ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."Εἶναι φανερό πῶς ὁ Λάζαρος ἦταν ἕνας πολύ γνωστός κι ἐπιφανής ἄνθρωπος. Αὐτό προκύπτει ἀπό τούς πολλούς ἐπισκέπτες πού εἶχε στό σπίτι του, τόσο ὅταν πέθανε ὅσο κι ὅταν ἀναστήθηκε"

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΕΚΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ) 

Ο ουν ’Ιησούς προ εξ ήμερων του Πάσχα ηλθεν εις Βηθανίαν, όπου ην Λάζαρος ό τεθνηκώς, ον ηγειρεν εκ νεκρών» (Ίωάν. ιβ'1). Έξι μέρες πριν από το Πάσχα ό Ιησούς ήρθε στη Βηθανία, εκεί πού ζούσε ό Λάζαρος πού είχε πεθάνει αλλά ό Χριστός τον ανάστησε. Που βρισκόταν πριν ό Κύριος; Από το ευαγγελικό ανάγνωσμα πού προηγείται από το σημερινό ευαγγέλιο, βλέπουμε πώς ό Κύριος, αμέσως μετά την ανάσταση του Λαζάρου αποσύρθηκε στην έρημο, σέ μια πόλη πού ονομαζόταν Έφραίμ.

 Αποσύρθηκε για να μη τον συλλάβουν και τον σκοτώσουν οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων, επειδή ή ανάσταση του Λαζάρου είχε ξεσηκώσει την οργή τους περισσότερο από κάθε άλλο θαύμα πού έκανε ό Κύριος.

Είναι φανερό πώς ό Λάζαρος ήταν ένας πολύ γνωστός κι επιφανής άνθρωπος. Αυτό προκύπτει από τούς πολλούς επισκέπτες πού είχε στο σπίτι του, τόσο όταν πέθανε όσο κι όταν αναστήθηκε. «Πολλοί εκ των Ιουδαίων έληλύθεισαν προς τας περί Μάρθαν και Μαρίαν ίνα παραμυθήσονται αύτάς περί του αδελφού αυτών» (Ίωάν. ιαΊ9). Και μετά την ανάσταση του Λαζάρου, πολλοί Ιουδαίοι πήγαν ειδικά γι’ αυτό το λόγο, για να δουν δηλαδή το θαύμα πού έκανε ό Κύριος. Επειδή λοιπόν δεν είχε έρθει ακόμα ή ώρα Του, ό Κύριος αποσύρθηκε μακριά από την Ιερουσαλήμ και κρύφτηκε από τούς κακεντρεχείς εχθρούς Του.

 Κι αυτό το έκανε για χάρη μας. Πρώτο, ώστε ό θάνατός Του να μη γίνει κρυφά, αλλά μπροστά σέ εκατοντάδες και χιλιάδες μάρτυρες,πού θα μαζεύονταν στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν το Πάσχα. Για να διαπιστώσει όλος ό κόσμος πώς πραγματικά πέθανε κι επομένως ή Ανάστασή Του μετά ήταν ένα ολοφάνερο κι αδιαμφισβήτητο θαύμα. 

Δεύτερο, για να μάς διδάξει την απόλυτη υποταγή στο θέλημα του Θεού, πώς δεν πρέπει να βιαστούμε να πεθάνουμε για τον άλφα ή το βήτα λόγο, όπως εμείς αποφασίζουμε, αλλά να κάνουμε το θέλημα του Θεού και να ’μαστε έτοιμοι να υποφέρουμε τη στιγμή πού το θεϊκό θέλημα θ’ αποφασίσει και θα μάς αποκαλύψει. Αν δοθούμε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, ούτε μια τρίχα του κεφαλιού μας δέ θα πειραχτεί (πρβλ. Λουκ. κα'18). 

'Όλα θα μάς συμβούν στον καιρό τους, όχι νωρίτερα ή αργότερα. Αν είμαστε άξιοι να λάβουμε μαρτυρικό θάνατο για το Χριστό και την ίδια στιγμή είμαστε απόλυτα υποταγμένοι στο θέλημα του Θεού, επιζητώντας τη δόξα του Θεού κι όχι τη δική μας, τότε ό μαρτυρικός θάνατός μας θα έρθει στον καιρό του και με τρόπο πού θα ωφελήσει τόσο εμάς όσο και τούς γνωστούς μας.

Δεν πρέπει επομένως να σκεφτόμαστε πώς ό Κύριος Ιησούς απόφευγε το θάνατο, με το να κρύβεται από τούς εχθρούς Του. Δεν δραπέτευε, αλλά καθυστερούσε το θάνατό Του ώσπου να ’ρθει ή ώρα πού είχε ορίσει ό Πατέρας Του, ή ώρα πού ό θάνατός Του θα ωφελούσε περισσότερο τον κόσμο. Το ότι ό Κύριος δέ φοβόταν το πάθος και το θάνατο είναι ολοφάνερο από το περιεχόμενο του ευαγγελίου. Κάποτε πού μιλούσε στους μαθητές Του για το πάθος και το θάνατό Του κι ό Πέτρος είπε πώς αυτό δέ θα γινόταν ποτέ, ό Κύριος επιτίμησε τον Πέτρο με τα σκληρότερα λόγια: «Ύπαγε όπίσω μου, σατανά• ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων» (Μάρκ. η'33).

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΕΚΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."Τί θαυμάσιο θέαμα! Ό Κύριος κάθεται στο τραπέζι μαζί με δύο ανθρώπους στους οποίους είχε χαρίσει κάτι, πού δέ θα μπορούσε να τούς δώσει ή οικουμένη ολόκληρη. Τον ένα είχε νεκραναστήσει και τον άλλον είχε θεραπεύσει από τη λέπρα. "

Έξι μέρες πριν από το Πάσχα ό Κύριος γύρισε στη Βηθανία όπου ζούσε ό φίλος Του Λάζαρος, αυτός πού ό ίδιος είχε νεκραναστήσει. Εκεί τον περίμενε ένα δείπνο. «Έποίησαν ούν αυτώ δείπνον εκεί και ή Μάρθα διηκόνει • ό δέ Λάζαρος εις ην των άνακειμένων συν αύτω» (Ίωάν. ιβ'2). Εκεί, στη Βηθανία, του ετοίμασαν δείπνο και ή Μάρθα ήταν καταπιασμένη με την ετοιμασία.

 Ένας από εκείνους πού κάθονταν κοντά Του ήταν κι ό Λάζαρος. Ό ευαγγελιστής Ιωάννης δεν αναφέρει σέ ποιό σπίτι του παρέθεσαν το γεύμα. Από μια πρώτη ματιά φαίνεται πώς ήταν στο σπίτι του Λάζαρου. Σύμφωνα όμως με το Ματθαίο (κστ'6) και το Μάρκο (ιδ'3), πού αναφέρουν επίσης το γεγονός, φαίνεται καθαρά πώς ήταν στο σπίτι του Σίμωνα του Λεπρού. 

Διαφορετικά θα ’βγαζε κανείς το συμπέρασμα πώς το συγκεκριμένο γεγονός έγινε δύο φορές στη Βηθανία, μέσα σέ σύντομο χρονικό διάστημα: μια φορά στο σπίτι του Λαζάρου και μια στο σπίτι του Σίμωνα του Λεπρού, κάτι όμως πού δέ φαίνεται πιθανό. Αναμφισβήτητα ό Σίμων υποδέχτηκε τον Κύριο, επειδή Εκείνος τον είχε θεραπεύσει από τη λέπρα. Διαφορετικά θα ήταν απερίσκεπτο να το κάνει, όταν λάβει κανείς υπόψη πώς ό Μωσαϊκός νόμος απαγορεύει αυστηρά την ετοιμασία φαγητού και την υποδοχή καλεσμένων, αφού μαζί του δεν επιτρεπόταν να έχουν επαφή ούτε κι οι στενότεροι συγγενείς του.

Ό δε Λάζαρος εις ην των άνακειμένων συν αύτω. Ό ευαγγελιστής το επισημαίνει με έμφαση αυτό, για να καταδείξει την ανάσταση του Λαζάρου. Ό νεκρός άνθρωπος πού αναστήθηκε ζούσε κανονικά όπως όλοι οι άνθρωποι. Κυκλοφορούσε, επισκεπτόταν τούς άλλους, έτρωγε κι έπινε. Δεν ήταν κάποια άυλη σκιά πού από κάποια παραίσθηση εμφανίστηκε στους ανθρώπους κι ύστερα εξαφανίστηκε. Ήταν ένας ζωντανός, υγιής και κανονικός άνθρωπος, όπως ήταν και προτού αρρωστήσει και πεθάνει. Ό Κύριος τον ανάστησε, του χάρισε ζωή κι ύστερα αποσύρθηκε για λίγες μέρες από τη Βηθανία στην πόλη Έφραίμ.

 Ό Λάζαρος παρέμενε ζωντανός όσο κοντά του ήταν ό Χριστός, όπως και μετά. Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς πώς ό Λάζαρος ήταν ζωντανός μόνο όσο βρισκόταν κοντά στο Χριστό.

Προσέξτε τώρα. Όταν ό Κύριος γυρίζει στη Βηθανία, ό Λάζαρος κάθεται μαζί Του στο τραπέζι, είναι καλεσμένος του Σίμωνα, πού ήταν γείτονάς του, ίσως και συγγενής του.

