Ἄν δέν ὑπάρχει ἀνάσταση…ὅλα «ἅγονται καί φέρονται»!

Όταν λέμε ανάσταση, εννοούμε την ανάσταση των σωμάτων. Διότι ανάσταση είναι η δεύτερη ανόρθωση αυτού που έχει πέσει· διότι πώς θα αναστηθούν οι ψυχές που είναι αθάνατες; Αν πράγματι ορίζουν τον θάνατο ως χωρισμό της ψυχής από το σώμα, η ανάσταση είναι οπωσδήποτε ένωση πάλι της ψυχής και του σώματος, και δεύτερη ανόρθωση της ζωντανής υπάρξεως, που διαλύθηκε  στα στοιχεία της και έπεσε. Λοιπόν, το ίδιο το σώμα που καταστρέφεται και διαλύεται, το ίδιο θα αναστηθεί άφθαρτο.

Γιατί, αν δεν υπάρχει ανάσταση, ας φάμε και ας πιούμε (Α’ Κορ. ιε’ 32), ας επιδιώξουμε τη ζωή των ηδονών και των απολαύσεων. Αν δεν υπάρχει ανάσταση, σε τί διαφέρουμε από τα άλογα ζώα; Αν δεν υπάρχει ανάσταση, ας καλοτυχίσουμε τα ζώα του αγρού, που ζουν χωρίς λύπη.
Αν δεν υπάρχει ανάσταση, ούτε Θεός υπάρχει, ούτε πρόνοια, αλλά όλα «άγονται και φέρονται» κατά τύχη. Θα γίνει λοιπόν, θα γίνει ανάσταση. Αν η ψυχή αγωνιστεί μόνη της στους αγώνες της αρετής, μόνη και θα στεφανωθεί. Και αν μόνη κυλίστηκε μέσα στις απολαύσεις, δίκαια θα τιμωρείται μόνη· αλλ’ επειδή η ψυχή δεν επεδίωξε ούτε την αρετή, ούτε την κακία χωριστά από το σώμα, δίκαια θα απολαύσουν τα δύο μαζί και τις αμοιβές.

Αλλά θα ρωτήσει κάποιος· Πώς ανασταίνονται οι νεκροί; Ω, τί απιστία! Ω, τί ανοησία! Αυτός που μετέτρεψε με μόνη τη θέλησή του το χώμα σε σώμα, δεν θα αναστήσει πάλι, ευκολότερα, μόνο με τη θέλησή του, αυτό που δημιουργήθηκε και έπαθε αποσύνθεση; «Ποίω δε σώματι έρχονται; Άφρον» (Α’ Κορ. ιε’ 35)· αν δεν σε αφήνει η αναισθησία να πιστεύεις ress.com/2010/04 του Θεουπάρχει-ανάσταση-όλα-«άγονται-κ/