Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος: Ἡ ἀνόρθωση τοῦ ἀνθρώπου-Μοναδικός Σωτήρας ὁ Χριστός

 

Η ΑΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

 Δείτε εδώ:Τό «ἀντίλυτρον»


θ) Μοναδικός Σωτήρας ο Χριστός

Για τον άνθρωπο της εποχής μας, που με αγωνία αναζητάει απάντηση στο ερώτημα αν η ύπαρξή του μέσα σ' αυτό τον κόσμο της αδικίας και του αλληλοσπαραγμού έχει νόημα, υπάρχει το ευαγγέλιο της ελπίδας· ο Χριστός, που οδηγεί τον άνθρωπο μέσα από το θάνατο στη ζωή. Όχι σε μια ζωή γεμάτη αθλιότητες, αλλά άξια να τη ζήσει κανείς, απαλλαγμένη από την αμαρτία, τη φθορά και το θάνατο. Είναι η μοναδική λύση στα αγωνιώδη προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου.

«Μη ζητάς λοιπόν τον αδελφό διά την απολύτρωσή σου, αλλά Εκείνον που ξεπερνά τη φύση σου· ούτε άνθρωπον απλούν, αλλά άνθρωπον Θεόν Ιησούν Χριστόν, ο οποίος και μόνος δύναται να δώσει εξιλαστήρια θυσία στον Θεόν υπέρ όλων, διότι αυτόν "προώρισεν ο Θεός να είναι διά μέσου της πίστεως το όργανον εξιλασμού διά του αίματός Του"» (Μ. Βασ. Πρβλ. Ρωμ. γ' 25).

Μόνον ο Ιησούς Χριστός προσφέρει σωτηρία, γιατί Εκείνος πρόσφερε το ίδιο Του το σώμα και το τίμιο αίμα Του ως ανεκτίμητο τίμημα για μας (Πράξ. κ' 28. Α' Κορ. στ' 20. ζ' 23. Γαλ. γ' 13. Εβρ. θ' 12-14. Α' Πέτρ. α' 18-19. Β Πέτρ. β' 1. Αποκ. ε' 9).

«Αδελφός ου λυτρούται,
λυτρώσεται άνθρωπος;
ου δώσει τω Θεώ εξίλασμα εαυτού
και τιμήν της λυτρώσεως της ψυχής αυτού·
και εκοπίασεν εις τον αιώνα» (Ψαλμ. μη' 8-9).

Ούτε ο αδελφός μας δεν μπορεί να μας λυτρώσει, πώς μπορεί να μας σώσει κάποιος ξένος; Κανένας δεν μπορεί να προσφέρει στον Θεό τίποτε για να εξιλεωθεί, κανένα αντίτιμο για τη λύτρωση της ψυχής του δεν διαθέτει, έστω κι αν κοπιάσει σε όλη του τη ζωή!

Ο Χριστός είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος· όποιος πιστεύει σ' Αυτόν, έχει ζωή αιώνιο· όποιος απειθεί σ' Αυτόν, «δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει επάνω του» (Ιω. γ' 36. Πρβλ. Ιω. ιδ' 6. Ρωμ. ι' 9-10). Όποιος τον δέχθηκε, έλαβε «εξουσία» να γίνει παιδί του Θεού, όποιος δηλαδή πιστεύει στο όνομα Του· εκείνος δεν γεννήθηκε πια «ούτε από αίματα, ούτε από θέλημα σαρκός, ούτε από θέλημα ανδρός, αλλά από τον Θεόν» (Ιω. α' 12-13). Ο Χριστός είναι ο «μόνος Δεσπότης και Κύριος» (Ιούδα 4).

Το ότι εδώ πρόκειται για μοναδικό και ανεπανάληπτο πρόσωπο, αποδεικνύεται και από τα όσα αναφέρονται στο Πράξ. δ' 12: «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν, δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς». Αυτός είναι ο λί¬θος που περιφρονήθηκε από σας τους οικοδόμους, λέγει ο απόστολος Πέτρος στο συνέδριο των αρχόντων του Ισραήλ· αυτός που σεις περιφρονήσατε, αυτός έγινε «εις κεφαλήν γωνίας» και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου σωτηρία!

Αυτά τα είπε ο απόστολος ως απάντηση στο ερώτημα των αρχόντων: «εν ποία δυνάμει ή εν ποίω ονόματι εποιήσατε τούτο υμείς», δηλαδή την θεραπεία του χωλού, που ζητιάνευε μπροστά στην πύλη του ναού. Αυτό συντελέσθηκε «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου» (Πράξ. γ' 6-7). Έκτος από αυτό το όνομα, λέγει ο Πέτρος, δεν υπάρχει άλλο όνομα διά του οποίου μπορεί κα¬νείς να σωθεί. Ποιος μπορεί να πει εδώ πως δεν πρόκειται για ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο όνομα, τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας;

Για τον ορθόδοξο χριστιανό δεν υπάρχει κοινό σημείο ανάμεσα στο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού (Θεία αποκάλυψη) και στις «συνταγές» των θρησκειών του κόσμου. Οι «θεοί» των Εθνών είναι «ου θεοί»· δεν υπάρχουν «άλλοι θεοί» εκτός από τον Τριαδικό Θεό, τον Θεό της αγίας Γραφής (Έξοδ. κ' 3. ΔΣευτερ. ε' 7. στ' 4. Ησ. μγ' 10-11 με 21-22). Όποιος λαλήσει στο όνομα «άλλων θεών», πεθαίνει, δεν ζη (Δευτερ. ιη' 20). Ο Ιησούς Χριστός και η εν Χριστώ σωτηρία είναι ο δρόμος του Θεού για τον άνθρωπο, ενώ οι πρακτικές των θρησκειών και οι δοξασίες τους αποτελούν ανθρώπινους δρόμους, που δεν οδηγούν πέρα από την κτιστή πραγματικότητα.

Ένας ορθόδοξος χριστιανός δεν δέχεται τις συγκρητιστικές τάσεις της εποχής μας, ούτε μπορεί να συμπράξει στην «ενότητα των θρησκειών» και στη δημιουργία μιας «πανθρησκείας», ακόμη κι αν αυτό προβάλεται δήθεν στο όνομα της ειρήνης.

Ο δογματικός πλουραλισμός, που απολυτοποιείται και εγείρει σήμερα απόλυτη απαίτηση στον θρησκευτικό χώρο, δεν υπηρετεί την πραγματική ειρήνη, γιατί οδηγεί στην πνευματική υποδούλωση και στον πνευματικό ολοκληρωτισμό. Ο Χριστιανός δεν διαχωρίζει την «επί γης ειρήνη» από το «εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. β' 14)· βλέπει την ειρήνη και στις δυο διαστάσεις της, όχι μόνο στην «οριζόντια», αλλά και στην «κάθετη». Δεν μπορεί κανείς να έχει αληθινή ειρήνη, παρά μόνο ως δώρο του Θεού. Μόνο αυτή η ειρήνη ελευθερώνει τον άνθρωπο από κάθε εξάρτηση και από κάθε μορφή δουλείας. Όμως ο άνθρωπος πρέπει να αποδεχθεί αυτή την ειρήνη με ταπεινό φρόνημα.

Σήμερα οι άνθρωποι στο όνομα της ειρήνης ζητούν να επιβάλουν με θρησκευτικό φανατισμό τις δικές τους δογματικές θέσεις· ζητούν από όλους να προσκυνήσουν και να λατρεύσουν το νέο είδωλο της πανθρησκείας, χωρίς να τους επιτρέπεται να κάνουν ελεύθερα τις επιλογές τους και να λατρεύσουν τον Τριαδικό Θεό, σύμφωνα με τη δική τους συνείδηση. Οργανώνουν κοινές λατρευτικές εκ¬δηλώσεις και συμπροσευχές, γιορτές της «θρησκευτικής ποικιλίας», η οποία ουσιαστικά αναιρείται από τον από¬λυτο δογματικό πλουραλισμό. Αυτό που επιτυγχάνουν δεν είναι η ειρήνη, αλλά η απώλεια της πνευματικής ταυτότητας και η πνευματική εξάρτηση.
Όσοι κηρύττουν τη σωτηρία με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, δεν ακολουθούν το Πνεύμα του Θεού (Πρβλ. Ησ. με' 25. Ρωμ. ιδ' 9-11). Όποιος κηρύττει τη σωτηρία «εν άλλω ονόματι» μεταπηδάει σε «άλλο ευαγγέλιο», διαφορετικό από το ευαγγέλιο του Χριστού και είναι «ανάθεμα» (Γαλ. α' 6-8). Όποιος ιδιοποιηθεί την εξουσία του Χριστού και ισχυρισθεί πως είναι ο Χριστός, ο σωτήρας, ο μεσσίας της δικής μας εποχής, οδηγεί εκείνους που τον ακολουθούν στον πνευματικό θάνατο, είναι ψευδόχριστος και ψευδοπροφήτης (Ματθ. κδ' 5, 11, 24).

http://www.impantokratoros.gr/EE161225.el.aspx