Ἡ μεγάλη προετοιμασία μέρος (β΄)

Ὁσίου Ἀμβροσίου

«Ἀγαπήσω σε, Κύριε, ἡ ἰσχύς μου· »

Ψαλμ. 17 : 2

 Κεφ. 7 μέρος (β΄)

Στό μοναστήρι ὑπῆρχαν μεγάλα οἰκήματα σάν ξενοδοχεῖα, πού μποροῦσαν νά τά ἐνοικιάσουν οἱ εὐσεβεῖς προσκυνηταί καί νά παραμείνουν ἐκεῖ οἰκογενειακῶς ἀρκετόν καιρό. Σ᾿ ἕνα ἀπό αὐτά τά οἰκήματα ἔμεναν τίς ἡμέρες ἐκεῖνες καί οἱ Κλουτσάρεφ, μία οἰκογένεια πλουσίων. Ὁ πνευματικός τους πλοῦτος ὑπεσκέλιζε τόν ὑλικό, γιατί ἦταν ἐξαιρετικά εὐλαβεῖς ἄνθρωποι. Πῶς βρέθηκαν ὅλοι στήν Ὄπτινα; Θά τό ἐξηγήσω ἀμέσως.

Ἡ φλόγα τῆς θείας ἀγάπης ἔκαιγε ἐξ ἴσου στίς καρδιές ὅλων. Καί ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα καί ἡ μικρή κόρη καί ἡ γιαγιά ἐπυρπολοῦντο ἀπό τόν ἔρωτα μιᾶς ζωῆς δοσμένης ἐξ ὁλοκλήρου στόν Θεόν. Γι᾿ αὐτούς ὁ κόσμος καί τά πλούτη τους – καί εἶχαν ἀρκετά πλούτη – ἦταν σκύβαλα μπροστά στούς πνευματικούς θησαυρούς τῆς ἐρημικῆς ζωῆς. Σκέπτονταν λοιπόν νά προσορμισθοῦν ὅλοι σέ κάποιο λιμάνι τοῦ Θεοῦ, ὁ πατέρας στήν Ὄπτινα καί οἱ ὑπόλοιποι στήν γυναικεία Μονή τοῦ Μπελέφσκι ἤ κάπου ἀλλοῦ κοντά στήν Ὄπτινα.

Ὁ στάρετς Μακάριος ἔβλεπε πώς οἱ ἄνθρωποι, ἕτοιμοι γιά τέτοιο μεγάλο ἅλμα, χρειάζονταν ἰδιαίτερη συμπαράστασι. Αὐτοί ἔμεναν στό ξενοδοχεῖο τοῦ Μοναστηριοῦ, ἐκεῖνος στήν Σκήτη. Ἡ ἀπόστασις δέν ἦταν εὐκαταφρόνητη καί μάλιστα γιά τήν ἡλικία του. Ἀλλά μήπως εἶχε καί τόν ἀπαιτούμενο χρόνο στήν διάθεσί του; Ὅλα αὐτά τόν ἔκαναν νά ἀναθέση στόν π. Ἀμβρόσιο τήν παρακολούθησί τους. Ἦταν ἄλλωστε ἡ περίοδος πού προγυμναζόταν στό ἔργο τοῦ στάρετς.

Ὁ π. Ἀμβρόσιος, ὑπακούοντας στόν διδάσκαλό του, βρισκόταν κάθε τόσο ἀνάμεσα στούς Κλουτσάρεφ. Τόν ἔβλεπες στό προαύλιο τοῦ ξενοδοχείου, περιστοιχισμένο ἀπό τήν εὐλογημένη αὐτή οἰκογένεια, νά συζητῆ μέ ἐγκαρδιότητα καί ἐνδιαφέρον μαζί τους. Ἐκεῖνοι βέβαια ἀποκόμιζαν χαρά καί πνευματική ὠφέλεια ἀπό τήν συζήτησι, αὐτός ὅμως ὁπωσδήποτε κουραζόταν. Ἄξιζε ὅμως κάθε θυσία γιά τούς ἀνθρώπους αὐτούς. Μάλιστα ἡ μελλοντική τους ἐξέλιξις θά δικαιολογοῦσε καί περισσότερους κόπους. Ὄταν ἀργότερα θά μιλήσουμε γιά τό γυναικεῖο Μοναστήρι πού ἵδρυσε ὁ π. Ἀμβρόσιος, θά ἐννοήσουμε καλά τί ἄξιζαν οἱ Κλουτσάρεφ.

Σχεδόν κάθε πρωΐ ὁ π. Ἀμβρόσιος ξεκινοῦσε ἀπό τήν Σκήτη γιά τό Μοναστήρι. Δύο πράγματα τόν ἐδυσκόλευαν: ἡ ἀπόστασις καί τό φορτίο. Ἡ ἀπόστασις γιατί κούραζε τό ταλαιπωρημένο ἀπό τίς ἀσθένειες σῶμα του. Τό φορτίο γιατί ἔκανε τήν πορεία πιό κοπιαστική. Ἀλλά τί ἦταν αὐτό τό φορτίο;

Ἐπρόκειτο γιά τόν ἀπαραίτητο συνοδό του. Ἀπό τότε πού ἔπαθε τήν μεγάλη κρίσι στήν ὑγεία του, παρουσίαζε ὁ ὀργανισμός του συχνές ἐφιδρώσεις, οἱ ὁποῖες τόν ὑπεχρέωναν νά ἀλλάζη συχνά ροῦχα. Ἔτσι λοιπόν ὅπου καί νά πήγαινε κουβαλοῦσε μαζί του ἕνα τσουβάλι πού περιεῖχε μάλλινα πουκάμισα καί μάλλινες κάλτσες. Τόν Ἡγούμενο θά τόν ἔβλεπες μέ τό ραβδί του. Τόν π. Ἀμβρόσιο μέ τό τσουβάλι. Καθιερώθηκε σάν μόνιμος καί ἀναπόφευκτος σύντροφος.

Τά ἔβλεπαν αὐτά οἱ Κλουτσάρεφ καί σκέφθηκαν νά τόν διευκολύνουν μέ τήν ἅμαξα τους. Τήν ἔστελναν λοιπόν στήν Σκήτη καί τόν ἔφερνε κοντά τους ξεκούραστο. Αὐτή ἡ διαδικασία ἐπανελήφθη ἀρκετές φορές. Ἔτσι ἔπεσε καί στήν ἀντίληψι τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μωϋσῆ, τοῦ Ἡγουμένου δηλαδή τῆς Μονῆς. Ὁ εὐλογημένος αὐτός ἄνθρωπος τό εἶδε τό πρᾶγμα – τήν μεταφορά τοῦ π. Ἀμβροσίου μέ τήν ἅμαξα – ἀταίριαστο σέ μοναχό, σάν παραφωνία μέσα στό ταπεινό καί πτωχικό κλῖμα τῆς Ὄπτινα. Γι᾿ αὐτό προέβη σέ κάποια ἐνέργεια τόσο σοφή καί τόσο χαριτωμένη, πού μᾶς ἀφίνει κατάπληκτους. Ἄς τήν παρακολουθήσουμε.

Ὁ π. Ἀμβρόσιος θά περνοῦσε κι᾿ ἐκεῖνο τό πρωϊνό καθισμένος στήν ἅμαξα τῶν Κλουτσάρεφ ἀπό τόν δρόμο πού ὡδηγοῦσε στό Μοναστήρι. Θά διέσχιζε πάλι τό μεγάλο δάσος πού χώριζε τήν Σκήτη ἀπό τήν Μονή. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης σκέφθηκε νά κάνη καί αὐτός τήν ἴδια πορεία, προχωρῶντας βέβαια πεζός καί φροντίζοντας νά συναντηθῆ κάπου μέ τήν ἅμαξα. Καί νά, σέ λίγο φάνηκε τό πολυτελές ὄχημα. Ἠ συνάντησις ὅπου καί νά ἦταν πλησίαζε. Τήν στιγμή πού ἡ ἅμαξα προσπερνοῦσε τόν Ἡγούμενο, ἐκεῖνος μέ πολλή σοφία ἔδειχνε πώς δέν βλέπει ποιόν μεταφέρει. Στεκόταν στήν ὄχθη τοῦ δρόμου καί μέ τό ραβδί του ἀνασκάλευε κάτι σχοῖνα. Ἐκείνη τήν στιγμή – αὐτή τήν ἐντύπωσι ἔδινε – τόν ἐνδιέφεραν τά σχοῖνα καί ὄχι οἱ ἐπιβάτες τῆς ἁμάξης.

Θαυμάζει κανείς τήν εὐγένεια καί τήν λεπτότητά του. Τί ἀνωτερότητα πού εἶχαν οἱ ὅσιοι αὐτοί Γέροντες τῆς Ὄπτινα! Πόσο ψηλά κυμάτιζε ἡ σημαία τῆς ψυχικῆς καλλιεργείας των!

Αὐτό ἦταν ὅλο. Ὁ π. Ἀμβρόσιος, ἄνθρωπος μεγάλης εὐφυΐας, συνέλαβε ἀμέσως τό νόημα. «Ὁ Ἡγούμενος», σκέφθηκε, «δέν τήν βρίσκει σωστή τήν συμπεριφορά μου. Θά πρέπει νά τό καταργήσω τό εἶδος αὐτό τῆς μεταφορᾶς». Ἔτσι καί ἔγινε. Στό ἑξῆς κανένας δέν εἶδε τήν ἅμαξα τῶν Κλουτσάρεφ νά ἐκτελῆ τό συνιθισμένο δρομολόγιό της.

Τῷ Θεῷ δόξα!

Ἀμήν!

«Κύριος κραταίωμα τοῦ λαοῦ αὐτοῦ καί

ὑπερασπιστής τῶν σωτηρίων τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ ἐστι.»

Ψαλμ. 28 : 8

 

Συνεχίζεται...

Ἀπό τό βιβλίο: “Ο ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ”

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.