Διόρθωση-Ἀνακαίνιση βίου

 ΔΙΟΡΘΩΣΗ-ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΒΙΟΥ «Ὅταν ἐγώ, παραλυμένος ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μου μαζεύω τὶς δυνάμεις μου καὶ συνέρχομαι, ἄλλος πρὶν ἀπὸ μένα κατεβαίνει στὴν καρδιά μου, δηλαδὴ ἡ ἁμαρτία, ὁ διάβολος, μὲ προλαμβάνει μέσα στό ἴδιο μου τὸ σπίτι, στὴν δική μου κολυμβήθρα τῆς καρδιᾶς μου» (Ἅγ. Ἰω. Κρονστάνδης)

Ἁγ. Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης,

«Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»,

μετάφρ. Χαρ. Ἀσσιώτη
ἐκδ. «Τῆνος», ἔκδ. γ´, Ἀθῆναισελ. 53

«Ὁδὸν ἐντολῶν σου ἔδραμον,
ὅταν ἐπλάτυνας τὴν καρδίαν μου»
(Ψ. ριη´ 32)

.          Πόση εὐχαρίστηση καὶ χαρὰ αἰσθάνεσαι, ὅταν εὕρεις κάτι τὸ ἀναγκαῖο καὶ πολύτιμο ποὺ ἔχεις χάσει! Σοῦ ᾽ρχεται νὰ πηδᾶς ἀπὸ χαρά. Φαντάσου λοιπὸν πόσο εὐχαριστεῖται ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας ὅταν βλέπει ἕνα παιδί Του, ποὺ ἔχει χαθεῖ -δηλαδὴ ἕνα ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο- καὶ ποὺ βρέθηκε ξανά, ὅταν βλέπει ἕνα χαμένο Του πρόβατο ποὺ εἶχε σβήσει καὶ ποὺ ξαναζωντάνεψε, ὅταν βλέπει τὴ δραχμὴ ποὺ ἤτανε χαμένη καὶ ξαναβρέθηκε, δηλαδὴ τὸν ἄνθρωπο, τὴ ζωντανὴ αὐτὴ εἰκόνα Του. Εἶναι ἀδύνατο νὰ περιγράψει κανεὶς αὐτὴ τὴ χαρά. Ἡ χαρὰ τοῦ Οὐράνιου Πατέρα γιὰ τὸν υἱό Του τὸν ἄσωτο, ποὺ εἶχε χαθεῖ καὶ ξαναβρέθηκε, εἶναι τόσο μεγάλη ποὺ ὑποκινεῖ σὲ χαρὰ ὁλόκληρο τὸν Οὐρανὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀγαθότητας: «Ὅτι χαρὰ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε´ 7). Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές, ποὺ πορεύεστε μέσα στὴν ἀπώλεια· ἐπιστρέψετε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀπώλειας πρὸς τὸν Οὐράνιό μας Πατέρα. «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3, 2).
.          Πόσο εἶναι καλὸ νὰ κατανικοῦμε τὰ πάθη! Μετὰ τὴν κατανίκησή τους νοιώθεις στὴν καρδιά σου τόση ἐλαφρότητα, εἰρήνη καὶ πνευματικὸ μεγαλεῖο!
.          Σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἁμαρτάνουμε ἀσταμάτητα κι ὅμως εἴμαστε τόσο ἐγωϊστὲς καὶ εὔθικτοι, ποὺ δὲ θέλουμε νὰ ὑποστοῦμε κανένα ἔλεγχο ἤ κατηγορία, ἰδιαίτερα μπροστὰ σὲ ἄλλους· ἀλλὰ στὸ μέλλοντα αἰώνα, δηλαδὴ στὴν ἄλλη ζωή, τὰ ἁμαρτήματά μας θὰ φανερωθοῦν μπροστὰ σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Ἐνθυμούμενοι τὸ φοβερὸ αὐτὸ Κριτήριο, ἂς ὑποφέρουμε μὲ ταπείνωση καὶ ἀκακία τοὺς ἐδῶ ἐλέγχους κι ἂς διορθωνόμαστε ἀπ’ ὅλες τὶς ἀτέλειες καὶ ἁμαρτίες μας· ἄς ὑπομένουμε ἰδιαίτερα τοὺς ἐλέγχους τῶν ἀνωτέρων μας κι ἄς τοὺς διδάσκει ὁ Κύριος νὰ ἐλέγχουν καὶ νὰ κατηγοροῦν ὄχι ἀπὸ κακία, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη καὶ πνεῦμα πραότητας.
.          Ἄκουσε καὶ πρόσεξε: Σὰν ἀμοιβὴ γιὰ τὸν καθαρισμὸ τῆς καρδιᾶς σου ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες θὰ λάβεις ἕνα ἄπειρα μεγάλο ἔπαθλο -θὰ δεῖς τὸν Θεό, τὸν πανάγαθο Δημιουργὸ καὶ Προνοητή σου. Εἶναι δύσκολος ὁ ἆθλος τοῦ καθαρισμοῦ τῆς καρδιᾶς, γιατὶ συναρτᾶται μὲ μεγάλες στερήσεις καὶ θλίψεις, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἔπαθλο εἶναι μεγάλο: «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. ε´ 8).
.          Πόσο ταχεῖς εἴμαστε στὴ διάπραξη τοῦ κακοῦ καὶ πόσο ἀργοὶ στὸ νὰ κάνουμε τὸ καλό! Νά, γιὰ παράδειγμα: Θέλω νὰ εἶμαι καλὸς πρὸς τὸν ἐχθρό μου καὶ νὰ ἐκδηλώσω στὴν πράξη αὐτή μου τὴν καλωσύνη· ἀλλὰ πρὶν προλάβω νὰ γίνω καλὸς μέσα στὴν καρδιά μου, νὰ ποὺ εἶμαι ἤδη κακός, γιατὶ ἤδη τὸ πύρινο βέλος της κακίας καίει τὰ σωθικά μου. Θέλω νἆμαι ὑπομονητικός, ἀλλὰ πρὶν στερεώσω τὴν καρδιά μου στὴν ὑπομονή, γίνομαι εὐέξαπτος κι ἀνυπόμονος. Θέλω νἆμαι ταπεινός, ἀλλὰ ἡ σατανικὴ ὑπερηφάνεια ἤδη βρῆκε μέσα μου πάρα πολὺ ἔδαφος. Θέλω νἆμαι γλυκὸς καὶ τρυφερὸς στοὺς τρόπους, ἀλλὰ ὅταν εἶναι ἀνάγκη νὰ συμπεριφερθῶ μὲ γλυκύτητα, ἀποδεικνύομαι ἄνθρωπος τραχύς. Θέλω νὰ εἶμαι ἀνιδιοτελὴς καὶ γενναιόδωρος, ἀλλὰ ἡ φιλαργυρία μὲ τὴν παραμικρὴ πρόφαση ἤδη ἀπαιτεῖ τροφὴ σὰν πεινασμένο, βρυχώμενο λιοντάρι. Θέλω νἆμαι ἁπλὸς καὶ νὰ ἐμπιστεύομαι τοὺς ἀνθρώπους, ἤδη ὅμως ἡ πονηρία καὶ ἡ ἀμφιβολία κατατρώγουν τὴν καρδιά μου. Θέλω νὰ εἶμαι σοβαρός, συγκεντρωμένος καὶ εὐλαβὴς στὴ διακονία μου πρὸς τὸν Παντοκράτορα Θεό, ἀλλὰ ἤδη ἡ ἐπιπολαιότητα και ἡ ἔλλειψη προσοχῆς μέσα στὴν καρδιά μου μὲ πρόλαβαν. Θέλω νἆμαι ἀπαθὴς καὶ ἐγκρατὴς στὴ βρώση καὶ τὴν πόση, ἀλλὰ ὅταν δῶ εὐχάριστα ἐδέσματα καὶ ποτὰ καὶ καθήσω στὸ τραπέζι, παρασύρομαι σὰν δοῦλος ἀπὸ τὴν κοιλία μου σὲ μιὰ εὐχάριστη αἰχμαλωσία καὶ εὔκολα ἐπιτρέπω στὸν ἑαυτό μου νὰ φάγω καὶ νὰ πιῶ περισσότερα ἀπ’ ὅσα χρειάζεται ἡ φύση μου· ἔτσι, ἡ ἀπληστία καὶ ἡ ἀκρασία πάλιν προλαμβάνουν καὶ καταβάλλουν τὴν ἐπιθυμία μου νὰ εἶμαι ἀδιάφορος πρὸς τὰ φαγητὰ καὶ τὰ ποτά. Εἶμαι ὅμοιος μὲ τὸν παράλυτο ἐκεῖνο, ποὺ γιὰ τριάντα ὀκτὼ χρόνια κατέκειτο στὴν κλίνη του καὶ ὅσες φορὲς κι ἄν ἐρχόταν στὴν προβατικὴ κολυμβήθρα, ἡ ὁποία θεράπευε ἐκεῖνον ποὺ πρῶτος ἔπεφτε σ’ αὐτὴ μετὰ τὴν ταραχὴ τοῦ νεροῦ ἀπὸ τὸν Ἄγγελο, «ἄλλος πρὸ αὐτοῦ κατέβαινε» (πρβλ. Ἰω. ε´ 7) καὶ θεραπευόταν. Κι ὅταν ἐγώ, παραλυμένος ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μου μαζεύω τὶς δυνάμεις μου καὶ συνέρχομαι -μὲ τὴν πρόθεση νὰ βυθιστῶ στὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀλλάξω πρὸς τὸ καλύτερο- ἄλλος πρὶν ἀπὸ μένα κατεβαίνει στὴν καρδιά μου, δηλαδὴ ἡ ἁμαρτία, ὁ διάβολος, μὲ προλαμβάνει μέσα στό ἴδιο μου τὸ σπίτι, στὴν δική μου κολυμβήθρα τῆς καρδιᾶς μου καὶ δὲν μὲ ἀφήνουν νὰ φτάσω ὣς τὴν Πηγὴ τοῦ ζῶντος ὕδατος, δηλαδὴ τὸν Κύριο, δὲν μοῦ ἐπιτρέπουν νὰ βυθιστῶ στὴν ἀποκαθαίρουσα κολυμβήθρα τῆς πίστεως, τῆς ταπεινώσεως, τῆς συντριβῆς καρδιᾶς καὶ τῶν δακρύων. Ποιὸς τότε θὰ μὲ θεραπεύσει; Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μόνο. Ὅταν Ἐκεῖνος δεῖ τὴν εἰλικρινῆ καὶ σταθερὴ ἐπιθυμία μου νὰ θεραπευτῶ ἀπὸ τὴν ψυχικὴ παράλυση καὶ τὴ θερμῆ προσευχή μου γι’ αὐτό, τότε θὰ μοῦ πεῖ: «Ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει» (Ἰωάν. ε´  8)· ἐγὼ τότε θὰ σηκωθῶ ἀπὸ τὴν κλίνη τῆς παράλυσης τῆς καρδιᾶς καὶ θὰ περπατήσω, δηλαδὴ ἄνετα καὶ εὔκολα, μὲ τὴν Χάρη Του, θὰ νικήσω ὅλα μου τὰ πάθη καὶ θὰ πράττω κάθε ἔργο ἀρετῆς.
.          Ἀδελφέ μου καὶ Ἀδελφή μου· ζηλωτὲς ἐσεῖς τῆς εὐσέβειας! θὰ σᾶς συμβεῖ ν’ ἀκούσετε, ἴσως ὄχι σπάνια, μάλιστα δὲ ἀπὸ τοὺς δικούς σας, ὅτι εἶστε ἄνθρωπος κουραστικὸς κι ἀνυπόφορος· θὰ δεῖτε νὰ ὑπάρχει ἔντονη ἀντιπάθεια ἀπέναντί σας καὶ ἔχθρα γιὰ τὴν εὐσέβειά σας, μολονότι ὅσοι σᾶς ἔχθρεύονται δὲν θὰ ὁμολογήσουν ὅτι εἶναι γιὰ τὴν εὐσέβειά σας ποὺ σᾶς ἐχθρεύονται· ἐσεῖς μὴν ἐξάπτεσθε καὶ μὴν ἀγανακτεῖτε γι’ αὐτὸ καὶ μὴ πέφτετε σὲ ἀπόγνωση· γιατὶ στὴν πραγματικότητα ὁ διάβολος μπορεῖ νὰ μεγαλοποιεῖ σὲ τεράστιο βαθμὸ μερικὲς ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες σας, ἀπὸ τὶς ὁποῖες καὶ σεῖς σὰν ἄνθρωποι δὲν εἶστε ἐλεύθεροι· νὰ θυμᾶστε ὅμως τὰ λόγια τοῦ Σωτήρα μας Χριστοῦ: «Ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Ματθ. ι´ 36) καὶ νὰ διορθώνεστε σ’ ὅ,τι ἀφορᾶ τὶς ἐλλείψεις καὶ ἀτέλειές σας· στὴν εὐσέβεια ὅμως νὰ κρατιέστε καὶ νὰ πεαραμένετε ἀκλόνητοι. Νὰ ἐμπιστεύεστε τὴ συνείδηση, τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα σας στὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος καθοδηγεῖ τὶς καρδιές μας. Κατὰ τὰ ἄλλα, νὰ ἐξετάζετε τὸν ἑαυτό σας μὲ ἀπάθεια: Μήπως στὴν πραγματικότητα δὲν εἶσαι ἄνθρωπος κουραστικὸς ἐξαιτίας τοῦ χαρακτήρα σου, ἰδαίτερα γιὰ τοὺς δικούς σου; Ἴσως νὰ εἶσαι