«ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ “ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΟ”»-1 (Ὁ ὁσιακὸς καὶ μαρτυρικὸς μοναχὸς Νικόδημος Γρηγοριάτης)

Ἀπὸ τὸ περιοδ. τῆς Ἱ. Μονῆς Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους «Ὅσ. Γρηγόριος»

.              Πέρασαν ἤδη τέσσερα χρόνια ἀπ’ τὴ μέρα ποὺ ὁ π. Νικόδημος Γρηγοριάτης μὲ τὸ μαρτυρικό του τέλος ἐπισφράγισε τὴν ὁσιακὴ ζωή του καὶ ἡ ἐλπίδα του γέμισε μ’ ἀθανασία. Δαπάνησε ὁλόκληρη τὴν ζωή του στὴν ἁγία ταπείνωση ποὺ γεννοῦσε μέσα του δίψα ἀκόρεστη γι’ ἀγάπη.
.              Ὅταν ὁ θεράπων ἰατρὸς ἔθεσε ἐνώπιόν του τὸ δίλημμα «μεταμόσχευση καρδιᾶς ἢ θάνατος» ἐκεῖνος ἐπέλεξε αὐτὸ ποὺ ὑπαγόρευε ἡ μέχρι θανάτου ἀγαπῶσα καρδιά του.
.              «Θέλω νὰ ζήσω. Βάλτε μου τὴν τεχνητὴ καρδιὰ ἢ ὅ,τι ἄλλο τεχνικὸ μέσο διαθέτει ἡ ἐπιστήμη. Ὅμως ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ δεχθῶ μία καρδιὰ ποὺ θὰ προέρχεται ἀπὸ ἕναν “ἐγκεφαλικὰ νεκρό”, ὁ ὁποῖος γιὰ μένα δὲν εἶναι νεκρὸς ἀλλὰ ζῶν καὶ βαρύτατα πάσχων ἀσθενής».
.              Ὅσοι ζήσαμε ἀπὸ κοντὰ τὸν π. Νικόδημο ξέραμε πὼς ἦταν ἕτοιμος ἀπὸ καιρὸ γιὰ αὐτὴ τὴ μαρτυρία Ἀγάπης ποὺ καρποφόρησε καὶ τὸ μαρτύριό του. Εἶναι πολλὰ τὰ θαυμαστὰ ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ὁσιακὴ ζωή του.
.              Μέχρι νὰ ’ρθεῖ ἡ ὥρα ὅλα αὐτὰ νὰ φανερωθοῦν πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ὠφέλεια τῶν συνανθρώπων μας, θὰ σταχυολογήσουμε ἁπλῶς τὶς πρῶτες συγγραφικές ἀντιδράσεις μετὰ τὸ μαρτυρικό του τέλος. Εὐχή μας εἶναι ὁ Παντεπόπτης Θεός, σύντομα νὰ φανερώσει τὴν κεκρυμμένη ἀπὸ τὸν κόσμο σταυροαναστάσιμη μοναχική του ζωή.
.              Θὰ κλείσουμε αὐτὸ τὸ σύντομο σημείωμα ἀντιπροσφέροντάς του τὸν χαιρετισμὸ μὲ τὸν ὁποῖο ἐκεῖνος μᾶς στήριζε καὶ μᾶς ἐμψύχωνε πάντα:Νὰ χαίρεστε πάτερ Νικόδημε! Νὰ χαίρεστε πάτερ Νικόδημε καὶ τώρα καὶ πάντα!

«Ἕνα λουλούδι στὸν Τάφο τοῦ ἀδελφοῦ π. Νικοδήμου» 

.           Στὶς 23-1-2009 (Π.Ἡμ.) ἐκοιμήθη ὁ πολυαγαπητός μας ἀδελφὸς π. Νικόδημος στὸ Ὠνάσειο νοσοκομεῖο καὶ στὶς 24-1-2009 ἔγινε ἡ κηδεία του στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Μετανοίας του.
.              Τὰ συναισθήματα μεικτά. Λύπη βαθειὰ γιὰ τὴν κοίμηση καὶ τὸν ἀποχωρισμὸ νέου ἀδελφοῦ καὶ χαρὰ διότι ἡ ψυχή μας αἰσθάνεται ὅτι πῆγε κοντὰ στὸν Χριστό μας.
.               Ποτέ δὲν θὰ ξεχάσουμε τὴν μεγάλη του ἀγάπη γιὰ ὅλους μας, τὴν ἀνεξικακία του, τὴν ἐγκράτειά του, τὴν μεγάλη ὑπομονὴ στὶς δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς του καὶ κυρίως τὸ ὁσιακὸ τέλος του μὲ δοξολογία στὸν Θεό, χωρὶς ἴχνος δυσαρέσκειας ἢ ἐρωτηματικῶν, ἀλλὰ μὲ μεγάλη Πίστι ἔλεγε πάντοτε νὰ γίνεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
.              Ἀπό παιδὶ 18 ἐτῶν μόλις τελείωσε τὸ λύκειο, μέχρι 54 ἐτῶν ποὺ ἐκοιμήθη, 35 ὁλόκληρα χρόνια τέλειος ὑποτακτικὸς σὲ ὅλα, καλλιέργησε ὅλες ἀνεξαιρέτως τὶς ἀρετὲς στὸ μέγιστο βαθμό, γι’ αὐτὸ καὶ ἠξιώθη μεγάλων εὐλογιῶν καὶ ἀνωτέρων πνευματικῶν καταστάσεων καὶ ἐμπειριῶν.
.              Ἐπειδὴ γνωρίζω ὅτι ἡ ταπεινὴ ψυχή του δὲν θέλει ἐπαίνους, γι’αὐτὸ τὰ περιγράφω γενικὰ καὶ οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι καταλαβαίνουν περισσότερα.
.              Ἄλλοι πιὸ εἰδήμονες στὰ πνευματικὰ θέματα ἐλπίζω νὰ γράψουν λεπτομερῶς γιὰ τὴν ὁσιακὴ βιωτή του. Ποτὲ δὲν διανοήθηκε νὰ κάνει κάτι χωρὶς εὐλογία ἢ κάποια παραχώρηση στὴν τέλεια κι ἄνευ ὅρων ὑπακοή του στὸν Γέροντα.
.               Παρηγοροῦσε ὅλους ἡ εὐαίσθητη καρδιά του, ἀπὸ τὸν Γέροντα καὶ τοὺς πατέρες μέχρι τὸν κάθε ἐπισκέπτη καὶ πτωχό. Μὲ πόθο μεγάλο διάβαζε καὶ λάτρευε τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸ Νέο Θεολόγο καὶ τὸν ὅσιο Ἰσαάκ.
.               Ὁ ἀδελφός του Παρασκευᾶς σκοτώθηκε νέος σὲ τροχαῖο δυστύχημα, ὁ πατέρας του Χρῆστος πέθανε ἀπὸ τὴν λύπη του μὲ καρκίνο στὸν πνεύμονα. Ἀπέμεινε μόνη ἡ μητέρα του Χρυσούλα μὲ προβλήματα ἀναπνευστικὰ καὶ μὲ κλονισμένη ὑγεία.
.              Μὲ εὐλογία τοῦ σεβαστοῦ Γέροντός μας ὁ π. Νικόδημος ἐπὶ πολλὰ ἔτη μὲ ὑπομονὴ καὶ προθυμία διηκόνησε στὸν Πειραιὰ τὴν ἁπλουστάτη καὶ ἐνάρετη κ. Χρυσούλα μέχρι τὸ εὐλογημένο τέλος της.
.              Ἡ εὐαίσθητη καρδιά του ποὺ εἶχε ἀπὸ χρόνια προβλήματα σταμάτησε νὰ κτυπᾶ στὶς 23-1-2000 (Π. Ἡμ.) στὸ Ὠνάσειο νοσοκομεῖο, ὅπου νοσηλευόταν συχνὰ κι ὅπου ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν πολύ. Καλὴ ἀντάμωση π. Νικόδημε!

Ὁ ὑποτακτικός σου στὴν Τραπεζαρία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας:
Μοναχὸς Ἰσαὰκ Γρηγοριάτης

ΠΗΓΗ «ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

http://christianvivliografia.wordpress.com/