Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Μακάριοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι, πού στόν ἐλεύθερο χρόνο τους ἐπιλέγουν
μικρές ἤ μεγάλες πορεῖες σέ ἐρημικά μέρη, ἀνάμεσα σέ πλούσια βλάστηση,
σέ δάση, ἀλλά καί σέ γυμνές κορυφές. Ἐννοῶ πάντα ἐκείνους πού ἔχουν
πίστη στό Θεό καί μέσα τους δουλεύει ἡ γλυκύτατη προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ
Χριστέ, ἐλέησόν με», γιατί μόνο αὐτοί μποροῦν νά ἀξιοποιήσουν πνευματικά
τήν ἡσυχία καί ὡραιότητα τῶν ἐρημικῶν τόπων.
Συνήθως οἱ κοσμικοί χαίρονται τήν ὡραιότητα τῆς φύσης, ἀλλά φοβοῦνται τήν ἡσυχία. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ὅμως χαίρονται τά κελαηδήματα τῶν πουλιῶν, παρατηροῦν τήν μετακίνηση τῶν ἄγριων ζώων, τό θρόϊσμα τῶν φύλλων τό ἐκλαμβάνουν ὡς προσευχή τῆς φύσης πρός τόν Δημιουργό καί μαγεύονται ἀπό τίς συνεχῶς μεταβαλόμενες εἰκόνες ἐξαιτίας τῶν ἀκτίνων τοῦ ἥλιου, ἀλλά καί ἀπό τά σύννεφα πού ἀδιάκοπα ταξιδεύουν μεταμορφούμενα καί κάποτε στεφανώνουν τίς κορυφές τῶν βουνῶν.
Τούς ἐντυπωσιάζουν ἡ ὁμίχλη πού πέφτει καί σηκώνεται καί μέ τό ἅπλωμα τῆς ἡμέρας ἀραιώνει καί διαλύεται, χωρίς νά ἀφήνει κανένα ἴχνος πίσω της. Μεταφέρω ἐδῶ δύο ἐμπειρίες ἑνός ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, οἱ ὁποῖες νομίζω ὅτι παρουσιάζουν γενικότερο ἐνδιαφέρον.
α´. Ἦταν καθαρό καί διαυγές τό καλοκαιρινό πρωϊνό. Θά ἀνέβαινα στήν κορυφή ἑνός μικροῦ βουνοῦ. Ἡ διαδρομή ἦταν γνωστή. Ὁ ἥλιος εἶχε μισή ὥρα περίπου πού εἶχε ἁπλώσει τίς εὐεργετικές του ἀκτίνες καί τό φῶς ἦταν ἄφθονο καί σέ μερικά σημεῖα ἐκτυφλωτικό.
Στόν ἀσφαλτοστρωμένο καί πλυμένο ἀπό πρόσφατη βροχή δρόμο, περπατοῦσα ἄνετα καί παρατηροῦσα ὅλες τίς κινήσεις, πού ἔκαναν οἱ σαῦρες καί τά μυρμήγκια. Δίπλα στά ἀγριολούλουδα δούλευαν τά ἔντομα καί χόρευαν οἱ πολύχρωμες πεταλοῦδες. Ἡ ἀθόρυβη καί ἀδιάκοπη κίνησή τους μέ ἱκανο ποιοῦσε ἰδιαίτερα. Ἔνιωθα τόν τόπο δικό μου καί τήν καρδιά μου ἐλεύθερη ἀπό φόβους καί βιοτικές μέριμνες.
Ἡ διαδρομή μοῦ ἔδινε πολλές νέες ἐντυπώσεις. Μέ ἐνέπνεε. Ἡ εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» ἦταν στόν ἴδιο ρυθμό μέ τό βηματισμό μου. Ἔφτασα στήν κορυφή, χωρίς νά τό καταλάβω. Κάθισα στό ξύλινο κιόσκι καί παρατηροῦσα τίς στρωμένες πλάκες.
Τά μυρμήγκια δούλευαν ἀκούραστα. Ἡ σκιά τους ἦταν τρεῖς φορές μεγαλύτερη ἀπό τό μέγεθός τους. Ἡ γρήγορη κίνησή τους μοῦ ἔδινε τήν ἐντύπωση ὅτι ἐκτελοῦσαν κάποια αὐστηρή ἐντολή καί συνάμα μέ διαβεβαίωνε ὅτι ἡ ραθυμία, πού συχνά ἀδρανοποιεῖ τούς ἀνθρώπους, στά μικρά αὐτά ζωάκια τοῦ Θεοῦ ἦταν ἄγνωστη.
Τά μικροεμπόδια καί μικροβαθουλώματα τά προσπερνοῦσαν μέ ἀπότομες στροφές, ἀλλά καί μέ ἐπικίνδυνες ἀναβάσεις καί καταβάσεις.
Ἡ πορεία τους ἦταν δίχως διακοπές. Τήν ὡραία εἰκόνα συμπλήρωσε μιά σαρανταποδαρούσα. Ἦταν στιλπνή, καθαρή, ἐντυπωσιακή. Μέ τή ρυθμική κίνηση τῶν ποδιῶν της μετακινιόταν γρήγορα καί στό παραμικρό ἀνεπιθύμητο ἄγγιγμα σταματοῦσε και μαζευόταν. Καί πάλι ἁπλωνόταν καί συνέχιζε τήν πρωϊνή της βόλτα. Παρατηρώντας τά μυρμήγκια καί τή σαρανταποδαρούσα συνειδητοποίησα ὅτι εἶχε σταματήσει ἡ εὐχή.
Ἔκλεισα τά μάτια καί τή συνέχισα, ἔξω ἀπό τίς εἰκόνες τῆς γῆς, ψάχνοντας τίς εἰκόνες τοῦ οὐρανοῦ. Ἔνιωθα ἐλεύθερος, παρόλο πού οἱ ἁμαρτίες μου συνεχίζονται καί τό βάρος πού πρέπει νά ἀποβάλω ἀπό πάνω μου εἶναι μεγάλο. Μετά ἀπό τρεῖς ὧρες, ἐνισχυμένος πνευματικά, ἐπέστρεψα στά ἴδια.
β´. Καί τήν ἑπόμενη μέρα ἔκανα τήν ἴδια διαδρομή. Ἤμουν βέβαιος ὅτι κάτι καινούριο θά βίωνα. Καί πράγματι ἔτσι ἔγινε. Ὁ οὐρανός ἦταν καταγάλανος καί ἡ γῆ κάτασπρη ἀπό τήν ὁμίχλη. Ὁ ἀέρας, πού ἁπαλά φυσοῦσε, ἔδινε μιά συνεχῆ κίνηση στήν ὁμίχλη καί μιά ἀδιάκοπη ἀλλαγή στή μορφή της. Εὔκολα κάλυπτε τά πάντα, ὅπως ἐπίσης εὔκολα ἀποκάλυπτε καί τά πάντα.
Συνεχῶς ἄλλαζε κατευθύνσεις. Ἀνέβαινε καί γέμιζε τούς χώρους. Ἄλλοτε γινόταν πυκνή καί ἄλλοτε ἀραιή. Ἡ μεταβαλλόμενη ὁμίχλη μοῦ ἔδωσε πολλά ἐρεθίσματα καί μέ βοήθησε νά ἀντιμετωπίζω πιό ψύχραιμα τίς συχνές ψυχικές μου ἐναλλαγές, πού μοῦ ἀφαιροῦν τίς προϋποθέσεις γιά συνέχιση τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Ὅταν ὁ ἥλιος εἶχε κυριαρχήσει παντοῦ, ἡ ὁμίχλη χάθηκε καί μόνο στενόμακρα κομμάτια της παρέμειναν στίς κοῖτες τῶν δύο ποταμῶν. Χαρούμενος κατηφόρισα τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.
Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1973, 26 Απριλίου 2013
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_3378.html
Συνήθως οἱ κοσμικοί χαίρονται τήν ὡραιότητα τῆς φύσης, ἀλλά φοβοῦνται τήν ἡσυχία. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ὅμως χαίρονται τά κελαηδήματα τῶν πουλιῶν, παρατηροῦν τήν μετακίνηση τῶν ἄγριων ζώων, τό θρόϊσμα τῶν φύλλων τό ἐκλαμβάνουν ὡς προσευχή τῆς φύσης πρός τόν Δημιουργό καί μαγεύονται ἀπό τίς συνεχῶς μεταβαλόμενες εἰκόνες ἐξαιτίας τῶν ἀκτίνων τοῦ ἥλιου, ἀλλά καί ἀπό τά σύννεφα πού ἀδιάκοπα ταξιδεύουν μεταμορφούμενα καί κάποτε στεφανώνουν τίς κορυφές τῶν βουνῶν.
Τούς ἐντυπωσιάζουν ἡ ὁμίχλη πού πέφτει καί σηκώνεται καί μέ τό ἅπλωμα τῆς ἡμέρας ἀραιώνει καί διαλύεται, χωρίς νά ἀφήνει κανένα ἴχνος πίσω της. Μεταφέρω ἐδῶ δύο ἐμπειρίες ἑνός ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, οἱ ὁποῖες νομίζω ὅτι παρουσιάζουν γενικότερο ἐνδιαφέρον.
α´. Ἦταν καθαρό καί διαυγές τό καλοκαιρινό πρωϊνό. Θά ἀνέβαινα στήν κορυφή ἑνός μικροῦ βουνοῦ. Ἡ διαδρομή ἦταν γνωστή. Ὁ ἥλιος εἶχε μισή ὥρα περίπου πού εἶχε ἁπλώσει τίς εὐεργετικές του ἀκτίνες καί τό φῶς ἦταν ἄφθονο καί σέ μερικά σημεῖα ἐκτυφλωτικό.
Στόν ἀσφαλτοστρωμένο καί πλυμένο ἀπό πρόσφατη βροχή δρόμο, περπατοῦσα ἄνετα καί παρατηροῦσα ὅλες τίς κινήσεις, πού ἔκαναν οἱ σαῦρες καί τά μυρμήγκια. Δίπλα στά ἀγριολούλουδα δούλευαν τά ἔντομα καί χόρευαν οἱ πολύχρωμες πεταλοῦδες. Ἡ ἀθόρυβη καί ἀδιάκοπη κίνησή τους μέ ἱκανο ποιοῦσε ἰδιαίτερα. Ἔνιωθα τόν τόπο δικό μου καί τήν καρδιά μου ἐλεύθερη ἀπό φόβους καί βιοτικές μέριμνες.
Ἡ διαδρομή μοῦ ἔδινε πολλές νέες ἐντυπώσεις. Μέ ἐνέπνεε. Ἡ εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» ἦταν στόν ἴδιο ρυθμό μέ τό βηματισμό μου. Ἔφτασα στήν κορυφή, χωρίς νά τό καταλάβω. Κάθισα στό ξύλινο κιόσκι καί παρατηροῦσα τίς στρωμένες πλάκες.
Τά μυρμήγκια δούλευαν ἀκούραστα. Ἡ σκιά τους ἦταν τρεῖς φορές μεγαλύτερη ἀπό τό μέγεθός τους. Ἡ γρήγορη κίνησή τους μοῦ ἔδινε τήν ἐντύπωση ὅτι ἐκτελοῦσαν κάποια αὐστηρή ἐντολή καί συνάμα μέ διαβεβαίωνε ὅτι ἡ ραθυμία, πού συχνά ἀδρανοποιεῖ τούς ἀνθρώπους, στά μικρά αὐτά ζωάκια τοῦ Θεοῦ ἦταν ἄγνωστη.
Τά μικροεμπόδια καί μικροβαθουλώματα τά προσπερνοῦσαν μέ ἀπότομες στροφές, ἀλλά καί μέ ἐπικίνδυνες ἀναβάσεις καί καταβάσεις.
Ἡ πορεία τους ἦταν δίχως διακοπές. Τήν ὡραία εἰκόνα συμπλήρωσε μιά σαρανταποδαρούσα. Ἦταν στιλπνή, καθαρή, ἐντυπωσιακή. Μέ τή ρυθμική κίνηση τῶν ποδιῶν της μετακινιόταν γρήγορα καί στό παραμικρό ἀνεπιθύμητο ἄγγιγμα σταματοῦσε και μαζευόταν. Καί πάλι ἁπλωνόταν καί συνέχιζε τήν πρωϊνή της βόλτα. Παρατηρώντας τά μυρμήγκια καί τή σαρανταποδαρούσα συνειδητοποίησα ὅτι εἶχε σταματήσει ἡ εὐχή.
Ἔκλεισα τά μάτια καί τή συνέχισα, ἔξω ἀπό τίς εἰκόνες τῆς γῆς, ψάχνοντας τίς εἰκόνες τοῦ οὐρανοῦ. Ἔνιωθα ἐλεύθερος, παρόλο πού οἱ ἁμαρτίες μου συνεχίζονται καί τό βάρος πού πρέπει νά ἀποβάλω ἀπό πάνω μου εἶναι μεγάλο. Μετά ἀπό τρεῖς ὧρες, ἐνισχυμένος πνευματικά, ἐπέστρεψα στά ἴδια.
β´. Καί τήν ἑπόμενη μέρα ἔκανα τήν ἴδια διαδρομή. Ἤμουν βέβαιος ὅτι κάτι καινούριο θά βίωνα. Καί πράγματι ἔτσι ἔγινε. Ὁ οὐρανός ἦταν καταγάλανος καί ἡ γῆ κάτασπρη ἀπό τήν ὁμίχλη. Ὁ ἀέρας, πού ἁπαλά φυσοῦσε, ἔδινε μιά συνεχῆ κίνηση στήν ὁμίχλη καί μιά ἀδιάκοπη ἀλλαγή στή μορφή της. Εὔκολα κάλυπτε τά πάντα, ὅπως ἐπίσης εὔκολα ἀποκάλυπτε καί τά πάντα.
Συνεχῶς ἄλλαζε κατευθύνσεις. Ἀνέβαινε καί γέμιζε τούς χώρους. Ἄλλοτε γινόταν πυκνή καί ἄλλοτε ἀραιή. Ἡ μεταβαλλόμενη ὁμίχλη μοῦ ἔδωσε πολλά ἐρεθίσματα καί μέ βοήθησε νά ἀντιμετωπίζω πιό ψύχραιμα τίς συχνές ψυχικές μου ἐναλλαγές, πού μοῦ ἀφαιροῦν τίς προϋποθέσεις γιά συνέχιση τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Ὅταν ὁ ἥλιος εἶχε κυριαρχήσει παντοῦ, ἡ ὁμίχλη χάθηκε καί μόνο στενόμακρα κομμάτια της παρέμειναν στίς κοῖτες τῶν δύο ποταμῶν. Χαρούμενος κατηφόρισα τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.
Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1973, 26 Απριλίου 2013
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_3378.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου