Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος: Ἡ ἀνόρθωση τοῦ ἀνθρώπου-«Αὐτός ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμείς θεοποιηθῶμεν»

Η ΑΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

 Δείτε εδώ:Εἶναι δυνατή ἡ σωτηρία;
στ) «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν»

Η σάρκωση του Λόγου είναι φιλανθρωπία του Θεού. Ο Μ. Αθανάσιος υπογραμμίζει:
«Αυτός έγινε άνθρωπος, για να γίνομε εμείς θεοί· και εφανερώθη με σώμα, για να έχουμε εμείς ορθή αντίληψη για τον αόρατο Πατέρα· και αυτός υπέμεινε την ατίμωση από τους ανθρώπους, για να κληρονομήσουμε εμείς την αθανασία».

Στο πρόσωπο του Χριστού, το ανθρώπινο σώμα συνάφθηκε με την ίδια τη Θεότητα και έγινε ανώτερο από την εξουσία του θανάτου. Ήταν το ίδιο σώμα που έχουμε και μείς, όχι κάποιο άλλο, ουράνιο. Ήταν η ίδια ανθρώ-πινη φύση, η οποία αμάρτησε και έπεσε και εφθάρη· εκείνη είχε ανάγκη να θεραπευθεί και να υψωθεί, όχι κά-ποια αγγελική φύση (Πρβλ. Α' Κορ. ιε' 21, 47. Ρωμ. η' 3).

Ο Χριστός «προσέλαβε το γεννητό και ανθρώπινο σώμα, διά να το θεοποιήσει "εν εαυτώ", αφού το ανακαινίσει σαν δημιουργός που ήταν, και έτσι να εισαγάγει όλους μας στη βασιλεία των ουρανών, σύμφωνα με την ομοιότητα εκείνου» (Μ. Αθαν.).

Η αγία Γραφή υπογραμμίζει ιδιαίτερα την αλήθεια της σωτηρίας μας: «Ώστε εάν είναι κανείς "εν Χριστώ", αυτός είναι καινούργιο δημιούργημα («καινή κτίσις»). Τα αρχαία επέρασαν, όλα έχουν γίνει νέα. Όλα δε προέρχονται από τον Θεό, ο οποίος μας συμφιλίωσε με τον εαυτό Του διά του Ιησού Χριστού και μας ανέθεσε την υπηρεσία της συμφιλιώσεως. Δηλαδή ο Θεός "εν Χριστώ" συμφιλίωσε τον κόσμο με τον εαυτό Του χωρίς να τους καταλογίζει το αμάρτημα των και ανέθεσε σε μας το άγγελμα της συμφιλιώσεως...» (Β' Κορ. ε' 17-18).

«Διότι ήτο πρέπον δι' Αυτόν, διά τον οποίον και διά του οποίου υπάρχουν τα πάντα, προκειμένου να φέρει πολλούς υιούς στη δόξα, να κάνει τον αρχηγό της σωτηρίας των τέλειον διά των παθημάτων. Διότι εκείνος που αγιάζει και εκείνοι που αγιάζονται, έχουν όλοι την ίδια καταγωγή. Δι' αυτόν τον λόγον δεν εντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς...

Επειδή λοιπόν τα παιδία έχουν αίμα και σάρκα, διά τούτο και Αυτός, κατά παρόμοιον τρόπο, έγινε μέτοχος των ιδίων, διά να καταργήσει διά του θανάτου εκείνον που έχει τη δύναμη του θανάτου, δηλαδή τον διάβολο, και να ελευθερώσει εκείνους που, από το φόβο του θανά¬του, ήσαν υποδουλωμένοι σε όλη τη ζωή των» (Εβρ. β' 10-15).

Ο ίδιος λοιπόν ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι «ο αγιάζων»· γι' αυτό πήρε την ίδια καταγωγή με τους «αγιαζομένους», έγινε άνθρωπος με σάρκα και αίμα, δηλαδή «μέτοχος των ιδίων», για να καταργήσει με την ανάστασή Του το θάνατο και το διάβολο· γι' αυτό το λόγο «δεν εντρέπεται» να μας ονομάζει αδελφούς (Πρβλ. Β' Κορ. ε' 19. Εφεσ. β' 15-16. Γαλ. γ' 13. Κολ. α' 22. Α' Πέτρ. β' 22-24).

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το σώμα του Χριστού ήταν κτιστό· εφόρεσε το κτιστό αυτό σώμα για χάρη μας, με σκοπό να μας ετοιμάσει το σώμα εκείνο, με το οποίο θα ενωνόμαστε, για να μπορούμε να ανακαινισθούμε και να θεοποιηθούμε (Πρβλ. Ρωμ. η' 3. Εβρ. ι' 5-10). Ένας νέος δρόμος ανοίγεται για τους ανθρώπους με τη σάρκωση του Θεού Λόγου, που οδηγεί στην «καινή κτίση», στην καινούργια δημιουργία. Και «αρχή της οδού της καινής κτίσεως» δεν είναι οποιοσδήποτε άλλος, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Γι' αυτό και υπογραμμίζεται: «Κύριος έ¬κτισέ με αρχήν οδών αυτού εις έργα αυτού» (Παροιμ. η’ 22. Πρβλ. Ιω. ιδ' 6. Εφεσ. β' 10. Εβρ. ι’ 20. Κολ. α' 18).

Ο Υιός και Λόγος του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη φύση, έγινε τέλειος άνθρωπος και «Θεός σαρκοφόρος». Ταυτόχρονα δε οι άνθρωποι, ενούμενοι «εν Χριστώ» με το Άγιο Πνεύμα, που είναι ενωμένο μαζί Του, γίνονται «ένα Πνεύμα» και, επομένως, πνευματοφόροι.

«Διότι αφού έλαβεν απαρχήν εκ της ουσίας των ανθρώπων, δηλαδή εκ του σπέρματος του Αδάμ και αφού έγινε όμοιος προς τους ανθρώπους, μας έδωσε από την ουσίαν του Πατρός, δηλαδή Άγιον Πνεύμα, διά να γίνωμεν όλοι υιοί του Θεού με ομοιότητα προς τον Υιόν του Θεού. Αυτός λοιπόν ο αληθινός Υιός του Θεού, φορεί όλους μας, διά να φορέσωμεν όλοι τον ένα Θεόν» (Μ. Αθαν. Πρβλ. Γαλ. γ' 27. Β' Πετρ. α' 4).

Η σάρκα του ανθρώπου είναι ως προς τη φύση της θνητή, αφού κατάγεται από το χώμα. Όμως έγινε σάρκα του Λόγου του Θεού (Ιω. α' 14). Έτσι ο Λόγος, αν και είναι απαθής, εβάστασε τα ανθρώπινα παθήματα με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να ελευθερωθεί από αυτά. Και όπως ακριβώς ο Κύριος ενεδύθη τη σάρκα και έγινε άνθρωπος, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι, αφού προσληφθήκαμε μέσω της σαρκός Του από τον Λόγο, θεοποιούμεθα από Αυτόν και κληρονομούμε την αιώνια ζωή Του.

Η ανθρώπινη φύση, σαν κτιστή που ήταν, και αφού βρισκόταν κάτω από τη φθορά, δεν μπορούσε να «αντέξει» τη Θεότητα. Γι’ αυτό το λόγο ο Υιός του Θεού προσλαμβάνει αυτό που δεν ήταν (την ανθρώπινη φύση), χωρίς να χάσει αυτό που ήταν (τη θεία φύση), ώστε να έλθει σε επικοινωνία μαζί μας με τη σάρκα, σαν μέσα από κάποιο παραπέτασμα. Έτσι ο «αχώρητος» γίνεται για μας «χωρητός» και προσφέρει στον άνθρωπο την κοινωνία με τον Θεό (Β' Πέτρ. α' 4).

Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας μας, που ονομάζεται στην αγία Γραφή «μέγα μυστήριον της ευσεβείας», το ότι «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α' Τιμ. γ' 16). Γι' αυτό και η Εκκλησία μας ψάλλει:

«Το απ’ αιώνος μυστήριον ανακαλύπτεται σήμερον,
και ο Υιός του Θεού υιός ανθρώπου γίνεται,
ίνα του χείρονος μεταλαβών μεταδώ μοι του βελτίονος.
Εψεύσθη πάλαι Αδάμ
και Θεός επιθυμήσας ου γέγονεν·
άνθρωπος γίνεται Θεός,
ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται.
Ενφραινέσθω η κτίσις, χορευέτω η φύσις,
ότι Αρχάγγελος Παρθένω μετά δέους παρίσταται,
και το Χαίρε κομίζει της λύπης αντίθετον.
Ο διά σπλάγχνα ελέους ενανθρωπήσας Θεός ημών,
δόξα σοι» (Δοξαστικό του Ευαγγελισμού).

Το νόημα λοιπόν της σάρκωσης του Θεού είναι η ανάπλαση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος για να γίνει καινούργια δημιουργία, έπρεπε να «αναχωνευθεί» μέσα στο σώμα του Χριστού, που ήταν ενωμένο με την Θεότητα σε ένα και μοναδικό πρόσωπο και να ξαναπλασθεί και να αλλοιωθεί «εις το ένθεον διά της νοητής δυνάμεως και ενεργείας του Χριστού» (Συμεών ο Νέος Θεολ.). Αυτός λοιπόν, «ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν».

http://www.impantokratoros.gr/EE161225.el.aspx