπου χι­λιομέτρων.

Άξιο καταπλήξεως είναι το γεγονός ότι τόσο αυτά που πάνε για την Ευρώπη, όσο τα αλλά που πάνε για την Αμερική, προχωρούν προς τις χώρες των προγόνων τους, χωρίς να τους δείχνη κάποιος τον δρόμο, χωρίς να ξανα έχουν ιδεί τις περιοχές! Απίστευτο, αδιανόητο, και όμως αληθινό!

Αυτά τα έθιμα των χελιών είναι γεμάτα μυστήριο. Στους επιστήμονες δημιουργούν ένα σωρό αναπάντητα ερωτήματα. Παλαιότερα βέβαια τα ερωτηματικά ήταν πολλαπλάσια. Το ότι διαλέγουν σαν τόπο ωοτοκίας την θάλασσα των Σαργασσών, μόλις το 1920 διαπιστώθηκε από τον Δανό ωκεανογράφο Σμίντ.

Κάποτε που διάβαζα ένα άρθρο σε περιοδικό για το χέλια, ενθυμούμαι ότι κάθε τόσο ο συγγραφεύς σημείω­νε : «Αυτό είναι κάτι που η επιστήμη δεν μπόρεσε ν’ ανακαλύψη ακόμη». «Το μυστήριο αυτό οι διάφοροι ερευνηταί δεν έχουν κατορθώσει να το λύσουν». Ένα σωρό μυστήρια κρύβει η ζωή αυτού τού πλάσματος. Είναι για να ταπεινώνεται ο ανθρώπινος νους και να γνωρίζη τα περιωρισμένα όριά του.

Μυστηριώδη θαυμασμό προξενεί στους επιστήμονες κάποιο ψάρι που ζη σε ελώδεις περιοχές της Ιαπωνίας. Επειδή μοιάζει με τους σίλουρους, θα μπορούσε να ονομασθή Ιαπωνικός σίλουρος. Συγγενεύει με τους δικούς μας γουλιανούς. Χαρακτηριστικό του γνώ­ρισμα είναι η πρωτοφανής νωχέλεια. Κινείται γεμάτο νωθρότητα στους βυθούς των βάλτων. Μοιάζει σαν ναρ­κωμένο. Κινήσεις και ταραχές που συμβαίνουν γύρω του δεν μπορούν να το αποσπάσουν από την νάρκη, στην ο­ποία συνήθως βυθίζεται.

Οι ψαράδες και οι ιχθυολόγοι παρετήρησαν ότι το ασυνήθιστο αυτό ψάρι ξυπνά κάποτε από την νάρκη του. Η νωχέλειά του μετατρέπεται σε πυρετώδη κίνησι. Κολυμπάει ταχύτατα, τινάσσεται από ζωηρούς σφαδασμούς, ορμά προς την επιφάνεια τού νερού, δείχνει πως αντιλαμβάνεται οξύτατα και την παραμικρή αναταραχή γύρω του.

Η έρευνα απέδειξε ότι η μανιακή αυτή ευκινησία προαναγγέλλει κάτι κακό. Οι άνθρωποι που θα την ιδούν προειδοποιούνται για επικείμενο σεισμό. Δηλαδή έχουμε να κάνουμε με  ζωντανό  σεισμογράφο!

Οι Ιάπωνες επιστήμονες έκαναν αρκετά πειράματα με το περίεργο αυτό ψάρι.

Το τοποθέτησαν μέσα σε τεχνητό βάλτο με παχειά τοιχώματα, πέτρινα ή μεταλλικά, και το απομόνωσαν από κάθε εξωτερική επίδρασι. Έφτιαξαν έτσι τον βάλτο, ώστε να μη προσβάλλεται από σεισμικές δονήσεις, οι οποίες σημειωτέον στην Ιαπωνία είναι πολύ συχνές. Στην συνέχεια δημιουργούσαν τεχνητούς σεισμούς και παρατηρούσαν τις αντιδράσεις τού ψαριού. Έμειναν κατά­πληκτοι διότι διεπίστωσαν ότι το ψάρι ποτέ δεν ξεγελάσθηκε από τους ψεύτικους σεισμούς. Αντίθετα αντι­δρούσε σχεδόν πάντοτε, όταν βρισκόταν έξω από τον τεχνητό βάλτο και γίνονταν πραγματικοί σεισμοί.

Έπειτα άπ' όλες αυτές τις παρατηρήσεις αποφασί­σθηκε να τρέφεται μέσα στα σεισμολογικά παρατηρητή­ρια σαν ζωντανό σεισμογραφικό μηχάνημα. Οι διάφοροι μελετητές — για να φανή άλλη μία φορά η μικρότητα τού ανθρώπου — δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν το θαυμα­στό αυτό φαινόμενο.

Σε σχετικό βαθμό και τα σκυλιά προειδοποιούν για τους σεισμούς. Και τα περιστέρια, όπως θα ιδούμε πιο κάτω. Και ο γουλιανός των ελληνικών υδάτων. Ο γουλιανός που θεωρείται σαν το πιο μεγάλο, αλλά και το πιο άσχημο ψάρι του γλυκού νερού, αντιλαμβάνεται την προσέγγισι τού σεισμού και πετιέται από την τρύπα του. Στην συνέχεια διαγράφει κύκλους μέσα στο νερό σαν να τού σάλεψε το μυαλό. Έτσι ειδοποιεί τα αλλά ψάρια ή και τους ψαράδες για το επερχόμενο κακό!

Ας στραφούμε τώρα και στον φτερωτό κόσμο. Πρώ­τος σταθμός παρατηρήσεων θα είναι το μικρό πουλί «χρυσός χαραδριός». Αυτό μπορεί να πετάξη από την Νέα Σκωτία μέχρι την Νότια Αμερική. Αυτό σημαίνει ότι θα διανύση απόστασι 4.000 χιλιομέτρων περίπου πάνω από τον Ατλαντικό, χωρίς μάλιστα να κάνη στάσι.

Κάθε φορά που έρχεται η ώρα της αποδημίας των χρυσών χαραδριών, κάθε χρόνο, ακολουθείται απ' όλα τα σμήνη η ίδια διαδρομή. Πάντοτε θα περάσουν τους ίδιους αόρατους δρόμους. Ο τρόπος της αεροπλοηγήσεως εκπλήσσει με την ακρίβειά του.

Οι φυσιοδίφες διερωτώνται: Πως τα καταφέρνουν να συγκρατούν αλάνθαστα στην μνήμη τους την ίδια αεροπορική γραμμή; Τι μυστηριώδη κατευθυντήρια όργανα διαθέτουν; Τελικά ομολογούν αδυναμία να εξιχνιά­σουν το καταπληκτικό αυτό σύστημα πλοηγήσεως. Μόνο θέλουν να ελπίζουν ότι ίσως στο μέλλον δώσουν κάποιες απαντήσεις στις αναπάντητες αυτές ερωτήσεις.

Καταπληκτικά πράγματα συμβαίνουν και με το πε­ριστέρι. Το πουλί αυτό διαθέτει κάποια μυστηριώδη αίσθησι, ώστε μπορεί να προσανατολίζεται κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Με οποιοδήποτε τρόπο κι' αν απομακρυνθή από την φωλιά του, τα καταφέρνει να βρη τον δρόμο της επιστροφής. Παρουσιάζει τέτοιες εκπλη­κτικές ικανότητες προσανατολισμού, που δεν τις συναν­τούμε σε κανένα άλλο ζώο.

Αυτό βέβαια είχε παρατηρηθή και κατά την αρχαιό­τητα, όπου το χρησιμοποιούσαν στην μετάδοσι μηνυμά­των. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, Φοίνικες, Ασσύριοι, Πέρ­σες... έστελναν ειδήσεις από τα πεδία των μαχών μέσω περιστεριών. Και οι Ρωμαίοι το εκμεταλλεύονταν. Στα χρόνια του Ιουλίου Καίσαρα γνωρίζουμε ότι υπήρχε κανονική ταχυδρομική υπηρεσία με περιστέρια. Αλλά και μέχρι τους τελευταίους δύο Παγκόσμιους πολέμους τα περιστέρια πρόσφεραν αρκετές υπηρεσίες.

Σωστά παρατηρήθηκε ότι οι πρώτοι που χρησιμο­ποίησαν πυξίδα για ανεύρεσι του δρόμου της επιστροφής δεν ήταν οι αρχαίοι Κινέζοι θαλασσοπόροι, αλλά τα περιστέρια!

Πολλές και διάφορες θεωρίες προτείνονται για να ξεδιαλύνουν το μυστήριο.

Μία απ' αυτές επιμένει ότι τα περιστέρια χρησιμο­ποιούν την ικανότητα που έχουν να ακούνε ήχους υπερ­βολικά χαμηλής συχνότητας από πολύ μεγάλες αποστά­σεις. Έτσι εντοπίζουν ηχητικά την διαδρομή τους προς την φωλιά τους ακούοντας τον χαρακτηριστικό ήχο μιας πηγής ή του αέρα που φυσάει στον λόφο πλάϊ στην φω­λιά του κλπ. Ο ήχος αυτός παίζει τον ρόλο φάρου.

