Πρός κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν Παπικῶν;

 

ΠΡΟΣ ΚΟΙΝΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ;

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης : Σχισματικοί οι Λατίνοι, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιο και το καλαντάριο

Εν Πειραιεί 15-4-2013

πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλοςεφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Αίσθηση προκαλεί στον Ορθόδοξο πιστό λαόν και τον έντιμο κλήρο η συμφωνία του Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αυγουστίνου με τον Παπικό «Επίσκοπο» της Γερμανίας για την έναρξη συζητήσεων με σκοπό τον κοινό εορτασμό του Πάσχα των Ορθοδόξων με τους Παπικούς. Τον κοινό εορτασμό προωθεί το Βατικανόν από το 1960. Τον στόχο του, όμως, αυτόν τον επισημοποίησε κατά την Β´ Βατικανή Σύνοδο και τον αποδέχθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας, ο οποίος έγινε ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας αυτής. Για πολλά έτη υπήρχε άκρα του «τάφου σιωπή», διότι όλοι φοβούνταν τις αντιδράσεις κυρίως, των Ορθοδόξων. Όλα αυτά τα έτη, όμως, συζητούσαν μυστικώς οι κεφαλές του Παπισμού και των Ορθοδόξων με σκοπό τον κοινό εορτασμό του Πάσχα. Όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια έχει συγκροτηθεί για το θέμα κοινός «άξονας» μεταξύ Παπισμού, Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (η Αιρέσεων-ΠΣΕ) και Οικουμενικού Πατριάρχου. Ο «άξονας» αυτός προέβλεπε, μετά το 2001, να εορτάζεται από κοινού το Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και άλλων πλανεμένων Χριστιανών. Τον στόχο τον έθεσε το Βατικανό και τον προώθησε δυναμικώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Το τελευταίο με την υπ αριθ. 150 πρωτ. 420/26.5.1995 εγκύκλιόν του[1], η οποία αναφερόταν «εις τον καθορισμόν κοινής ημερομηνίας εορτασμού υφ απάντων των χριστιανών της Μεγάλης εορτής του Αγίου Πάσχα», έθεσε επί τάπητος μία σειράν προβλημάτων ιστορικού, κανονικού και δογματικού χαρακτήρος. «Η ανακίνησις του όλου ζητήματος έδωσε την ευκαιρία να κατανοηθή πλήρως ότι ο από κοινού παγχριστιανικός εορτασμός του ῾Αγίου Πάσχα δεν απετέλεσε ποτέ εσωτερικό ποιμαντικό πρόβλημα της ῾Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά προέκυψε σαφώς από την Οικουμενική Κίνησι εντεύθεν του 1920· αυτή βλέπει, ότι - μέσω σταθερών πρακτικών βημάτων - επιτυγχάνεται η εξωτερική (ομοσπονδιακή) ενότης των διϊσταμένων Χριστιανών και τοιουτοτρόπως προκαλείται στον κόσμο η ψευδαίσθησις μιας κοινής χριστιανικής μαρτυρίας, παρά τις υφιστάμενες ακόμη αγεφύρωτες δογματικές διαφορές»[2].

Δύο έτη μετά την ανωτέρω Εγκύκλιο, ένα Δελτίο Τύπου του λεγομένου "Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών" ("Π.Σ.Ε.") (24.3.1997), με τίτλο "῾Η ημερομηνία του Πάσχα: η επιστήμη προσφέρει λύσι σε ένα αρχαίο θρησκευτικό πρόβλημα", υπογραμμίζει την ηγετική συμβολή του Οικουμενικού αυτού Οργανισμού της Γενεύης, αλλά και ευρύτερα των Οικουμενιστικών Οργανισμών, στην προώθησι του ζητήματος.

Η οργάνωσι μιας παγχριστιανικής συσκέψεως, όπως αναφέρει το Δελτίο Τύπου, στο Χαλέπιο της Συρίας (5–10.3.1997) από το "Π.Σ.Ε." και το "Συμβούλιο Εκκλησιών Μέσης Ανατολής" ("Σ.Ε.Μ.Α.") με αντικείμενο τον κοινό εορτασμό του Πάσχα από του 2001 και εξής, μας δίδει την ευκαιρία να προβούμε σε μία σύντομη ιστορική αναφορά σε μερικές πτυχές του ζητήματος.

1. Είναι γνωστό ότι με τον πλέον επίσημο τρόπο το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα από όλους τους Χριστιανούς τέθηκε με πρωτοβουλία του "Π.Σ.Ε." και της Γραμματείας επί της Ενότητος των Χριστιανών του Βατικανού, κατά το έτος 1975 στην Ε´ Γενική Συνέλευσι του "Π.Σ.Ε." στην Ναϊρόμπι της Κένυας (23.11-10.12.1975)[3].

2. Τον Απρίλιο του 1994, εκπρόσωποι της "Συνελεύσεως Ευρωπαϊκών Εκκλησιών" ("Σ.Ε.Ε."/ "Κ.Ε.Κ.") (συμμετείχαν ορθόδοξοι και προτεστάντες της Ευρώπης) και του "Συμβουλίου Καθολικών Επισκοπικών Συνόδων Ευρώπης" ("Σ.Κ.Ε.Σ.Ε."/"C.C.E.E.") συνήλθαν στο Λεανυφάλου της Ουγγαρίας, για την προετοιμασία και οργάνωσι της "Β´ Οικουμενικής Συναντήσεως Εκκλησιών Ευρώπης" στο Γκράτς της Αυστρίας τον Ιούνιο του 1997. ῾Η προπαρασκευαστική Μικτή Επιτροπή ασχολήθηκε εκτός των άλλων και με το ζήτημα του κοινού εορτασμού του Πάσχα μετά το έτος 2001 και έθεσε τούτο ως θέμα συζητήσεως στην "Οικουμενική Συνάντησι" του Γκράτς[4].

3. Μετά από πέντε μήνες (14.9.1994), πραγματοποιήθηκε στο Φανάρι η "Β´ Σύναξις της εν ενεργεία ῾Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου". ῾Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός κατέκλεισε την Εισήγησί του "Λειτουργικά προβλήματα εν τη Διασπορά", με την εξής χαρακτηριστική αποστροφή: "Κατακλείοντες, θα έπρεπεν ίσως εκ του όλου κύκλου των εν τη Διασπορά λειτουργικών προβλημάτων, να υπενθυμίσωμεν ενταύθα ιδιαιτέρως το συνεχώς μετά ηυξημένου ενδιαφέροντος επανατιθέμενον αίτημα των αποδήμων δια κοινόν εορτασμόν του Πάσχα μετά των λοιπών Χριστιανών, όπερ δια τούτο και αποβαίνει ιδιαιτέρας ποιμαντικής ανάγκης ζήτημα. Το κατ αρχήν δικαιώτατον και ιερόν τούτο αίτημα, απασχολεί ζωηρώς το πλήθος και των Ορθοδόξων εν τη Διασπορά πιστών, ως εκ του λόγου ότι, ζώντες ούτοι ως μειονότης εν μέσω πολυανθρώπων και συμπαγών κοινωνιών ετεροδόξων χριστιανών, από κοινού εορταζόντων το Πάσχα, όχι μόνον αισθάνονται περιθωριοποιούμενοι η και πλήρως αποκεκομμένοι, αλλά και υφίστανται οδυνηράς πολλάκις πρακτικάς συνεπείας εις τας επαγγελματικάς, κοινωνικάς και άλλας σχέσεις των εν γένει. Και πρέπει να λεχθή ενταύθα απεριφράστως ότι είναι αυτόχρημα τραγελαφικόν το γεγονός ότι, την μεν Κυριακήν ημέραν της εβδομάδος - ήτις είναι το επαναλαμβανόμενον αντίγραφον της μοναδικής ημέρας της Αναστάσεως - δεχόμεθα να εορτάζωμεν από κοινού μετά πάντων των ετεροδόξων, των αλλοθρήσκων, ακόμη δε και των αθέων, αυτήν δε ταύτην την ημέραν της Αναστάσεως, ήτις αποτελεί και το "πρωτότυπον", ούτως ειπείν, να αρνούμεθα να εορτάσωμεν από κοινού"[5].

4. Τον ίδιο μήνα (14-19.9.1994), συνήλθε στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας η Εκτελεστική Επιτροπή του "Π.Σ.Ε.", η οποία αποφάσισε, μεταξύ άλλων, όπως το Τμήμα "Πίστις και Τάξις" και η Γραμματεία επί της Λατρείας και της Πνευματικότητος "μελετήσουν εκ νέου το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα", μάλιστα δε ο Γενικός Γραμματεύς του "Π.Σ.Ε." Δρ Κ. Ρέϊζερ πρότεινε ότι πρέπει να σχεδιασθή μία σειρά "ευκαιριών για κοινή μαρτυρία και εορτασμό, εκκινώντας από την ῾Εβδομάδα Προσευχής τον Ιανουάριο του 2000 και δια της Πεντηκοστής και των Χριστουγέννων να φθάσωμε στον κοινό εορτασμό του Πάσχα το έτος 2001"[6].

5. Μετά από δύο μήνες (15-20.11.1994) συνήλθε στην Λεμεσό της Κύπρου η ΣΤ´ Γενική Συνέλευσις του "Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής" ("Σ.Ε.Μ.Α.") και στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του Τμήματος "Πίστις και ῾Ενότης" συζητήθηκε το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα, τελικώς δε εγκρίθηκε σχετικό μήνυμα του Πάπα Ιωάννου Παύλου Β´. Εκ μέρους του Βατικανού, ο Καρδινάλιος Εδουάρδος Κάσσιντυ, Πρόεδρος του Ποντιφικίου Συμβουλίου για την προώθησι της χριστιανικής ενότητος, "πρότεινε συνάντηση των Προκαθημένων των Εκκλησιών κατά το έτος 2000 με σκοπό τη λήψη αποφάσεως για κοινή ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα και για εργασία για τη χριστιανική ενότητα". Επίσης, ο Γενικός Γραμματεύς του "Π.Σ.Ε." Δρ Κ. Ρέϊζερ ωμίλησε σχετικώς και "εξέφρασε την ευχή το έτος 2001" "να γίνει αιτία εξευρέσεως κοινής ημερομηνίας εορτασμού της Αναστάσεως του Κυρίου"[7].

6. Κατά την τελέση της πανευσήμου ακολουθίας του Εσπερινού της Αγάπης του Πάσχα 2011 στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος, αποδέχθηκαν όλως αντικανονικώς την συμμετοχή με πλήρη επίσημη λειτουργική αμφίεση κατεγνωσμένων αιρετικών, δηλονότι ενός Παπικού «ιερέως» και ενός Αρμενίου «διακόνου»[8].

7. Η Μικτή Επιτροπή της Διάσκεψης Ορθοδόξων και Παπικών Επισκόπων στη Γερμανία, στις 13-3-2012 ανακοίνωσε την ολοκλήρωση της συνάντησής τους στο Johann Adam Mohler Οικουμενικό Ινστιτούτο στο Paderborn. Σε κοινή ανακοίνωση, που εκδόθηκε στο τέλος της Διάσκεψης, καλούν για ένα κοινό εορτασμό του Πάσχα σαν μια ένδειξη της ενότητας των Χριστιανών σε όλο τον κόσμο. Επικεφαλής των δύο αντιπροσωπειών υπήρξαν ο Ορθόδοξος Σεβ. Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος και ο Παπικός «επίσκοπος» Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μίλερ[9].

8. Στις 4-11-2012 τα παπικά Μ.Μ.Ε., ανέφεραν : "Ως χειρονομία υπέρ της ενότητας και του οικουμενισμού, οι Παπικοί της Ιερουσαλήμ από το 2013 θα εορτάζουν το Πάσχα στους Αγίους Τόπους με τους Ορθοδόξους'' [10].

9. Σχετικά με το Πάσχα στην Ιερά Μητρόπολη Σύρου, Τήνου, Κώ, διαβάζουμε στην εφημερίδα το "ΒΗΜΑ" της 25ης Απριλίου 2013: «Δεν υπάρχει σχίσμα στο συριανό Πάσχα. Μπορεί το εφετινό Πάσχα των καθολικών να εορτάστηκε με κάθε λαμπρότητα στις 31 Μαρτίου, στο νησί της Σύρου όμως οι καθολικοί θα γιορτάσουν ξανά την Ανάσταση του Ιησού μαζί με τους ορθοδόξους. Η Ερμούπολη είναι από τα λίγα σημεία στον κόσμο όπου ορθόδοξοι και καθολικοί γιορτάζουν με κατάνυξη το Πάσχα παραμερίζοντας τις όποιες σχισματικές διαφορές των δύο εκκλησιών»[11].

10. Είναι προφανές ότι η σχετική Εγκύκλιος των Οικουμενιστών του Φαναρίου (150/420/26.5.1995) μετά παρέλευσι έξι μηνών από τις ανωτέρω διεργασίες δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, ούτε έφερε στο φως ένα ενδο-ορθόδοξο ζήτημα, αλλά αποτελεί "οδηγία" των διπλωματών Οικουμενιστών της Γενεύης, του Βατικανού και του Φαναρίου, οι οποίοι σύρουν την Ορθοδοξία σε νέα σχίσματα και τραγωδίες.

Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι:

1ον) οι πρωτοβουλίες του Βατικανού, όπως είναι οι ημέρες οικουμενιστικής προσευχής υπέρ διαφόρων ζητημάτων, αποβλέπουν μακροπροθέσμως στην άμβλυνση του Ορθοδόξου φρονήματος με την συμμετοχή Αρχιερέων και Θεολόγων στις οικουμενιστικές αυτές προσευχές με τελικό σκοπό την υλοποίηση των στόχων της Β´ Βατικανής Συνόδου. Και ένας εξ αυτών των στόχων είναι ο κοινός εορτασμός του Πάσχα.

2ον) Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ενεργεί ως «παράρτημα»-«προτεκτοράτο» του Βατικανού, υλοποιώντας τις αποφάσεις της Β´ Βατικανής Συνόδου, αλλά και του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών η Αιρέσεων. Σήμερα, διαπιστώνοντας την παρακμή του Ελληνισμού και την μη ενασχόλησή του με εκκλησιαστικά και πνευματικά θέματα, εξ αιτίας της μεγάλης οικονομικής κρίσεως και των προβλημάτων, που προέρχονται απ΄ αυτήν, οι κεφαλές του Οικουμενικού Πατριαρχείου πιστεύουν ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία, για να προωθούν τα σχέδια Βατικανού-ΠΣΕ-Φαναρίου για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα μετά των πλανεμένων Χριστιανών. Η συμφωνία η καλλύτερα το προσύμφωνο του Σεβ. Γερμανίας με τον τοπικό Παπικό «Επίσκοπο», αποκαλύπτει τα «κρυφά σχέδια» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εν μέσω βαθυτάτης οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσεως στην Ελλάδα[12].

Ας δούμε, όμως, στο σημείο αυτό, ποια είναι η θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας για τους Λατίνους όσον αφορά το Πάσχα, όπως μας την παρουσιάζει ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Σχολιάζοντας τον ζ΄ Αποστολικό Κανόνα «Είτις Επίσκοπος η Πρεσβύτερος η Διάκονος την αγίαν του Πάσχα ημέρα προ της εαρινής ισημερίας μετά Ιουδαίων επιτελέσοι, καθαιρείσθω», αναφέρει ότι ο Ματθαίος Βλάσταρις λέει πως η Α΄ αγία και Οικουμενική Σύνοδος συνεκρότησε και εξέδωσε εξαίρετο και το καλύτερο Κανόνιο περί της ευρέσεως του Πάσχα, κατά τον α΄ Κανόνα της εν Αντιοχεία τοπικής Συνόδου. Στη συνέχεια ο Όσιος Νικόδημος αναφέρει ότι τέσσερεις είναι οι αναγκαίες, απαραίτητες προϋποθέσεις για τον εορτασμό του δικου μας, του Ορθοδόξου Πάσχα. Πρώτον, το Πάσχα πρέπει να γίνεται πάντοτε ύστερα από την ισημερία της ανοίξεως. Δεύτερον, το Πάσχα δεν πρέπει να γίνεται την ίδια ημέρα με το νομικό φάσκα των Ιουδαίων (αυτά τα δύο διορίζονται από τον παρόντα ζ΄ Αποστολικό Κανόνα). Τρίτον, το Πάσχα να μην γίνεται απλώς και αορίστως ύστερα από την ισημερία, αλλά ύστερα από την πρώτη πανσέληνο του Μαρτίου, που θα τύχει μετά την ισημερία. Και τέταρτον, το Πάσχα να γίνεται την πρώτη Κυριακή, που θα τύχει ύστερα από την πανσέληνο (αυτά τα δύο τα έχουμε εκ παραδόσεως και όχι από κανόνα). Για να φυλάττονται και οι τέσσερεις αυτοί διορισμοί εξίσου σε όλη την οικουμένη και να εορτάζουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τον ίδιο χρόνο και την ίδια ημέρα το Άγιον Πάσχα και να μην χρειάζονται κάθε χρόνο αστρονόμους και συνόδους, συνήρμοσαν οι θεόσοφοι Πατέρες το κανόνιο περί του Πάσχα.

Στο σημείο αυτό, σημειώνει ο Όσιος ότι, εξαιτίας της ανωμαλίας της κινήσεως της σελήνης, δεν φυλάττεται πάντα ο τέταρτος διορισμός, αλλά κάποτε παραβαίνεται, επειδή, κατά τον Βλάσταρη, μετά από τριακόσια (300) έτη και δύο (2) ημέρες μετά την πρώτη πανσέληνο, συμβαίνει να γίνεται το νομικό φάσκα την ημέρα της Κυριακής. Αυτές οι δύο ημέρες, που περισσεύουν από αυτή την ανωμαλία, προστιθέμενες, υπερβαίνουν κάποτε την πρώτη Κυριακή, που τυχαίνει ύστερα από την πανσέληνο του Μαρτίου, κατά την οποία Κυριακή τότε εορτάζουμε τα Βάϊα και κατά την ερχομένη κάνουμε Πάσχα. Από την λίγη αυτή παράβαση, δεν ακολουθεί καμμία παρατροπή της ευσεβείας, ούτε κάτι άτοπο η ψυχικός κίνδυνος. Γι'αυτό και ο θείος Χρυσόστομος στον λόγο του «εις τους τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας» λέει˙ «Χρόνων ακρίβειαν και ημερών παρατήρησιν δεν ηξεύρει η του Χριστού Εκκλησία. Επειδή όσαις φοραίς τρώγει τον ζωοποιόν άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνει, καταγγέλλει τον θάνατον του Κυρίου και Πάσχα επιτελεί˙ αλλ'επειδή εις την πρώτην σύνοδον εσυνάχθησαν οι Πατέρες και εδιώρισαν πότε να γίνεται το Πάσχα, τιμώσα η Εκκλησία πανταχού την συμφωνίαν και ένωσιν, εδέχθη τον διορισμόν, οπού εκείνοι έκαμαν»[13]. Έπρεπε, λοιπόν, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, να προτιμήσουν και οι Λατίνοι την συμφωνία και ένωση της Εκκλησίας, περισσότερο από την παρατήρηση των χρόνων (της ισημερίας δηλαδή, που κατέβηκε τώρα στις 11 Μαρτίου, ενώ τον καιρό της Α΄ Συνόδου ήταν στις 21 Μαρτίου) και να εορτάζουν το Πάσχα μ'εμάς τους Γραικούς και όχι να ατιμάζουν τους τριακοσίους εκείνους θεοφόρους και πνευματοφόρους Πατέρες, που το νομοθέτησαν, κατά θείο φωτισμό, νομίζοντάς τους ως ανοήτους και υβρίζοντας την κοινή μητέρα όλων μας Εκκλησία, διότι (λέει ακολούθως ο χρυσούς ρήτωρ) αν και η Εκκλησία έσφαλλε, βέβαια δεν θα κατορθωνόταν τόσο μεγάλο κακό από αυτή την ακριβή φύλαξη του καιρού, όσο μεγάλο κακό θα προξενούνταν από αυτή την διαίρεση και το σχίσμα από την Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Επειδή λέει˙ «δεν φροντίζει ο Θεός και η Εκκλησία δια τοιαύτην παρατήρησιν των χρόνων και ημερών, πάρεξ δια μοναχήν την ομόνοιαν και ειρήνην».

Μας παροτρύνει ο Όσιος Νικόδημος να προσέξουμε πως ο θείος Χρυσόστομος ονομάζει σχισματικούς τους Λατίνους, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιό τους και Καλαντάριο, όχι επειδή αυτό δεν είναι ορθό, κατά την ισημερία – διότι βλέπουμε ότι η ισημερία αληθώς έμεινε πίσω 11 ημέρες – αλλά γιατί χωρίσθηκαν γι'αυτό από μας, το οποίο είναι έγκλημα ασυγχώρητο, κατά τον ίδιο άγιο. Γιατί, λέει στον ίδιο λόγο, ότι το να νηστεύσει κανείς και το να κάνει Πάσχα σ' αυτόν τον καιρό η σ' εκείνον, μετά την 21η Μαρτίου, υποθετικά, όπως κάνουμε εμείς οι Γραικοί, η μετά την 11η Μαρτίου, όπως κάνουν οι Λατίνοι, αυτό δεν είναι έγκλημα. «Το δε να σχίση τινάς την Εκκλησίαν και να αντιστέκηται φιλονείκως και να κάμνη διχοστασίας και διαιρέσεις και να χωρίζη τον εαυτό του πάντοτε από την κοινήν σύνοδον της Εκκλησίας, τούτο είναι αμάρτημα ασυγχώρητον και κατηγορίας άξιον και πολλήν έχει κόλασιν και τιμωρίαν». Γιατί, ας γνωρίζουν οι Λατίνοι ότι και οι Οικουμενικές Σύνοδοι, που έγιναν μετά την πρώτη, και οι υπόλοιποι Πατέρες, έβλεπαν ναί και αυτοί, ως σοφοί που ήταν, πως κατέβηκε πολύ η ισημερία˙ αλλ'όμως δεν θέλησαν να την μεταθέσουν από την 21η Μαρτίου, που την βρήκε η Α΄ Σύνοδος, προτιμώντας περισσότερο την συμφωνία και ένωση της Εκκλησίας, από την ακρίβεια της ισημερίας, η οποία δεν προξενεί, ούτε στην εύρεση του δικού μας Πάσχα καμμία σύγχυση, ούτε βλάβη στην ευσέβεια, μάλιστα δε προξενεί αυτή η ακρίβεια στους Λατίνους δύο μεγάλες ατοπίες, το να εορτάζουν δηλαδή το Πάσχα η μαζί με τους Ιουδαίους, το οποίο είναι εναντίον στον παρόντα ζ΄ Αποστολικό Κανόνα, η πριν τους Ιουδαίους.

Το ότι ο Θεός περισσότερο ευαρεστείται στην τάξη του πασχαλίου και απλώς ειπείν του καλανταρίου του δικού μας, του Ορθοδόξου, παρά στην ακρίβεια του πασχαλίου και καλανταρίου των Λατίνων, γίνεται φανερό από τα θαύματα, που έδειξε και δείχνει έως τώρα γι'αυτό. Διότι, α) στα μέρη της Ηλιουπόλεως της Αιγύπτου, όπου είναι οι δύο μεγάλες Πυραμίδες, ενεργεί ο Θεός κάθε χρόνο αυτό το παράδοξο˙ δηλαδή κατά το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης της δικής μας (όχι των Λατίνων), ξερνά η γη λείψανα και κόκκαλα παλαιά ανθρώπινα, από τα οποία γεμίζει ένας ευρύχωρος κάμπος, τα οποία στέκονται έως την Πέμπτη της Αναλήψεως, και τότε κρύβονται και παντελώς δεν φαίνονται, μέχρι να έλθει πάλι η Μεγάλη Πέμπτη. Αυτό δεν είναι κανένας μύθος, αλλά αληθινό και βέβαιο, μαρτυρημένο από παλαιούς και νέους ιστορικούς, μάλιστα δε από τον Γεώργιο Κορέσσιο τον Χίο και από τον αοίδιμο πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο[14], ο οποίος το διηγείται στον αραβικό χρονογράφο, που έγραψε, και φαίνεται, απ'όσα λέει παρακάτω, ότι το είδε με τα μάτια του˙ (τα ανθρώπινα αυτά κόκκαλα προμηνύουν την μέλλουσα ανάσταση των νεκρών, όπως τα είδε και ο προφήτης Ιεζεκιήλ). β) Επίσης, ο ρηθείς Κορέσσιος γράφει ότι ο Πασχασίνος έγραφε προς τον Λέοντα ότι, όταν εόρταζαν κάποτε το Πάσχα οι μεν ανατολικοί την 22α Απριλίου, οι δε δυτικοί την 25η Μαρτίου, μια βρύση, η οποία προηγουμένως ήταν ξηρά, γέμισε από νερό την 22α Απριλίου, δηλαδή στο δικό μας Πάσχα και όχι των Λατίνων. γ) Τέλος, ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων[15] στο ιβ΄ βιβλίο του περί των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, διηγείται ότι ευρισκόμενος κάποτε ο Ιεροσολύμων Παΐσιος στο Βελλιγράδι, ακολούθησε ένα θαύμα, βεβαιωτικό μεν του δικού μας καλανταρίου, αναιρετικό δε του των Λατίνων˙ δηλαδή η ζύμη, που ζυμώθηκε από κάποια Λατίνα κατά την ημέρα του προφήτου Ηλιού, μεταβλήθηκε σε πέτρα σκληρή, κίσσηρα[16]. Ο αυτός Δοσίθεος αναφέρει ότι τον Φεβρουάριο του 1593 συνεκλήθη Σύνοδος στην Κων/λη στον ναό της Παμμακαρίστου, στην οποία συμμετείχαν ο Κων/λεως Ιερεμίας, ο Αλεξανδρείας Μελέτιος, ο οποίος επείχε και τον τόπο του Αντιοχείας Ιωακείμ και ο Ιεροσολύμων Σωφρόνιος, η οποία καθόρισε να γίνεται το Πάσχα, όπως το διόρισε η Α΄ Οικ. Σύνοδος, και αναθεμάτισε το νέο καλαντάριο, που επινοήθηκε από τους Λατίνους[17].

Εν κατακλείδι, μετά τα ανωτέρω, πιστεύουμε ότι τώρα απαιτείται δυναμική αντίδραση (με επιχειρήματα, αρθρογραφία, διαφωτιστικές ομιλίες κ.λπ.), για να ματαιωθούν τα σχέδια του Βατικανού, του ΠΣΕ και του Φαναρίου. Κοινός εορτασμός του Πάσχα δεν μπορεί να υπάρξει, εάν το Βατικανό δεν αποκηρύξει τις πλάνες του και τις αιρέσεις του και εάν ο Πάπας δεν αποκηρύξει τις θέσεις του ότι είναι τοποτηρητής του Χριστού στη γη, αλάθητος και άρα ημίθεος κ.λπ. Εάν το Βατικανό και ο Παπισμός του δεν αποκηρύξει όλες τις αιρέσεις του, θα είναι σαν οι Ορθόδοξοι να τις νομιμοποιούν και να αποδέχονται την αίρεση στους κόλπους της Εκκλησίας. Ο κοινός εορτασμός του Πάσχα προϋποθέτει και Συλλείτουργο μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχου και του Πάπα. Αυτό σημαίνει ότι σε μία τέτοια περίπτωση θα έχουμε και κοινό ποτήριο, άνευ της αποκηρύξεως υπό του παπισμού των αιρέσεων, των κακοδοξιών του και της διαστρεβλώσεως του Ευαγγελίου και των διδαχών των Αποστόλων.

[1] «Συνεορτασμόν του Πάσχα με τους ετεροδόξους ανακινεί το Πατριαρχείον», Ορθόδοξος Τύπος (9-2-1996)

[2] Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀρ. 23 (Ἰανουάριος - Μάρτιος 1977) σσ. 83-84.

[3] ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Θ. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἔκδ. β´, σσ. 213-14, 223-24, 365-66, Θεσσαλονίκη 1984.

[4] ἐφημερ. "Καθολική", ἀριθ. 2744/ 21.6. 1994, σ. 1.

[5] Περιοδ. "᾿Εκκλησία", ἀριθ. 2/1.2. 1995, σ. 76 καὶ περιοδ. "᾿Επίσκεψις", ἀριθ. 509/30.9.1994, σσ. 3–12.

[6] Περιοδ. "᾿Ενημέρωσις", Ι-1994/9, σ. 6 καὶ περιοδ. "MECC News – Report", Νο 11-12/November – December 1994, p. 4.

[7] Περιοδ. "᾿Απόστολος Βαρνάβας" Κύπρου, Μάρτιος 1995, σσ. 120 –130, περιοδ. "᾿Ενημέρωσις", Ι– 1994/11–12, σσ. 3–4, ἐφημερ. "Καθολική",

ἀριθ. 2765/17.1.1995, σ. 1, περιοδ. "Πάνταινος" ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Οκτώβριος – Δεκέμβριος 1994, σελ. 29, περιοδ. "MECC News - Report", Νο 11-

12/November – December 1994, p. 9, περιοδ. "Ecumenical News International" - Bulletin, Νο 6/21.11.1994, p. 15-17.

[8] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Συμμετοχή κατεγνωσμένων αἱρετικῶν στή θεία Λατρεία», Θεοδρομία ΙΓ΄ 2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011)

250-252.

[9] http://aktines.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1650.html.

[10] http://aktines.blogspot.gr/2012/11/2013_30.html.

4/11/2012. In 1582 Pope Gregory XIII adopted the current Gregorian calendar, which is used in most parts of the world. This calendar actually replaced the Julian calendar which was approved by Julius Cesar during his reign. Despite the replacement, some in the Orthodox Church still use the Julian calendar. In places like the Holy Land, where Catholics and Orthodox live together, this reality can pose a problem.

FR. PIERBATTISTA PIZZABALLA Custodian of the Holy Land

"Ecumenism in the Holy Land is not a theological problem, is a pastoral problem. Because all families are mixed families. One part is Orthodox and another Catholic. So we have two different calendars: the Gregorian calendar and the Julian calendar for families."As a gesture in favor of unity, the Latin Patriarchate of Jerusalem has decided to modify its liturgical schedule in 2013 to that of the Orthodox. That means Easter in the Holy Land will be celebrated on May 5th next year instead of March 31. There is an exception though. Both have agreed that Jerusalem and Bethlehem will not follow the new calendar. "For Christian families, it's a problem. They want to celebrate Christmas together and Easter together. So the Catholic Church decided to adopt just for Easter, not for Christmas, the Julian calendar in order to allow and permit our Christian families to celebrated Easter together."The intention of the Patriarchate is that from 2015 the Catholic Church in the Holy Land will adopt the Julian calendar, definitively. From that point onwards, Christians will celebrate Easter together, the central celebration of the faith.

[11] http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_947.html

[12] Γ. ΖΕΡΒΟΣ, «Νέαι αποκαλύψεις δια τον κοινόν εορτασμόν του Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών», Ορθόδοξος Τύπος (9-11-2012) http://entoytwnika.blogspot.com/2012/11/blog-post_9.html#ixzz2QWv9E2qq

[13] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος εις τους τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας, ΡG .

[14] ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Αραβικός χρονογράφος, σ. 266.

[15] ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος˙ περί των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, βιβλίο 12ο, κεφ. 2ο, §β΄, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη

1983, σσ. 105-106.

[16] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 8-9.

[17]ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ένθ'ανωτ. σσ. 231-232. 

 http://www.impantokratoros.gr/A8A2B197.el.aspx