Ὁ πνευματικά ὑγιής ἄνθρωπος.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

3.Ο «ΚΟΣΜΙΚΟΣ»-ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

  Ὁ πνευματικά ὑγιής ἄνθρωπος

Ὁ χριστιανός εἶναι ὁ ὑγιής πνευματικά ἄνθρωπος. Μέλος τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι «πολίτης αὐτοῦ τοῦ κόσμου». Ὁ ἄνθρωπος τοῦ κόσμου εἶναι «χίλια κομμάτια μέσα του», γεμᾶτος μέ ἄρρωστες προσκολλήσεις, ἐξαρτήσεις καί ἐπιθυμίες.

Ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι «ἑνοειδής», ἑνοποιημένος καί ἀληθινά ἐλεύθερος. Ὅλες του οἱ ψυχικές δυνάμεις εἶναι ἑνωμένες καί κατευθύνονται πρός τόν Θεό. Νοῦς, λόγος καί πνεῦμα, διά τῆς ἀδιάλειπτης νοερᾶς προσευχῆς, ἔχουν γίνει «ἕνα» στόν ἀληθινά ἐκκλησιαστικοποιημένο ἄνθρωπο¹. Τέτοιοι πρέπει νά γίνουμε ὅλοι, εἴτε εἴμαστε λαϊκοί εἴτε μοναχοί.

Ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας λειτουργεῖ σωστά· ψυχικά καί σωματικά. Ἡ Θεία Χάρη ἔχει μεταμορφώσει αὐτόν τόν ἄνθρωπο. Λειτουργεῖ θαυμάσια καί ἡ ψυχή ἀλλά καί τό σῶμα. «Πᾶνε τότε ὅλες οἱ ἀρρώστιες», ἔλεγε χαριτωμένα ὁ Γέροντας Πορφύριος· καί συνέχιζε: «Οὔτε κολῖτις, οὔτε θυρεοειδής, οὔτε στομάχι, οὔτε τίποτα»².

Ὁ θεραπευμένος ἐκκλησιαστικά ἄνθρωπος δέν ἔχει ἄγχος, οὔτε ψυχολογικά. Τό κύριο αἴτιο τῆς κατάθλιψης, τῆς νωθρότητος, τῆς ἀκηδίας, τῆς τεμπελιᾶς καί γενικά τῶν λεγόμενων «ψυχολογικῶν προβλημάτων» εἶναι, σύμφωνα μέ τόν Γέροντα Πορφύριο, ὁ «μεγάλος ἐγωισμός»³. Ὁ ἴδιος Γέροντας, ὅλα τά ἀνωτέρω «ψυχολογικά», τά ἀποκαλοῦσε «πειρασμικά»⁴, δηλ. δαιμονικά ἐνεργήματα.

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι διχασμένη προσωπικότητα, ὅπως συμβαίνει μέ τόν ἄνθρωπο τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος κατά βάθος «δέν ξέρει τί θέλει».

Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, εἴτε ζοῦν μέσα σ’ ἕνα Μοναστήρι εἴτε μέσα σέ μιά κοσμική Ἐνορία, εἶναι ἄνθρωποι πού ἀνήκουν στόν Χριστό καί ὄχι στόν κόσμο. Εἶναι «μέλη Χριστοῦ»⁵ καί ὄχι «μέλη τοῦ κόσμου».

Ὅταν ἕνας ἀσκητής βγαίνει ἀπό τό Μοναστήρι του, γιά νά βοηθήσει πνευματικά τούς χριστιανούς πού ζοῦν στόν «κόσμο», δέν «βγαίνει στόν κόσμο», ὅπως συνήθως λέγεται. Ἀντίθετα, πηγαίνει στήν Ἐκκλησία τοῦ κόσμου καί συναντᾶ τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι ζοῦν «ἐν τῷ κόσμῳ» ἀλλά δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου». Ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική Κοινότητα τῆς Ἐρήμου μεταβαίνει στήν Ἐκκλησιαστική Κοινότητα τοῦ κόσμου. 

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού ἤδη κυκλοφορεῖ.

  

1 Βλ. Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Συμβουλευτικόν ἐγχειρίδιο, ἐκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, Ἀθήνα 2001, σελ. 173-4.

2 Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί λόγοι, Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς, Ζ΄ ἔκδοση, Χανιά 2006, σελ. 375.

3 Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, Ἐκδ. Ἡ Μεταφόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι, ἐμπεριεχόμενο φυλλάδιο σελ. 12.

4 Ὅ.π. σελ. 12.

5 Α΄ Κορ. 6, 15.