Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Η άυλη ψυχή δεν ικανοποιείται παρά μόνο με πνευματική τροφή. Ποία είναι αυτή.
Παίρνει σοφία και σύνεση, υγιή θέληση και δύναμη, γνώση και ευσέβεια.
Από αυτά γεννιούνται και αναρίθμητα άλλα, που ονομάζονται και καρποί του Αγίου Πνεύματος. Λέει ο άγιος απόστολος: «Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια».
Όλα αυτά είναι κρυμμένα σαν πλούτος και θησαυρός πολύτιμος μέσα στην ψυχή κάθε ορθόδοξου από τότε που βαπτίστηκε. Και με τον καιρό, όσο ο βαπτισμένος πιστός μεγαλώνει, τα θεόσδοτα χαρίσματα του εκδηλώνονται και αναλάμπουν ανάλογα με τη θερμή και την προθυμία της τηρήσεως των θείων εντολών.
Όσο μεγαλύτερη αμέλεια και ραθυμία δείχνει στην εργασία των εντολών, τόσο περισσότερο συστέλλονται και ελαττώνονται τα χαρίσματα του.
Αν μάλιστα υποκύψει και στα άλογα πάθη, αν προχωρήσει και σε άνομες πράξεις, τότε τα χαρίσματα εξαφανίζονται ολότελα.
Η αμαρτία σβήνει, όπως ο άνεμος και το νερό σβήνουν το φώς της λαμπάδας. Για αυτό ο άγιος απόστολος λέει: «Μη σβήνετε το Πνεύμα».
Μη φθείρετε, δηλαδή, μη διώχνετε από τις ψυχές σας τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος με τη διάπραξη των αμαρτημάτων.
Η περιουσία, λοιπόν, ο θησαυρός και ο πλούτος κάθε ψυχής είναι τα παραπάνω αγιοπνευματικά χαρίσματα. Όποιος τα χάσει με τις άσωτες και τις άνομες πράξεις, τυφλώνεται και νεκρώνεται ψυχικά. Κανένα έργο καλό και θεάρεστο δεν μπορεί πια να εκτελέσει.
Έτσι, έρημος από κάθε αρετή αγαθοεργία, καταντάει, όπως ο άσωτος υιός της σχετικής ευαγγελικής παραβολής, να βόσκει χοίρους. Πεινασμένος από την χάρη του Πνεύματος, που είναι η αληθινή τροφή και τρύφη της ψυχής μας, θέλει να χορτάσει με τα ξυλοκέρατα που τρώνε οι χοίροι, δηλαδή με τις ηδονές και την κοσμική ματαιότητα. Μα δεν μπορεί. Γιατί η άυλη ψυχή μας θέλει πνευματική τροφή, για να ικανοποιήσει την επιθυμία της.
Και πνευματική τροφή είναι η θεία χάρη και τα ενάρετα έργα, που μας προστάζει να κάνουμε ο φιλάνθρωπος Κύριος μας. Τα σαρκικά πάθη και του κόσμου η ματαιότητα και όλα τα βιοτικά πράγματα όχι μόνο δεν αναπαύουν την ψυχή, αλλά την διαφθείρουν και την αφανίζουν.
Για αυτό είναι αδύνατο να βρεί ανάπαυση σε τούτη τη ζωή ένας φιλόσαρκος και φιλόκοσμος άνθρωπος, έστω κι αν έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά στις ηδονές, σαν τον διαβόητο βασιλιά των Ασσυρίων Σαρδανάπαλο, έστω κι αν έχει αγαθά όσα και ο πλούσιος της ευαγγελικής παραβολής.
Το πνεύμα για να μην αναπαυθεί, θέλει Πνεύμα. Και η ψυχή σου, άνθρωπε μου, που είναι το πνευματικό στοιχείο της υπάρξεώς σου, για να χορτάσει και να αναπαυθεί, θέλει να τραφεί από το Πνεύμα, χρειάζεται δηλαδή τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και την ηδονική δόξα του Θεού. «Θα χορτάσει η ψυχή μου, όταν θα βλέπει τη δόξα Σου», λέει ο Δαβίδ. Γιατί μόλις λάμψει το φώς της θείας δόξας μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, αυτή νοιώθει μεγάλη χαρά και ηδονή και ανάπαυση.
Κι εμείς, λοιπόν, αγαπητοί μου, όταν είμαστε πεινασμένοι από τη θεία χάρη του Πνεύματος και παντέρημοι από αρετές, ας μιμούμαστε τον άσωτο υιό και ας κραυγάζουμε στον πολυέσπναχνο Θεό, τον Πατέρα μας: «Πατέρα μου σπλαχνικέ, άβυσσε του ελέους, δεν αξίζουμε να λεγόμαστε παιδιά Σου! Κάνε μας υπηρέτες Σου, και με τη συνηθισμένη ευσπλαχνία Σου λυπήσου μας και σώσε μας, ως στοργικός και φιλάνθρωπος που είσαι».
Θησαυρός μετανοίας
Έκδοση
Ιερά Μονή Παρακλήτου
Ωρωπός Αττικής 2003
σελ 64-66
Ἐπιμέλεια κειμένου Ἀναβάσεις
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια
δημοσίευσης
ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου