Κυριακή Γ' νηστειῶν.Σταυροπροσκυνήσεως

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Να λοιπόν που δίχως να το συνειδητοποιήσουμε, φθάσαμε στο μέσον του πελάγους. Στο μέσον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Και όπως όταν ταξιδεύει κανείς, χρειάζεται στο μέσον της πορείας να γίνει κάποια διακοπή για μια ξεκούραση και έναν ανεφοδιασμό, ώστε να φθάσει ευχάριστα στο τέλος του προορισμού του, έτσι κι εδώ, στην πνευματική μας αυτή πορεία, η Αγία μας Εκκλησία, για το σκοπό αυτό, έχει τοποθετήσει το αιώνιο και μοναδικό σύμβολο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.

Του Σταυρού ο οποίος προβάλλει μπροστά μας την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, και του οποίου, κάτω από τον ζείδωρο ίσκιο, θα ανεφοδιασθούμε για το τέλος της πορείας μας, που οδηγεί στην ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου και Θεού μας.

Αυτό ακριβώς το σπουδαίο γεγονός και το σωτήριο σύμβολο του Σταυρού, μας τονίζει ο ίδιος ο Κύριος στην Ευαγγελική περικοπή. Ο λόγος του, όπως πάντα, έτσι κι εδώ Θεϊκός και ξεκάθαρος. Και βεβαίως, όποιος θέλει θα τον ακολουθήσει (δεχόμενος φυσικά και τις όποιες συνέπειες της επιλογής του). Αλλά το να ακολουθεί κανείς τον Ιησού Χριστό, τούτο σημαίνει ότι ισοβίως θα σηκώνει τον Σταυρό του. Τον προσωπικό Σταυρό, ο οποίος φυσικά είναι μετρημένος με κάθε ακρίβεια, από τον ίδιο τον Ιησού, αναλόγως των δυνάμεων και της αντοχής του κάθε πιστού οπαδού του!

Ο Σταυρός αγαπητοί μου, αποτελεί ένα μεγάλο μυστήριο, που όσο κι αν ερευνήσει ο άνθρωπος είναι αδύνατον να το ανακαλύψει και να το κατανοήσει σε όλες του τις διαστάσεις. Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα περιγράφει δυναμικά και ο κήρυκας της οικουμένης ο Απ. Παύλος όταν λέει: «Ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζωμένοις ημίν δύναμις Θεού εστί…ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν». (Α΄ Κορ. Α΄ 18,23). Δηλ. Το κήρυγμα περί του σταυρού, για όσους μεν βαδίζουν τον δρόμο της απωλείας, είναι μωρία, αλλά για εμάς, που βαδίζουμε τον δρόμο της σωτηρίας, είναι δύναμη Θεού…γι΄αυτό εμείς κηρύττουμε Χριστόν Εσταυρωμένο, που για μεν τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο, για δε τους Έλληνες μωρία.

Με την φράση Ιουδαίοι και Έλληνες, οι οποίοι αρνούνται την ουσία και το μήνυμα του Σταυρού, περιγράφεται ολόκληρος ο κόσμος έως το τέλος των αιώνων. Ο μακράν του Θεού, βεβαίως κόσμος, ο οποίος αρνείται να σταυρώσει τα πάθη και να ταπεινώσει την υπερήφανη λογική του, με αποτέλεσμα ο λόγος του Θεού, αλλά και η θυσία του Κυρίου Ιησού επάνω στο Σταυρό, να παραμένουν ανερμήνευτα και δυστυχώς, άνευ του σωτηρίου τους αποτελέσματος. Και οπωσδήποτε, ο Σταυρός έχει τις δυο του όψεις. Στη μία που φαίνεται η αρνητική πλευρά του αγώνα και στην άλλη που αναπτύσσεται η θετική. Αρνητική μεν διότι σταυρώνεται η λογική ενώπιον του Ιερού Συμβόλου και δεν δίναται με την πτωχή της δύναμη να ερμηνεύσει τα γενόμενα και την νίκη του Χριστού, αρνητική διότι είναι ανάγκη με ό,τι συνεπάγεται η σταυρική ζωή να ζήσει και να αγωνιστεί ο άνθρωπος, ώστε να νικήσει του τρεις εχθρούς, διάβολο, κόσμο, και αμαρτητική ροπή του ίδιου του του εαυτού του, θετική δε, διότι ο Σταυρός είναι το μέσον και το όργανο δια του οποίου ο πιστός αναλαμβάνει την πνευματική του δύναμη.

Ναι, ο Σταυρός είναι ο αγωγός δια του οποίου ο πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός, λαμβάνει την χάρη, από την αρχή έως το τέλος του σκληρού του αγώνα, αλλά είναι και το όργανο που παρέχει τον γλυκασμό τον οποίον δέχεται ολόκληρη η ύπαρξη του ανθρώπου, όταν σκύβει και προσκυνά το ιερό αυτό σύμβολο της νίκης. Το σύμβολο αυτό που συμπυκνώνει ολόκληρο το «απ΄αιώνος απόκρυφον και Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον» (Δ΄ Ήχος). Ο τετραπέρατος του Παμβασιλέως Σταυρός, είναι το σύμβολο που σκορπίζει την ευλογία στα πέρατα του σύμπαντος, αλλά και το όργανο της Χάριτος που αποβαίνει όπλον φοβερόν εναντίον του «άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος του νυν ενεργούντος εν τοις υιοίς της απειθείας» (Εφεσ. Β΄ 2). Δηλ. εναντίον του άρχοντα, που από τις εκτάσεις του αέρος εξουσιάζει τους σαρκικούς ανθρώπους, του πονηρού δηλ. πνεύματος, που τώρα ενεργεί στους απειθείς.

Έτσι ερμηνεύεται και το γιατί στην παρουσία του Τιμίου Σταυρού, σπαράσσουν τα φοβερά δαιμόνια, αλλά και γιατί αρνούνται την δύναμη και την ουσία του όσοι βρίσκονται μπλεγμένοι και συρόμενοι στον συρφετό των αιρέσεων της απωλείας (Β΄Πετρ. Α΄ 1).

Αυτή δε την ζωοποιό δύναμη του συμβόλου της νίκης που συνεπάγεται την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας μας, αρνούνται και όσοι ευρισκόμενοι στο ξεχαρβαλωμένο άρμα του οικουμενισμού, κηρύσσουν ότι δήθεν υφίστανται πολλές Εκκλησίες. Έτσι, κατάντησαν να δέχονται και να εκφράζουν ένα Χριστιανισμό άνευρο, άχρωμο και άγευστο που θυμίζουν τον επίσκοπο Λαοδικείας (Αποκάλυψη Γ΄ 16). Ένα Χριστιανισμό που δεν έχει καμμία σχέση με τα δυναμικά κηρύγματα των Αγίων μας οι οποίοι κηρύττουν αγώνα για κάθαρση, φωτισμό και θέωση. Οι οικουμενιστές κηρύττουν και εκφράζουν έναν άχριστο και ασταύρωτο Χριστιανισμό, που μέσα στους κόλπους τους ονομάζονται Χριστιανοί, ακόμα και όσοι αποτελούν μέλη στοών και παραρτημάτων του διαβόλου...

Αλλά τι θεολογία μπορεί να αναμένει κανείς απ΄όσους αρνήθηκαν στην καθημερινότητα τον οδυνηρό του Κυρίου Σταυρό; «οι δε του Χριστού, την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλ Ε΄ 24). Πώς να θεολογήσουν και να ορθοτομήσουν οι ψευτοαγαπολόγοι όταν λησμονούν πως η καθέδρα της θεολογίας είναι αυτός ο του Κυρίου ζωηφόρος Σταυρός; Και φαντάζονται οι δύστυχοι ότι οι συμπροσευχές και το ισοπέδωμα των ιερών κανόνων αποτελούν την οικεμενική Ορθοδοξία; Τι θεολογικό λόγο και τι αφυπνιστικό κήρυγμα να περιμένει κανείς από «δαυλούς καπνίζοντας»(Ησαΐας Ζ΄4), όταν ανερυθρίαστα χαρακτηρίζουν τους αδάμαντας των θείων και ιερών κανόνων ως «τείχη του αίσχους» και την Ορθόδοξη παράδοσή μας ως «θεολογικό και εκκλησιαστικό επαρχιωτισμό»;

Αλλ’ ας αφήσουμε όσους «ηστόχησαν περί την Πίστιν» (Α΄ Τιμ. ΣΤ΄ 21), και ας ατενίσουμε με δέος αλλά και βεβαία ελπίδα, τον Σταυρικό θρόνο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!

Αγαπητοί μου, καθημερινώς βρισκόμαστε μέσα στο πέλαγος των πειρασμών και των δοκιμασιών. Μέρα με την ημέρα, ολονέν και περισσότερο αισθανόμαστε ότι « τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, τα καθ’ ημών δολίως κινούμενα», μας στοχοποιούν. Τόσο προσωπικώς, όσο και οικογενειακώς, αλλά κυρίως Εθνικώς, ου μην αλλά και παγκοσμίως, βλέπουμε το συνασπισμό του κακού να υψώνει θρασεία την κεφαλή και να ζητά ν’ αφανήσει τα πάντα.

Μπροστά λοιπόν σε αυτό το όντως φοβερό φαινόμενο τι θα κάνουμε; Θα τα χάσουμε και θα παραιτηθούμε του ευλογημένου και νικηφόρου αγώνα μας; Όχι δα. Αυτό μας έλειπε τώρα. Ουδέποτε αυτό θα το επιτρέψουμε. Και δεν θα το επιτρέψουμε, διότι γνωρίζουμε ότι τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει ο εχθρός με τα απαίσια όργανά του. Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Νικητής του θανάτου. Αυτός που θα πει και το αμήν στην ιστορία.

Θα στρέψουμε λοιπόν τα όμματα στον Εσταυρωμένο και αγαπημένο Κύριό μας Ιησού Χριστό, και με το αήττητο όπλο του Τιμίου Σταυρού, θα ριχτούμε στην μάχη, γευόμενοι εξ’ αρχής, παρά το σκληρόν του αγώνος, αυτόν τον θρίαμβο της νίκης.

Τούτο το όπλο του Σταυρού το οποίο «συνέθλασε τας κεφαλάς των δρακόντων», και τώρα, παρά τις προσωπικές μας αδυναμίες, θα μας χαρίσει τη νίκη. Τη νίκη που εδραιώνεται και συνεχώς αυξάνει, σ’ αυτή την Πίστη. Στην Θεότητα δηλ. του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!

Αδελφοί μου, το «αήττητον όπλον», ήδη βρίσκεται στα χέρια μας, από την στιγμή που δια του Βαπτίσματος ενδυθήκαμε τον ίδιο τον Χριστό. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε»!

Δεν μένει πλέον, παρά με « αθώοις χερσοί και καθαρά τη καρδία», με ελπίδα και θάρρος, Ορθόδοξο Χριστιανικό θάρρος, αφού προσκυνήσουμε το όπλο του Σταυρού, να το χρησιμοποιήσουμε εναντίον του κακού και των ποικίλων σκοτεινών δυνάμεων.

Αμήν.

« Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου»!

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα. Mail: p.ioil@yahoo.gr