ἄνθρωπος σκυθρωπός, κρύος καὶ ἀμίλητος, χωρὶς ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους. Ἄνοιξε τὴν καρδιά σου γιὰ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους καὶ γιὰ νὰ ἐκδηλώνεις ἀπέναντί τους μιὰ θωπευτική, μαλακὴ διάθεση, ποὺ ὅμως δὲν θὰ γίνεται συγκατάβαση καὶ συνενοχή. Ὅταν μέμφεσαι ἤ ἐπιπλήττεις ἀνθρώπους, νὰ εἶσαι πρᾶος, χωρὶς ἐξάψεις καὶ κακία. «Πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω» (Α´ Κορ. ιϛ´ 14), εἶπεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Νἆσαι ὑπομονητικός, νὰ διατυπώνεις ἐπικρίσεις γιὰ τὰ πάντα, ἄλλα νὰ τὰ ὑπομένεις καὶ νὰ τὰ ἀντιπαρέρχεσαι σιωπηρὰ κι ἄλλα νὰ τὰ παραβλέπεις. «Ἡ ἀγάπη πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει» (Α´ Κορ. ιγ´ 7). Μερικὲς φορές, ἐξ αἰτίας μιᾶς ἐπίπληξης, ποὺ γίνεται μὲ ἀνυπομονησία, γεννιέται ἔχθρα· ὁ λόγος εἶναι τὸ ὅτι ἡ ἐπίπληξη ἔγινε ὄχι μὲ πνεῦμα πραότητας καὶ ἀγάπης, ἀλλὰ μὲ πνεῦμα ἐγωϊστικῆς ἀπαίτησης νὰ ὑποταχθεῖ ὁ ἄλλος σὲ μᾶς.
.          Στὴν ψυχή σου νὰ ἐμβάλεις τὴν στέρεη κι ἀκλόνητη πρόθεση νὰ μισεῖς ἔντοντα κάθε ἁμαρτία στὶς σκέψεις, στὰ λόγια καὶ στὰ ἔργα· κι ὅταν θὰ πειράζεσαι πρὸς ἁμαρτία, ν’ ἀντιστέκεσαι γενναῖα σ’ αὐτὴ καὶ μάλιστα μὲ συναίσθημα μίσους γι’ αὐτή. Νὰ προσέχεις μόνο μήπως τὸ μῖσος σου αὐτὸ στραφεῖ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀδελφοῦ σου, ποὺ δίνει τὴν ἀφορμὴ πρὸς ἁμαρτία. Τὴν ἁμαρτία νὰ τὴν μισεῖς μ’ ὅλη σου τὴν καρδιά, τὸν Ἀδελφό σου ὅμως νὰ τὸν λυπᾶσαι· νὰ τὸν νουθετεῖς καὶ νὰ προσεύχεσαι γι’ αὐτὸν στὸν Ὕψιστο Κύριο, ποὺ ὅλους μᾶς βλέπει καὶ δοκιμάζει τὶς καρδιές μας καὶ τὰ μύχια τῆς ὕπαρξής μας. «Οὔπω μέχρις αἵματος ἀντικατέστητε πρὸς τὴν ἁμαρτία ἀνταγωνιζόμενοι» (Ἀκόμα δὲν ἀντισταθήκατε στὴν ἁμαρτία σὲ σημεῖο ποὺ νὰ χύσετε τὸ αἷμα σας στὸν ἀγώνα ἐνάντιά της). Χωρὶς στεριωμένο μέσα στὴν καρδιά μας μῖσος ἐνάντια στὴν ἁμαρτία εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴ πέφτουμε σ’ αὐτὴ συχνά. Τὴν φιλαυτία μας πρέπει νὰ τὴν ξεριζώσουμε· κάθε ἁμαρτία προέρχεται ἀπὸ τὴν φιλαυτία μας· ἡ ἁμαρτία πάντα προσποιεῖται ἤ παρουσιάζεται πὼς θέλει τὸ καλό μας, ὑποσχόμενη σὲ μᾶς ἄνεση καὶ ἡσυχία. «Καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι» (Γεν. Γ´ 6). Νὰ πῶς μᾶς ἐμφανίζεται πάντα ἡ ἁμαρτία.

 http://christianvivliografia.wordpress.com/2012/04/05/%CE%B4%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%B8%CF%89%CF%83%CE%B7-%E1%BC%80%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%85/