Ἡ πρός τόν Θεό ἀγάπη ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἐγωιστική αὐτοφυλάκιση τῆς κατάθλιψης.

   ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ 

 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

4^β) Ἡ πρός τόν Θεό ἀγάπη ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἐγωιστική αὐτοφυλάκιση τῆς κατάθλιψης.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο αἰχμαλωτίζει τήν ψυχή διά τῆς Θείας Χάριτος. Ἀπαιχμαλωτίζεται ἔτσι ἡ ψυχή ἀπό τήν κατάθλιψη, πού εἶναι ἡ κακή κατεύθυνση τῆς ψυχικῆς δύναμης ἐξ’ αἰτίας τοῦ διαβόλου. Στήν κατάθλιψη ὁ ἄνθρωπος, ἀντί νά χρησιμοποιήσει τίς ψυχικές του δυνάμεις γιά νά ἀγαπήσει ἀληθινά καί ἀνιδιοτελῶς τόν Θεό, τίς χρησιμοποιεῖ γιά νά λατρέψει τό ἐγώ του.

Δέν εἶναι ὅμως φτιαγμένος γιά νά λειτουργεῖ αὐτοερωτικά ἀλλά γιά νά φθάσει στόν Θεῖο Ἔρωτα, κινούμενος ἀγαπητικά πρός τό ‘Υπέρτατον Ἀγαθόν, τόν Θεό. Ἡ παράχρηση (κακή χρήση) τῶν ψυχικῶν του δυνάμεων τόν ὁδηγεῖ στήν καταστροφή, στήν λύπη καί στήν κατάθλιψη.

Ὁ Γέροντας θέλοντας νά βοηθήσει μία καταθλιπτική γυναίκα τήν συμβούλεψε νά κάνει ἀρχικά κάτι πού τῆς ἀρέσει (π.χ. νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν μουσική) ἀλλά πρό πάντων νά ἀγαπήσει τόν Θεό. Νά τά λόγια του: «Λοιπόν τῆς εἶπα πολλά πράγματα γιά τά μουσικά καί περισσότερο τῆς εἶπα, ἀπ’ὅλα, εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό.

Εἶναι τό μεγαλύτερο πράγμα, πού αἰχμαλωτίζει τήν ψυχή, διότι δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἐνέργεια τῆς ψυχῆς πρός τόν Θεό, ἀλλά εἶναι τό σπουδαῖο ὅτι εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, πού γεμίζει ἔπειτα τήν ψυχή καί τήν κάνει ἄλλο. Δηλαδή αὐτό τό ὁποῖο τήν εἶχε καταλάβει ἤτανε μία ψυχική δύναμις καί ἀντί νά γίνει κάτι καλό, ὁ διάβολος, τήν δύναμη αὐτήν τήν ψυχική τήν ἔκανε κατάθλιψη καί βασάνιζε τόν ἄνθρωπο»¹.

Ἡ πρός τόν Θεό ἀγάπη, γιά νά ἐπιτευχθεῖ, προαπαιτεῖ τήν κατά Χριστόν Ταπείνωση, τήν αὐταπάρνηση καί τήν μετάνοια.

Γιά νά μπορέσει ὅμως ὁ ἄνθρωπος νά ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, τήν φιλαυτία καί τά ἐγωιστικά θελήματά του, θά πρέπει πρῶτα νά βρεῖ τόν αὐθεντικό ἑαυτόν του, τήν βαθεῖα καρδία, τό κέντρο τῆς ψυχοσωματικῆς του ὑποστάσεως, τήν οὐσία τοῦ νοῦ του.

Ἡ εὕρεση τοῦ «ὑποστατικοῦ του κέντρου» γίνεται διά τῆς «καθόδου» τῆς νοερᾶς ἐνεργείας ἐντός τῆς βαθείας καρδίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖ θά πρέπει ἡ νοερά ἐνέργεια νά συγκεντρωθεῖ καί ἐκεῖ νά βρίσκεται ὁ νοῦς προσευχόμενος ἀδιαλείπτως.

Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν ἀμέλεια, πού τόν ὁδηγεῖ στήν ραθυμία καί ἐκείνη στήν λήθη τοῦ Θεοῦ. Ὀφείλει νά σταματήσει τόν μετεωρισμό-περιπλάνηση τοῦ νοός του στά κτίσματα. Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, τό νά «βαστάζει τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», θά πρέπει νά γίνει ἡ μόνη καί ἀποκλειστική φροντίδα του².

Πράγματι, «ἡ ἀποστολὴ τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Κυρίου συνίσταται στὸ νὰ βαστάζουν τὸ ὄνομα αὐτό, νὰ πάσχουν ὑπὲρ αὐτοῦ, νὰ θεωροῦν προνόμιο τὸν ὀνειδισμό, γι' αὐτὸ καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ πεθάνουν γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνοι πάνω ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔχει ἐπικληθεῖ τὸ ὄνομά Του καὶ οἱ ἴδιοι ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὲ ἕναν λόγο, τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ σφραγίζει τὸν πιστὸ καὶ τὸν ἀπεργάζεται ναὸ τῆς Θεότητος, τόπο τῆς χαρισματικῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»³.

Γιά νά ἔχει μνήμη τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος, θά πρέπει νά «σχολάσει» (νά ἀπομακρυνθεῖ καί νά παύσει) ἀπό ὅποια ἄλλη κοσμική μνήμη καί ἀγωνιώδη φροντίδα. Ὀφείλει ὁ ἄνθρωπος νά «ἡσυχάσει», ἀπομακρυνόμενος ἀπό τίς μάταιες μέριμνες γιά νά μπορέσει νά καθαριστεῖ.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη – Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο  

Σχῆμα 14Χ20.5 ,Σελίδες: 282, Τιμή: 9€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6944577885 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr

1Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, σελ. 11-12.

2Πρβλ. Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ζαχάρου, Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ: «Τὸ Ὄνομα Ἰησοῦς δόθηκε μὲ ἀποκάλυψη Ἄνωθεν. Προέρχεται ἀπὸ τὴν ἄναρχη ἐνέργεια τοῦ θείου Ὄντος καὶ δὲν εἶναι καθόλου ἀνθρώπινη ἐπινόηση. Ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ εἶναι ἐνέργεια τῆς θεότητος καὶ προσδίδει στὸ ὄνομα ὑπερκόσμια δόξα. Τὸ ὄνομα αὐτὸ συνδέεται ὀντολογικὰ μὲ τὸ ὀνομαζόμενο Πρόσωπο, τὸν Χριστό. Ἡ προσευχὴ διὰ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἔχει ὡς θεμέλιο λίθο τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου ποῦ πρόφερε λίγο πρὶν ἀνέβει στὸ Γολγοθὰ : ἕως ἄρτι οὐκ ἠτήσατε οὐδὲν ἐν τῷ ὀνόματί Μου· αἰτεῖτε καὶ λήψεσθε, ἵνα ἡ χαρὰ ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη... Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσητε τὸν Πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί Μου, δώσει ὑμῖν". Οἱ λόγοι αὐτοὶ τοῦ Χριστοῦ εἶναι ταυτόχρονα ἐντολὴ καὶ ὑπόσχεση. Ἡ ἐπάξια ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος Του ἐκπληρώνει τὴν ἐντολὴ καὶ ζωοποιεῖ τὴν παρουσία Του. Ὁ προσευχόμενος ἀδιάλειπτα τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του στὴν ὁδὸ τῶν ἐντολῶν, στὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου, καὶ ὁδὸς εἶναι ὁ Ἴδιος. Συνεπῶς βρίσκει Αὐτὸν ὡς συνοδοιπόρο καὶ ἑνώνεται μαζί Του. Τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γίνεται ὁ τρόπος καὶ ὁ τόπος τῆς ἑνώσεως τοῦ πιστοῦ μὲ τὸν Σωτῆρα Θεό. Ὅταν ἐπικαλεῖται τὸ ὄνομα αὐτὸ θεοπρεπῶς, ἀποκομίζει τὴν εὐδοκία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ζεῖ "διαπαντὸς" ἐνώπιόν του Προσώπου τοῦ Κυρίου» (Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ζαχάρου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας: Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ.Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας,

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΗΡΥΞ», Ἰούλιος – Αὐγουστὸς 2001, Ἀριθμὸς Τεύχους 154 – 155, http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=764&Itemid=1).

3Ὅ. π.