Τό ἔργο τοῦ διαβόλου καί ἡ ἀληθινή ἑνότητα τῶν χριστιανῶν

 

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ὅλη ἡ προσπάθεια τοῦ διαβόλου στοχεύει στό: α)νά ἀκυρώσει τό ἔργο τοῦ Θεοῦ καί β)νά μήν φανερωθεῖ ἡ θεία φιλανθρωπία, πού θέλει νά θεωθεῖ ὁ ἄνθρωπος καί νά γίνουν ἔτσι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἕνα.

Ἔργα τοῦ διαβόλου εἶναι ὁ ἀντιθεϊσμός, ἡ ἀθεΐα, ἡ ἀποστασία ἀπό τόν Θεό, τά ἀντιχριστιανικά διαζύγια, οἱ ζήλειες καί οἱ φθόνοι μεταξύ τῶν ἀνθρώπων κληρικῶν καί λαϊκῶν, οἱ ἀντιχριστιανικοί χωρισμοί μεταξύ τῶν συγγενῶν, τό ἀντιεκκλησιαστικό μένος, τό ἀντιμοναχικό πνεῦμα καί γενικά ἡ διάσπαση, ὁ χωρισμός, ἡ διάζευξη τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό καί τόν κάθε συνάνθρωπο.

Προσπαθεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά μᾶς ὁδηγήσει στήν παρακοή τῶν θείων ἐντολῶν.
Ἔτσι ἐπιτυγχάνει τήν μή μετοχή μας στήν ἄκτιστη θεία δόξα, τό «θάψιμο» τῆς Θείας Χάρης πού λάβαμε κατά τό Ἅγιο Βάπτισμά μας καί τήν ἀκύρωση τοῦ σκοποῦ τῆς ὕπαρξής μας, πού εἶναι ἡ θέωση καί τό νά γίνουμε ἕνα μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Ὁ διάβολος ἀπό τή στιγμή πού ἐφεῦρε τήν κακία, ὑπερηφανεύθηκε καί φθόνησε τό Θεό καί τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο.

Προσπάθησε: α)νά ἀκυρώσει τήν φανέρωση τῆς Θείας Θεοποιοῦ Δυνάμεως καί φιλανθρωπίας καί β)νά ἐμποδίσει τήν μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στήν δόξα τοῦ Θεοῦ στήν ὁποία θά μετεῖχε ἐάν παρέμενε στήν ὑπακοή του στήν θεϊκή ἐντολή.

«Ὤ τῆς πονηρῆς ραδιουργίας τοῦ φθόνου!» ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καί συνεχίζει:«Δέν ὑπέφερε ὁ ἐξ ἀρχῆς εἰσηγητὴς τῆς κακίας (διάβολος) νά προχωρήσουν αὐτά στήν πραγματοποίησή [τους], ἀλλά, ἀφοῦ συνέλαβε τόν φθόνο ἐναντίον καί τοῦ Πλάστου καί τοῦ πλάσματος, ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Μάξιμος· ἐναντίον μέν [τοῦ Πλάστου], γιὰ νὰ μὴ γίνῃ ὁλοφάνερη ἡ πανύμνητη τῆς Ἀγαθότητος δύναμι, ὅτι μέ [θεία] ἐνέργεια ἔκανε τόν ἄνθρωπο θεό· ἐναντίον δέ [τοῦ πλάσματος], γιά νά μήν κατασταθῇ μέτοχος τῆς τόσο φοβερῆς, ἕνεκα τῆς θεώσεως ὑπερφυσικῆς δόξης»¹.

Ὁ διάβολος φθόνησε τόν Θεό διότι ἔγινε ὑπερήφανος. Θέλησε νά ἀνέβει ἐκεῖ πού δέν τοῦ ἄξιζε· θέλησε ἐνῶ ἦταν πλάσμα νά πάρει τήν θέση τοῦ Πλάστη. Ἀφοῦ γκρεμίστηκε ἀπό τόν οὐρανό, λόγῳ τῆς ὑπερηφανείας του, τότε θέλησε νά «πληγώσει» τόν Θεό, παρασύροντας τόν ἄνθρωπο στήν ἴδια ἁμαρτία, τήν ὑπερηφάνεια. Γνώριζε ὅτι ἄν ὁ ἄνθρωπος ἔμενε στήν ταπείνωση-ὑπακοή θά κέρδιζε τήν θεία δόξα καί τήν θέωση· αὐτό ἀκριβῶς πού ἐκεῖνος προσπάθησε νά τό κερδίσει μόνος του, διά τῆς παρακοῆς καί ἀπέτυχε. Γιαυτό ἔκανε τό πᾶν γιά νά ἐμποδίσει τόν ἄνθρωπο νά παραμείνει στήν ὑπακοή στήν θεία ἐντολή. Ἀρχικά τό κατάφερε…Ὁ νέος Ἀδάμ ὅμως, ὁ Χριστός τόν κατατρόπωσε.

