Τα δίχτυα του κοσμοκράτορα
Δείτε εδώ:Α' μέρος
Άγιος Ιγνάτιος Μπρατσιανίνωφ
Ακόμα δεν τελείωσε, όμως, ο φοβερός πίνακας! Ακόμα κινείται ο χρωστήρας μου από τον λόγο του Θεού!
Τι λέει λοιπόν, ο Θεός; Κάνει μια προφητεία, που ήδη επαληθεύεται. Στους έσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «επειδή θα πληθύνει η κακία, η αγάπη των πιο πολλών θα ψυχρανθεί». Ο αδιάψευστος λόγος του Θεού, ο πιο στέρεος από τον ουρανό και τη γη, μας προειδοποιεί ότι στους έσχατους καιρούς θα αυξηθούν τόσο τα διαβολικά δίχτυα όσο και οι άνθρωποι που θα πιάνονται σε αυτά.
Πράγματι! Κοιτάζω τον κόσμο. Και τι βλέπω;
Τα δίχτυα του διαβόλου, αν τα συγκρίνουμε με εκείνα της πρωτοχριστιανικής εποχής, αυξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ανυπολόγιαστα. Πολλάπλασιάστηκαν οι άνθρωποι που ενσαρκώνουν διάφορες πλάνες και τις μεταδίδουν στους άλλους. Πολλοί λίγοι, ελάχιστοι είναι πια εκείνοι που ακολουθούν την άγια αλήθεια.
Ενισχύθηκε ο σεβασμός προς τις φυσικές αρετές των Ιουδαίων και των ειδωλολατρών. Η γνώση των χριστιανικών αρετών μειώθηκε και η έμπρακτη εργασία τους σχεδόν εξαφανίστηκε. Η υλιστική ζωή κυριαρχεί και η πνευματική ζωή τρεμοσβήνει. Οι σωματικές απολαύσεις και οι βιοτικές μέριμνες καταβροχθίζουν τον χρόνο μας. Δεν έχουμε καιρό ούτε να σκεφτούνε τον Θεό. «Επειδή θα πληθύνει η κακία, θα ψυχρανθεί η αγάπη των πιο πολλών», κι εκείνων ακόμα που θα αγαπούσαν θερμά τον Θεό, αν το κακό δεν ήταν τόσο διάχυτο, αν τα δίχτυα του κοσμοκράτορα διαβόλου δεν είχαν τόσο πολλαπλασιαστεί.
Δικαιολογημένη ήταν η λύπη του Μεγάλου Αντωνίου. Πιο δικαιολογημένη είναι η λύπη του χριστιανού του καιρού μας, που βλέπει τα σατανικά δίχτυα. Εύλογο είναι το θρηνητικό ερώτημα του: « Κύριε ποιος μπορεί να ξεφύγει από αυτά τα δίχτυα και να σωθεί;».
Την απάντηση τη έδωσε ο Κύριος στον μεγάλο όσιο της ερήμου: «Η ταπεινοφροσύνη ξεφεύγει από αυτά τα δίχτυα που δεν μπορούν ούτε να την αγγίξουν!»
Θεική απάντηση! Απάντηση που διώχνει από την καρδιά κάθε αμφιβολία. Η απάντηση αυτή με δύο λόγια αποκαλύπτει τον σίγουρο τρόπο διαλύσεως των πολύπλοκων παγιδών του, που στήνει με μαεστριά χάρη στην πολυχρόνια και καταχθόνια εμπειρία του.
Ας περιτειχίσουμε τε την ταπείνωση τον νου, μην αφήνοντας τον να κυνηγά τις γνώσεις ανεξέλεγκτα και απερίσκεπτα. Ας τον φυλάξουμε από την επιρροή των αιρετικών διδασκαλιών, που κρύβονται συχνά πίσω από το όνομα και το προσωπείο της χριστιανικής διδασκαλίας.
Ας τον κάνουμε να υπακούει ταπεινά στην εκκλησία, ανατρέποντας ψεύτικους ισχυρισμους και καθετί που ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού. Όλος θλίψη, όλος δυσκολία είναι στην αρχή για τον νου ο στενός δρόμος της υπακοής στην εκκλησία. Τελικά, όμως, αυτός ο δρόμος τον φέρνει στην ευρυχωρία και την ελευθερία της πνευματικής γνώσεως. Μπροστά στην πνευματική γνώση εξαφανίζονται όλες οι ενστάσεις της σαρκικής και της ψυχικής λογικής εναντίον της ακριβούς υποταγής στην εκκλησία.
Ας μην επιτρέψουμε στον νου μας την μελέτη πνευματικών βιβλίων πέρα από εκείνα που έχουν συντάξει οι συγγραφείς της εκκλησίας μας, οι συγγραφείς για τους οποίους υπάρχει σαφής εκκλησιαστική μαρτυρία ότι αποτελούν όργανα του Αγίου Πνεύματος. Όποιος μελετά τα έργα των αγίων αυτών συγγραφέων, οπωσδήποτε κοινωνεί με το Άγιο Πνεύμα, που οικούσε μέσα τους και μιλούσε με το στόμα τους.
Όποιος αντίθετα, μελετά τα συγγράμματα των αιρετικών, έστω κι αν αυτοί αποκαλούνταν άγιοι, κοινωνεί με το πονηρό πνεύμα της πλάνης και δείχνοντας τον κρυφό εγωισμό του με την ανυπακοή στην εκκλησία, πέφτει στα δίχτυα του κοσμοκράτορα.
Τι να κάνουμε με την καρδιά μας; Αυτή την αγριελιά ας την μπολιάσουμε με ένα κλαδάκι από ήμερη και καρποφόρα ελιά, ας την κεντρίσουμε με τα χαρακτηριστικά του Χριστού, ας της μεταδώσουμε την ευαγγελική ταπείνωση, ας την αναγκάσουμε να οικειωθεί το θέλημα του Θεού. Θα διαπιστώσουμε τότε την εναντίωση της στο Ευαγγέλιο, την ακατάπαυστη αντιλογία της στον Κύριο. Σε αυτή την αντίδραση της καρδιάς μας θα δούμε σαν σε καθρέφτη την πτώση του ανθρώπινου γένους, την δική μας πτώση.
Βλέποντάς της, ας κλάψουμε μπροστά στον Θεό και Πλάστη και Σωτήρα μας, ας πονέσουμε λυτρωτικά. Και όσο δεν θεραπευόμαστε από τα πάθη, ας παραμένουμε σε αυτόν τον πόνο. Γιατί καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη δεν θα την εγκαταλείψει ο Θεός, δεν θα την αφήσει στα χέρια του εχθρού.
Ο Θεός, ως Πλάστης μας και απόλυτος Κύριος μας, μπορεί να αναπλάσει την καρδιά μας, αν αυτή αδιάλειπτα Τον ικετεύει με δάκρυα, και να τη μεταβάλει από καρδιά φιλάμαρτη σε καρδιά φιλόθεη, αγία.
Ας φυλάμε συνεχως τις σωματικές μας αισθήσεις, μην αφήνοντας την αμαρτία να περνά μέσα από αυτές στο εσωτερικό της ψυχής. Ας χαλιναγωγίσουμε τα φιλοπερίεργα μάτια μας και τα φιλοπερίεργα αυτιά μας.
Ας επιβάλουμε σκληρή τιμωρία στη γλώσσα μας, το μικρό αυτό μέλος του σώματος που προκαλεί τόσο ισχυρούς σεισμούς. Ας ταπεινώσουμε της άλογες σαρκικές ορμές με την εκγράτεια, την αγρυπνία, τον σωματικό κόπο, την συχνή μνήμη του θανάτου, τη αδιάλειπτη και προσεκτική προσευχή. Πόσο λίγο διαρκούν οι σωματικές απολαύσεις!
Και με πόση δυσοσμία τελειώνουν! Απεναντίας, όταν το σώμα, περιτειχισμένο με την εγκράτεια και τη φύλαξη των αισθήσεων, λουσμένο στα δάκρυα της μετάνοιας και αγιασμένο με την αδιάλειπτη προσευχή, γίνεται μυστικός ναός του Αγίου Πνεύματος, όλες οι απόπειρες του εχθρού για την παγίδευση του ανθρώπου αποτυγχαίνουν.
Η ταπεινοφροσύνη καταστρέφει όλα τα δίχτυα του διαβόλου, τα οποία δεν μπορούν ούτε να την αγγίξουν!
Αμήν.
Έρημος Αγίου Σεργίου
1846
Ἁγ. Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ,
«Ἀσκητικὲς ἐμπειρίες»,
τ. Β΄, ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττ. 2009, σελ.152-159
Μεταφορά στό Διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου Ἀναβάσεις
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.
http://anavaseis.blogspot.gr/2012/06/blog-post_1404.html?utm_source=BP_recent
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου