Ο συναισθηματισμός στην λατρεία συναντά την ειδωλολατρία είτε μέσω της κτίσης είτε λατρεύοντας το “εγώ”…
Ο δουλικός φόβος και η συναισθηματική ονειροπόληση είναι που υλοποιούνται στον γοτθικό ναό της Κολωνίας, αλλά αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά διακρίνουν και το δυτικό θρησκευτικό συναίσθημα, τον δυτικό θρησκευτικό μυστικισμό. Τον τελευταίο καιρό σ’ εμάς, συχνότερα απ’ ό,τι χρειάζεται, μνημονεύουν τον Φραγκίσκο της Ασσίζης. Αλλά εγώ προσωπικά λέω ευθέως ότι δεν αντέχω τον συναισθηματισμό αυτού του δυτικού μυστικού με τα «αδέλφια του τα χελιδόνια» κλπ.Οι δικοί μας Άγιοι ήσαν ελεύθεροι από τον αρρωστημένο μυστικισμό και τον γλυκερό συναισθηματισμό. Για πάρε τον όσιο Σέργιο. Πόσο η άγια του ψυχή ξεχωρίζει από την ενθουσιώδη-συναισθηματική ψυχή του Φραγκίσκου! Στους αγίους μας δεν υπάρχει ούτε σκιά ονειροπολήσεως και ούτε λόγος βέβαια για «θρησκευτικό τρόμο».
Ίσως, καλέ μου φίλε, να σκεφτείς: «Γιατί δα είναι κακό αν ο γοτθικός ρυθμός δημιουργεί θρησκευτικό τρόμο;» Μα σκέφτομαι ότι ο θρησκευτικός τρόμος δεν πρέπει να είναι καθόλου ο σκοπός του χριστιανικού ναού. Πράγματι, ο ναός είναι τόπος της λατρευτικής συνάξεως της Εκκλησίας. Εδώ τελείται «το μυστήριο της συνάξεως ή της κοινωνίας», όπως λέγει ο συγγραφέας του έργου «Περί εκκλησιαστικής ιεραρχίας». Κάθε κοινωνία, ασφαλώς, διώχνει από την ψυχή οποιονδήποτε «τρόμο».Κανένας συναισθηματισμός δεν υπάρχει στην εκκλησιαστική λατρεία, ούτε στους εκκλησιαστικούς ύμνους της αγίας Οκτωήχου. Αλλά πόση πολλή απ’ αυτή την αηδιαστική συναισθηματικότητα υπάρχει στις διάφορες συναθροίσεις των σεκτών! Ακούς εκεί και σε πιάνει αναγούλα!
Απόσπασμα από:
Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι (1886-1929) Ιερομάρτυς και πρόμαχος της Εκκλησίας του Χριστού
π.Ιωάννη Φωτόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου