Ἡ ἁγία Ἐκκλησία Δ´ Ἡ Ἐκκλησία εἶναι κοινωνία Ἁγίων

Δ´  Ἡ Ἐκκλησία εἶναι κοινωνία Ἁγίων

Ἀπὸ τὸ βιβλίο 

«Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ, ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ» 
(Σχεδίασμα Ὀρθοδόξου Κατηχήσεως)

Ἱ. Κουτλουμουσιανὸν Κελλίον Ἁγ. Ἰω. Θεολόγου,
Ἅγιον Ὄρος (Μάρτιος 2012)

Γ´ Μέρος:http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012/07/blog-post_348.html

.          Οἱ πιστοί, ποὺ ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησία, ἔχουν κληθῆ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ κατακτήσουν μὲ τὴν χάρι Του τὴν ἁγιότητα, μιμούμενοι τὸν Ἴδιο: Κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε, διότι γέγραπται· ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι¹.
.          Ἡ ἁγιότης τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ βαπτιζόμενος δέχεται ὡς δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν ἁγιότητα, καὶ τὴν χάρι νὰ παραμείνη στὴν κατάσταση τῆς ἁγιότητος. Σὲ ὅσους μετὰ τὸ Βάπτισμα ἁμάρτησαν, δίνεται ἡ δυνατότητα ἐπιστροφῆς στὴν ἁγιότητα, μὲ τὸ Μυστήριο τῆς μετανοίας.
.          Ἅγιος ὀνομάζεται ὁ βαπτισμένος χριστιανός, ποὺ μὲ τὸν συνεχῆ προσωπικό του ἀγῶνα καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ἔγινε δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὁ ἅγιος δὲν ἀναδεικνύεται μόνο μὲ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸν πλοῦτο τῶν ἀγαθῶν ἔργων». Οἱ Ἅγιοι τήρησαν ἀκέραιο τὸ κατ’ εἰκόνα, ἔφθασαν στὸ καθ’ ὁμοίωσιν κατὰ τὸ ἀνθρωπίνως δυνατόν, «δέχθηκαν ὡς ἔνοικο τὸν Θεό, καὶ μὲ τὴν κοινωνία μαζί Του ἔγιναν κατὰ Χάριν ἐκεῖνο ποὺ εἶναι Αὐτὸς κατὰ φύσιν»².
.           Ἀνάμεσα στοὺς Ἁγίους ἰδιαίτερη εἶναι ἡ θέση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἐκείνη ἔχει τὸ πλήρωμα τῆς ἁγιότητος (εἶναι δηλαδὴ ἡ Παν-αγία), καὶ ταυτόχρονα εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἁγιότητος τῶν Ἁγίων. Ὅπως ὁ παράδεισος τῆς Ἐ-δὲμ ἔρρεε πηγὴ ποὺ πότιζε ὅλη τὴν γῆ, ἔτσι καὶ ἀπὸ τὸν νοητὸ Παράδεισο, τὴν Θεοτόκο, ρέει ἡ πηγὴ τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
.            Οἱ πιστοί, ὅπως καὶ οἱ Ἅγιοι, εἴμαστε ἐπίσης μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καὶ ἄρρωστα. Βρισκόμαστε σὲ κοινωνία (δηλαδὴ σὲ στενὴ πνευματικὴ σχέση) μαζί τους, καὶ γι’ αὐτὸ αἰσθανόμαστε χρέος μας νὰ τοὺς τιμήσουμε «ὡς φίλους Χριστοῦ, ὡς τέκνα καὶ κληρονόμους Θεοῦ… Ἡ τιμὴ πρὸς τοὺς φιλότιμους συνδούλους ἀποδεικνύει τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν κοινὸ Δεσπότη»³.
.              Στὸν ἐτήσιο λειτουργικὸ κύκλο, κάθε ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στὴν μνήμη τῶν Ἁγίων, ποὺ τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἀνεπαύθησαν ἐν Χριστῷ. Εἶναι ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία οἱ Ἅγιοι ἔφθασαν στὸ τέλος τοῦ δρόμου τους, στὴν κορυφὴ τῶν ἀγώνων τους, στὴν τελείωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος (δεῖνα) τελειοῦται. Ἡ λέξη τελειοῦται δὲν ἐκφράζει μόνο τὸ τέλος τοῦ ἐπιγείου βίου, ἀλλὰ καὶ τὴν τελείωση ἐν Χριστῷ (δηλαδὴ τὴν πνευματικὴ τελειοποίηση), στὴν ὁποία φθάνουν μόνον οἱ Ἅγιοι: «Ὀνομάζουμε τὸ μαρτύριο τελείωση ὄχι ἐπειδὴ ὁ μάρτυρας ἔφθασε στὸ τέλος τῆς ζωῆς του ὅπως οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι, ἀλλὰ διότι ἔδειξε τέλειο ἔργο ἀγάπης» πρὸς τὸν Χριστό⁴.
.           Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ὡς καλὴ καὶ στοργικὴ Μητέρα, δείχνει στὰ παιδιά Της τὸν θεῖο ἔρωτα ποὺ ἔκαιγε στὶς καρδιὲς τῶν Ἁγίων καὶ ἔτσι κατόρθωσαν τὰ ἀκατόρθωτα. Στὴν Τράπεζα τῆς Ζωῆς οἱ Ἅγιοι παραθέτουν τὴν ἁγία ζωή τους καὶ τὰ ἅγιά τους Λείψανα, γιὰ νὰ εὐφρανθοῦμε πνευματικά. Στὴν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου ϙποὺ προηγεῖται τῆς θείας Λειτουργίαςϙ ἀκοῦμε γιὰ τοὺς θαυμαστοὺς ἀγῶνες τους. Οἱ Ἅγιοι ἀγωνίστηκαν «κι ἐμεῖς ἀγαλλόμαστε. Δικό τους εἶναι τὸ στεφάνι, καὶ ἔχουμε κοινὴ τὴν δόξα… Οἱ Μάρτυρες εἶναι μέλη δικά μας. Ἑπομένως εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη. Ἡ κεφαλὴ στεφανώνεται, καὶ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα ἀγάλλεται. Ἕνας γίνεται ὀλυμπιονίκης καὶ ὁλόκληρο πλῆθος εὐφραίνεται»⁵.
.           Εἶναι δικαιολογημένη ἡ πανήγυρις τῶν πιστῶν. Οἱ προσευχὲς τῶν Ἁγίων εἶναι στήριγμα τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. «Εἶναι τόση ἡ εὐσπλαγχνία τῶν Ἁγίων, ὥστε δὲν μεριμνοῦν μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ παρακαλοῦν τὸν Θεὸ γιὰ ὅλη τὴν οἰκουμένη σὰν νὰ εἶναι μία οἰκία. Τὸν παρακαλοῦν γιὰ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, σὰν νὰ πρόκειται γιὰ ἕνα σῶμα»⁶.
.              Οἱ Ἅγιοι μᾶς καλοῦν ὅλους στὴν θεία Εὐχαριστία. Ἐκεῖ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τοὺς Ἁγίους ποὺ μᾶς χάρισε ὡς προστάτες, ὁδηγοὺς καὶ πρότυπα στὴν ζωή μας. Στὴν θεία Λειτουργία, βιώνουμε τὴν φανέρωση τῆς κοινωνίας τῶν Ἁγίων. «Οἱ Ἅγιοι, ἐπειδὴ ἔχουν ἀγωνισθῆ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ἀπολαμβάνουν μὲ τὸ φρικτὸ αὐτὸ Μυστήριο, μὲ τὴν συμμετοχὴ δηλαδὴ στὴν σωτήριο αὐτὴν θυσία, μεγαλύτερη δόξα καὶ ἀνάβαση. Κι ἐμᾶς, ὅσο περισσότερο μάλιστα τοὺς μνημονεύουμε, μᾶς συμφιλιώνουν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μᾶς συνενώνουν μαζί Του»⁷.
.           Ὁ χορὸς τῶν Ἁγίων ἐκπλήρωσε τὸν σκοπὸ τῆς θείας Οἰκονομίας. «Ὁ Θεὸς Λόγος σαρκώθηκε, κήρυξε, θαυματούργησε, ἔπαθε καὶ ἀπέθανε, γιὰ νὰ μετοικήσουν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό, καὶ νὰ γίνουν κληρονόμοι τῆς οὐρανίου Βασιλείας». Ὁ χορὸς τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι μᾶς χαρίσθηκε ἤδη ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ: Ἡ Ἐκκλησία, «μὲ τὶς μυριάδες τῶν μελῶν της, ποὺ ἔστειλε σὰν ἀποικία στὸν οὐρανό, κληρονόμησε στὴν πραγματικότητα τὴν ἴδια τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν»⁸.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

1. Α´ Πέτρου 1, 15-6. Πρβλ. Λευϊτικόν 20, 7.

2. Εἰς Ἑβραίους 17, 5, PG 63, 133  ―  Ὅσιος Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἔκδοσις 4, 15, PG 94, 1164B.

3. Ὅσ. Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἔκδοσις 4, 15, PG 94, 1164A καὶ C.

4. Κλήμης Ἀλεξανδρεύς, Στρωματεῖς Δ´, 4, Β 8, 55.

5. Ἱερὸς Χρυσόστομος, Ἐγκώμιον εἰς ἅγιον μάρτυρα Ρωμανὸν 1, 1, PG 50, 605-6. Α´ Κορινθίους 12, 26.

6. Ἱερὸς Χρυσόστομος, Εἰς Ψαλμὸν Θ´, 8, PG 55, 134.

7. Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης, Περὶ τῆς ἱερᾶς Λειτουργίας, 94, PG 155, 281C.

8. Ὅσιος Νικόλαος Καβάσιλας, Ἑρμηνεία θείας Λειτουργίας, 49 καὶ 10, PG 150, 480CD· 388C.

http://christianvivliografia.wordpress.com/2012/06/11/%E1%BC%A1-%E1%BC%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%E1%BC%90%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1-4/