Σελίδες

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

«Ἦλθε ἕνας Εὐρωπαῖος…». «Ἔψαλλα τό " Ἄξιόν ἐστιν...». Θαυμαστές Ἱεραποστολικές ἱστορίες

«Ἦλθε ἕνας Εὐρωπαῖος…»
Τήν ἱστορία πού τώρα θά διηγηθῶ μοῦ τήν εἶπε ἕνας δάσκαλος τοῦ Δημοτικοῦ μας σχολείου.
«Πέρασαν ἀρκετά χρόνια, χωρίς ν᾿ ἀποκτήσουμε παιδί μετά τόν γάμο μας μέ τήν σύζυγό μου Εἰρήνη. Ἐπί τέλους μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός καρπόν τεκνογονίας, τόν Ἄγγελο.
Ἔτσι τόν βαπτίσαμε. Κάποτε μᾶς ἀρρώστησε. Τόν μεταφέραμε στό νοσοκομεῖο τῆς ἐταιρείας Τζεκαμίν. Οἱ γιατροί τόν ἐθεράπευσαν καί ἐπιστρέψαμε στό σπίτι μας. Ἀλλά, μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, ἐπανῆλθε ἡ ἴδια ἀρρώστεια μέ ἄσχημα συμπτώματα.
Ἐκεῖνο τό βράδυ, μετά τό Μικρό Ἀπόδειπνο, ἐψάλλαμε μέ τήν σύζυγό μου τό ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Κατόπιν «τραβήξαμε» κομποσχοίνι στό ὄνομά του γιά τόν μικρό μας Ἄγγελο. Τότε ἀκούσαμε τόν μικρό νά κλαίει καί νά φωνάζει δυνατά.
Τρέξαμε μέ τήν γυναῖκα μου στό κρεββατάκι του καί τό ρωτήσαμε τί συμβαίνει. Ἐκεῖνο τρομαγμένο καί ἐντυπωσιαμένο μᾶς εἶπε: «Ἦλθε ἕνας εὐρωπαῖος.Ἦλθε ἕνας εὐρωπαῖος». Ἐμεῖς καταλάβαμε ὅτι ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἐπισκέφθηκε τόν Ἄγγελό μας.
Ἐκείνη τήν νύκτα κοιμήθηκε χωρίς νά ξυπνήσει. Ἐμεῖς σταθήκαμε πάνω ἀπό τό κεφάλι του νά τό κυττάζουμε, μήπως ἀνέβη ἡ θερμοκρασία καί ἀρχίσει νά κλαίη. Ὅμως μέχρι τό πρωΐ κοιμήθηκε εἰρηνικά καί χωρίς πυρετό.
Τό πρωΐ σηκώθηκε χαρούμενο κι ἔτρεξε νά παίξει μέ τά ἄλλα παιδιά.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μέ τήν παρουσία του εὐλόγησε καί ἐθεράπευσε τό παιδί μας.

«Ἔψαλλα τό " Ἄξιόν ἐστιν...»

Ἦταν ἡμέρα Πέμπτη κάποιας ἑβδομάδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς τοῦ 2002. Μόλις βγήκαμε ἀπό τόν Ἑσπερινό μέ τήν σύζυγό μου καί γυρίζαμε στό σπίτι μας. Ἐπειδή ἤμουν ἐκείνη τήν ἡμέρα πολύ κουρασμένος, εἶπα στήν γυναίκα μου ὅτι θά ξαπλώσω. Ἐξάπλωσα στό κρεββάτι, χωρίς νά κάνω τήν νυκτερινή μου προσευχή. Μεσάνυκτα ἡ σύζυγός μου μέ ξύπνησε.
Μοῦ λέγει: «Κύτταξε τό παιδί μας, τήν Παρασκευή». Ἀνησύχησα πολύ. Φαινόταν σάν πεθαμένο, χωρίς νά ἔχη ἀπό τό βράδυ κάποια συγκεκριμένη ἀρρώστεια. Κατάλαβα ἀμέσως ὅτι τό "κτύπησε" ἑλονοσία, ἡ ὁποία, στά μικρά κυρίως παιδιά, μετατρέπει τό αἷμα σέ νερό καί πεθαίνουν πάραυτα.
Ἡ γυναῖκα μου ἄρχισε νά κλαίει γοερά, λέγοντας ὅτι τό παιδί μας πέθανε. Τήν ἄκουσαν οἱ γείτονες καί ἤρχοντο. Πρίν τούς ἀνοίξω τήν πόρτα, ἐπῆρα τό παιδί καί στάθηκα μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας. Τῆς ἔψαλλα τό "Ἄξιόν ἐστιν...".
Μετά κρατώντας τό παιδί στήν ἀγκαλιά μου, ἐπῆγα ν᾿ ἀνοίξω τήν πόρτα. Ἐφώναξα τό παιδί μου μέ τό χριστιανικό του ὄνομα: «Παρασκευή...». Κι ἐκεῖνο ἄνοιξε τά μάτια του. Ἡ ὥρα ἦταν μία, μετά τά μεσάνυκτα.
Ἐπήραμε τό παιδί καί πήγαμε μέ τήν γυναῖκα μου στό κοντινό ἰατρεῖο. Ἡ θερμοκρασία του ἦταν φυσιολογική. Γυρίσαμε στό σπίτι μας. Τό παιδί ἄρχισε νά παίζει καί νά περπατᾶ χαρούμενο. Ἡ Παναγία μας τό θεράπευσε.

Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις
___________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_198.html#more

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου