Ποινικό ἀδίκημα στόν κομμουνισμό ἡ θρησκευτική πίστη

 ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

 «Το 1922 εκτελέστη­καν 2.690 κληρικοί, και 3.448 μοναχοί,

αρκετοί επίσκοποι εξορί­στηκαν…»

 Του Χρήστου Δημητρίου

    Από την εποχή που ο Ρωσι­κός λαός δέχθηκε τo μήνυμα της Ορθοδοξίας, που η Αγία Όλγα και ο Άγιος Βλαδίμη­ρος στερέωσαν την πίστη στη ρωσική γη, από τότε ο λαός έδει­ξε θαυμαστή αφοσίωση στη θρη­σκεία του χριστιανισμού και πα­ρουσίασε κατά την μετέπειτα ι­στορική διαδρομή του καταπλη­κτικά έργα.

Ο συγγραφέας Νικολάϊ Ζερνώφ γράφει για αυτή την περίο­δο: «Η Ρωσία τόσο ως χώρα όσο και ως έθνος, χρωστάει την υπόστασή της στον χριστιανισμό. Κά­θε λαός έχει επιλέξει ή του έχουν αποδώσει ένα όνομα, που σκοπό έχει να χαρακτηρίσει την ουσία του. Η Γαλλία ως χώρα του φω­τός, η Ελλάδα το λίκνο του πολι­τισμού, η Ιαπωνία η χώρα του α­νατέλλοντος ηλίου. Ο ρωσικός λαός επέλεξε το όνομα Αγία Ρω­σία».

Την πορεία όμως αυτή ήρθε να διακόψει ένα συγκλονιστικό γεγονός. Η Οκτωβριανή Επανά­σταση του 1917. Είναι ενδιαφέ­ρον να δούμε στο σύντομο αυτό άρθρο, τον τρόπο με τον οποίο α­ντιμετώπισε τη λαϊκή πλειοψηφία το σοβιετικό καθεστώς που ήταν οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, κατά τη διάρκεια που κατείχε την εξου­σία.

Αιματηροί διωγμοί

Τους άγριους αιματηρούς διωγμούς των Χριστιανών μπο­ρούμε ιστορικά να τους χωρίσου­με σε πέντε βασικές περιόδους.

Η πρώτη περίοδος ξεκίνησε με την επικράτηση της μπολσεβίκικης επανάστασης, όπου συνέ­βησαν σημαντικά γεγονότα σε βάρος της Ορθοδοξίας. Σε όλους τους τόνους ο κομμουνισμός διακηρύττει ότι είναι αθεϊστικό κα­θεστώς και το θέμα της θρησκεί­ας δεν ήταν δευτερεύον θέμα αλ­λά βασικό για την επιτυχία της ε­πανάστασης, θα πρέπει να ξερι­ζωθεί κάδε θρησκευτικά δόγμα από την ψυχή του λαού και να καθιερωθεί έστω δια της βίας η κοι­νωνία του Αθεϊσμού. Οι μορφές των θρησκευτικών διωγμών μπο­ρεί να άλλαζαν ανάλογα των πε­ριστάσεων, αλλά ο τελικός σκο­πός ήταν πάντοτε ο ίδιος, σταθε­ρός και σαφής, το οριστικά ξερί­ζωμα της θρησκείας από τις καρ­διές των ανθρώπων. Είναι χαρα­κτηριστικό αυτό που έγραψε ο Β.Ι. Λένιν προς τον συγγραφέας Μ. Γκόργκι ότι: «Κάθε ιδέα περί Θεού είναι μια ανείπωτη ατιμία και η πιο επικίνδυνη και απαίσια μόλυνση».

Δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας

Με αυτές τις διαθέσεις απένα­ντι στη θρησκεία οι σοβιετικοί όρμησαν κατά της ορθοδοξίας. Από το Δεκέμβρη του1917, δημο­σιεύοντας τα πρώτα διατάγματα που περιόριζαν την ελεύθερη δράση κάθε θρησκείας. Κρατικοποιούνται τα εκκλησιαστικά α­γροκτήματα, καταργούνται τα εκκλησιαστικά σπουδαστήρια και σχολές. Λίγο αργότερα δημο­σιεύεται ο Νόμος περί χωρισμού Εκκλησίας - Κράτους, και δή­μευση όλης της κινητής και ακί­νητης περιουσίας.

Οι διωγμοί των Χριστιανών γνώρισαν, στη συνέχεια πρωτο­φανή ένταση. Το 1922 εκτελέστη­καν 2.690 κληρικοί, και 3.448 μοναχοί, αρκετοί επίσκοποι εξορί­στηκαν μαζικά στα παγωμένα νη­σιά Σολόφσκι του Βορρά χωρίς μια τυπική δίκη, και εξήγηση.

Η δεύτερη περίοδος άνοιξε το 1922 και κράτησε μέχρι το 1929. Το κομμουνιστικό καθεστώς με επικεφαλής των Ι.Β. Στάλιν, άλ­λαξε τακτική και αποφάσισε να εξουδετέρωσει τη θρησκευτική ε­πιρροή, διαιρώντας τους πιστούς σε αντιμαχόμενες ομάδες. Εφαρ­μόζοντας την αρχή του «διαίρει και βασίλευε». Η Σύλληψη του Πατριάρχη Τύχωνα ενθάρρυνε μερικούς κληρικούς, με επικεφα­λής τον ιερέα Νεντέσκι, να απο­σχισθούν από την επίσημη Εκκλησία δημιουργώντας άλλη σχισματική. Η Εκκλησία αυτή ο­νομάστηκε «Ζώσα Εκκλησία». Με την υποστήριξη του σταλινι­κού καθεστώτος στα πρώτα βή­ματά της είχε επιτυχίες, η κυβέρ­νηση έδωσε στους σχηματικούς άδεια να ανοίξουν μια θεολογική Σχολή, να εκδώσουν βιβλία, με την υποχρέωση να περιέχουν ε­νοχοποιητικές κατηγορίες και ε­πιθέσεις κατά της Κανονικής Εκκλησίας. Οι επίσκοποι που έ­μεινα πιστοί στην κανονική Εκκλησία διώχθηκαν και βασανί­στηκαν μέχρι θανάτου. Χαρακτη­ριστική είναι η περίπτωση του Μητροπολίτη Πετρούπολης Βε­νιαμίν.

Μετά το θάνατο του Πατριάρ­χη Τυχώνα το 1926, τη διαποίμανση της Ρωσικής Εκκλησίας ανα­λαμβάνει ο Σέργιος (Στραγκορόφσκι). Πρώτο μέλημα του Μη­τροπολίτη Σέργιου ήταν από το κράτος η επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας, βάσει διατάγμα­τος. Η Σοβιετική κυβέρνηση όμως αντί αναγνώρισης τον συνέλαβε στις 26 Δεκέμβρη του 1926 και τον φυλάκισε.

Ο νέος νόμος

Η τρίτη περίοδος, των διωγ­μών αρχίζει το1929 για να λήξει το 1941. Στις αρχές Απρίλη 1929 δημοσιεύεται από τον Ι.Β. Στάλιν νέος Νόμος περί θρησκείας. Αυ­τή τη φορά κάθε είδους θρησκευ­τικής διδασκαλίας γίνεται ποινι­κό αδίκημα. Επιπλέον το άρθρο 17 του Συντάγματος απαγορεύει κάθε μορφή φιλανθρωπικής και εκπαιδευτικής δραστηριότητας της Εκκλησίας και περιορίζει, κά­θε τελετή θρησκευτικής λατρείας. Στα μέτρα αυτά συμπεριλαμβάνονται: μαζικό κλείσιμο των εκκλησιών, αυθαίρετες φορολογίες των εισοδημάτων των ελαχίστων ενο­ριών που  είχαν απομείνει, συλλή­ψεις κληρικών και πιστών, εξο­ρίες, εκτελέσεις χωρίς αιτία. Την περίοδο αυτή εξοντώθηκαν 151 επίσκοποι και 49.400 ιερείς, καταστράφηκαν χιλιάδες ναοί (περί­που 75.000) μεταξύ των οποίων πολυάριθμα ιστορικά μνημεία, π.χ την κατεδάφιση στη Μόσχα του καθεδρικού ναού του Σωτήρος, της Παναγίας του Καζάν, της Μονής των θαυμάτων στο Κρεμ­λίνο και του Αγίου Συμεών. Στο Κίεβο παρά τις διαμαρτυρίες της Ακαδημίας καταστράφηκε ή ανε­κτίμητης αξίας Μονή του Αρχάγ­γελου Μιχαήλ του 11^ου αιώνα, η Εκκλησία των τριών ιεραρχών στο Ιεροσλάβ, εικόνες μεγάλης α­ξίας, χειρόγραφα ευαγγέλια, και έκαψαν χιλιάδες βιβλία.

