Ἔργα ἀγάπης φιλανθρωπίας καί ἀλληλοβοήθειας.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

4.ΕΡΓΑ ΑΓΑΠΗΣ

Ἔργα ἀγάπης φιλανθρωπίας καί ἀλληλοβοήθειας.

Ἡ φιλανθρωπία κυριαρχοῦσε ἀπό τούς πρώτους χριστιανικούς χρόνους στήν Ἀποστολική Ἐκκλησία. Δέν ὑπῆρχε φτωχός μεταξύ τῶν πιστῶν. Δέν ἀνέχονταν νά ἔχουν κάτι πού νά μήν τό ἔχει καί ὁ ἐν Χριστῷ ἀδελφός τους. Ἡ κοινοκτημοσύνη, ὅπως φαίνεται ἀπό τίς Πράξεις ὅπου γράφεται ὅτι «ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά», βιωνόταν ἀπό τούς πρώτους χριστιανούς καί διασώθηκε στό σημερινό κοινόβιο Μοναστήρι. Ἡ μεγάλη ἔμφαση πού δινόταν ἀπό τούς θεοφόρους πατέρες στήν ἐλεημοσύνη ἀντανακλᾶ αὐτό τό πρωτοχριστιανικό πνεῦμα.

Τό πνεῦμα τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς ἀλληλοβοήθειας, τῆς κοινοκτημοσύνης καί ἀκτημοσύνης πού βιώθηκε στό «Βυζάντιο» καθώς καί στά ἰσνάφια τῆς Τουρκοκρατούμενης Ἐλλάδας, εἶναι ἡ συνέχεια τῆς ζωῆς τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐνορίας. Στίς μέρες μας τό πνεῦμα αὐτό διατηρεῖται ἀλώβητο στά μοναχικά καθιδρύματα (κοινόβια, σκῆτες, κελλιά κ.λ.π.). Αὐτό τό πνεῦμα ἀγκαλιάζει ὅλα τά πράγματα καί ὅλες τίς ἀνάγκες, τόσο τίς ὑλικές ὅσο καί τίς πνευματικές.

Στίς σκῆτες καί στά Μοναστήρια ὑπάρχει λ.χ. ὁ θεσμός τῶν «Παγκοινιῶν» ὅπου ὅλοι βοηθοῦν σ’ ἕνα δύσκολο ἔργο καί μία ἔκτακτη ἀνάγκη κάποιου ἀδελφοῦ ἤ κάποιας συνοδίας. Ὅταν ὑπάρχει ἕνα δύσκολο διακόνημα, ἐπιστρατεύονται ὅλοι ἑκούσια καί ἀγαπητικά, γιά νά βοηθήσουν. Ἡ φράση «κάνε ἀγάπη» εἶναι ἀπό τίς πιό συνήθεις μεταξύ τῶν μοναχῶν.

Αὐτό τό πνεῦμα-πολίτευμα μπορεῖ νά λειτουργήσει ὁδηγητικά γιά τόν σύγχρονο ποιμένα τῆς κοσμικῆς Ἐνορίας καθώς καί γιά τούς ἐν τῷ κόσμῳ πιστούς. Εἶναι πάρα πολύ οἰκοδομητικό γιά τούς πιστούς ἀλλά καί γιά τούς ἀπίστους τό νά καλλιεργεῖται στήν κοσμική Ἐνορία ἡ ἀλληλογνωριμία, ἡ συνεργασία, ἡ ἀλληλοϋποστήριξη καί ἡ ἀλληλοβοήθεια (πνευματική καί ὑλική). Μοῦ ἔλεγε φοιτητής ἀπό ἄλλη πόλη πού εἶχε ἔλθει γιά νά σπουδάσει ὅτι γιά δύο μῆνες ἐνῶ ἐκκλησιαζόταν συνεχῶς στήν ἴδια Ἐνορία δέν βρέθηκε ἔστω ἕνας ἀπό τό ἐκκλησίασμα, ὅλο αὐτό τό χρονικό διάστημα νά τοῦ μιλήσει, νά τοῦ πεῖ : «καλημέρα!». Ἡ ἀδιαφορία, ἡ φιλαυτία, ὁ ἐγωισμός κυριαρχοῦν δυστυχῶς στό σύγχρονο ἄνθρωπο. Οἱ φωτισμένοι ποιμένες θά πρέπει νά ἀντιστρέψουν αὐτό τό ἄσχημο πνευματικό κλῖμα. Κατά μίμηση τῶν μεγάλων Πατέρων τίς Ἐκκλησίας θά πρέπει νά παρακινοῦν τούς πιστούς στά ποικίλα ἔργα τῆς ἀγάπης.

Αὐτά τά ἔργα θά πρέπει νά ἀσκοῦνται τόσο μέ πνευματικές ὅσο καί μέ ὑλικές προσφορές στήν Ἐνορία. Οἱ ὑλικές προσφορές περιλαμβάνουν προσφορές χρημάτων, ἀγαθῶν, γαιῶν, προσφορές ἐθελοντικῆς ἐργασίας καθώς καί προσφορές γνώσεων, τεχνογνωσίας κ.λ.π. Οἱ πνευματικές προσφορές περιλαμβάνουν τά ἔργα τῆς πνευματικῆς ἐλεημοσύνης πρός ὅλους. Αὐτά εἶναι προσφορά ἐν Χριστῷ ἀγάπης, καλωσύνης, ψυχικῆς στήριξης, προσευχῆς καί κατήχησης στά ἀκατήχητα μέλη εἴτε αὐτά εἶναι μικρά παιδιά, εἴτε ἔφηβοι, εἴτε νέοι, εἴτε ἡλικιωμένοι. Ἡ προσφορά μπορεῖ νά γίνεται εἴτε σέ προσωπικό, εἴτε σέ συλλογικό ἐπίπεδο.

Ὁ θεσμός τῶν «παγκοινιῶν» ἐπίσης θά εἶναι πολύ ὠφέλιμο νά λειτουργήσει ἐκτός ἀπό τήν μοναστική καί μέσα στήν κοσμική Ἐνορία. Στήν παγκοινιά (=πᾶν+κοινό) ὅλη ἡ ἐνοριακή κοινότητα κινητοποιεῖται γιά νά συνδράμει κάποια ἔκτακτη ἀνάγκη ἑνός ἤ περισσοτέρων μελῶν της. Ἡ κινητοποίηση γίνεται μέ τήν παρακίνηση καί καθοδήγηση τοῦ ποιμένος ὁ ὁποῖος πρωτοστατεῖ ἀποδεικνύοντας ὅτι ἀγαπᾶ τά πνευματικά του πρόβατα καί θυσιάζεται γι’ αὐτά. Ἡ συμβολή τοῦ ποιμνίου τῆς ἐνοριακῆς κοινότητας στά ἐμπερίστατα μέλη της μπορεῖ νά εἶναι ποικίλη: προσφορά προσωπικῆς ἐθελοντικῆς ἐργασίας, προσφορά χρημάτων ἤ ἄλλων ὑλικῶν ἀγαθῶν, φαρμάκων, οἰκοδομικῶν ὑλικῶν, φροντιστηριακῶν μαθημάτων, τεχνογνωσίας, κ.λ.π.

Γενικά μεταξύ τῶν μελῶν τῆς κοσμικῆς Ἐνορίας θά πρέπει νά καλλιεργηθεῖ τό κοινοτικό πρωτοχριστιανικό πνεῦμα τῆς ἀλληλοβοήθειας, τῆς ἀλληλοϋποστήριξης καί τῆς ἀνιδιοτελοῦς θυσιαστικῆς ἀγάπης τόσο ὅσον ἀφορᾶ τίς βιοτικές, ὅσο καί τίς πνευματικές ἀνάγκες. Ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιά ὅλους καί ὄχι μόνο οἱ ποιμένες.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού ἤδη κυκλοφορεῖ.