Πνεῦμα ἄλαλον

 

ΠΝΕΥΜΑ ΑΛΑΛΟΝ(«Τὰ σύγχρονα παιδιὰ δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ ὀργανώσουν ἐνδιαθέτως τὸν λόγο καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ νὰ ἐκφραστοῦν μὲ συνέχεια, συνέπεια καὶ πληρότητα».)

Τοῦ περιοδ. «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», ἀρ. τ. 508, Ἀπρ. 2013

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.            Ἕνας τραγικὸς πατέρας κι ἕνα δυστυχισμένο παιδί. Τὸ παιδὶ κατειλημμένο ἐδῶ καὶ χρόνια ἀπὸ πνεῦμα πονηρό, ἰσχυρό πνεῦμα, νὰ τὰ ταλαιπωρεῖ οἰκτρά. Κι ὁ πατέρας, ἀναγκασμένος νὰ τρέχει πίσω ἀπὸ τὸ παιδί γιὰ νὰ τὸ γλιτώνει κάθε φορὰ πὺ τὸ πνεῦμα τὸ ἔριχνε στὴν φωτιὰ ἢ στὸ νερό. Κι ἐπιλέον μὴ ἔχοντας καμία δυνατότητα συνεννοήσεως καὶ ἐπικονωνίας μὲ τὸ παιδί του· γιατὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἰσχυρό, τὸ δαιμονικό, ἦταν «πνεῦμα ἄλαλον», πνεῦμα ποὺ ἔκλεβε ἀπὸ τὸ παιδὶ τὸν λόγο, τὴν ὁμιλία, τὴν λαλιά.
.               Ἄργησαν νὰ ᾽ρθοῦν στὸν Χριστό. Ἦταν στὸ τέλος τῆς δημοσίας δράσεώς του, ὅταν Τὸν συνάντησαν. Σημασία ὅμως ἔχει ὅτι τελικὰ βρῆκε τὸν δρόμο ὁ πατέρας πρὸς τὸν Ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων καὶ ἔλαβε τὴν ἱκανοποίηση τοῦ αἰτήματός του, τόσο τραγικὰ διατυπωμένου πρὸς τὸν Κύριο, μετὰ τὴν ἀποτυχημένη προσπάθεια τῶν μαθητῶν: «Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον…ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν  (Μάρκ. θ´ 17-18, 22).
.             Ὀλιγόπιστος ὁ ἴδιος –καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀκόμα πιὸ τραγικός- δὲν ἔμεινε ἐν τούτοις ἀβοήθητος ἀπὸ τὸν Κύριο. Μὲ τὸν ἡγεμονικό Του λόγο Ἐκεῖνος ἔδιωξε τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον ἀπὸ τὸ παιδὶ καὶ τοῦ χάρισε τὴν ψυχοσωματικὴ ὁλοκληρία του.
.            Πνεῦμα ἄλαλον!
.          Ἴσως ὄχι περισσότερο ἰσχυρὸ ἀπὸ ἕνα παρόμοιο πνεῦμα, τὸ ὁποῖο στὴν ἐποχή μας ἔχει καταλάβει πολλὰ ἀπὸ τὰ σύγχρονα παισδιὰ καὶ τοὺς ἔχει πλήξει ὄχι τὴ μιλιά, ἀλλὰ τὸν λόγο· τὴν ἐσωτερικὴ δηλαδὴ πνευματική τους συγκρότηση, καθὼς καὶ τὴν δυνατότητα ἐπικοινωνίας μὲ τὸ στενότερο (οἰκογενειακό) ἢ τὸ εὐρύτερο (κοινωνικό) περιβάλλον. Ἕνα πνεῦμα ποὺ βέβαια δὲν ἐκδηλώνεται ὡς δαιμονισμός, ἀλλὰ πάντως κατευθύνεται ἀπὸ αὐτόν,  ποὺ σκοπό του ἔχει νὰ ὁδηγεῖ στὴν ἀ-λογία τὸ λογικὸ πλάσμα τοπῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἐξομοίωσή του μὲ τὰ ἄλογα κτήνη (πρβλ. Ψαλμ. μη´λ[48] 13).
.               Ἀποτελεῖ φαινόμενο διαρκῶς ὀγκούμενο στὶς ἡμέρες μας καὶ μελετώμενο ἀπὸ εἰδικοὺς ἐπιστήμονες (ψυχολόγους,  κοινωνιολόγους, λογοθεραπευτές, κοινωνικοὺς λειτουργούς), πολλὰ ἀπὸ τὰ σύγχρονα παιδιὰ νὰ μὴν εἶναι εἰς θέσιν νὰ ὀργανώσουν ἐνδιαθέτως τὸν λόγο καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ νὰ ἐκφραστοῦν μὲ συνέχεια, συνέπεια καὶ πληρότητα, νὰ δομήσουν συγκροτημένο προφορικὸ λόγο, νὰ ὁλοκληρώσουν μιὰ πρόταση. Τὸ λεξιλόγιό τους εἶναι φοβερὰ περιορισμένο, καὶ μεταξύ τους συνεννοῦνται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον συνθηματικὰ καὶ ὄχι μὲ ὁλοκληρωμένες προτάσεις. Τὰ αἰτήματά τους ἐξ ἄλλου ἀρέσκονται νὰ τὰ προβάλλουν διὰ βοῆς, σχεδὸν ἀνάρθρως. Ἐπιπλέον, καὶ σὲ εὐθεία ἀναταπόκριση μὲ τὰ παραπάνω, συνήθως βρίσκονται καὶ σὲ πλήρη ἀδυναμία συνεννοήσεως καὶ ἀλληλοκατανοήσεως πρὸς τὸ οἰκογενειακό τους περιβάλλον. Δὲν εἶναι λίγοι οἱ γονεῖς ἐκεῖνοι ποὺ αἰσθάνονται νὰ μιλοῦν σὲ ἄλλη γλῶσσα ἀπὸ αὐτὴν ποὺ κατανοοῦν τὰ παιδιά τους, καὶ γι᾽ αὐτὸ νὰ μὴν εἶναι εἰς θέσιν νὰ βροῦν τρόπο προσεγγίσεώς τους. Ἢ ἄλλοτε ἐκφράζουν τὴν ἔντονη ἀνησυχία ὅτι τὸ παιδὶ δὲν τοὺς μιλᾶ. Ἔρχεται ἀπὸ τὸ σχολεῖο, πετᾶ τὴν τσάντα καὶ κλείνεται στὸ δωμάτιό του. Κλείνεται, γιὰ νὰ ἀνοιχθεῖ στὸν δικό του κόσμο· τὸν κόσμο τῆς ὀθόνης τοῦ ὑπολογιστῆ…

.              Ἐδῶ ἴσως πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε καὶ μία ἀπὸ τὶς βασικὲς αἰτίες τοῦ φαινομένου. Διότι ἀκριβῶς οἱ τηλεοπτικὲς ἐκποµπές, τὰ παιχνίδια στὸν ὑπολογιστή, τὰ εἰκονοµηνύµατα στὰ κινητὰ καλλιεργοῦν ἕναν ἀποδέκτη κατ᾽ ἐξοχὴν παθητικό. Ὁ χρήστης αὐτῶν τῶν µέσων (εἰς ἀντίθεσιν πρὸς τὸν χρήστη ἑνὸς βιβλίου) καλεῖται νὰ ἐνεργοποιήσει σχεδὸν µηδενικὰ τὴν κριτική του σκέψη, προκειµένου νὰ προσλάβει τὸ ἐκπεµπόµενο µήνυµα. Καὶ καθὼς τὸ ὀπτικὸ ἐρέθισµα ἐντυπώνεται καὶ ἐγχαράσσεται βαθύτερα ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο στὸν ἐγκέφαλο, εὔκολα καὶ σύντοµα µποροῦν νὰ διαµορφωθοῦν συµπεριφορές, ἤθη, συνειδήσεις, τύποι ἀνθρώπων, µὲ ἔλλειµµα ὡστόσο ἐσωτερικῶν ἐρεισµάτων, διαµορφωµένων σταθερῶν, βασικῶν κριτηρίων. Μὲ µιὰ λέξη: ἄνθρωποι µὲ ἔλλειµµα λόγου.
.                  Ἆραγε εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ὁ πατρο-Κοσµᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ περιπλανώµενος ἐκεῖνος ἅγιος καλόγερος – φωτιστὴς τοῦ Γένους, πρὶν ἀπὸ 250 χρόνια ἔλεγε: «Θὰ ἔρθει ἐποχὴ ποὺ θὰ µᾶς κυβερνοῦν τὰ ἄλαλα καὶ τὰ “µπάλαλα”»; Ἴσως τώρα, περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε, µποροῦµε νὰ καταλάβουµε ὅτι τὰ «µπάλαλα», τὰ ἄψυχα προϊόντα τῆς τεχνολογικῆς ἐξέλιξης, εἶναι καὶ «ἄλαλα», καὶ µόνα τους αὐτά, χωρὶς ἄλλη θωράκιση πνευµατική, µεταφέρουν στοὺς ἀνθρώπους, καὶ µάλιστα στὰ παιδιά, «πνεῦµα ἄλαλον».
.                  Ἴσως τώρα, περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε, νὰ εἴµαστε εἰς θέσιν νὰ συνειδητοποιήσουµε ὅτι τὸ πνεῦµα τὸ ἄλαλον ἐκδιώκεται ἀπὸ τὰ παιδιά µας µὲ τὸ Πνεῦµα τὸ Ἅγιον. Καὶ ἑποµένως νὰ κάνουµε τὴν σωστὴ κίνηση γιὰ τὸ παιδί µας ἀπὸ τὴν πρώτη του ἡλικία. Ὅ,τι παρέλειψε νὰ κάνει ὁ τραγικὸς ἐκεῖνος πατέρας τοῦ Εὐαγγελίου: νὰ φέρει τὸ παιδί του νωρίτερα στὸν Χριστό. Ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου δὲν θὰ πάψει ποτὲ νά: ἀκούγεται: «Φέρετέ µοι αὐτὸν ὧδε» (Ματθ. ιζ´ 17). Ὅταν ὑπάρχει ἀκόµη ἡ δυνατότητα στὸν πατέρα νὰ ὁδηγεῖ τὸ παιδί Του σ᾽ Αὐτὸν καὶ τὴν Ἐκκλησία Του· ὅταν ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἀκόµη τρυφερὴ καὶ ἄπλαστη, καὶ µπορεῖ γι᾽ αὐτὸ πολὺ εὔκολα νὰ δεχθεῖ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὸς νὰ λογοποιήσει τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, διότι εἶναι ζῶν λόγος, «πνεῦµα καὶ ζωὴ» (Ἰω. ϛ´ 63).
.                  «Δότε τῷ Λόγῳ τὸν λόγον» (Λόγ. ΙΘ´, Εἰς τοὺς λόγους, P.G. 35,1053), προτρέπει καὶ ὁ θεολόγος Γρηγόριος. Ὁ λόγος στὸν Θεὸ Λόγο. Αὐτὸς νὰ ἔχει λόγο πάνω στὰ παιδιά µας. Αὐτὸς νὰ ἐνσπείρει µέσα τους τὰ σπέρµατα ἐκεῖνα ποὺ θὰ καταργήσουν τὴν ἀλογία τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁµαρτίας καὶ θὰ τὰ καταστήσουν ἱκανὰ νὰ λαλοῦν «γλώσσαις καιναῖς».
.                  Τὶς καινούργιες γλῶσσες, τὸν καινὸ λόγο, τὴν νέα λογική τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

https://christianvivliografia.wordpress.com/