Το 1941 ο επερχόμενος πόλε­μος αλλάζει τις σχέσεις Εκκλη­σίας και Κράτους. Ο Στάλιν αναγνωρίζει ενδόμυχα ότι η Εκκλη­σία διαθέτει τεράστια πνευματι­κή δύναμη και είναι ικανή να τονώσει την πίστη και το πατριωτι­κό αίσθημα του λαού. Ο Ι.Β. Στά­λιν ζητάει την βοήθειά της. Ο Μητροπολίτης Σέργιος απευθύ­νει μήνυμα προς το λαό και τον καλεί σε αντίσταση. Μετά τη νί­κη ο Στάλιν απένειμε το Ανώτατο παράσημο Στρατιωτικής Αξίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι Μητροπολίτες Σέργιος, Αλέξιος και Νικόλαος έγιναν δεκτοί στο Κρεμλίνο από τον Ι.Β. Στάλιν και τον παντοδύναμο υπουργό Εξω­τερικών Μολότωφ.

Η περίοδος αυτή της ανοχής δεν είχε μεγάλη διάρκεια. Το 1959 τη χρονιά αυτή εξαπο­λύονται νέοι διωγμοί κατά της Ορθοδοξίας, οι οποίοι κράτησαν μέχρι τα πρώτα χρόνια που ανέ­λαβε την διακυβέρνηση της Ε.Σ.Σ.Δ ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Με κυνικό τρόπο

Ο Νικήτας Χρουστσόφ Γενι­κός Γραμματέας του ΚΚΣΒ και πρόεδρος του ανώτατου Σοβιέτ σε συνάντηση που είχε με Γάλ­λους διπλωμάτες στις 22 του Σε­πτέμβρη του 1962 έδωσε το σύν­θημα με κυνικό τρόπο: -Μην νο­μίζετε ότι οι κομμουνιστές άλλα­ξαν τις διαθέσεις τους έναντι της θρησκείας. Παραμένουν αθεϊστές όπως υπήρξαμε πάντοτε. Κάνου­με ό,τι μπορούμε για να ελευθε­ρώσουμε όλους όσοι βρίσκονται ακόμα κάτω από τη γοητεία του θρησκευτικού οπίου".

Οι άγριοι αιματηροί διωγμοί των θρησκειών δεν υπήρξαν μό­νο στην ΕΣΣΔ αλλά σε όλες τις χώρες δορυφόροι της, όπως η Βουλγαρία, η Αλβανία, η Κίνα κα.

---

Πηγές

Νικολάου Βασιλειάδη: Το Λυκό­φως του Μαρξισμού Εκδόσεις Σωτήρ

Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς: Για τη θρησκεία Εκδόσεις Κ.Ψ.Μ

Νικολάϊ Μπερδιάγιεφ: Οι Πηγές και το Νόημα του Ρωσικού Κομμουνισμού. Εκδόσεις Πουρνάρα.

Φραϊ Μπέττο: Ο Φιδέλ και η θρησκεία Εκδόσεις Γνώσεις.

Καρλ Ράνερ: Χριστιανισμός και Μαρξισμός Ουμανισμός. Εκδόσεις των Φίλων.

Συλλογικό: Ορθοδοξία και Μαρ­ξισμός Εκδόσεις Ακρίτας.

Λούντβιχ Φόιερμπαχ: Παραδό­σεις για την Ουσία της θρη­σκείας Εκδόσεις Τροπή.

Από την εφημερίδα Α1 (17 Δεκεμβρίου 2011)

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

3  ΙΟΥΛΙΟΥ  2012

http://www.egolpion.com/8riskia_komunismos.el.aspx