Ἀπό τό βίο τοῦ Γέροντος Θαδδαίου

1.  Οἱ διδακτικοί λόγοι τοῦ Γέροντα Θαδδαῖου πρός τά πνευματικά τοῦ παιδιά ἦταν ἁπλοί. Τό πρόσωπό του ἦταν πάντοτε χαρούμενο καί ἀκτινοβόλο, ἀντανακλοῦσε τήν ἐσωτερική του εἰρήνη. «Δέν χρειάζεται νά ποῦμε ἤ νά κάνουμε τίποτε, ἀλλά νιώθουμε τόσο ὄμορφα στήν παρουσία ἑνός ταπεινοῦ καί πράου ἀνθρώπου πού εἶναι γεμάτος ἀπό ἀγάπη καί καλοσύνη. Οὖτε ἐκεῖνος χρειάζεται νά πεῖ κάτι, κι ὠστόσο ἀκτινοβολεῖ ζεστασιά, καί εἶναι σάν  νά ἔχουμε βρεθεῖ σέ ἕνα ζεστό καί εὐχάριστο δωμάτιο, πού μᾶς θερμαίνει. Βλέπετε, αὐτή εἶναι ἡ σημασία τῶν καλῶν λογισμῶν, τῶν καλῶν ἐπιθυμιῶν πού εἶναι γεμάτες ἀγάπη καί καλοσύνη». Ἔτσι μιλοῦσε ὁ Γέροντας γιά ἐκείνους πού κατεῖχαν πνεῦμα ταπείνωσης καί πραότητας, ἀλλά στήν πραγματικότητα, σέ ἐκεῖνον ἦταν πού συνέρρεαν οἱ ἄνθρωποι γιά νά θερμάνουν τό κρύο τῆς ψυχῆς τους κάτω ἀπ᾿ τίς ἀχτίδες τοῦ Ἡλίου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τίς ἀχτίδες τῆς εἰρήνης καί τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι χαρᾶς, πού ὁ Γέροντας ἐξέπεμπε.

2.  Ὁ π. Θαδδαῖος ἐπεδείκνυε μία Πατερική, ἁπλή καί ταπεινή προσέγγιση γιά τά καθημερινά πράγματα, καθώς καί γιά ζητήματα πού ἀφοροῦσαν στήν Ἐκκλησία καί τά Ἅγια Μυστήρια. «Ν᾿ ἀγαπᾶς τά μικρά πράγματα», δίδασκε, «καί νά ἀγωνίζεσαι γιά ἐκεῖνο πού εἶναι ταπεινό καί ἁπλό. Ὅταν ἡ ψυχή εἶναι ὤριμη, ὁ Θεός θά τῆς χαρίσει τήν ἐσωτερική εἰρήνη. Μέχρι ἡ ψυχή νά εἶναι ἕτοιμη, μόνο κάποιες φορές θά ἐπιτρέψει νά δοῦμε ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν. Σέ ἐκείνες τίς στιγμές, ἡ ψυχή νιώθει τέτοια χαρά! Νιώθει σάν νά τά ἔχει ὅλα! Ἀλλά μετά ὁ Κύριος ἀποσύρεται καί πάλι ἀπό ἐμᾶς, ὥστε νά Τόν ποθοῦμε καί νά Τόν ἀναζητοῦμε μέ ὅλη μᾶς τήν καρδιά!» Ὁ π. Θαδδαῖος ἦταν πάντα γλυκός μέ τούς ἀδύναμους καί τούς πονεμένους, καί αὐστηρός μέ ὅσους ἐξέφραζαν μιά ἐπιθυμία νά ἀγωνιστοῦν γιά τήν τελειότητα. Καί πιό αὐστηρός ἀπό ὅλους ἦταν μέ τόν ἑαυτό του.

3.  Γιά τόν Γέροντα Θαδδαῖο, ὅλα ἦταν σημαντικά γιά τήν πνευματική ζωή. Ἀκόμα καί τό ἐλάχιστο πρόβλημα ἑνός «συνηθισμένου» ἀνθρώπου ἦταν κορυφαίας σημασίας γιά τόν Γέροντα, διότι γνώριζε ὅτι ἦταν σ᾿ αὐτό ἀκριβῶς τό συγκεκριμένο πρόβλημα ἤ ταλαιπωρία πού κρινόταν ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ. Αὐτό τό εἶδος ἀνθρώπου ἦταν ἐξαιρετικά σημαντικό γιά τόν π. Θαδδαῖο, διότι, ὅπως τό Εὐαγγέλιο μαρτυρεῖ, οἱ καθημερινοί ἄνθρωποι εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικοί γιά τό Θεό.

Ὁ π. Θαδδαῖος δίδασκε ἀκούραστα σέ ὅλους τούς χριστιανούς πού κατέφευγαν σέ αὐτόν, τήν ἀλήθεια τῆς ἀπ᾿ αἰῶνων ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας (πού τόσο εὔκολα ξεχνιέται καί ἀγνοεῖται στή σημερινή ἐποχή): ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα πού ἐνεργεῖ καί νοεῖ, μιά ὔπαρξη νοητικῶν ἐνεργειῶν. Δίδασκε ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπ᾿ τούς λογισμούς πού μᾶς βασανίζουν ἐσωτερικά, δέν εἶναι καθόλου δικοί μας, ἀλλά προέρχονται ἀπό τούς δαίμονες, ὅτι ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς διαθέτει τήν θεόσδοτη δύναμη καί ἐλευθερία νά ἀρνηθεῖ αὐτούς τούς λογισμούς, καί πῶς οἱ ζωές μας ἐξαρτῶνται ἀπό τήν ποιότητα τῶν λογισμῶν πού καλλιεργοῦμε στόν νοῦ καί τήν καρδιά μας.

Τῷ Θεῷ δόξα! Ἀμήν.

Γέροντος Θαδδαίου τῆς Βιτόβνιτσα

Ἀπό τό βιβλίο: «Οἱ λογισμοί καθορίζουν τή ζωή μας».

Ἐκδόσεις " Ἐν πλῷ "