Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα του Σαββάτου 21-01-12

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ’ αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2012.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί για να  μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε.

Απόστολος: Προς Κορινθίους Β΄ κεφ. δ΄ 6 - 15

δ΄ 6 - 15

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν Κεφ. ΣΤ΄ 17 - 23

ΣΤ΄ 17 - 23

Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Αν η εικόνα του Αγιογραφικού Αναγνώσματος δεν είναι ευκρινής, παρακαλούμε πατήστε κλικ στο http://hristospanagia1.wordpress.com/

Τι είναι η προσκύνηση. Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Η προσκύνηση λοιπόν είναι σημείο υποταγής, δηλαδή υποβιβασμού και ταπεινώσεως. Υπάρχουν πολλοί τρόποι προσκυνήσεως.

Πόσοι τρόποι προσκυνήσεως υπάρχουν
 1.Πρώτος τρόπος προσκυνήσεως είναι εκείνος που γίνεται κατά τη λατρεία. Την προσκύνηση αυτή την προσφέρουμε μόνο στον από τη φύση του προσκυνητό Θεό, και γίνεται με διάφορους τρόπους. Πρώτα κατά τον τρόπο της δουλείας' γιατί τον προσκυνούν όλα τα κτίσματα, όπως δούλοι τον δεσπότη, γιατί " διότι τα σύμπαντα είναι υποταγμένα σε σένα ". Και τον προσκυνούν άλλοι εκούσια, και άλλοι ακούσια. Άλλοι δηλαδή τον προσκυνούν εκούσια με επίγνωση, όπως οι ευσεβείς, ενώ όσοι έχουν επίγνωση αυτού και χωρίς να θέλουν τον προσκυνούν ακούσια όπως οι δαίμονες˙ άλλοι πάλι χωρίς να γνωρίζουν τον κατά φύση Θεό, προσκυνούν ακούσια αυτόν που αγνοούν.

Πνευματικές δοκιμασίες (Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)

Η οδός του χριστιανού σε γενικές γραμμές είναι τέτοιας λογής.

Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά της χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά».

Στην αρχή οι αιτήσεις προς το Θεό, μικρές και μεγάλες, ακόμη και οι παρακλήσεις πού μόλις εκφράζονται, εκπληρώνονται συνήθως με γρήγορο και θαυμαστό τρόπο από το Θεό.

Όταν όμως έλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε όλα αλλάζουν και σαν να κλείνεται ο ουρανός και να γίνεται κουφός σ’ όλες τις δεήσεις.

Για το θερμό χριστιανό όλα στη ζωή του γίνονται δύσκολα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι του χειροτερεύει, παύουν να τον εκτιμούν αυτό πού ανέχονται σ’ άλλους, σ’ αυτόν δεν το συγχωρούν, η εργασία του πληρώνεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω από το νόμιμο, το σώμα του εύκολα προσβάλλεται από ασθένειες.

Η φύση, οι άνθρωποι, όλα στρέφονται εναντίον του.

Η ιστορία μιας θαυμαστής θεραπείας από τον θυμό.(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Ο Άγιος Τύχων του Ζάντονσκ είχε φύση εκρηκτική. Θύμωνε συχνά με τους ανθρώπους, μετάνιωνε, και πάλι θύμωνε. Αυτή την αδυναμία του όμως την συναισθανόταν πιο έντονα απ’ ότι οποιοσδήποτε άλλος. 

Πολύ προσευχόταν στο Θεό, να τον διορθώσει και να τον σώσει από τον τόσο οργίλο χαρακτήρα του. Και πράγματι, κατά την Πρόνοια του Θεού του συνέβη κάτι που θα τιθάσευε για πάντα το θυμό του και θα τον οδηγούσε στην ταπεινοφροσύνη και τη συντριβή. 

Μετά από μία προσευχή στην οποία ζητούσε απ’ το Θεό μια αρρώστια που να τον θεραπεύσει απ’ το θυμό, κοιμήθηκε, και στο όνειρό του είδε τον εαυτό του μέσα σ’ ένα ναό. Βγαίνει ο ιερέας από το ιερό κρατώντας στα χέρια του ένα μικρό παιδί, σκεπασμένο με διαφανές μαντίλι. 

Ο Άγιος πλησίασε το παιδί, το κοίταξε, και ρώτησε τον ιερέα «ποιό είναι το όνομα του παιδιού»; Ο ιερέας του απάντησε. «Βασίλειος». Τότε ο Τύχων κατέβασε το μαντίλι απ’ το παιδί και το φίλησε στο δεξί μάγουλο. 

Νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτα. Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ πολύ!

Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα, μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. 

Ἔτσι εἶναι.

Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε».

Ρωτούσαμε τὸν Γέροντα Πορφύριο, μετὰ τὴν εἰσβολή, τί θὰ γίνει μὲ τὴν Κύπρο κι ἔλεγε: «Ἂς κάνει ὁ Θεὸς τὴ δουλειά Του». Τὸ ἴδιο ἔλεγε, ὅταν γίνονταν οἱ μεγάλοι σεισμοὶ στὴν Ἑλλάδα κι ἔμενε ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὴν κατάσταση. Ἔλεγε: «Ἐμεῖς νὰ γίνουμε καλοὶ κι ὁ Θεὸς ἂς κάνει ὅ,τι θέλει».

Ἡ θεμελιώδης ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Θεάνθρωπος. Ἰουστίνου Πόποβιτς

 Ὅλες οἱ ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκπηγάζουν καὶ ἀπολήγουν στὴν μὶα ἀλήθεια, τὴν ἀπεριόριστη καὶ αἰώνια. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Ἂν βιώσετε μέχρι τέλους ὁποιαδήποτε ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ ἀνακαλύψετε ὑποχρεωτικά ὅτι ἡ καρδιὰ της εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Στὴ πραγματικότητα, ὅλες οἱ ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ διαφορετικὲς παραλλαγὲς τῆς μίας Ἀληθείας: τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.
       Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι Ὀρθοδοξία ἐν τῷ Θεανθρώπῳ, ἐν οὐδενὶ ἄλλῳ. Ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἡ ἄλλη ὀνομασία τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι Θεανθρωπότης. Μέσα της, τίποτε δὲν συντελεῖται κατὰ ἄνθρωπον καὶ ἐξ ἀνθρώπου ἀλλὰ τὰ πάντα προέρχονται ἀπὸ τοῦ Θεανθρώπου καὶ συντελοῦνται κατὰ Θεάνθρωπον. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος βιώνει καὶ γνωρίζει τὴν θεμελιώδη καὶ αἰώνια ἀλήθεια τῆς ζωῆς καὶ τοῦ κόσμου μόνο διὰ τοῦ Θεανθρώπου, ἐν τῷ Θεανθρώπῳ. Καὶ κάτι ἀκόμα: τὴν πλήρη ἀλήθεια περὶ ἀνθρώπου, περὶ τοῦ σκοποῦ καὶ τοῦ νοήματος τῆς ὑπάρξεώς του, γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ἀποκλειστικὰ μέσῳ τοῦ Θεανθρώπου.

Ὁ ἀββᾶς Μακάριος καί ὁ διάβολος

Ο ΑΒΒΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

ἀπό τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ»

ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Ὁ ἀββᾶς Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος κατοικοῦσε στήν βαθειά ἔρημο σάν ἡσυχαστής. Πάρα κάτω ἀπ’ αὐτόν ὑπῆρχε μιά σκήτη μέ πολλούς ἀδελφούς. Κάποτε, καθώς παρατηροῦσε τόν δρόμο, βλέπει τόν διάβολο καί τόν ρωτᾶ:

-          Ποῦ πηγαίνεις;

-          Πάω νά πειράξω τούς ἀδελφούς τῆς σκήτης, ἀπαντᾶ ἐκεῖνος καί ἀπομακρύνεται.

-          Ἀργότερα τόν βλέπει νά ἐπιστρέφῃ καί τοῦ λέει:

-          Εἴθε νά σωθῇς.

Απόδειξη Μεγάλου Αθανασίου για την Ανάσταση του Χριστού

Προχωρώντας τον λόγο Περί Ενανθρωπήσεως και αφού απέδειξε ότι ο Χριστός κατήργησε τον θάνατο, ο Μέγας Αθανάσιος προσκομίζει απόδειξη περί της Αναστάσεως του Κυρίου.

«Εάν δε εις κάποιον δεν είναι αρκετή αυτή η απόδειξις περί της αναστάσεως αυτού, ας βεβαιωθή από αυτά που συμβαίνουν εμπρός εις τα μάτια μας.

Όταν ένας είναι νεκρός, δεν δύναται να ενεργήση˙ η ικανότης του υφίσταται μέχρι το μνήμα, πέραν δε αυτού παύει.  Αι πράξεις και αι ενέργειαι προς τους ανθρώπους είναι ιδιότητες μόνον των ζωντανών. Ας προσέξη λοιπόν αυτός που θέλει, και ας κρίνη από όσα βλέπει, δια να ομολογήσει την αλήθειαν.

«Θεέ μου, σῶσε τήν ἀνθρωπότητα!» (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΙΔ΄-ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΙΔ΄

Αναστάσιος Μαλαμᾶς,

Μέρος Ιδ΄

« Ἔ… δέν θἄμαστε καί ἀπέθαντοι!»

Γιά τή μνήμη θανάτου καί τό μαρτυρικό του τέλος

» Ἔ… δέν θἄμαστε καί ἀπέθαντοι. Ἀφοῦ ὑπάρχει θάνατος. Ἔ… Μπερεκέτ’ ( = ἀρκετά) τόσο πού ζήσαμε….

Μετά τά 70 χρόνια εἶσαι λαθραῖος σ’ αὐτή τή γῆ. Ἤμασταν τόσα ἀδέλφια, μονάχα ἐγώ ἔμεινα. Πάει τώρα, τίς παχιές ἀγελάδες τίς φάγαμε…

Γιά τίς ἀρρώστιες του ἔλεγε: «ἄν δέν ἔλθῃ ὁ ἄνθρωπος σ’ αὐτό τό σημεῖο, σ’ αὐτήν τήν παρακμή μέ τήν ἀρρώστεια, δέν μπορεῖ νά μπεῖ στό νόημα».

20 Ιανουαρίου Συναξαριστής. Ευθυμίου του Μεγάλου, των Αγίων Μαρτύρων Βάσσου, Ευσεβίου, Ευτυχίου και Βασιλείδου, των Αγίων Μαρτύρων Ιννά, Πιννά και Ριμμά, Πέτρου του Τελώνου, Θύρσου και Αγνής, Ευσεβίου Μάρτυρος, Άννης Μάρτυρος, Λέοντος του Μεγάλου, των Οσίων Ευθυμίου Ησυχαστού και Λαυρεντίου Εγκλείστου, Ευθυμίου Αρχιεπισκόπου, Ευθυμίου εκ Ρωσίας, Ζαχαρίου Νεομάρτυρος, Θεοδώρου Δικαίου, Ιωάννου Ιερομάρτυρος.

Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας (Εορτή Ευθύμιος, Ευθυμία)

Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Αρμενίας το έτος 377 μ.Χ. κατά τους χρόνους της βασιλείας του Γρατιανού (375-383 μ.Χ.). Οι γονείς του Παύλος και Διονυσία, ανήκαν σε επίσημη γενιά.
Άτεκνοι όντες, αξιώθηκαν να αποκτήσουν παιδί, το οποίο αφιέρωσαν στη διακονία του Θεού στο οποίο και κατά θεία επιταγή έδωσαν το όνομα Ευθύμιος, αφού με την γέννησή του τους χάρισε την ευθυμία, τη χαρά και την αγαλλίαση.
Σε ηλικία μόλις τριών ετών ο Ευθύμιος έχασε τον πατέρα του. Τότε η χήρα μητέρα του τον παρέδωσε στον ευλαβή Επίσκοπο της Μελιτηνής Ευτρώιο, ο οποίος, μαζί με τους αναγνώστες Ακάκιο και Συνόδιο που έγιναν αργότερα Επίσκοποι Μελιτηνής, τον εκπαίδευσε καλώς και, αφού τον κατέταξε στον ιερό κλήρο, τον τοποθέτησε έξαρχο των μοναστηρίων.
Από τη Μελιτηνή ο Όσιος μετέβη, περί το 406 μ.Χ., στα Ιεροσόλυμα και κλείσθηκε στο σπήλαιο του Αγίου Θεοκτίστου, όπου και ασκήτευε με αυστηρότητα και αναδείχθηκε μοναζόντων κανόνας και καύχημα.