Εὔοσμα ἄνθη ἀπό τόν Γέροντα Πορφύριο

Γιά τόν Παράδεισο στή γῆ πού εἶναι ὁ Χριστός

Ζωή χωρίς τό Χριστό εἶναι θάνατος, διακήρυσσε ὁ μακαριστός Γέροντας Πορφύριος.

Ὅποιος ζεῖ, ἔλεγε, μέ τό Χριστό ζεῖ μέσα στόν Παράδεισο. Ὁ Παράδεισος δέν βιοῦται μόνον μετά τόν θάνατον. Βιοῦται μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ἐκεῖ ὑπάρχει ὁ Χριστός, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾶ Αὐτόν, τότε ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἀκόμη κι’ ἄν ζεῖ στήν Ὁμόνοια, δέν βλέπει, δέν ἀκούει τίποτε, π.χ. αὐτοκίνητα, ἄλλους ἀνθρώπους κ.λ.π. Ἀντίθετα συνομιλεῖ καί συνδιάγει ἀκατάπαυστα μέ τόν ἀγαπημένο του Χριστό. Τότε ζεῖ ἀληθινά τήν ὄντως Ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἀπό τόν ἄνθρωπο ἐξαρτᾶται ἄν θά ζεῖ τήν «ὄντως Ζωή» «ἐδῶ καί τώρα» ἤ ἄν θά προγεύεται τόν «ὄντως θάνατο», πού εἶναι ὁ χωρισμός ἀπό τό Χριστό, ἀπό τήν Θεία Χάρη, πρίν τόν βιολογικό θάνατο. Ὁ Γέροντας  διακήρυσσε (διότι τό ζοῦσε) ὅτι ἡ ἕνωση μέ τόν Χριστό καί μέ τό σῶμα Του τήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπί γῆς Παράδεισος.

Για τούς Ἐπισκόπους

Ὁ Γέροντας, μέ τό χάρισμα πού εἶχε, εἶπε στόν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Σινᾶ κάτι προσωπικό του. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐνθουσιάστηκε καί ἤθελε νά τόν χειροτονήσει, ἐνῶ ὁ Γέροντας ἦταν μόλις εἴκοσι ἐτῶν. Ὁ ταπεινός Γέροντας ἠρνῆτο ἀλλά τελικά ὑπήκουσε διότι, ὅπως ἔλεγε, δέν ἐπιτρέπεται νά μήν ὑπακούουμε στήν Ἐκκλησία. Ἄν κάποιος χαλάσει τίς σχέσεις του μέ τήν Ἐκκλησία του, ἡ προσευχή του δέν ἀνεβαίνει στό Θεό, δέν ἔχει καρπό. Ὁ Ἐπίσκοπος, ἔλεγε ὁ γέροντας, καταφάσκοντας στή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ».

Γιά τήν ἐξομολόγηση

Ἡ βιοτή τοῦ Γέροντα ἦταν μία διαρκής ἐξομολόγηση· διά τοῦτο μποροῦσε νά ὁμολογεῖ ὅτι δέν ὑπάρχει ἀνώτερο ἀπό αὐτό τό μυστήριο τῆς μετανοίας - ἐξομολογήσεως. Στόν ὀρθόδοξο χριστιανό δέν ὑπάρχει ἀδιέξοδο. Ὅ, τι κι’ ἄν κάνει ὅσο χαμηλά καί ἄν πέσει, δέν μπορεῖ νά ἀπελπιστεῖ, ἐφόσον ὑπάρχει ἡ δυνατότητα τῆς ἀποκατάστασης τῆς σχέσης του μέ τόν Θεό, διά τοῦ πνευματικοῦ. Ἁμαρτάνει κανείς, ὡς ἀδύναμος ἄνθρωπος, ἀλλά ἐξομολογεῖται καί ἔρχεται πάλι ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ μέσα του. Αὐτά τά ἔλεγε ἀλλά καί τά ζοῦσε ὁ Γέροντας. Ὁ τέλειος τρόπος ἀπαλλαγῆς ἀπό τό κακό εἶναι αὐτή ἡ τέλεια ἔκφραση τῆς θείας φιλανθρωπίας: τό μυστήριο τῆς μετανοίας - ἐξομολογήσεως. Αὐτό διακήρυσσε συνεχῶς ὁ Γέροντας· αὐτό ζοῦσε καί μέ τή βοήθεια αὐτοῦ τοῦ ἁγιωτάτου μυστηρίου γαλήνευε, εἰρήνευε, χαιρόταν, ζοῦσε τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ.

Γιά τήν γενική ἐξομολόγηση

Ὁ Γέροντας μέ τή σοφία τοῦ Θεοῦ καί τά πολλά του χαρίσματα, μᾶς ἀποκάλυψε καί μιά σπουδαία λειτουργία τῆς ἐξομολόγησης· αὐτήν τῆς θεραπείας τῶν ψυχικῶν τραυμάτων καί τῶν ἀρνητικῶν βιωμάτων τῶν προγόνων μας, πού ὑπάρχουν μέσα μας. Ἐκτός ἀπό τήν εὐθύνη γιά τά δικά του παραπτώματα ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του καί τό βάρος τῶν βιωμάτων τῶν γονέων καί εἰδικά τῆς μητέρας του. Κατά τή διάρκεια τῆς ἐξομολογήσεως καί ἐνῶ ὁ ἱερέας προσεύχεται γι’ αὐτόν ἔρχεται ἡ χάρις καί τόν ἐλευθερώνει ἀπό τό βάρος αὐτό. Γιά τόν Γέροντα αὐτό εἶναι ἡ «θεία ψυχανάλυση». Μάλιστα τόνιζε, ὅτι αὐτήν τήν ἱκανότητα τήν ἔχουν ὅλοι οἱ πνευματικοί πατέρες· τούς τήν ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας, λίγο πρίν κοιμηθεῖ, ἔκανε μία γενική ἐξομολόγηση σέ ὑπέργηρο πνευματικό. Ἔλεγε ὅτι εἶναι πολύ ὠφέλιμο ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν ὁ ἄνθρωπος νά κάνει μιά γενική ἐξομολόγηση. Νά ἀναφέρει ὄχι μόνον τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά ὅλα τά βιώματά του, καθώς καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ἀντιμετώπισε τά διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς του. Ὁ πνευματικός ἐκείνη τήν ὥρα προσεύχεται καί ἐκπέμπει θεραπευτικές ἀκτῖνες «θείας χάρης» μέ τίς ὁποῖες θεραπεύονται τά ψυχικά τραύματα τοῦ ἐξομολογουμένου.

Ἡ μεγάλη του ταπείνωση

Ἔζησε μέ τρόπο ἀφανῆ καί ταπεινό. Ἦταν βέβαιος ὅτι δέν ἔχει κανείς τίποτε νά πάρει ἀπό αὐτόν. Πίστευε ὅτι ὁ ἴδιος δέν ἔχει τίποτα, ὅπως ἔλεγε. Ἀντίθετα ἔλεγε, ὁ Χριστός μόνο ἔχει τό πᾶν. Ὅταν φανέρωνε τίς ἐξαιρετικές ἐνέργειες τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή του, τό ἔκανε μόνον γιά νά φανερώσει τήν ἄπειρη ἀγάπη, πού ἔχει ὁ τέλειος Θεός στόν ἀτελῆ κτιστό ἄνθρωπο. Συγκαταβαίνει ὁ Θεός, ἀγκαλιάζει ζεστά τόν κάθε ἄνθρωπο, τόν γεμίζει δῶρα καί χαρίσματα. Δυστυχῶς ὅμως, ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι πάντα δεκτικός τῆς χάρης, δέν ἀποδέχεται, δέν ἀξιοποιεῖ τήν προσφορά. Ὁ Γέροντας εἶχε ἀνταποκριθεῖ στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ τήν ὑπακοή του στούς γέροντές του. Διά τοῦτο καί φανέρωνε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, πού τοῦ δόθηκε δωρεάν -ὅπως καί σέ ὅλους τούς ὀρθόδοξους χριστιανούς-  μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα. Φανέρωνε ἔτσι τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τά ὁποῖα καί χρησιμοποιοῦσε εὐεργετώντας τούς συνανθρώπους του. Τό ἔκανε δέ, ὄχι γιά νά προβάλλει τόν ἑαυτό του, ἀλλά γιά νά δείξει στούς ἀδελφούς του πόση ἀγάπη μᾶς ἔχει ὁ Θεός. Ἔτσι τούς εἵλκυε στή χριστιανική ζωή. 

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀπό τό βιβλίο: Ἡ Θεραπεία τῆς ψυχῆς κατά τόν Γέροντα Πορφύριο