Ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους σέ Μοναχό Ἁγιορείτη

Ὁ Μοναχός αὐτός ἦταν γέροντας κι ἀσθενοῦσε σοβαρά. Ὑπέφερε πολύ κι ἄρχισε νά δημιουργεῖται στήν ψυχή του κάποιο παράπονο.
Ἀλλά, " θροῦς γογγυσμοῦ οὐκ ἀποκρύπτεται"...
Ἔτσι, ἕνα ἀπόγευμα, ἐνῶ ἦταν μόνος, ἦρθε στό κελλί του ἕνα φωτεινότατο καί καλωσυνᾶτο γεροντάκι. Ὁ ἄρρωστος Μοναχός χάρηκε. Τοῦ εἶπε τόν πόνο του κι ἐκεῖνος τόν ἄκουγε μέ ὑπομονή καί κατανόηση. Μετά τό γεροντάκι τοῦ λέει μέ γλυκύτητα: -- Κάνε λίγο ἀκόμη ὑπομονή, ἀδελφέ μου! Ὁ Κύριος σοῦ ἔχει ἑτοιμάσει ἐκτός ἀπ᾿ τό στεφάνι τῆς ἀσκήσεως καί στέφανο Μαρτυρίου! Σκέψου τί τράβηξα κι ἐγώ, καί ἤμουν 113 ἐτῶν, ὅταν μαρτύρησα! Μοῦ κάρφωσαν καρφιά στό κεφάλι, στό σῶμα, στά πόδια, καί μ᾿ ἔγδερναν μέ σιδερένια νύχια! Ὅλα τά ὑπέμεινα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ... Ὑπομονή καί σύ, ἀδελφέ, ὑπομονή, μήπως καί χάσεις τό στεφάνι σου!...

Αὐτά εἶπε καί χάθηκε χωρίς νά βγεῖ ἀπ᾿ τό κελλί!
Ἦταν ὁ ἅγιος Χαράλαμπος!

Ἀπό τό βιβλίο: "Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό"

Ἔκδοσις: " Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005