Ἀποπροσανατολισμός τοῦ Ποιμαντικοῦ ἔργου

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

6.ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΕΚΤΡΟΠΕΣ

Ἀποπροσανατολισμός τοῦ Ποιμαντικοῦ ἔργου

Μία δεύτερη ἐκτροπή, συνδεδεμένη μέ τήν πρώτη, εἶναι ἡ ἀπουσία ἀπό τήν μεριά τῶν ποιμένων καί τῶν συνεργατῶν τους ἀληθινοῦ ποιμαντικοῦ-ψυχοθεραπευτικοῦ ἔργου. Τό ἔργο αὐτό σύμφωνα μέ τήν Ἀποστολικοπατερική μας Παράδοση πάντοτε εἶχε κέντρο τό συχνό καί ἐμπνευσμένο κήρυγμα μετανοίας, τήν κατήχηση ὅλων τῶν ἡλικιῶν, τήν προσωπική συμβουλευτική, τήν Ἱερά Ἐξομολόγηση, τήν Θεία Εὐχαριστία καί τήν καθημερινή τέλεση τῶν ἀκολουθιῶν ὅπως ὁρίζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ὁ ποιμένας εἶναι λειτουργός καί κήρυκας τοῦ Θείου λόγου σέ κάθε ἡλικία ἀπό τήν πιό μικρή τῶν νηπίων μέχρι τήν πιό μεγάλη τῶν γερόντων.

Στίς ἡμέρες μας τά πράγματα ἔχουν σχεδόν ἀντιστραφεῖ, ἀλλά ὄχι παντοῦ. Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν ἀκόμη ἀρκετές ἐπαινετές ἐξαιρέσεις.
Ἐν πολλοῖς ὅμως παρατηρεῖται ὅτι τό κατηχητικό-κηρυγματικό ἔργο εἴτε ἀπουσιάζει τελείως, εἴτε γίνεται πλημμελῶς καί ἀπό πρόσωπα ἀκατάλληλα. Νέοι πού ἔχουν οἱ ἴδιοι ἀνάγκη ἀπό κατήχηση ἀναλαμβάνουν νά διδάξουν τά μικρά παιδιά στά κατηχητικά σχολεῖα ἤ στίς ἐκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις. Πρέπει νά τονιστεῖ ὅτι τό ἔργο αὐτό εἶναι κατ’ ἐξοχήν τῶν ποιμένων καί φωτισμένων στελεχῶν μέ ἀποδεδειγμένη συνεπῆ χριστιανική ζωή.

Ἐπίσης παρατηρεῖται ἐν πολλοῖς ὁ αὐτοπεριορισμός τῶν Ποιμένων σέ καθαρά λειτουργικά καθήκοντα, κάτι πού βεβαίως ἀναπαύει πολύ τούς ἄθεους πολιτικούς οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν τήν ἀποχριστιάνιση τοῦ λαοῦ.

Σέ ἄλλες περιπτώσεις οἱ ποιμένες ἀναλώνονται σέ οἰκοδομικές -διακοσμητικές δραστηριότητες ἐντός ἤ πέριξ τοῦ ναοῦ.

Ἄλλοτε πάλι ἐκδαπανῶνται σέ ἄλλες δευτερεύουσες καί ἀμφιλεγόμενης πνευματικῆς ὠφέλειας δραστηριότητες ὅπως διοργάνωση φροντιστηριακῶν μαθημάτων, ζωγραφικῆς, μουσικῆς, παραδοσιακῶν χορῶν, ποδοσφαιρικῶν-ἀθλητικῶν ὁμάδων, ἐκδρομῶν μέ τουριστικό-κοσμικό χαρακτῆρα, θεατρικῶν παραστάσεων μέ κοσμικό περιεχόμενο, χοροεσπερίδων, ἑορτῶν καί συνεστιάσεων μέ κοσμικές προδιαγραφές γιά τήν οἰκονομική ἐνίσχυση τοῦ ναοῦ, λαχειοφόρων ἀγορῶν, ἐράνων καί δισκοφοριῶν ἀκόμα καί κατά τήν ἱερώτερη ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας, κ.λ.π.

Αὐτά ἐν πολλοῖς σκανδαλίζουν τό πιστό ποίμνιο ἐνῶ ἀποπροσανατολίζουν τούς λιγότερο πιστούς καί τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν αὐθεντική χριστιανική ζωή.

Δέν πρέπει νά λησμονεῖται ὅτι τά «φάρμακα» τῆς Ἐκκλησίας πού θεραπεύουν ἀληθινά τήν ἀνθρώπινη ὑπόσταση, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καί ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ-Ἱερό Κήρυγμα καί τά Ἅγια Μυστήρια . Αὐτά πρέπει νά χρησιμοποιοῦν συνεχῶς οἱ Ἅγιοι ποιμένες καί Πνευματικοί ἰατροί γιά νά ἐκπληρώνουν τήν σωτηριώδη ἀποστολή τους.

Τό ποίμνιο ἀπό τήν μεριά του θά πρέπει νά ἐνθαρρύνει τούς ποιμένες του σ’ αὐτήν τήν κατεύθυνση τῆς ἐπιστροφῆς στήν πρακτική τῶν Ἁγίων Πατέρων. Αὐτοί ἀναλώνονταν στήν κατήχηση, τό κήρυγμα, τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας καί δευτερευόντως κάλυπταν τίς βασικές βιοτικές ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου των (τροφή, φροντίδα τῶν πτωχῶν).

 Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού ἤδη κυκλοφορεῖ.