Ἡ βλαπτική λύπη-ἀκηδία

 

Ἡ βλαπτική λύπη-ἀκηδία

Γράφει ὁ ἀββᾶς Κασσιανός: «Τὸ φοβερὸ πνεῦμα τῆς λύπης, ὅταν κυριεύσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν σκοτίσει ὁλοκληρωτικά, τὴν ἐμποδίζει ἀπὸ κάθε ἀγαθὴ ἐργασία καὶ τὴν γεμίζει μὲ κάθε κακία. Γιατί δὲν τῆς ἐπιτρέπει νὰ προσεύχεται μὲ προθυμία, δὲν τὴν ἀφήνει νὰ ἐγκαρτερεῖ στὴν ὠφέλεια τῶν ἱερῶν ἀναγνωσμάτων, κάνει τὸν ἄνθρωπο ὀργίλο καὶ ἐπιθετικὸ πρὸς τοὺς ἀδελφούς, γεννάει τὸ μίσος καὶ ἐναντίον ἀκόμα τοῦ μοναχικοῦ σχήματος. Καὶ γενικὰ ἡ λύπη, ἀφοῦ δημιουργήσει σύγχυση σ' ὅλες τὶς σωτήριες σκέψεις τῆς ψυχῆς καὶ παραλύσει τὴ δραστηριότητα καὶ τὴν καρτερία της, τὴν φέρνει σὲ σημεῖο νὰ εἶναι σὰν ἀνόητη καὶ μανιακή, δένοντάς την μὲ τὸν λογισμὸ τῆς ἀπελπισίας.

Ὅπως ὁ σκόρος τρώει τὸ ροῦχο καὶ τὸ σκουλήκι τὸ ξύλο, ἔτσι καὶ ἡ λύπη κατατρώει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Λειτουργία Προηγιασμένων Δώρων. ( Ἤ περί συχνῆς θείας Κοινωνίας )

Του π. †Επιφανίου Θεοδωροπούλου από το βιβλίο «Περίοδος Τριωδίου»

Την Τετάρτην και την Παρασκευήν  της Καθαράς Εβδομάδος, ως και καθ’ όλας τας Τετάρτας και Παρασκευάς της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (καθώς και οσάκις συμπέσει εορτή  αγίου) τελείται η θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων. Τι είναι αυτή η Λειτουργία και διατί γίνεται μόνον κατά την Μ. Τεσσαρακοστήν ;

Η Εκκλησία μας έχει εν χρήσει τρείς θ. Λειτουργίας κατά τας οποίας γίνεται Θυσία : Την Λειτουργίαν του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, την Λειτουργίαν του Αγίου Βασιλείου και την Λειτουργίαν του αγίου Ιακώβου. Η τελευταία γίνεται μίαν μόνον φοράν κατ’ έτος, την 23ην Οκτωβρίου, ημέραν της εορτής του αγίου Ιακώβου. Η Λειτουργία του αγίου Βασιλείου γίνεται δέκα φορές κατ’ έτος, ήτοι: Κατά τας πέντε πρώτας Κυριακάς της Μ. Τεσσαρακοστής, την 1ην Ιανουαρίου, ημέραν της εορτής του αγίου, την παραμονήν των Φώτων, την παραμονήν των Χριστουγέννων, την Μ. Πέμπτην και το Μ. Σάββατον.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ. « Ἄκουσα μιά φωνή ἀπό μέσα μου «μήν ὑπερηφανεύεσαι, νά ξέρεις πόσους ἀσκητές κοσμικούς θά δεῖς στόν Παράδεισο, θά τά χάσεις, ὅταν θά πᾶς ἐκεῖ».

 Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Αρχή νέων αγώνων στο Χαλάνδρι

Αφού εκοιμήθη ό Γέροντας, την άλλη ήμερα ο π. Ζωσιμάς έφυγε από τον ανιψιό του και εγκαταστάθηκε σ' ένα σπίτι στο Χαλάνδρι.

Για το νέο ξεκίνημα της ζωής του μας έλεγε:

-           Από την στιγμή πού έφυγε ο Γέροντας μου φάνηκε σαν να έχασα το φως μου. Μετά όμως από λίγο ένιωσα μέσα μου ότι ο π. Σίμωνας είναι Άγιος και όταν τον επικαλούμαι με βοηθάει σ' όλα.

