Ἀρχιμανδρίτης Δομέτιος Μανωλάκε Ἱερά Μονή Ριμέτς (1924-1975).

Ἀρχιμανδρίτης Δομέτιος ΜανωλάκεἹερά Μονή Ριμέτς (1924-1975)

Ἁγιασμένες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμάνικης Ἐκκλησίας

Μέρος Α'

ὑπό Ἡγουμένης Ἱεροσολύμας
Βιογραφικά στοιχεῖα τοῦ π.Δομετίου

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἀξίωσέ με καί δός μου δύναμι γιά νά ὁμολογήσω μέ τά ἁπλᾶ μου λόγια γιά τόν πνευματικό μας πατέρα Δομέτιο.
Στό γυναικεῖο μοναστήρι Ριμέτς, στά βουνά Ἀπουσένι καί προπαντός σ᾿ ὁλόκληρη τήν Τρανσυλβανία, ἡ μνήμη του εἶναι ζωντανή.
Μέσῳ αὐτοῦ ἐργάσθηκε ὁ Θεός καί ἦλθε εἰρήνη ψυχική καί συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων.
Μέσῳ αὐτοῦ, ὅλοι αὐτοί πού τόν ἀναζητοῦσαν, ἤθελαν τήν προσευχή καί τίς συμβουλές του, καί τίς ἐδέχοντο, σάν νά ἐδέχοντο τήν φωνή τοῦ Θεοῦ.
Καί σ᾿ ἐμᾶς στήν Ρουμανία ἡ δίψα γιά τόν Θεό εἶναι μεγάλη. Ὁ Πατήρ ἐχάρισε στόν οὐράνιο Πατέρα μας τήν ζωή, τήν καρδιά καί τό μυαλό του. Ἐμπιστεύθηκε τήν ζωή του στά χέρια Του καί ἔζησε τήν χαρά πού προήρχετο ἀπ᾿ Αὐτόν καί τήν διένειμε στούς ἄλλους μέ τήν δική του τήν ἀγάπη.
Γιά τό φῶς αὐτῆς τῆς μορφῆς τοῦ πνευματικοῦ Πατρός μας, θά ὁμιλήσω τώρα, γιατί εἶμαι ἕνας ζωντανός μάρτυς τῆς ζωῆς του.

Ὁ π. Δομέτιος (κατά κόσμον Στυλιανός Μανωλάκε) γεννήθηκε στίς 13 Ὀκτωβρίου 1924 στό χωριό Μαρκουλέστι τῆς κοινότητος Μπαλανέστι, τοῦ νομοῦ Μπουζέου ἀπό γονεῖς χωρικούς μέ τά ὀνόματα Ἰωάννης καί Φιλοθέη. Ὁ Στυλιανός ἦτο τό τέταρτο ἀπό τά 12 παιδιά τῆς οἰκογενείας τους.
Ἐμεγάλωσε μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στόν σεβασμό γιά τήν τίμια δουλειά καί μέ τό αἴσθημα τῆς ἀνταποδόσεως ἀπέναντι στούς συναθρώπους του.

Ἀφοῦ ἐτελείωσε τίς τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου, ἀκολούθησε κατόπιν μαθήματα στήν ἐκκλησιαστική σχολή τῆς πόλεως Μπουζέου. Ἀποδείχθηκε ἕνας ἐπιμελής μαθητής μέ πολλή κλίσι πρός τά γράμματα. Μετά γράφθηκε στήν θεολογική σχολή τοῦ Βουκουρεστίου, ἀπολυθείς μέ ἐξαιρετική διαγωγή καί δίδοντας καί τήν καθιερωμένη θεολογική πραγματεία μέ θέμα. " Ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως τοῦ Πέτρου Μοβίλα".
Ὡς  μαθητής καί φοιτητής ἦτο λογικός, εὐλαβής, εὐγενικός, φιλακόλουθος, σπουδαῖος ψάλτης. Ὁ Πνευματικός τῆς Μονῆς Σίμπατα ντέ Σούς, π. Ἀρσένιος Μπόκα, γνωστός καί ἀγαπητός σ᾿ ὁλόκληρη τήν χώρα, τόν ὠνόμαζε Νέο Κουκουζέλη, μετά τόν παλαιό Κουκουζέλη πού ἔζησε στό Ἅγιον Ὄρος Ἄθω.
Σ᾿αὐτό τό Μοναστήρι ἐρχόταν κάθε καλοκαίρι, στίς διακοπές τῶν σπουδῶν του, ὁ νεαρός φοιτητής θεολογίας Στυλιανός, καθώς καί ἄλλοι νέοι καί φοιτητές. Ἀρκετοί ἀπ᾿αὐτούς ἐνεδύοντο τό μοναχικό ἔνδυμα. Μέσα ἀπό τά θερμά κηρύγματα τοῦ π. Ἀρσενίου αἰσθάνθηκε καί ὁ Στυλιανός τήν κλῆσι γιά μιά ἀνώτερη ζωή.
Ἐδῶ ἐπῆρε τήν ἀπόφασι νά ἀφιερώση τόν ἑαυτό του καί νά θυσιάση τήν ζωή καί τό θέλημά του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ δέχθηκε νά ζήση μέ τόν Ἰησοῦ ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς του καί κατάλαβε τό νόημα τῶν λόγων τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου. "Διδάσκαλε, ἀκολουθήσω σοι, ὅπου ἐάν ἀπέρχῃ" (Ματθ.8,19).
Ἀμέσως, μετά τό τέλος τῶν σπουδῶν του στήν θεολογική σχολή, τό ἔτος 1949 ὁ νέος πτυχιοῦχος πλέον ὁδηγεῖ τά βήματά του στό μοναστήρι Πρισλόπ, δίπλα στήν πόλι Χατσένγκ, ὅπου ἔμενε τότε καί ὁ π. Ἀρσένιος καί ἔγινε ὑποτακτικός του. Ἐκεῖ, λοιπόν, ἐκοινοβίασε, ἔγινε κατόπιν διάκονος καί ἱερεύς.
Στίς 14 Σεπτεμβρίου ἐκείνου τοῦ ἔτους--"ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ-, ἐκάρη μοναχός καί ἔλαβε τό ὄνομα Δομέτιος. Ἐκεῖ, δίπλα στόν π. Ἀρσένιο, προοδεύει πνευματικά ὁ νέος μοναχός, σάν ἕνας ἀληθινός μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ κατόπιν γίνεται καί ὁ ἴδιος ἕνας ἔμπειρος Πνευματικός, πρᾶος, ἐλεήμων καί φίλος τῶν δυστυχισμένων καί δοκιμασμένων ἀπό δυνατούς πειρασμούς.
Ὅσον ἀφορᾶ τίς ἀποφάσεις γιά τό ποῦ θά προσφέρη τήν μοναχική του ζωή του, μέ τήν εὐκαιρία μιᾶς ἑορτῆς, πού τελέσθηκε στήν γενέτειρά του, ὁ πατήρ εἶπε. "Ἐγώ θά πάω στό Ἀρντεάλ (Τρανσυλβανία, δηλ. δυτική Ρουμανία), ὅπου καί ἔλαβα τήν μοναχική κλῆσι καί ἐκεῖ θ᾿ ἀφήσω καί τά κόκκαλά μου".
Στό Πρισλόπ λειτουργοῦσε μέ πολλή εὐλάβεια καί ζῆλο στό Ἅγιο Βῆμα.
Εἶχε μιά μεγάλη ἔφεσι νά θυσιάζεται γιά τούς πιστούς, μέσῳ τῶν κηρυγμάτων καί τῶν συμβουλῶν του. Ἤρχοντο στό Μοναστήρι πολλοί χριστιανοί μέ ἀνοικτά ψυχικά τραύματα. Κι αὐτός ὅλους τούς δεχόταν καί τούς παρηγοροῦσε. Περπατοῦσε μαζί τους, μέσα στήν φύσι, ἐπάνω στούς λόφους καί τά ξέφωτα καί τούς ηὔφραινε μέ τίς ὡραῖες ἐκκλησιαστικές του ψαλμωδίες. Ἐνίοτε τούς συνώδευε μέχρι τόν σταθμό τοῦ τραίνου.
Τόν Μάϊο τοῦ 1952 ὁ π. Δομέτιος μετατέθηκε μέ τήν ἴδια ἀποστολή στήν σκήτη Ἀφτέϊα Τσιοάρα, ἡ ὁποία εἶχε ἱδρυθῆ ἀπό τόν ἅγιο Σωφρόνιο. Παρέμεινε λίγο χρόνο ἐκεῖ, ἀλλά ἀνεκαίνισε αὐτό τό μικρό πνευματκό καθίδρυμα, τό ὁποῖον εὑρίσκεται στό βουνό καί εἶναι δυσπρόσιτο σέ πολλούς.
Μέ πρότασί του καί προσωπική του ἐργασία ἀνοίχθηκε ὁ δρόμος πρός τό μοναστήρι.
 Ἦλθαν καί τόν ἐβοήθησαν πολλοί χριστιανοί μέ 30 καρότσες πού τίς τραβοῦσαν βόδια καί μετέφεραν τά ὑλικά. Ὁ Πατήρ ὡμιλοῦσε μέ κάθε Χριστιανό, ἄκουγε τούς πόνους καί τίς στενοχώροιες τους, τούς ἀπηύθυνε λόγια ἐνθαρρυντικά καί τούς ἐξωμολογοῦσε. Κι αὐτοί κατόπιν ἀναχωροῦσαν ἀπό τήν Σκήτη εἰρηνικοί καί παρηγορημένοι.

Μετάφρασις ἀπό μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις