Ἡ οἰκογένεια εἰς καιροὺς Ἀποστασίας [Β´] (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου)

Μέρος α´: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ-1 (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος, Καθηγούμ. Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου)

Μοναδική μας Ἐλπίδα:
Ἐπιστροφή μας εἰς τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν!

.           Μέσα ὅμως εἰς ὅλην αὐτὴν τὴν σύγχρονον παραζάλην, τὴν ζόφωσιν, τὴν σύγχυσιν καὶ τὰ φοβερὰ ἀδιέξοδα, ὑπάρχει σταθερῶς καὶ ἀναλλοιώτως μία καὶ μοναδικὴ ἀμετάθετος Ἐλπίδα Σωτηρίας:
.           Ἡ ἐπιστροφή μας εἰς τὸν Σωτῆρα μας καὶ Κύριόν μας, τὸν Ἰησοῦ Χριστόν!

«Κατάστασις Πολιορκίας»

.           Πολλὰ τὰ αἴτια καὶ πολύμορφοι αἱ ἐκδηλώσεις τῆς ἐκ τοῦ Θεοῦ Ἀποστασίας μας εἰς τὰς ἡμέρας μας!
.           ”Κατάστασις Πολιορκίας” ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν!
.           Καὶ κατ’ ἀρχὰς μέν, ἡ μέχρι πρό τινος ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἡ εἰκονικὴ εὐμάρεια, καὶ ἡ νομιζομένη πολυτέλεια, μᾶς ἐνέπαιξαν τὸν νοῦν, μᾶς ἐνάρκωσαν τὰς  καρδίας καὶ μᾶς ἐνέκρωσαν τὰ πνευματικὰ κριτήρια καὶ αἰσθητήρια. Ὅπως λέγει ἡ Γραφή: «Καὶ ἔφαγεν Ἰακὼβ καὶ ἐνεπλήσθη, καὶ ἀπέλακτισεν ὁ ἠγαπημένος· ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη, καὶ ἐγκατέλιπε Θεὸν τὸν ποιήσαντα αὐτόν, καὶ ἀπέστη ἀπὸ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος αὐτοῦ» (Δευτ. 32, 15).
.           Διὰ τοῦτο συνεχίζομεν μέχρι καὶ σήμερον, νὰ ζῶμεν ἀμέριμνοι, ὡς ὑπνωτισμένοι, ὡσὰν ”νὰ μὴν συμβαίνη τίποτε”, ὡς ζῶντες μὲν βιολογικῶς, ἀλλά, δυστυχῶς, ὡς νεκροὶ πνευματικῶς, καλλιεργοῦντες τὴν προτέραν μας ἁμαρτωλὸν συνήθειαν, καὶ παραμένοντες πορσκολλημένοι εἰς τὴν ἀγωνιώδη μέριμναν διὰ τὰ μάταια καὶ κίβδηλα πράγματα τοῦ νῦν αἰῶνος, τοῦ ἀπατεῶνος!
.           Καὶ δὲν εὑρίσκομεν, ἰσχυριζόμεθα, καιρὸν νὰ λογισθῶμεν περὶ τοῦ Θεοῦ, περὶ τοῦ ἐπερχομένου βεβαίου (συχνάκις καὶ βιαίου) βιολογικοῦ μας θανάτου, περὶ τῆς φοβερᾶς Ἡμέρας τῆς Κρίσεως, περὶ τῆς Μελλούσης Ζωῆς καὶ περὶ τῶν θεοδιδάκτων τρόπων τῆς Αἰωνίου Σωτηρίας μας.
.           Προσηλώσαμεν δυστυχῶς τὸ βλέμμα μας μὲ ἐμπάθειαν πρὸς τὴν παρερχομένην ὕλην καὶ τὴν παρεχομένην ἐξ αὐτῆς ὀδυνηρὰν ἡδονὴν πρὸς τὰ φθαρτὰ καὶ ἐφάμαρτα τοῦ παρόντος βίου. Ἀναζητοῦμεν ψευδῆ καὶ παροδικὴν παρηγορίαν εἰς ἀπατηλὰς συναναστροφὰς καὶ φυχοφθόρους ”ψυχαγωγίας”, διὰ μέσου ποικίλων δαιμονικῶν ἐκδηλώσεων, ὅπως π.χ. νυκτερινῶν καὶ σκοτεινῶν «εὐκαιριῶν», καὶ ἐν γένει διὰ τῆς διαπράξεως πράξεων πονηρῶν.
.           Ἡ πολύμορφος ἀκολασία πλεονάζει πλέον εἰς τὸν κόσμον, ἀδιακρίτως δόγματος καὶ φυλῆς. Τραγικώτερον ὅμως ὅτι πλεονάζει, δυστυχῶς, καὶ μεταξὺ ἡμῶν, τῶν θεωρουμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν!

Ἡ Ἁγία Γραφὴ περιγράφει προφητικῶς,
τοὺς «Ἐσχάτους Καιρούς»

.           Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος περιγράφει προφητικῶς, ἀλλὰ καὶ πολὺ εὐκρινῶς, τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ σημερινοῦ κόσμου τῶν “ἐσχάτων ἡμερῶν”, τῶν καιρῶν τῆς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ Ἐσχάτης Ἀποστασίας: «Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσμφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Β´ Τιμ. γ´, 1-5).
.           Αὐτὴ εἶναι δυστυχῶς σήμερον ἡ πραγματικὴ «εἰκόνα» τοῦ τρόπου ζωῆς τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου: Ἡ Ἀποστασία δηλαδὴ ἡμῶν ἀπὸ τὸν Δημιουργόν μας καὶ ἡ περιφρόνησίς μας πρὸς ὅσα Αὐτός, ἀπὸ ἄπειρον ἀγάπη, μᾶς παραγγέλλει διὰ τὴν σωτηρίαν μας!
.           Τὸ ἀποκορύφωμα δὲ τῆς ἁμαρτίας μας εἶναι ὅτι δὲν ἀγαπῶμεν μὲ ὅλην μας τὴν ψυχή, τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν μας, τὸν Κύριόν μας καὶ Θεόν μας! Καὶ τοιουτοτρόπως, κατὰ ἀναπόφευκτον συνέπειαν, οὔτε καὶ τὸν πλησίον μας ἀγαπῶμεν, ὁ ὁποῖος (ὁ κάθε πλησίον μας) εἶναι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένος!
.           Πῶς ὅμως νὰ ἀγαπήσωμεν τὸν Θεόν μας, ὅταν ματαιοπονοῦντες προσπαθοῦμεν, “ψυχαναγκαστικῶς” καὶ “κομπλεξικῶς”, (ἴσως καὶ διὰ νὰ ἐφησυχάζωμεν τὰ ἐνοχικά μας σύνδρομα, πλὴν ὅμως ματαίως), νὰ ἀρνηθῶμεν καὶ αὐτὴν ἀκόμα τὴν Ὕπαρξίν Του;
.           Ἀπὸ δὲ τὴν τοιαύτην ἀπιστίαν μας καὶ τὴν τοσαύτην ἔλλειψιν τῆς πρὸς τὸν Χριστὸν Ἀγάπης μας, προέρχονται ἀναμφιβόλως καὶ ἀναδύονται ἀναποφεύκτως τὰ μεγάλα δεινά, ποὺ ἐφορμοῦν ἐφιαλτικὰ καὶ καταδιώκουν καταδυναστικὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας.
.           Ἐσκοτίσθη ἡ διάνοια ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας: Τῆς ἐμπαθείας, τῆς φιλαργυρίας, τῆς κενοδοξίας, τοῦ τζόγου (=ἐπιδιώξεως μετὰ μανίας εὐκόλου καὶ παρανόμου ”κέρδους”), τῶν ναρκωτικῶν (=ἀναζητήσεως ψεύτικης εὐτυχίας, διότι δὲν πιστεύομεν εἰς τὸν Θεόν), τῆς ἀσωτίας (=ἐκζητήσεως ἀχαρίτου χαρᾶς μακρυὰ ἀπὸ τὸν Σωτῆρα), καὶ μάλιστα τῆς ὑπούλου καὶ ἀπατηλοῦς θεοποιημένης φιληδονίας, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ αὐτὴ μίαν ἄλλην παρδαλὴν παραλλαγὴν τοῦ πολυμόρφου τέρατος, τοῦ ἀκράτου ἐγωϊσμοῦ μας!

Τὸ Ἱερὸν «Μυστήριον τοῦ ΓΑΜΟΥ»
μέσα εἰς τὴν σήμερινὴν κατάστασιν
τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεὸν

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου 
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

περιοδ. «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ»
(περιοδικὴ ἔκδοσις Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου) 
ἀρ. τ. 112-121, Δεκ. 2013

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

http://christianvivliografia.wordpress.com/