Η δοκιμασία του Γέροντα τελείωσε ωραία. Σήκωσε καλά τον Σταυρό του αγογγύστως μέχρι το τέλος. Η δικιά μου δοκιμασία άρχιζε από τώρα. Δεν την φοβόμουν όμως. Έμαθα από τον Γέροντα πολλά πράγματα και όχι μόνο αυτό αλλά αισθάνομαι, όπου πηγαίνω, να είναι δίπλα μου. Προσπαθούσα να θυμάμαι κάθε φορά τα λόγια του και αγωνιζόμουν να τα τηρώ και να κάνω υπακοή.

Ο Γέροντας μού είχε πει πριν κοιμηθεί:

-           Μην κοιμάσαι ξαπλωτός αλλά καθιστός στην πολυθρόνα και να είσαι έτοιμος ντυμένος και με τα παπούτσια, διότι ο Μοναχός δεν πρέπει να κοιμάται πολύ και να άγαπάει τον ύπνο.

Ἡ κλασσική ἀρχαιότητα ζεῖ στήν Ἑλληνορθοδοξία!

Η κλασσική αρχαιότητα ζει στην Ελληνορθοδοξία!

Απάντηση σε ανιστόρητους και κακόβουλους επικριτές

Λάμπρου Κ. Σκόντζου,
Θεολόγου  Καθηγητού

 

---

Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

---

        Η πνευματική σύγχυση στην εποχή μας είναι πια γεγονός. Κυρίαρχες ιδεολογίες κατέρρευσαν και άλλες καινοφανείς ήρθαν στο προσκήνιο. Ε­πίσης περιθωριακές πίστεις πρωτογόνων θρη­σκευτικών ρευμάτων και θρησκειών άρχισαν να γίνονται αποδεκτές από ευρύτατα κοινωνικά στρώματα.
       Μία από αυτές τις περίεργες καινοφανείς ιδε­ολογίες είναι και η γνωστή πλέον "ελληνολατρία" η οποία εκδηλώνεται ως δήθεν επιστροφή και καλλιέργεια του αρχαιοελληνικού πολιτισμού με παράλληλη νεκρανάσταση της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρίας ως επιστροφή στην ελληνική θρη­σκεία η οποία, «δημιούργησε τον πιο λαμπρό πολιτισμό και φώτισε ολόκληρη την ανθρωπό­τητα», όπως διαδίδουν οι "ελληνολάτρες" πιστοί της, λες και εμείς οι μη παγανιστές δεν είμαστε έλληνες και δεν αγαπάμε τον ελληνικό πολιτισμό!

Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλοῦν γιά τήν ἱερωσύνη

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΟΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗ
Α) Ἡ ἱερωσύνη εἶναι ἕνα θεοΐδρυτο Μυστήριο. Ὁ Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στον Ἀπολογητικό Λόγο (ἤ Περί Ἱερωσύνης) Κεφ. 2.3 χαρακτηριστικά λέγει:

«Ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις διέταξεν ὁ Θεός, τούς μέν ποιμαίνεσθαί τε καί ἄρχεσθαι, τούς δέ εἶναι ποιμένας καί διδασκάλους πρός τόν καταρτισμόν τῆς ἔκκλησίας.»

«Ὁ Θεός καθόρισε γιά την Ἐκκλησία οἱ μεν πιστοί να ποιμαίνονται και να διοικοῦνται, ἑνῷ οἱ κληρικοί να εἶναι ποιμένες και διδάσκαλοι για τον καταρτισμό τῶν μελῶν της Ἐκκλησίας.»

Β) Ἡ ἱερωσύνη εἶναι διακονία ἀνθρώπινη, ἡ ὁποῖα συνδέει τον ἀνθρωπο με το Θεό. Ὁ Ἁγ. Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης γράφει σε μία ἀπό τις ἐπιστολές του που ἔχουν διασωθῆ:

Μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων

 

Μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, πού ἔγινε στά πλαίσια τῶν κατηχητικῶν ἀναλύσεων τοῦ κατάἸωάννην Εὐαγγελίου, στό χωρίο Κεφάλαιο 10, στίχοι 17-18, στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικῶν Γλυφάδας, τήν Πέμπτη 28-02-2002.
 

(Ἡ ἀπομαγνητοφώνηση ἔγινε ἀπό τόν Ἁγιορείτη Μοναχό Δαμασκηνό τόν Καρακαλληνό καί πρωτοδημοσιεύτηκε στό περιοδικό Θεοδρομία, τεῦχος 2, Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2003).
 

«….Διά τοῦτό ὁ πατήρ με ἀγαπᾶ, ὅτι ἐγώ τίθημι τήν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν» (Ἰωάν. 10, 17). «Γι’ αὐτό μ’ ἀγαπάει ὁ Πατέρας, λέει, γιατί ἐγώ βάζω τήν ζωή μου, τήν ψυχή μου, γιά νά τήν πάρω πάλι πίσω».
 
Κοιτᾶξτε αὐτό πού λέει ἐδῶ. Εἶναι ἐκεῖνο πού ἔλεγε τήν προηγούμενη φορά, «τήν ψυχήν μου τίθημι» (Ἰωάν. 10, 15), ἀλλά διευρυμένο. Προσέξτε αὐτό τό «διευρυμένο». Δέν λέει [τώρα] μόνο «τίθημι τήν ψυχήν μου», [ἀλλά προσθέτει] «ἵνα λάβω αὐτήν». Ἐδῶ, σημαίνει κάτι τρομερά ἐξουσιαστικό. Κανείς δέν μπορεῖ νά πῆ τήν φράση ὁλοκληρωμένη «ἐγώ, θά βάλω τήν ψυχήν μου ἐδῶ, δηλαδή θά θυσιασθῶ», χωρίς νά ἔχη καί τό δεύτερο στοιχεῖο. Ἔβαλες τήν ψυχή σου. Μετά, τί γίνεται;
 

Ἐπιστολὴ Γέροντος Ἐφραὶμ πρὸς γυναικεία Ἱερὰ Μονή

Κατουνάκια 22-7-74
Ἐν Χριστῷ ἀγαπημένες μου ψυχές. Εὔχομαι ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νὰ κυματίζῃ μέσα σας. Δὲν γνωρίζω τί ἀκριβῶς σας ἔχει πῇ ὁ ἀγαπητός μου ἀδελφὸς καὶ σεβαστὸς Γέροντάς σας γιὰ μένα. Πάντως ὡς συμπεραίνω, ἡ ἀγάπη του γιὰ μένα ὑπερβαίνει τὸ ὅριον τῆς ἀλήθειας καὶ ἀκριβείας. Δὲν θὰ τολμοῦσα οὔτε κατὰ διάνοιαν νὰ σᾶς ὁμιλήσω, διότι γνωρίζω, ὅτι δὲν ὑπάρχει κενὸν τί εἰς τᾶς ὁμιλίας τοῦ πρὸς ἐσᾶς, γιὰ νὰ ἔλθω τώρα ἐγὼ νὰ τὸ συμπληρώσω, ἢ καὶ νὰ τὸ πληρώσω, ἀλλὰ ἀφοῦ μὲ παρακαλεῖτε, ἢ μᾶλλον μὲ πιέζετε νὰ σᾶς γράψω κάτι, ὄχι τί καινὸν εἰς τὰ τοῦ Γέροντός σας, ἀλλὰ τὸ ἴδιον μὲ ἄλλους λόγους, ἅς σας ἀκούσω, ἶνα μὴ φανῶ παρήκοος.

Βυζαντινή εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου μέ μύρο ἀπό τόν τάφο τοῦ μεγαλομάρτυρα στή Θεσσαλονίκη

  

Η βυζαντινή μικροψηφιδωτή εικόνα του Αγίου Δημητρίου με μύρο από τον τάφο του,
τα σύμβολα των Παλαιολόγων και τις επιγραφές.

Το Σασοφεράτο (Sassoferrato) είναι μία μικρή πόλη στην επαρχία της Αγκόνας (Ancona) στην Ιταλία και βρίσκεται χτισμένο στο μέρος που κάποτε βρισκόταν η αρχαία πόλη Sentinum. Μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του Sentinum από του Γότθους και τους Λομβαρδούς, περίπου το έτος 1000, θα χτιστεί ένα νέο κάστρο από τους κατοίκους της περιοχής που θα μετατραπεί σε μία μικρή πόλη γύρω στο 1200.

Γιά τή νηστεία καί τοῦ στόματος

 Γιά τή νηστεία καί τοῦ στόματος

ΜΕΡΙΚΟΙ προσέχουν πολὺ τὴν εἴσοδο τῶν φαγητῶν, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἔξοδο τῶν λόγων. Δὲν ἔχουν μάθει νὰ διώχνουν τὴν ὀργὴ ἀπ᾽ τὴν καρδιά τους καὶ τὴν ἐπιθυμία ἀπὸ τὴ σάρκα τους, ὅπως λέει ὁ  Ἐκκλησιαστής· ὅμως, ἔτσι μόνο κτίζεται ἡ καθαρὴ καρδιὰ ἀπὸ τὸ Πνεῦμα ποὺ ἀνακαινίζει.

( Ὅσιος Ἠλίας ὁ  Ἔκδικος )  

Πηγή:ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο