«Δέν προσαρμόζεται στούς καιρούς: Αὐτή εἶναι ἡ δόξα τῆς ὀρθοδοξίας».Ἅγ. Νικόλαος Ἀχρίδος

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἕνα “φωτογραφικὸ” ἀπόσπασμα γιὰ τὶς θεολογικὲς τάσεις τῆς ἐποχῆς μας.

 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ἐπισκόπου Ἀχρίδος
«ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ»,
Ἐκδ. “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”, Θεσσαλονίκη

 .        

  Ὅπως οἱ στρατιῶτες τοῦ Πιλάτου ἐνέδυσαν μὲ φτηνὴ πορφύρα τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ ὁ Ἡρώδης μὲ λευκὸ ἔνδυμα, ἔτσι καὶ οἱ θεολόγοι τῶν αἱρετικῶν περιέβαλαν τὸν Σωτήρα μὲ τὸ φτηνὸ ἔνδυμα τῆς εἰδωλολατρικῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς ψευδοεπιστήμης, γιὰ νὰ τὸν ἐνδύσουν δῆθεν καὶ νὰ τὸν στολίσουν πιὸ ὄμορφα! Μὰ καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἴδιο ὀνειδιζόμενος καὶ ταπεινούμενος.
.          Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη στὸν κόσμο, ἡ ὁποία διατήρησε τὴν πίστη στὸ Εὐαγγέλιο σὰν τὴν μόνη ἀπόλυτη ἀλήθεια ποὺ δὲν χρειάζεται ὑπεράσπιση μήτε καὶ ὑποστήριξη ἀπὸ καμία φιλοσοφία ἢ κοσμικὴ ἐπιστήμη. Γι’ αὐτό, ὅταν ἀναγινώσκουμε τὸ ἔνατο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως· Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ὡς Μία Ἐκκλησία ἐννοοῦμε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
.          Οἱ αἱρετικοὶ θεολόγοι ὀνόμασαν περιφρονητικὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς «ἀπολιθωμένη ἐκκλησία» (Harnack: das Wesen des Christenthums). Γιὰ ποιό λόγο; Ἐπειδή, ὅπως λένε, τούτη ἡ Ἐκκλησία «δὲν πορεύεται κατὰ τὴν ἐποχή της» ἢ «δὲν προσαρμόζεται στοὺς καιρούς»! Ὅμως, αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ δόξα τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ ὅτι αὐτὴ δὲν συμπορεύεται μὲ τὴν κάθε ἐποχὴ μήτε καὶ προσαρμόζεται σὲ αὐτὴν ἀκολουθώντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: καὶ μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ (Ρωμ. ιβ´ 2).
.          Πῶς μπορεῖ τὸ αἰώνιο νὰ συμπορεύεται μὲ τὸν χρόνο; Πῶς τὸ ἀπόλυτο νὰ προσαρμοστεῖ μὲ αὐτὸ ποὺ παρέρχεται; Πῶς ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν νὰ συμφιλιωθεῖ μὲ τὸ βασίλειο τοῦ κόσμου καὶ τὸ ἀκριβὸ νὰ φιλιώσει μὲ τὸ φτηνό; Ἐὰν ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται (Α´ Ἰω. ε´ 19) πῶς μποροῦμε νὰ περιορίσουμε τὸ αἰώνιο ἀγαθὸ καὶ νὰ τὸ ὑποστηρίζουμε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ κακοῦ, νὰ ἐνισχύουμε τὸ οὐράνιο φῶς μὲ τὶς καπνογόνες φλόγες ποὺ βγάζει τὸ κάρβουνο καὶ τὸ πετρέλαιο;
.          Ὑπάρχουν βέβαια καὶ κάποιοι θεολόγοι στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι βαδίζουν στὰ ἴχνη τῶν αἱρετικῶν θεολόγων, θεωρώντας ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι ἀρκετὰ ἰσχυρὸ νὰ συντηρηθεῖ καὶ νὰ ἀμυνθεῖ ἀπὸ μόνο του μέσα στὴν κοσμικὴ θύελλα. Αὐτοὶ τονώνονται ἀπὸ αἱρετικὲς θεωρίες καὶ αἱρετικὲς μεθόδους. Εἶναι, μὲ ὅλη τους τὴν ψυχή, στὸ πλευρὸ τῶν αἱρετικῶν, ἐξωτερικὰ ὅμως παραμένουν συνδεδεμένοι μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τόσο μόνον, ὅσο γιὰ νὰ συντηροῦνται. Εἶναι οἱ δῆθεν γνήσιοι Βαλκάνιοι γιὰ τοὺς ὁποίους, ὅλα ὅσα βρίσκονται πέρα ἀπὸ τὸ φράχτη φαίνονται καλύτερα καὶ σοφότερα ἀπὸ τὰ ἐνδότερα –ἀκόμα καὶ ἡ συμβιβαστική, ἀνάμεικτη θεολογία (ἡ παγανοχριστολογία).
.          Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς σύνολο ἀπορρίπτει τέτοιους θεολόγους καὶ δὲν τοὺς ἀναγνωρίζει ὡς δικούς της. Τοὺς ἀνέχεται ὅμως γιὰ δύο λόγους: πρῶτον, ἐπειδὴ περιμένει νὰ μετανοήσουν καὶ ν’ ἀλλάξουν καὶ δεύτερον, μὴν τυχὸν ἀποβάλλοντάς τους κάμει τὸ κακὸ χειρότερο, δηλαδὴ τοὺς ὠθήσει στὴν ἀβυσσαλέα ἀγκάλη τῶν αἱρετικῶν. Ἔτσι, θὰ προκαλοῦσε τὴν ἀριθμητικὴ αὔξηση τῶν αἱρετικῶν ἀλλὰ καὶ θὰ ὁδηγοῦσε σὲ ἀπώλεια τὶς ψυχὲς τῶν ἄλλων. Τέτοιοι θεολόγοι, δὲν εἶναι φορεῖς τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος καὶ τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας ἀλλὰ πάσχοντα μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος (Α´ Κορ. ιβ´ 26). Φορεῖς τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος καὶ τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας εἶναι ὁ λαός, ὁ μοναχισμὸς καὶ οἱ ἐνοριακοὶ ἱερεῖς.
.          Εἶπε ὁ ἔνδοξος Κύριός μας: δόξαν παρὰ ἀνθρώπων οὐ λαμβάνω (Ἰω. ε´ 41). Ἡ θέση τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἀκριβῶς ἀντίθετη μὲ τὴν θέση τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου. Αὐτοὶ ἐπιζητοῦν τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων. Αὐτοὶ φοβοῦνται τοὺς ἀνθρώπους. Γι’ αὐτὸ καὶ γαντζώνονται στοὺς ἀποκαλουμένους «ἐνδόξους ἀνθρώπους» μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, γιὰ νὰ στηρίξουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ γίνουν  πιὸ εὐάρεστοι στοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου τούτου. Καὶ ἀπολογοῦνται γι’ αὐτὸ λέγοντας: τὸ κάνουμε γιὰ νὰ τοὺς κερδίσουμε! Ὤ! Πόσο ἔχουν ἐξαπατηθεῖ! Ὅσο περισσότερο κολακεύουν τὸν κόσμο –γιὰ νὰ τραβήξουν δῆθεν τὸν κόσμο στὴν Ἐκκλησία- τόσο αὐτὸς ὁ κολακευόμενος κόσμος φεύγει ἀκόμη πιὸ μακριὰ ἀπὸ αὐτήν. Ὅσο περισσότερο καμώνονται τοὺς «φωτισμένους», τοὺς «ἀποπνευματοποιημένους» καὶ τοὺς «σύγχρονους», τόσο ὁ κόσμος τοὺς περιφρονεῖ περισσότερο. Εἶναι στ’ ἀλήθεια ἀδύνατον νὰ εὐαρεστήσει κάποιος καὶ Θεὸ καὶ ἀνθρώπους. Ἐξ ἄλλου κάθε ἔμπειρος Χριστιανὸς γνωρίζει ὅτι εἶναι σὲ κάποιο μέτρο ἐφικτὸ τὸ νὰ εὐαρεστήσει κανεὶς τὸν Θεὸ ἐν ἀληθείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ, ἐνῶ τὸν κόσμο δὲν εἶναι δυνατὸν διόλου νὰ τὸν εὐαρεστήσει, οὔτε μὲ τὴν ἀλήθεια ἢ τὸ ψεῦδος οὔτε καὶ μὲ τὸ δίκαιο ἢ τὴν ἀδικία. Ἐπειδή, ὁ Θεὸς εἶναι αἰώνιος καὶ ἀμετάβλητος ἐνῶ ὁ κόσμος παροδικὸς καὶ μεταβαλλόμενος.

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμένου: impantokratoros.gr

http://christianvivliografia.wordpress.com/2012/03/03/%CE%B4%E1%BD%B2%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF%E1%BD%BA%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%82/