Ας σημειωθή ότι και η ικανότητά τους να προαισθάνωνται τους σεισμούς, εβδομάδες πριν, οφείλεται σ’ αυ­τόν τον λόγο. Όταν προετοιμάζεται ένας σεισμός, αρχί­ζουν οι πρώτες μετατοπίσεις στις γήινες μάζες, οι οποίες προξενούν πολύ μικρές δονήσεις, ήχους δηλαδή πολύ χαμηλής συχνότητας. Συλλαμβάνοντάς τους εύκολα, μπο­ρούν και προβλέπουν τους σεισμούς.

Κατά μία άλλη θεωρία η προσανατολιστική δυνατό­τητα οφείλεται στην όσφρησί του. Σχετικοί πειραματι­σμοί γίνονται στο ιταλικό πανεπιστήμιο της Πίζας.

Πως τα καταφέρνουν να βρίσκουν το δρομολόγιο τους και με βαρειά συννεφιά; Αυτό ωδήγησε στην ιδέα ότι βοηθούνται από το μαγνητικό πεδίο της γης. Προ­τάθηκε η άποψις ότι κλείνουν μέσα στο κεφάλι τους κά­ποια πυξίδα με κάποιο είδος γεωμαγνητικού χάρτη. Υπο­στηρίχθηκε ότι μέσα στην σάρκα τους υπάρχουν κρύ­σταλλοι από μαγνητίτη — από το ίδιο δηλαδή μαγνητι­σμένο υλικό που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι θαλασσο­πόροι.

Στην δεκαετία του 1970 επιστήμονες Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης ανεκάλυψαν στο κρανίο του περιστε­ριού ένα μικρότατο τμήμα ιστού πλούσιου σε μαγνητίτη, και τον είδαν σαν ανιχνευτή μαγνητικού πεδίου.

Παρατηρήθηκε ότι περιστέρια που πέταξαν σε περιο­χές όπου συνέβαιναν μικρές μεταβολές στο μαγνητικό πεδίο της γης, μπερδεύονταν στον προσανατολισμό τους, και μάλιστα αν συνέπιπτε και συννεφιά. Τοποθετώντας ωρισμένοι φυσιοδίφες μαγνήτη επάνω στα πουλιά, διεπίστωσαν ότι, αν τύχαινε και συννεφιασμένος καιρός, έχαναν τον προσανατολισμό τους. Όταν όμως είχε λια­κάδα, δεν ενωχλούνταν. Αυτά βέβαια λένε ότι ο ρόλος του μαγνητισμού στην πλοήγησί τους είναι σημαντικός, αλλά δεν έχει απόλυτη καθοριστική σημασία.

Η άποψις ότι ο ήλιος προσφέρει σημαντική βοήθεια, έχει υποστηρικτάς. Σύμφωνα μ' αυτήν τα περιστέρια παρατηρούν την ημερήσια τοξοειδή μετατόπισι τού ήλιου και την μεσημβρινή θέσι του. Και το ύψος που θα έχη ο ήλιος το μεσημέρι το συγκρίνουν μ' αυτό που έχει στην φωλιά τους, κι' έτσι προσανατολίζονται. Αν δη­λαδή το μεσημβρινό ύψος τού ήλιου στο σημείο εκκι­νήσεως (για επιστροφή στην φωλιά του) είναι μικρότερο από εκείνο της φωλιάς τους, τότε αυτή πρέπει να βρί­σκεται στον βορρά (λ.χ. ξεκινάει από την Αίγυπτο και η φωλιά του πέφτει στην Ελλάδα).

Το ότι ο ήλιος χρησιμοποιείται σαν πυξίδα και σαν πηγή πληροφοριών δεν μπορεί ν' αμφισβητηθή. Αλλά, όπως δείχθηκε με πειράματα, η θεωρία αυτή δεν καλύ­πτει όλες τις περιπτώσεις και κρίνεται ανεπαρκής.

Άλλα πειράματα έδειξαν ότι τα περιστέρια συλλαμ­βάνουν πολύ μικρές μεταβολές και μεταπτώσεις στην ατμοσφαιρική πίεσι. Μπορούν να αισθανθούν μία πτώσι τού υδράργυρου ακόμη και κατά 0,07 χιλιοστά. Επίσης υποστηρίζεται ότι βλέπουν φωτεινά σήματα, αόρατα στον ανθρώπινο οφθαλμό. Και ότι διακρίνουν τις μεταλλαγές που προκαλεί το πολωμένο από τα σύννεφα φως τού ήλιου.

Άλλη θεωρία, πιο πρόσφατη, συσχετίζει την ικανό­τητα των περιστεριών με την χρήσι κάποιου «ουράνιου ραντάρ». Ανακαλύφθηκε ότι κατορθώνουν να εντοπίζουν το φεγγάρι στο φως της ημέρας και να το χρησιμοποιούν σαν σημείο αναφοράς στο πέταγμά τους. Αυτό δηλώνει ότι διαθέτουν ένα μυστηριώδες ραντάρ ή ρολόι.

Μερικοί βιολόγοι έπαιρναν περιστέρια και αφού τα πήγαιναν σε μάκρυνα και άγνωστα μέρη, τα άφηναν ελεύθερα. Στην συνέχεια παρατηρούσαν πως δεν ακολουθούσαν πορεία που ωδηγούσε κατ' ευθείαν στην φω­λιά τους. Στην πρώτη φάσι της πτήσεως έπαιρναν λαθε­μένη κατεύθυνσι. Στις επόμενες ημέρες τ' αλλά περι­στέρια που απελευθερώνονταν, διώρθωναν τό αρχικό λά­θος. Και σαν πλησίαζε η τριακοστή περίπου ημέρα —όσο χρειάζεται δηλαδή η σελήνη για μία περιφορά γύρω από την γη —δεν υπήρχε κανένα σφάλμα στην πο­ρεία. Εάν όμως μετά από τις τριάντα περίπου ημέρες άφηναν άλλα περιστέρια από το ίδιο σμήνος, θ' άρχι­ζε ο ίδιος κύκλος, με μεγάλες εκτροπές που αργότερα θα διωρθώνονταν.

Οι επιστήμονες που πραγματοποίησαν αυτήν την ανακάλυψι δεν έχουν ξεκαθαρίσει πλήρως το ζήτημα. Υπάρχουν απορίες, αν τα πουλιά νοιώθουν το αδύνατο πεδίο βαρύτητας της σελήνης ή αν λαμβάνη χώρα κά­ποια διαδικασία ορμονική, αν επενεργή δηλαδή κάποιος ορμονικός μηχανισμός.

Μυστηριώδεις λειτουργίες για ανεύρεσι δρομολογίου μέσω της σελήνης! Απορεί κανείς με τα καταπληκτικά αυτά φαινόμενα.

Πως να μη θαυμάζη ο σκεπτόμενος άνθρωπος όλα αυτά τα τόσο εκπληκτικά που παρουσιάζουν τα περιστέρια! Τα καταφέρνουν ν' ακούνε ήχους χαμηλής συχνότη­τας, να διακρίνουν μικρές μεταβολές στην ατμοσφαι­ρική πίεσι, να βλέπουν αόρατα για μας φωτεινά κύματα, να εκμεταλλεύονται το ύψος τού ήλιου, να χρησιμοποιούν το μαγνητικό πεδίο της γης, να βοηθούνται από την θέσι της σελήνης, να θέτουν σε ενέργεια τόσα συστήματα προσανατολισμού!

Και ποιος ξέρει τι εντυπωσιακές εκπλήξεις μπορεί να μας παρουσιάσουν στο μέλλον οι καινούργιες έρευνες των επιστημόνων;

    Ο Χριστιανός στοχαστής αφήνει την σκέψι του να τρέξη στις σελίδες της Αγίας Γραφής και να διαπι­στώση πως το περιστέρι έχει ιδιαίτερα τιμηθή. Το βλέ­πουμε αυτό στην ιστορία τού Νώε, στα τραγούδια τού Δαβίδ και τού Σολομώντος, στα λόγια τού Χριστού —«γίνεσθε ακέραιοι ως αι περιστεραί»— και προπαντός στο γεγονός της Βαπτίσεως, όπου το τρίτο πρόσωπο της θεότητος, το Άγιον Πνεύμα, εμφανίσθηκε σαν περιστέρι. Άξιζε λοιπόν στο ευλογημένο και ιερό αυτό πτηνό να ευνοηθή περισσότερο από τ' αλλά και να προικισθή με τα τόσα έξοχα και εκπληκτικά προσόντα.

Γενικά η στοχαστική παρατήρησις των ικανοτήτων του περιστεριού που παραμένουν μυστικές κι’ από τους πιο σοφούς επιστήμονες, όπως και όσα μυστηριώδη και ακατάληπτα αναφέρθηκαν σ' αυτό το κεφάλαιο για τις θαλάσσιες χελώνες, τους σολομούς, τα χέλια, τους ιαπω­νικούς σίλουρους, τους χρυσούς χαραδριούς, μας ανοί­γουν κάποια παράθυρα για ν' ατενίσουμε κάποιο μεγαλειώδη και γοητευτικό ουρανό. Τον ουρανό της αψηλάφητης και αβυσσαλέας και απροσπέλαστης σοφίας του ανεξιχνίαστου Πλαστουργού.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ» ΕΚΔΟΣΗ Β’ –ΑΘΗΝΑ 1990 

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

 http://www.egolpion.com/8avmasia_ais8hseis.el.aspx