Εἶναι δυνατόν ποτέ ὁ ἄνθρωπος νά προέρχεται, ἐξελικτικά, ἀπό τά ζῶα; – Δαμασκηνός μοναχός Ἁγιορείτης

  Ποιά, τώρα, εἶναι ἡ διαφορά μας ἀπό τά ζῶα; Συμβαίνει, ὅπως εἴπαμε, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, νοουμένου ὡς ἡ πηγή τῶν νοημάτων καί τῶν λογισμῶν του, πού εἶναι ὁ ὀφθαλμός, ὁ πυρῆνας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, δηλ. ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, νά εἶναι ἕνα αὐθυπόστατο κτίσμα, νά ἔχη δηλ. ἰδική της ὑπόστασι, ἡ ὁποία παραμένει ζωντανή καί μετά τόν βιολογικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, ἐπειδή εἶναι ἀθάνατη. Εἶναι δηλ. ἡ ψυχή μία ὀντότητα ξεχωριστή ἀπό τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, πού ζεῖ καί μετά τόν βιολογικό του θάνατο, κάτι πού δέν συμβαίνει εἰς τά ζῶα.

Τά ζῶα, καί δή ὁ χιμπαντζῆς, πού λέγουν οἱ ἐξελικτικοί ὅτι εἶναι τό πλησιέστερο πρός τόν ἄνθρωπο, ἐξελικτικά, ζῶο, δέν ἔχουν ψυχή ὡς αὐθυπόστατη ὀντότητα, ἀλλά εἶναι θνητόψυχα.
 Ἡ ψυχή τῶν ζώων πεθαίνει μαζί μέ τόν βιολογικό θάνατο τοῦ σώματός τους. Ἐπίσης, τά ζῶα δέν ἔχουν ψυχή ὅμοια μέ τοῦ ἀνθρώπου, δηλ. πού νά συνίσταται ἀπό νοῦν, λόγον καί πνεῦμα, γι᾽ αὐτό καί τά ζῶα δέν ἔχουν λόγον. Ἔχουν φωνήν, ἀλλά δέν ἔχουν λόγον. Ἔχουν ὑποτυπώδη λογικήν, ἀλλά δέν ἔχουν λόγον. Γιατί δέν ἔχουν λόγον; Ἐπειδή δέν ἔχουν νοῦν, πού εἶναι, ὅπως εἴπαμε, ἡ πηγή τοῦ λόγου. Εἰς τά ζῶα δέν ὑπάρχει ἡ δυνατότης νά ἔλθη καί νά ἐνεργήση εἰς αὐτά τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐπειδή τά ζῶα δέν ἔχουν νοῦν, ὡς οὐσία, πού νά δέχεται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Δέν ἔχουν ψυχή ἀθάνατη κατ᾽ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πλασμένη.

Ἀλλά, τά ζῶα, οὔτε αὐτεξούσιον ἔχουν, ἀλλά κινοῦνται νομοτελειακά. Δέν ὑπάρχει περίπτωσις ἕνα ζῶο πού πεινάει νά μή προσεγγίση τήν τροφήν, ὅταν αὐτή τοῦ προσφερθῆ. Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, μπορεῖ νά τήν ἀρνηθῆ, ἐπειδή ἔχει αὐτεξούσιο. Ἐξ ἄλλου, ποτέ εἰς τήν ἀνθρωπίνην ἱστορίαν δέν ἔχει καταγραφῆ περιστατικόν, κατά το ὁποῖον ἕνα ζῶον νά ἐμφανίσθηκε εἰς ἕναν ζῶντα ἄνθρωπον μετά τόν θάνατον τοῦ ζώου αὐτοῦ. Καί τοῦτο, διότι ἁπλούστατα τά ζῶα δέν ἔχουν ψυχή πού νά ζῆ μετά τόν βιολογικό τους θάνατο. Ὑπάρχουν, ὅμως, καταγεγραμμένες χιλιάδες μαρτυρίες ἐμφανίσεως νεκρῶν ἀνθρώπων, ἁγίων καί μή, εἰς ἄλλους ἀνθρώπους πού ζοῦν. Τί ἐμφανίζεται εἰς τούς ζῶντας; Ἡ ψυχή τοῦ νεκροῦ, ἡ ὁποία ζεῖ καί μετά τόν βιολογικό του θάνατο.

Πῶς, λοιπόν, εἶναι δυνατόν ποτέ ὁ ἄνθρωπος νά προέρχεται, ἐξελικτικά, ἀπό τά ζῶα; Ἐπειδή ἔχει παραπάνω ἀπό 99% τό ἴδιο DNA μέ τόν χιμπαντζῆ; Ἤ, ἐπειδή ὁ ἐγκέφαλός του μοιάζει νά εἶναι ἴδιος, κατά τήν δομή, μέ ἐκεῖνον τοῦ χιμπαντζῆ; Ἐπειδή, δηλ., σωματικά, φαίνεται νά ἔχη συγγένεια μέ τόν χιμπαντζῆ; Μά, σωματικά, τά ζῶα καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένα ἀπό τό ἴδιο ὑλικό. Ἀπό ὕλη, ἀπό χῶμα, εἰς τό ὁποῖο, καί τά ζῶα, καί ἐμεῖς καταλήγομε. Ἡ διαφορά μας ἀπό τά ζῶα δέν εἶναι τόσο στό ὑλικό μέρος, ἀλλά στό νοερό, στό πνευματικό μέρος. Τό πνευματικό μέρος τοῦ ἀνθρώπου ἁγιάζει τό σωματικό του μέρος. Κάτι τέτοιο δέν μπορεῖ νά γίνη στά ζῶα. Καί ἡ διαφορά αὐτή εἶναι αὐτή πού ἀνεπτύξαμε, δηλ. χαώδης. Εἶναι τέτοιας φύσεως, πού δεν μπορεῖ νά γεφυρωθῆ. Ἄρα, δέν εἶναι δυνατόν ὁ ἄνθρωπος νά προέρχεται ἐξελικτικά ἀπό τά ζῶα.

Ἡ Ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία καί ἡ ἀνθρωπολογία τῆς Ἐπιστήμης

Δαμασκηνός μοναχός Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012/06/blog-post_3857.html