Σκοπός καί ἔργο τοῦ διαβόλου γενικά εἶναι τό νά χωρίζει τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν Θεό καθώς καί μεταξύ τους. Κάνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἀπό τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό νά ἑνώσει τούς ἀνθρώπους μέ τόν Θεό καθώς καί μεταξύ τους. Γιαυτό καί ὁ διάβολος πολεμάει μέ λύσσα τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ ὁποία εἶναι τό ἐργαστήριο τῆς ἑνοποιήσεως τῶν ἀνθρώπων καί τῆς ἑνώσεως τους μέ τόν Θεό.

Πῶς γινόμαστε οἱ ἄνθρωποι «ἕνα»

Κατ’ ἐξοχήν ἡ ἑνοποίηση αὐτή ἐπιτυγχάνεται διά τῆς θείας Χάρης ἡ ὁποία δίδεται στούς ἀνθρώπους διά τῶν θείων Μυστηρίων. Ὁ διάβολος κάνει τό πᾶν γιά νά μήν μετέχουν οἱ ἄνθρωποι στή Θεία Χάρη, στά θεοποιά Μυστήρια καί μάλιστα στήν Θεία Κοινωνία καί τήν Ἱερά Ἐξομολόγηση.

Ἀποκόπτει ἔτσι τούς ἀνθρώπους ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί οἱ ἄνθρωποι μή μετέχοντας στήν ἑνοποιό καί θεοποιό ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, πού λέγεται θεία δόξα καί θεία χάρη δέν μποροῦν νά ἑνωθοῦν οὔτε μεταξύ τους, οὔτε μέ τόν Θεό. Μόνο ὅταν οἱ ἄνθρωποι μετέχουν στήν δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τότε γίνονται ἀληθινά ἕνα πνεῦμα καί ἀποκτοῦν μία θέληση καί μία ἐνέργεια. Τότε ἀληθινά ταυτίζονται ἔχοντας τήν μία κοινή, ταυτή ἐνέργεια καί θέληση, αὐτήν τῶν Τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἔτσι μόνο μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ τό αἴτημα τοῦ Κυρίου στήν ἀρχιερατική Του προσευχή: «

ἵνα πάντες ἓν ὦσι»² (δηλαδή νά εἶναι ὅλοι ἕνα).

Αὐτή ἡ ἑνοποίηση τῶν ἀνθρώπων ἔχει ὡς πρότυπο τήν ἑνότητα τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτό φανερώνει ἡ συνέχεια τοῦ προηγουμένου χωρίου πού εἶναι ἡ ἑξῆς: «Σὲ παρακαλῶ δὶ’ ὅλους αὐτούς, νὰ εἶναι ἕνα πνευματικὸν σῶμα μὲ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ὁμοφροσύνην τους. Ὅπως σύ, Πάτερ, εἶσαι ἑνωμένος μὲ ἐμὲ καὶ ἐγὼ μὲ σέ, διότι ἔχομεν τὴν αὐτὴν οὐσίαν καί ἐνέργεια, ἔτσι σὲ παρακαλῶ, νὰ εἶναι καὶ αὐτοὶ ἕνα διὰ τῆς ἑνώσεως καὶ ἐπικοινωνίας ποὺ θὰ ἔχουν μὲ ἡμᾶς, διὰ νὰ πιστεύση ὁ κόσμος, βλέπων τὸ θαῦμα αὐτὸ τῆς ἑνότητος, ὅτι σὺ μὲ ἔστειλες»³.

Καθώς ὁ Πατήρ εἶναι ἕνα μέ τόν Υἱό διότι ἔχουν ταυτή οὐσία, ἐνέργεια (δόξα), καί θέληση, ἔτσι πρέπει καί οἱ ἄνθρωποι μετέχοντας στήν θεία αὐτή ἐνέργεια (δόξα) νά γίνουν ἕνα ἀποκτώντας ταυτή ἐνέργεια καί θέληση. Ταυτή οὐσία ἔχουν ἐκ κατασκευῆς ἀπό τόν Θεό. Αὐτήν τήν δόξα τήν δίδει ὁ Χριστός σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους ὅταν εἴμαστε ἀληθινά ἐκκλησιαστικοποιημένοι (μετανοοῦμε καί καθαριζόμαστε διά τῆς ἀσκητικῆς καί μυστηριακῆς ζωῆς). Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς διδάσκει στό ἑπόμενο χωρίο ὁ Κύριος: «Τήν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν»⁴.

Εἶναι ἀδύνατον νά γίνουμε ἀληθινά «ἕνα» οἱ ἄνθρωποι παρά μόνον διά τοῦ Θεοῦ, διά τῆς μετοχῆς στήν Θεία ἐνέργεια-δόξα δηλ. διά τῆς ἔνταξης καί παραμονῆς μας στήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ζωή μακρυά ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι σίγουρο ὅτι εἶναι ζωή ὅπου ἀπουσιάζει αὐτή ἡ ἀληθινή σχέση καί ἑνότητα τόσο μέ τόν Θεό ὅσο καί μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Μία σάρκα ἤ μία ψυχή ἴσως καταφέρουν οἱ ἄνθρωποι νά γίνουν ζώντας ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἕνα πνεῦμα ὅμως, κατά τό πρότυπο τῆς Ἁγίας Τριάδας, δέν μποροῦν νά γίνουν ποτέ.

Μόνο διά τῆς Θείας Χάρης πού ὑπάρχει στήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπιτυγχάνεται ἀληθινά ἡ φιλία ἤ ὁ γάμος δύο ἀνθρώπων, καθώς καί ἡ διατυμπανιζομένη οἰκουμενική ἑνότητα. Μόνο διά τῆς Θείας Χάρης γίνεται ἡ ἀληθινή ἕνωση – γάμος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς μέ τόν νυμφίο της Χριστό.

Οἱ μοναχοί, ὅπως καί οἱ ἀγωνιζόμενοι λαϊκοί χριστιανοί, διά τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ὑπέρ φύσιν ζωῆς πού κάνουν μέσα στήν Ἐκκλησία φανερώνουν τήν θεοποιό δύναμη τοῦ Θεοῦ, τήν Θεία Χάρη καί τήν Θεία φιλανθρωπία. Ἔτσι μόνον καταφέρνουν καί γίνονται ἀληθινά «ἕνα» μεταξύ τους καί μέ τόν Θεό. Αὐτή ἡ βίωση εἶναι ὁ Παράδεισος ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέρων Πορφύριος.

Ἡ Θεία Χάρη εἶναι αὐτή ἡ ὁποία «ποιεῖ τά πάντα», ἡ ὁποία μᾶς ἐνισχύει, καί ἡ ὁποία τά «ἀσθενῆ θεραπεύει καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ»⁵. Αὐτή εἶναι πού τελικά θά μᾶς δοξάσει, πραγματοποιώντας αὐτό πού τότε, στό ξεκίνημα τῆς ἱστορίας δέν μπόρεσαν νά ἐπιτύχουν οἱ Πρωτόπλαστοι.

Τόν δρόμο τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ἀληθινῆς ἐκκλησιαστικοποίησης ὀφείλουν νά ἀκολουθήσουν ὅλοι ὅσοι θέλουν νά σωθοῦν καί νά γίνουν ἀληθινά «ἕνα».

Οἱ μοναχοί καθώς καί οἱ ἔγγαμοι καλοῦνται νά ζοῦν μέ ἀσκητική καί μυστηριακή ζωή ὑπακούοντας στόν πνευματικό τους πατέρα, στόν/στήν σύζυγο (οἱ ἔγγαμοι) καθώς καί σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους (ἐκτός ἁμαρτίας). Διορθώνουν ἔτσι τό λάθος τοῦ Ἀδάμ καί ἐπιτυγχάνουν τήν θέωση καί τήν ἀληθινή ἑνότητα τους, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὁ φθονερός διάβολος καταισχύνεται καί τό ἔργο του διαλύεται.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

1Ἁγίων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καί Μακαρίου τοῦ Νοταρᾶ, Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν συνερανισθεῖσα παρά τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων, ἐν ᾗ διά τῆς κατά τήν πράξιν καί θεωρίαν ἠθικῆς φιλοσοφίας ὁ νοῦς καθαίρεται, φωτίζεται καί τελειοῦται καί εἰς ἥν προσετέθησαν τά ἐκ τῆς ἐν Βενετίᾳ ἐκδόσεως ἐλλείποντα κεφάλαια τοῦ μακαρίου Πατριάρχου Καλλίστου, ἔκδοσις Α΄, Ἐπιμέλεια ἀδελφῶν Ἱεροῦ Κοινοβίου Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μπούρα-Λεοντάρι Ἀρκαδίας, Ἔκδοσις Α΄ 2010 ,τόμος Α΄, Προοίμιον εἰς τήν παροῦσαν βίβλον, σελ. 56-57: «Ἀλλά γάρ, ὤ τῆς πονηρᾶς τοῦ φθόνου ῥᾳδιουργίας! οὐκ ἤνεγκε ταῦτα εἰς ἔργον προβῆναι ὁ τῆς κακίας ἀρχῆθεν εἰσηγητής· φθόνον δέ συλλαβών κατά τε τοῦ Πλάστου καί πλάσματος , ὡς ὁ ἱερός φησι Μάξιμος· τοῦ μέν, ἵνα μή διάδηλος γένηται ἡ κατ’ ἐνέργειαν πανύμνητος τῆς Ἀγαθότητος δύναμις θεουργοῦσα τόν ἄνθρωπον· τοῦ δέ, ἵνα μή τῆς τοιαύτης ὑπερφυοῦς κατά θέωσιν δόξης φανείη μέτοχος».

2Ἰω. ιζ΄, 21.

3Ἰω. ιζ΄, 21. «(νά εἶναι ὅλοι ἕνα) καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας»

4Ἰω. ιζ΄, 22.

5 Εὐχολόγιον τό Μέγα, Εὐχή ἐπί χειροτονίᾳ, ἐκδόσεις Αστήρ, Ἀθήναι, 1970, σελ. 160.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης