Ἔφυγε κόρη παραδεισένια
Ἦταν ἡ 26η Μαρτίου τοῦ τρέχοντος ἔτους 2002. Τό σούρουπο εἶχε ἔλθει νά παραδώσει τήν σκυτάλη στήν νύκτα. Ἡ Διευθύντρια-Μητέρα τοῦ οἰκοτροφείου Θηλέων, τό ὁποῖο λειτουργεῖ παράλληλα μέ τό ἐν σπαργάνοις Μοναστηράκι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, στήν συνοικία Καμανιόλα Μανίκα τοῦ Κολουέζι, ὁσιωτάτη γερόντισσα Θέκλα Μοναχή, ἔφερε τήν κόρη κοντά μου καί μοῦ εἶπε: "Νά εὐλογήσετε τήν Γλυκερία, γιατί αὔριο θά χειρουργηθῆ γιά σκωληκοειδίτιδα".
Ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν, ἀμίλητη ἔσκυψε, ἡ χαριτωμένη κόρη καί πῆρε τήν ἱερατική εὐλογία. Δέν τήν ἐγνώριζα. Στό μισοσκόταδο μόλις καί διέκρινα τό πρόσωπό της, ἀνάμεσα στά ἄλλα κορίτσια, πού τήν εἶχαν περικυκλωμένη, τά μάτια τους γεμᾶτα τρυφερή στοργή. Τῆς εὐχήθηκα «καλή ἐπιτυχία» καί τῆς εἶπα νά μή φοβᾶται. Μέ τό ὕφος της ἔδειξε ὅτι μᾶλλον δέν συμμερίσθηκε τήν αἰσιόδοξη προτροπή μου.
Ἡ Γερόντισσα ἔβαλε «τά παιδιά της» στό μικρό πουλμανάκι τῆς Μονῆς καί τράβηξαν γιά τήν κλινική τοῦ ἰθαγενοῦς ἰατροῦ Μουλόλο, ὅπου θά ἑτοιμαζόταν γιά τήν ἐγχείρησί της...
Ἐγώ ἔμεινα μέ ἕνα αἴσθημα ἀπορίας, γιά τό ἀμίλητο αὐτῆς τῆς κοπέλλας, πού μοῦ φάνηκε ὅτι ἔκρυβε τόν ἐσώτερο ἑαυτό της!
Τήν ἑπομένη, ἡμέρα Τετάρτη, ἔγινε ἡ ἐγχείρησις. Δέν ἦταν ὅμως ἁπλῆ σκωληκοειδῖτις. Ὁ γιατρός δυσκολεύθηκε καί ἀναγκάσθηκε νά παλαίψει, τρεῖς ὁλόκληρες ὧρες γιά νά κάνει τό καλλίτερο δυνατόν. Εἶχε ἄμεσες ἐπιφυλάξεις γιά τήν μετεγχειρητική πορεία της!
Αὐτό μᾶς δηλητηρίασε, ἀλλά δέν χάσαμε τήν ἐλπίδα μας. Τίς τρεῖς πρῶτες ἡμέρες πού γιά ἐμᾶς «πήγαινε καλά», οἱ γιατροί ἦταν σέ ἐναγώνια προσμονή. Μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἡ Γλυκερία σηκώθηκε κανονικά καί ἄρχισε νά τρώγει κανονικά, γράφει ἡ γερόντισσα Θέκλα. Οἱ ἐλπίδες ἔφτασαν στό κατακόρυφο.
Πολύ σύντομα, ὅμως ἡ κατάστασίς της ἐπιδεινώθηκε. Ἀντί νά τήν πάρουμε τήν πέμπτη ἡμέρα, ὅπως ἐλπίζαμε, χρειάσθηκε νά γίνει καί δεύτερη χειρουργική ἐπέμβασι. Σ᾿ αὐτή τήν προσπάθεια συμμετεῖχε καί ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς Χειρουργικῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Μιχαήλ Βρεττός, ὁ ὁποῖος-ὡς φίλος τῆς Ἱεραποστολῆς μας-εἶχε ἔλθει, γιά λίγους μῆνες νά μᾶς βοηθήσει. Ἀπεγνωσμένες προπάθειες νά βρεθοῦν φάρμακα καί ἄλλα θεραπευτικά μέσα δέν ἔδωκαν κανένα ἀποτέλεσμα.
Μεταφέρθηκε ἐσπευσμένα στήν μονάδα ἐντατικῆς παρακολουθήσεως στό νοσοκομεῖο Τζεκαμίν, μέ τήν ἐλπίδα ἀποτελεσματικώτερης ἀντιμετωπίσεως. Εἴκοσι αἱμοδότες, ὅλοι εὐλαβεῖς Χριστιανοί μας, νέα παλληκάρια καί κορίτσια πού ἀγαποῦσαν την Γλυκερία, ἔτρεξαν νά δώσουν τό αἷμα τους γιά τήν σωτηρία της. Γιατροί καί νησηλευτικό προσωπικό δέν ἔφυγαν ἀπό κοντά της. Ὅλοι περιμέναμε, ἐναγώνια, νεώτερες καί καλύτερες εἰδήσεις.
Ἦταν Σάββατο 6η Ἀπριλίου. Ὅλη τήν νύκτα ἀναζητούσαμε κάποια φάρμακα γιά νά ἀναστείλουμε τήν πορεία πρός τό «μοιραῖο». Δέν βρέθηκαν, γιατί δέν ὑπῆρχαν σέ κανένα φαρμακεῖο! Τήν ἴδια ὥρα, ἡ Γλυκερία ὑπέφερε φρικτά, ἀπό δύσπνοια καί δίψα καί ζητοῦσε ἀπό τόν Θεό νά συντομεύσει τό μαρτύριό της. Ὁ Κύριος τήν ἄκουσε. Τήν Κυριακή τό πρωΐ, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τήν ὥρα πού ὁ τέταρτος κατά σειράν αἱμοδότης, ἔδινε τό αἷμα του, στό αἱματολογικό ἐργαστήριο τοῦ νοσοκομείου, ὁ Γλυκύς Ἰησοῦς ἐκάλεσε τήν Γλυκερία κοντά του. Γιά λόγους ἰατρικῆς δεοντολογίας ἡ σωρός της τοποθετήθηκε στό ψυγεῖο τοῦ νεκροτομείου καί, ὅπως εἶπαν οἱ γιατροί, ἔπρεπε νά κηδευθῆ τό ταχύτερο δυνατό...
Τό θλιβερό μήνυμα τοῦ θανάτου τῆς Γλυκερίας ἦλθε τήν ὥρα πού ἡ νεανική χορωδία ἔψαλλε τά θρησκευτικά ἄσματα, μετά τήν ἀπόλυσι τῆς θείας Λειτουργίας καί οἱ πιστοί ξεκινοῦσαν γιά τά σπίτια τους.
Ἡ θλιβερή εἴδησι μετέτρεψε τόν χῶρο τῆς Ἱεραποστολῆς μας σέ «κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος». Θρῆνοι, ὀδυρμοί, κοπετοί, σπαραγμοί καρδίας, μοιρολογήματα, μαλλιοτραβήγματα καί ἄφθονα δάκρυα ξέσπασαν μέ μιᾶς σέ ὅλο τό ἐκκλησίασμα, πού βρισκόταν ἀκόμη στό προαύλιο τοῦ Ναοῦ καί στόν εὐρύτερο χῶρο. Ἰδιαίτερα σπαραξικάρδιες ἦταν οἱ θρηνητικές ἐκδηλώσεις τῶν Δοκίμων Ἀδελφῶν τοῦ Μοναστηριοῦ καί τῶν κοριτσιῶν τοῦ Οἰκοτροφείου, πού γιά δέκα ὁλόκληρες ἡμέρες δέν εἶχαν φύγει καθόλου ἀπό κοντά της, πρώτης καί καλλίτερης τῆς μητέρας Θέκλας καί μάλιστα τῆς γραίας ἀδελφῆς Μαγδαληνῆς, πού δέν ἔφυγε, οὔτε ἡμέρα, οὔτε νύκτα ἀπό τό προσκέφαλό της.
Ποιά ἦταν, λοιπόν, αὐτή ἡ Γλυκερία πού τήν κλάψαμε ὅλο τό Κολουέζι τόσο γοερά;
Ἡ Γλυκερία Kabwita Mwandwe, γεννήθηκε στό χωριό Gar-Kazembe, 15 χιλιόμετρα μακριά ἀπό τό Κολουέζι τῆς περιοχῆς Κατάγκα Κογκό, τό 1982 ἀπό γονεῖς Χριστιανούς Ὀρθοδόξους, τόν Θωμᾶ καί τήν Θεοδώρα, καταγομένους ἀπ᾿ αὐτό τό ἴδιο χωριό. Ἦταν τό τέταρτο παιδί ἀνάμεσα στά ἐννέα παιδιά τῆς οἰκογενείας. Νηπιοβαπτίσθηκε τήν 12/11/1983 ἀπό τόν π. Κοσμᾶ καί ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα στό Δημοτικό σχολεῖο τῆς ἐνορίας τοῦ ἁγίου Θωμᾶ, στό χωριό της.
Τό 1995 εἰσήχθη στό οἰκοτροφεῖο Θηλέων τῆς ἱεραποστολῆς, στόν Ἅγιο Νεκτάριο μέ σκοπό νά κάνει περαιτέρω σπουδές καί νά μορφωθεῖ κατά Χριστόν. Ὅπως γράφει ἡ γερόντισσα Θέκλα: «Εἶχε καλό χαρακτῆρα, ἦταν πάντοτε χαμογελαστή καί πήγαινε μέ εὐχαρίστησι, ὅπου τήν στέλναμε...».
Τήν εἰκόνα της τήν συμπληρώνει ἕνας ἀπό τούς ἱεραποστόλους πατέρας, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε ἔμπρακτα σέ ὅλη τήν ἐπιχείρησι διασώσεώς της: «Ἦταν τό καμάρι τοῦ οἰκοτροφείου καί τοῦ Μοναστηριοῦ. Ἡ ἀγνότης τοῦ προσώπου της ἀντανακλοῦσε τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού κατέκλυζε τήν ψυχή της. Φρόνιμη στήν συμπεριφορά της, ὀλιγόλογη, εὐγενική, ταπεινή...
Ποτέ δέν διαμαρτυρήθηκε, ἄν καί πολλές Κυριακές, δέν μποροῦσε νά πάει στήν ἐκκλησία, διότι ἔπρεπε νά μαγειρέψει, νά πλύνει, νά σκουπίσει, νά βοηθήσει, νά φυλάξει τό οἰκοτροφεῖο ἀπό τούς κλέφτες...».
Ὑπό τήν προστασία τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, καί ὡς προσώπου καί ὡς ἱδρύματος, προώδευε συνεχῶς πνευματικά καί μορφωτικά. Βρισκόταν στήν τελευταία τάξι τοῦ Λυκείου καί διάβαζε ἐντατικά, ἡμέρα καί νύκτα, γιατί ἤθελε νά μπῆ στό πανεπιστήμιο καί νά σπουδάσει ἰατρική, μέ σκοπό νά ὑπηρετήσει τήν πολύτιμη ὑγεία τῶν συμπατριωτῶν της. Παράλληλα συμμετεῖχε στίς Ἱερές Ἀκολουθίες καί εἰδικά στό ἱερό ἀναλόγιο, ὡς ἀναγνώστρια καί ψάλτρια. Ἦταν πολύ προσεκτική στήν ζωή της, τόσο στήν κοινωνική ὅσο καί στήν πνευματική. Ἦταν ἀγαπητή στό περιβάλλον της.
Γι αὐτό καί ἡ ὀδύνη μας, γιά τήν ξαφνική ἀναχώρησί της, ὑπῆρξε τόσο συγκλονιστική καί τόσο ἀποκαρδιωτική. Ὅλοι πλέον περιμέναμε, ἀπελπιστικά καί ἀποκαρδιωμένα, νά τήν ἰδοῦμε γιά τελευταία φορά νυφούλα μέσα στό φέρετρο καί νά τήν προσκυνήσουμε σάν μάρτυρα....
Ἡ κηδεία ἔγινε πάνδημη, τήν ἄλλη ἡμέρα στίς μία τό μεσημέρι στόν ναό τοῦ ἁγίου Γεωργίου. Ἀπό τό νοσοκομεῖο μέχρι τόν Ναό συνώδευσαν τήν νεκρά πάνω ἀπό ἑκατό ἄτομα, κυρίως νέοι καί νέες. Ἐψάλη ἡ νεκρώσιμη Ἀκολουθία μέ συγκρατημένους σπαραγμούς, ὅλων τῶν συμμετασχόντων, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦσαν καί χριστιανοί, μοναχοί καί λαϊκοί, ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν.
Ἐν συνεχείᾳ ἐσχηματίσθη ἡ νεκρώσιμος πομπή: Ὁ Τίμιος Σταυρός, τά ἑξαπτέρυγα, οἱ Λαμπάδες, ἡ χορωδία τῶν παιδιῶν, οἱ συμμαθήτριές της, τῆς τελευταίας τάξεως τοῦ Λυκείου, τά κορίτσια τοῦ οἰκοτροφείου τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, κρατώντας ἀπό ἕνα κλάδο φοίνικος, οἱ ἱερεῖς, τό αὐτοκίνητο μέ τό σκήνωμά της καί πίσω πλάγια ἀπ᾿ αὐτό σέ πολλές ἑκατοντάδες ὁ κόσμος.
Φθάνοντας στό νεκροταφεῖο, μετά τό Τρισάγιο, πρίν νά ἀποτεθῆ τό σκήνωμά της στόν βαθύ καί σκοτεινό τάφο, οἱ γονεῖς της μέ συγκρατημένους λυγμούς, εἶπαν στό κορίτσι τους δυό ἀποχαιρετιστήρια λόγια πού μᾶς συνεκλόνισαν.
Ὅταν πιά κατέβασαν τό φέρετρο στόν τάφο, τότε τό ξέσπασμα τοῦ θρήνου ἔφθασε στό κατακόρυφο. Δάκρυσαν καί οἱ πέτρες. Φύγαμε ἀπό τό κοιμητήριο μέ τό αἴσθημα ὅτι κάτι ἀπό τόν ἑαυτό μας εἶχε μείνει ἐκεῖ...
Ὁ Ἅγιος Θεός ὅμως, μέσα στήν πάνσοφη καί πανάγαθη Πρόνοιά Του, θέλησε νά γλυκάνει τόν πόνο μας καί νά μᾶς πληροφορήσει γιά τήν μετά θάνατο πορεία τῆς κοιμηθείσης ἀδελφῆς μας. Καί ἀκούσατε τό πῶς!
Μᾶς τό διηγεῖται ἡ Ἀδελφή Θέκλα: «Ἡ Γλυκερία εἶχε πάρει δανεικό ἀπό τό σχολεῖο τό βιβλίο τῆς Λογιστικῆς. Μετά τόν θάνατό της, ζητοῦσαν ἀπό τό σχολεῖο της τό βιβλίο. Ρωτήσαμε τούς γονεῖς της στό χωριό Γκαρκαζέμπε, μήπως τό εἶχε πάει ἐκεῖ μέ τά πράγματά της, πού τά εἴχαμε δώσει, ἀλλά καί αὐτοί δέν μπόρεσαν νά βροῦν τίποτε. Ὁ διευθυντής τοῦ σχολείου, μέ τήν εἴδησι ὅτι τό βιβλίο δέν βρέθηκε, στενοχωρήθηκε πολύ καί εἶπε στόν ὑπεύθυνο γιά τήν δανειστική βιβλιοθήκη καθηγητή ὅτι θ᾿ ἀγοράσει μέ δικά του χρήματα ἄλλο βιβλίο γιά νά τό βάλει στήν θέσι τοῦ χαμένου. Ὁ καθηγητής στενοχωρήθηκε πολύ, γιατί ἔπρεπε νά δώσει χρήματα ἀπό τόν πενιχρό μισθό του καί νά τά στερήσει ἀπό τήν οἰκογένειά του. Γύρισε τό βράδυ στενοχωρημένος στό σπίτι του καί ἀποκοιμήθηκε περίλυπος.
Στίς τέσσερεις τό πρωΐ, βλέπει στόν ὕπνο του τήν Γλυκερία στά ἄσπρα ντυμένη καί τοῦ λέγει: «Κύριε, παρηκολούθησα τήν συνομιλία σας μέ τόν διευθυντή γιά τό βιβλίο πού εἶχα πάρει. Μή στενοχωρεῖσθε. Αὔριο τό πρωΐ θά τό στείλω μέ κάποιον ἤ θά τό φέρω ἡ ἴδια».
Ὁ καθηγητής ξύπνησε τρομαγμένος, πλύθηκε καί δέν εἶπε σέ κανέναν τίποτε γιά τό ὄνειρό του, νομίζοντας ὅτι ἦταν ἕνα συνηθισμένο ὄνειρο. Τήν ὥρα πού ἑτοιμαζόταν νά πάει στό σχολεῖο, βλέπει κάποιο μικρό ἀγόρι, τελείως ἄγνωστο, νά ἔρχεται τρέχοντας κρατώντας τό βιβλίο στό χέρι. Τόν φθάνει καί δίνοντάς του τό βιβλίο τῆς Λογιστικῆς, τοῦ λέγει: «Πάρε, κύριε, τό βιβλίο, μοῦ τό ἔδωσαν νά σᾶς τό φέρω».
Ὁ καθηγητής τά ἔχασε καί, ὥσπου νά συνέλθει ἀπό τήν ἔκπληξι, ὁ μικρός πού τοῦ εἶχε δώσει τό βιβλίο στό χέρι, ἐξαφανίσθηκε ἀμέσως, χωρίς νά καταλάβει ὁ ἴδιος πῶς καί πρός τά ποῦ πῆγε. Τότε ὁ καθηγητής πῆρε τό βιβλίο, τό παρέδωσε στόν διευθυντή, λέγοντάς σ᾿ αὐτόν τό ὄνειρο καί τήν πραγματικότητα καί, ὅπως ἦταν φυσικό, ἀπό αὐτούς μάθαμε καί ἐμεῖς ὅλα αὐτά τά παράδοξα καί δοξάσαμε τόν Θεό.
Ὅμως, καί πρίν ἀπό αὐτό τό ἀξιοθαύμαστο γεγονός, εἴχαμε τήν αἴσθησι ὅτι ἀπό κοντά μας «ἔφυγε μιά παραδεισένια κόρη». Μήπως ἔχετε ἀντίρρησι;
Ἀρχιμ. π. Ἀντώνιος Γρηγοριάτης (Ρωμαῖος)
Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις
___________________________________________
Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου