Μεσουράνημα.(β΄μέρος)

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΒΑΡΝΑΚΟΒΙΤΗΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ΄

ΜΕΣΟΥΡΑΝΗΜΑ

Τό μεσουράνημα ὅμως τῆς Βαρνάκοβας ἦταν κυρίως πνευματικῆς φύσεως.

Ἡ Μοναστική ἀδελφότης αὐξήθηκε ὡς πρός τά μέλη της. Νέα πνευματικά ἀναστήματα ἐπρόβαλαν, χωρίς ὅμως νά φθάσουν νά ἐπισκιάσουν τή λάμψη τοῦ ἁγίου Ἱδρυτοῦ τῆς Μονῆς.

Ἀκόμη σπουδαιότερο ὅμως ἦταν τό γεγονός πώς ἡ Χάρις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ὑπερχείλισε στό Ἱερό Προσκύνημα, πού ἐξελίχθηκε σέ ἀληθινή “κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ” γιά ὅλο τό Ἑλλαδικό Βυζάντιο. Ἔγινε πασίγνωστο Προσκύνημα, διότι ἡ Παναγία Δέσποινα τῆς Βαρνάκοβας, ἦταν Πηγή “ἀενάου ροῆς” Θείου ἐλέους γιά τό Γένος τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.

Οἱ πλησιέστεροι πρός τήν Ἱ. Μονή Βυζαντινοί οἰκισμοί, ὡς σταθμοί ἀναπαύσεως καί ἀνεφοδιασμοῦ, ἐξυπηρετοῦσαν πρόθυμα τούς ταξιδιῶτες προσκυνητές πού κατευθύνονταν πρός τήν αὐτοκρατορική Μονή τῆς Βαρνάκοβας.

Βυζαντινά νομίσματα πού κυκλοφοροῦσαν τόν 11ο αἰῶνα, οἱ λεγόμενες “φόλλεις” (ὑποδιαίρεσις τοῦ “κερατίου” μέ μεγαλύτερα σέ ἀξία νομίσματα τά “μιλιαρίσια” καί τήν “ὀλοκοτίνην”) ἀνευρέθησαν τό 1960 σέ χωριό πλησίον τῆς Ἱ. Μονῆς. Τό γεγονός αὐτό ἀποδεικνύει τήν ὕπαρξη Βυζαντινῶν οἰκισμῶν ὄχι μακρυά ἀπό τή Βαρνάκοβα.

Ἡ ἐξυπηρέτηση γινόταν μέ πανδοχεῖα κτισμένα ἀνά διαστήματα γιά διανυκτέρευση καί φαγητό, καθώς καί μέ ἡμιονηγούς καί χωρικούς ἀγωγιάτες, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦσαν καί μετέφεραν ἀνθρώπους καί πράγματα πρός τήν Ἱερά Μονή.

Καί ὁ Ἅγιος, ὅταν ἄκουγε τά βαρειά πατήματα τῶν ζώων νά πλησιάζουν στήν πλακόστρωτη ἐξωτερική αὐλή, ἔβγαινε πάντοτε μέ τό καλωσυνᾶτο του μειδίαμα καί ὑποδεχόταν μέ θερμά φιλόξενα αἰσθήματα τόν κάθε ξένο πού, μέ κόπο καί ταλαιπωρία ἰδιαίτερη ἐκεῖνα τά χρόνια, κατέφθανε κουρασμένος μπροστά στή βαρειά δρύϊνη πόρτα τοῦ Μοναστηριοῦ.

Δέν ἦταν ὅμως μόνον ἡ ὑποδοχή. Ὁ ταπεινός καί σοφός Γέροντας μέ τή ζεστή πατρική του ἀγάπη, ἔδινε στόν κάθε ἐπισκέπτη κάτι ἀπό τό θησαυρό τῆς στοργῆς του, κάτι ἀπό τή Θεόσδοτη σοφία του. Παρηγοροῦσε, ἐνίσχυε, συμβούλευε, ἐνεθάρυνε καί – πάνω ἀπ᾿ ὅλα – προσευχόταν. Ἕνα κομμάτι ἐκλεκτό τῆς προσευχῆς του, ἀφοροῦσε ὅλους αὐτούς πού γνώριζε καί συμμετεῖχε στόν πόνο τους καί στόν προβληματισμό τους.

Τή μεγαλύτερη καί οὐσιαστικότερη ἐλεημοσύνη τήν ἔκανε τή νύχτα στό κελλί του. Τήν ἡμέρα στούς φτωχούς πού κατέφθαναν στό ἱερό καταφύγιο τῆς Παναγίας, ἔβαζε πάντα – χωρίς νά τόν βλέπει ἄλλος – μέσα στή φούχτα τους εἴτε ψωμί, εἴτε καμμία φόλι ἤ καί μιλιαρίσιο¹, πού εἶχε ξεμείνει στίς τσέπες τοῦ ἁγιασμένου φτωχοράσου του. Τό βράδυ ἐλεοῦσε βάζοντας μέσα στίς ψυχές τους τά μαργαριτάρια τῶν δακρύων του πού ἔχυνε, γιατί ἡ εὐσπλαγχνική καί εὐγενική ψυχή του ἔπασχε ἀπό συμπόνια. Αὐτά τά μαργαριτάρια τῆς ἀγάπης του ἐξασφάλιζαν τό θεῖο ἔλεος γιά τούς καταπονεμένους πού ἔφθαναν κοντά του.

Μπαίνοντας ὁ 12ος αἰῶνας, βρῆκε τόν Ὅσιο μας λευκασμένον πλέον μέσα σέ ἀρχοντιά εὐλογημένων γηρατειῶν, διατηρώντας πάντα ὅλη τήν ἀνθηρότητα τῆς θεωμένης ψυχῆς του. Ἦταν πλέον ὁ πνευματικός σύμβουλος ὄχι μόνον τῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος, ἀλλά καί πλήθους ἄλλων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀνάγκη διδαχῆς καί ἐνισχύσεως.

Μήν ξεχνᾶμε πώς ἡ Ὀρθοδοξία χτυπιόταν ἀκόμη ἀπό τίς εἰκονοκλαστικές ἰδέες κι ἄς εἶχε τελειώσει ἐπισήμως ὁ διωγμός της. Ἐπίσης οἱ Δυτικές παρεκκλίσεις περί τήν Πίστην, προωθοῦντο ἔντεχνα καί μέ ὅλα τά μέσα γιά νά μολύνουν τίς διάνοιες καί τίς ψυχές τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Οἱ πνευματικοί Βιγλάτορες ὅμως τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγρυπνοῦσαν σ᾿ ὅλα τά μέρη τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Ἕνας ἀπό αὐτούς ἦταν ὁ Ἅγιος Γέροντας τῆς Βαρνάκοβας. Τῆς Βαρνάκοβας, πού μέ τή χάρη τῆς Οὐράνιας Δέσποινας, ἀποτελοῦσε τήν πνευματική Βίγλα του.

Ἡ ἁγιότης τοῦ Ἱδρυτοῦ της, ἡ βαθειά πνευματικότης τῶν Μοναχῶν, ἡ ζωντανή παρουσία τῆς Μονῆς στήν πνευματική ζωή τῆς Δυτικῆς Βυζαντινῆς ἐπικράτειας, τό ἱεροπρεπές κάλλος τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν κτισμάτων, τό ὑλοποιημένο ἐνδιαφέρον τοῦ Βασιλέως Ἀλεξίου, ἡ σεμνή παρουσία καί ἐγκαταβίωση τῶν δύο Πριγκίππων Μοναχῶν καί – ἐπάνω ἀπ᾿ ὅλα – ἡ κοινή αἴσθηση τῆς παρουσίας καί τῆς Χάριτος τῆς Οὐράνιας Δέσποινας στό Ἱερό Της προσκύνημα, συνθέτουν τήν ἱεροπρεπῆ φυσιογνωμία καί τήν πανέμορφη εἰκόνα τῆς Θεοφιλοῦς καί λαοφιλοῦς Βαρνάκοβας τοῦ 11ου αἰῶνος.

Ὁ χρόνος, οἱ καταστροφές, οἱ ταλαιπωρίες, δέ μπόρεσαν νά σβήσουν τή Θεόσδοτη αὐτή αἴγλη. Ἀντίθετα, μέ σεβασμό καί στοργή ὁ χρόνος τύλιξε μέσα στούς αἰῶνες του τά Θεϊκά δῶρα πρός τή Βαρνάκοβα καί τά διατήρησε μαζί μέ τή ζωντανή μνήμη τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἱδρυτοῦ της, γιά νά τά βροῦν οἱ γενεές πού θέλησαν νά ξετυλίξουν μέ ἀγάπη τό φωτεινό παρελθόν της...

Εὐλογητός ὁ Θεός, ὁ Ὤν ὁ Ἦν καί ὁ εἰς τούς αἰῶνας θαυμαστός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ...

συνεχίζεται...

1Βυζαντινό ἀργυρό νόμισμα. Διαιρεῖτο σέ 24 φόλλεις.

Ἀπό τό βιβλίο: “Ο ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΒΑΡΝΑΚΟΒΙΤΗΣ


ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ Ι.ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
(1077Μ.Χ.)”