Φωνάζουν «αδύνατον» ποιοί;
Θα
σταματήσω στα λόγια αυτά που είπαν οι μαθηταί στον Χριστό ότι είναι
αδύνατον να φτάσει κανείς τις κορυφές της τελειότητος. Αυτό το
«αδύνατον» το ακούμε και σήμερα. Κουραστήκαμε να το ακούμε. Όσοι είναι
εξομολόγοι, όσοι είναι ιεροκήρυκες, όσοι είναι επίσκοποι στον 20ον
αυτόν αιώνα της μεγάλης διαφθοράς και κηρύττουν το Ευαγγέλιο τους λένε:
«Αδύνατον να ζήσει κανείς χριστιανική ζωή». «Αδύνατον» φωνάζουν οι
νέοι, «αδύνατον» οι πλούσιοι, «αδύνατον» λένε οι επιστήμονες, «αδύνατον»
οι μεν, «αδύνατον» οι άλλοι.
«Αδύνατον» φωνάζουν
και οι οικογενειάρχες, γιατί και η οικογενειακή ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε. Είναι μια ψηλή κορυφή, είναι Όλυμπος, Άλπεις και Ιμαλάια.
Βέβαια, παραπάνω απ’ αυτήν την κορυφή υπάρχει μια άλλη, που αγγίζει τα
άστρα και είναι η παρθενική ζωή. Αλλά και η οικογενειακή ζωή, όταν δεν
είναι ως συγκερασμός ζώων η όλη συμβίωση ή μία συνεταιριστική εταιρεία
συμφερόντων, αλλά η οικογενειακή ζωή, όπως την περιγράφει το Ευαγγέλιο,
είναι κορυφή. Και όταν πας να υποδείξεις τα καθήκοντα, που απαιτεί η
τελειότης στους οικογενειάρχες, τότε απαντούν και λέγουν: «Αδύνατον να
πραγματοποιηθεί αυτό το ιδεώδες της χριστιανικής οικογένειας στον
εικοστό αιώνα». Και για να το εξηγήσω σαφέστερα.