Οἱ ἀληθινές ἐκκλησιαστικές εἰδήσεις

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Υπάρχει στον τόπο μας μία σύγχυση για τις λεγόμενες εκκλησιαστικές ειδήσεις που δημοσιεύονται στις εφημερίδες και τα περιοδικά. Πολλοί νομίζουν ότι ειδήσεις είναι εκείνες που αφορούν την εκλογή του Αρχιεπισκόπου και των Αρχιερέων, ή εκείνες που έχουν σχέση με τα οικονομικά προβλήματα της Εκκλησίας ή τέλος πάντων αναφέρονται σε μερικές δραστηριότητες που κάνει η Εκκλησία, ζώντας σε αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο.

Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να αρνηθή και αυτήν την πραγματικότητα. Και το ότι υπάρχει ενδιαφέρον από τον λαό για εκκλησιαστικά θέματα είναι σημαντικό, όταν δεν γίνεται χάριν μιας απλής εξωτερικής περιεργείας, γιατί έτσι φανερώνεται ότι θεωρεί τον εαυτό του ως τμήμα της Εκκλησίας και ενδιαφέρεται για την ζωή και την δράση της.

Όμως, οι αληθινές εκκλησιαστικές ειδήσεις είναι εκείνες που αναφέρονται στην ιερά ιστορία, την λεγομένη “ιστορία των γεγονότων”, που είναι ό,τι έχει σχέση με την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού και την σωτηρία του ανθρώπου. Είναι γνωστή η πατερική ρήση, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνη τον άνθρωπο θεό. Κάθε φορά, λοιπόν, που κάποιος άνθρωπος, βιώνοντας τους καρπούς της θείας ενανθρωπίσεως, γίνεται κατά χάριν θεός, θεούμενος, αυτό αποτελεί την ύψιστη είδηση, γιατί αναφέρεται στην σωτηρία του ανθρώπου.

Η μικρή αυτή εισαγωγή έγινε για έναν συγκεκριμένο λόγο. Την εβδομάδα πριν την Πεντηκοστή, ήτοι 9 έως 15 Ιουνίου, έγιναν συνταρακτικά γεγονότα. Στις Συνεδριάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου γίνονταν συζητήσεις για την αξιοποίηση, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, των οικονομικών της Εκκλησίας. Υπήρχαν έντονες συζητήσεις και μέσα στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο και γενικά στο Σώμα της Ιεραρχίας. Στον χώρο έξω από την Βουλή γίνονταν διαμαρτυρίες για την Συνθήκη του Σένγκεν, που ψηφιζόταν από την ελληνική Βουλή. Οι εφημερίδες, και οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί κάλυπταν όλες αυτές τις εκδηλώσεις και γράφτηκαν διάφορα επίκαιρα άρθρα.

Δεν αρνούμαι και τον αγώνα που πρέπει να γίνεται και για τα σοβαρά αυτά θέματα της εκκλησιαστικής ζωής. Αλλά εκείνο που θα ήθελα να υπογραμμίσω είναι ότι αυτήν την περίοδο, που γινόταν τόσο έντονη διαμάχη σε όλα τα επίπεδα σχετικά με τα θέματα που ανέφερα, σε μια κλινική των Αθηνών περέδιδε την ψυχή της στον Θεό μια νέα έγγαμη γυναίκα, 53 ετών, η οποία έζησε με οσιότητα και είχε οσιακό τέλος. Και αυτό για μένα αποτελεί την μεγαλύτερη είδηση των ημερών αυτών.

Πρόκειται για την Αικατερίνη Χαραμόγλη, απόφοιτο της Σχολής Καλών Τεχνών, με ειδίκευση και Master στην Αμερική πάνω στην χαρακτική, Καθηγήτρια στην Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και ειδικό επιστήμονα - συντονίστρια των καλλιτεχνικών μαθημάτων σε όλα τα Σχολεία της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (Αρσάκεια και Τοσίτσια) και συνεργάτιδα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, υπεύθυνη για την έκδοση βιβλίου “Εικαστική Αγωγή”, έγγαμη γυναίκα με ένα παιδί, η οποία κοιμήθηκε με οσιότητα την ημέρα της Πεντηκοστής και η εξόδιος ακολουθία της έγινε την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με την επιθυμία της.

Την γνώριζα εδώ και δέκα χρόνια, όταν ήλθε για εξομολόγηση σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της. Από τότε έβλεπα συνεχώς να αλλοιώνεται πνευματικά, να χαριτώνεται μέρα με την ημέρα από το Άγιον Πνεύμα. Αγαπούσε έντονα την εσωτερική πνευματική ζωή, με όλη την ησυχαστική της έκφραση και προσπαθούσε να ζήση ό,τι διάβαζε στα βιβλία των αγίων Πατέρων και στο Γεροντικό.

Δεν είναι δυνατόν να γράψω πολλά πράγματα γι’ αυτήν την εκλεκτή και ευγενική ψυχή, από την φύση της, αλλά κυρίως από την αλλοίωση, την ευπρεπεστάτη, που της προξένησε το Άγιον Πνεύμα, αλλά θα μπορούσα να σημειώσω μερικά μόνο παραδείγματα.

Όταν πριν περίπου ένα χρόνο κατάλαβε ότι η ασθένειά της θα την οδηγούσε στον θάνατο, άρχισε να προετοιμάζεται για την καλύτερη αντιμετώπισή του. Η προσευχή της ήταν πιο εντατική, η μελέτη πατερικών κειμένων εντονώτερη. Αποτέλεσμα αυτής της έντονης ζωής της ήταν και μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά, τα οποία μπορώ να αποκαλύψω, γιατί υπάρχουν και άλλα για τα οποία δεν μπορώ να μιλήσω.

Λίγους μήνες προ του θανάτου της και ενώ γνώριζε καλά ότι έρχεται το τέλος της ζωής της, είχε μια ανέκφραστη χαρά, γιατί θα φύγη από τον κόσμο αυτό και θα πορευθή στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, για να προσεύχεται ακατάπαυστα στον Θεό. Μου έλεγε: “Μπαίνω μέσα στην Εκκλησία και την θεία Λειτουργία και έχω μια χαρά μεγάλη, όταν σκέπτομαι ότι ήλθε η ώρα του θανάτου και θα συναντήσω τους αγίους”.

Όταν για τελευταία φορά εισαγόταν στην Κλινική, και τελικά αποδείχθηκε ότι από εκεί θα την έβγαζαν νεκρή, με πήρε στο τηλέφωνο για να μου πή: “Μπαίνω στην Κλινική και φαίνεται ότι τελειώνω. Σάς τηλεφωνώ για να σάς αποχαιρετήσω και να σάς ευχηθώ καλή αντάμωση στον Ουρανό”. Μου το είπε τόσο απλά, όπως ακριβώς το λέγει κάποιος όταν πρόκειται την άλλη ημέρα να ταξιδεύση για κάποια μακρυνή χώρα.

Λίγες εβδομάδες πριν κοιμηθή με παρακάλεσε να την επισκεφθώ στην Κλινική για να μου αναφέρη ένα πρόβλημα που την απασχολούσε πολύ. Με είπε: “Προετοιμάζομαι για τον θάνατο. Μέσα στα πλαίσια αυτά θέλω να με κείρεται μοναχή. Θέλω να παρουσιασθώ στον Θεό ως μοναχή και να ενταφιασθώ στον χώρο της Μονής”. Όταν της απήντησα ότι αυτό είναι λίγο δύσκολο, τουλάχιστον αυτήν την στιγμή, και ότι τελικά εγώ πιστεύω ότι ο Θεός θα την δεχθή ως μοναχή, γιατί ακριβώς έτσι έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της, εκείνη καθησύχασε, αλλά αισθανόταν όμως κάτι το ανεκπλήρωτο. Όταν πάλι μετά από λίγες ημέρες μου ξανάθεσε το θέμα και της απάντησα ότι “σέ θεωρώ ως δόκιμη μοναχή της Μονής”, τότε εκείνη καθησύχασε και εδόξασε τον Θεό.

Μια εβδομάδα πριν κοιμηθή, ήτοι την Δευτέρα 9 Ιουνίου 1997, μου ζήτησε επίμονα να την επισκεφθώ για να μου εκφράση την τελευταία της επιθυμία. Μου είπε: “Σάς παρακαλώ πολύ διαβάστε μου την ακολουθία σε ψυχοραγούντα”. Το είπε αυτό γιατί ήδη καταλάβαινε ότι φεύγει. Την ρώτησα γιατί το θέλει αυτό. Μου απάντησε: “Θέλω να φύγω και να πάω να συναντήσω τους φίλους μου”. Σε ερώτησή μου ποιούς θεωρεί ως φίλους της, μου απήντησε: “Τον Χριστό και τους αγίους του”. Και συνέχισε: “Λαχταράω πολύ να τους συναντήσω. Όταν πριν μερικούς μήνες πήγα στην Εκκλησία των αγίων Πάντων αισθάνθηκα μεγάλη χαρά. Και είπα: Αν χαιρόμαστε τόσο εδώ στην κάτω Ιερουσαλήμ, πόσο μεγάλη χαρά θα έχουμε στην άνω Ιερουσαλήμ. Τότε κοίταξα την εικόνα των αγίων Πάντων και θάμπωσα από το φως που έβγαινε από την εικόνα. Το μόνο όμως που με απασχολεί είναι μήπως δεν είμαι άξια να συναντηθώ μαζί τους, γιατί είμαι πολύ αμαρτωλή. Επίσης, με απασχολεί το ότι πονάω πολύ και δεν γίνεται μέσα στην καρδιά μου η νοερά προσευχή, αλλά όμως αγαπώ πολύ τον Χριστό”. Της είπα: “Μήν ανησυχής· δόξαζε τον Θεό γιατί βρίσκεσαι σε καλό δρόμο και καλή προοπτική. Νομίζω ότι όλα θα εξελιχθούν καλά”. Την χαιρέτησα φεύγοντας με την βεβαιότητα ότι βρισκόμουν μπροστά σε μια αγία ψυχή.

Τις ημέρες εκείνες συμμετείχα στις συνεδριάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας, καθώς επίσης, παρακολουθούσα όλες τις αντιδράσεις του λαού για την συνθήκη του Σένγκεν, αλλά ήμουν απορροφημένος πολύ από την διαδικασία του θανάτου ή μάλλον διαδικασία της υπέρβασης του θανάτου από μια αγία γυναίκα, και το θεωρούσα ως την μεγαλύτερη και αυθεντικότερη είδηση, η οποία βέβαια δεν μπορούσε να περάση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Και επειδή ήταν η εβδομάδα προ της Πεντηκοστής σκεπτόμουν τον λόγο του Θεού δια του προφήτου Ιεζεκιήλ: “και δώσω υμίν καρδίαν καινήν, και πνεύμα καινόν δώσω υμίν· και αφελώ την καρδίαν την λιθίνην εκ της σαρκός υμών και δώσω υμίν καρδίαν σαρκίνην”. Θυμήθηκα το υπέροχο τροπάριο της Πεντηκοστής: “όσοις έπνευσεν η θεόρρυτος χάρις, λάμποντες, αστράπτοντες, ηλλοιωμένοι, οθνείαν αλλοίωσιν ευπρεπεστάτην...”.

Συμμετείχα στην εξόδιο ακολουθία έχοντας μέσα μου συνεχώς την φράση: “Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου”, και έχοντας την βεβαιότητα ότι αυτό το γεγονός αποτελούσε την μεγαλύτερη είδηση των ημερών εκείνων, αφού μια αγία γυναίκα, που αντιμετώπισε την ζωή, την αρρώστια και τον θάνατο με χαρά, ανδρεία και ακλόνητη πίστη στον Θεό και υπερέβη τον θάνατο, εισήλθε ως πολύτιμος λίθος στην ουράνια πόλη την οποία περιγράφει η Αποκάλυψη του Ιωάννου. Η ίδια της αντιμετώπισε το θηρίον της Αποκαλύψεως στα όρια της προσωπικής της ζωής και ενώθηκε με το Αρνίο της Αποκαλύψεως. Βίωσε το βαθύτερο νόημα της Αποκαλύψεως και την κατακλείδα της, δηλαδή άκουσε την φωνή του Χριστού: “ναι έρχομαι ταχύ”, και απήντησε: “αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού”.

 http://www.parembasis.gr/1997/frames_97_06.htm