 Τί θαυμάσιο θέαμα! Ό Κύριος κάθεται στο τραπέζι μαζί με δύο ανθρώπους στους οποίους είχε χαρίσει κάτι, πού δέ θα μπορούσε να τούς δώσει ή οικουμένη ολόκληρη. Τον ένα είχε νεκραναστήσει και τον άλλον είχε θεραπεύσει από τη λέπρα. Τα σώματα και των δύο είχαν φθαρεί, του ενός στον τάφο και του άλλου από τη λέπρα. Με τη θαυματουργική δύναμή Του ό Κύριος έδωσε στον ένα τη ζωή και στον άλλον την υγεία. Και τώρα, λίγο προτού πάρει το δρόμο για τη σταύρωση, πήγε να τούς δει και τούς συνάντησε σαν δύο ευγνώμονες φίλους. Αχ και να ξέραμε όλοι μας πώς μάς σώζει ό Χριστός κάθε μέρα από τη φθορά κι από τη λέπρα αυτής της γης, πού προκαλούνται από τα πάθη! Τότε θα τον υποδεχόμασταν διαρκώς μέσα στην καρδιά μας και δέ θα τον αφήναμε ποτέ να φύγει από τον οίκο της ψυχής μας.

«Ή ούν Μαρία, λαβούσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικής πολυτίμου, ήλειφε τούς πόδας του Ιησού και έξέμαξεν ταις θριξίν αυτής τούς πόδας αυτού• ή δέ οικία έπληρώθη εκ της οσμής του μύρου» (Ίωάν. ιβ'3). Ή Μαρία πήρε μια λίτρα πολύτιμο μύρο, φτιαγμένο από το αρωματικό φυτό νάρδος, και άλειψε τα πόδια του Ιησού, κι υστέρα τα σκούπισε με τα μαλλιά του κεφαλιού της. Το σπίτι ολόκληρο γέμισε με το θαυμάσιο άρωμα.

Οι δύο πρώτοι ευαγγελιστές αναφέρουν πώς ή γυναίκα έριξε το μύρο στο κεφάλι του Χριστού. Ό Μάρκος προσθέτει πώς έσπασε το αλαβάστρινο δοχείο και άδειασε το μύρο στο κεφάλι Του (Μάρκ. ιδ'3). Τα ακριβότερα μύρα φυλάσσονταν και σέ πολύτιμες και καλά σφραγισμένες φιάλες. Ή γυναίκα έσπασε τη φιάλη και άδειασε το περιεχόμενο πρώτα στο κεφάλι Του κι ύστερα, σέ Ένδειξη του μεγάλου σεβασμού της προς τον Κύριο, αλλά κι από τη δική της ταπείνωση, στα πόδια Του.

 Δεν περίμενε ν’ ανοίξει υπομονετικά τη φιάλη αλλά την έσπασε, για ν’ αδειάσει όλο το περιεχόμενο στον Κύριο, να μη μείνει τίποτα. Έτσι, ενώ ή Μάρθα διακονούσε στο σπίτι κι ετοίμαζε το τραπέζι, όπως το συνήθιζε, ή Μαρία έδειξε με τον τρόπο της το σεβασμό στο θαυματουργό Διδάσκαλο. Ή καθεμιά από τις δύο αδερφές έδειξε με τον δικό της τρόπο το σεβασμό της στον Κύριο.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΕΚΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ." Ό Κύριος θα γνώριζε πώς ό Ιούδας έκλεβε από το ταμείο, όπου φύλαγαν τα χρήματα για τούς φτωχούς. Ποτέ όμως δεν κατάγγειλε τον Ιούδα για κλοπή, ίσως επειδή ό ίδιος αδιαφορούσε εντελώς για το χρήμα και δεν ήθελε να μιλάει γι’ αυτό. Ίσως πάλι επειδή περίμενε την κατάλληλη στιγμή να πει με λίγα λόγια όλα όσα αφορούσαν τον Ιούδα. "

Σέ μια άλλη περίπτωση, πού ή Μάρθα διακονούσε πάλι κι ή Μαρία καθόταν στα πόδια του Ιησού και άκουγε τη θεϊκή διδασκαλία Του, ό Κύριος εγκωμίασε περισσότερο τη Μαρία από τη Μάρθα. «Μαρία δέ την άγαθήν μερίδα εξελέξατο» (Λουκ. ι'42), είπε. Ήθελε έτσι να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στον πνευματικό ζήλο από το σωματικό.

Ή Μαρία είχε αγοράσει το πολύτιμο αυτό μύρο και, όπως συνηθιζόταν στην Ανατολή, το έχυσε στο κεφάλι και τα πόδια Εκείνου, πού με την υπερφυσική καθαρότητά Του είχε χρίσει και άποπλύνει την ψυχή της. Σχεδόν όλοι έμειναν άφωνοι. Ή σιωπή τους αυτή ήταν κάτι σαν εύλογη απάντηση στην πράξη της Μαρίας. Ήταν κι ένας όμως, μόνο ένας, πού ούτε σίγησε ούτε επιδοκίμασε την πράξη της. Ό ευαγγελιστής, πού παρευρισκόταν κι αυτός στο περιστατικό, περιγράφει τη δυσαρέσκεια του προσώπου αυτού με τα έξης λόγια:

«Λέγει ούν εις εκ των μαθητών αυτού, Ιούδας Σίμωνος Ισκαριώτης, ό μέλλων αυτόν παραδιδόναι  διατί του το το μύρον ουκ έπράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοίς; είπε δέ τούτο ούχ ότι περί των πτωχών ίμελεν αύτω, άλλ ’ ότι κλέπτης ην, και το γλωσσόκομον είχε και τα βαλλόμενα έβάσταζεν» (Ίωάν. ιβ'4- 6). Ό Ιούδας, ένας από τούς μαθητές πού αργότερα θα τον παρέδιδε στους σταυρωτές Του, είπε τότε: «Γιατί να μην πουλούσαμε το πολύτιμο αυτό μύρο, να παίρναμε τριακόσια δηνάρια και να τα δίναμε στους φτωχούς;» Αυτό όμως δεν το είπε γιατί ενδιαφερόταν για τούς φτωχούς, άλλ’ επειδή ήταν κλέφτης και, καθώς αυτός κρατούσε το κουτί των εισφορών, κράταγε για τον εαυτό του όσα έριχναν μέσα.

Σύμφωνα με τούς δύο πρώτους ευαγγελιστές δεν ήταν μόνο ό Ιούδας πού έφερε αντίρρηση, αλλά κι οι άλλοι μαθητές, όπως λέει ό Ματθαίος ή και άλλοι από τούς παρευρισκόμενους, όπως λέει ό Μάρκος. Οι περισσότεροί τους αντέδρασαν είτε μυστικά στην ψυχή τους, είτε μουρμουρίζοντας μέσ’ από τα δόντια τους.

 Αυτό φαίνεται από την απάντηση πού έδωσε ό Χριστός, όπως αναφέρεται στο σημερινό ευαγγέλιο: «Άφες αυτήν... τούς πτωχούς γάρ πάντοτε έχετε μεθ εαυτών, εμέ δέ ου πάντοτε έχετε» (Ίωάν. ιβ'7-8). Ό Χριστός χρησιμοποίησε πληθυντικό. Όσοι κι αν αντέδρασαν όμως, όσο φανερή κι αν ήταν ή δυσαρέσκειά τους, φαίνεται πώς ό Ιούδας αντέδρασε πιο άγρια, πιο δυνατά κι ήταν ολοφάνερα δυσαρεστημένος. Γιατί ό ευαγγελιστής κατακρίνει μόνο αυτόν, δίνει περισσότερη έμφαση σ’ αυτόν, τον αναφέρει με τ’ όνομα Του, καθώς και το γεγονός πώς αυτός  θα τον πρόδιδε; Για να μη τον μπερδέψουν οι αναγνώστες με τον άλλον απόστολο Ιούδα.

Ό Ιούδας διαμαρτυρήθηκε επειδή το πολύτιμο αυτό μύρο χρησιμοποιήθηκε χωρίς λόγο και δεν πουλήθηκε για να δοθούν τα χρήματα στους φτωχούς. 

Εκτίμησε μάλιστα και την αξία του μύρου: τριακόσια δηνάρια. Αυτό ήταν πραγματικά ένα πολύ μεγάλο ποσό για μια φιάλη μύρο. Αυτό όμως έδειχνε το μέγεθος του σεβασμού της Μαρίας για τον Κύριο Ιησού. Ποιός ξέρει πόσο καιρό θα μάζευε τα χρήματα αυτά, για να τα ξοδέψει όλα μεμιάς, δίνοντας έτσι αιώνια έκταση στη στιγμή αυτή; Ό Ιούδας πληγώθηκε επειδή τα χρήματα αυτά δεν βρήκαν το δρόμο προς το ταμείο του. Ό ευαγγελιστής το λέει ανοιχτά πώς ήταν κλέφτης.

 Ό Κύριος θα γνώριζε πώς ό Ιούδας έκλεβε από το ταμείο, όπου φύλαγαν τα χρήματα για τούς φτωχούς. Ποτέ όμως δεν κατάγγειλε τον Ιούδα για κλοπή, ίσως επειδή ό ίδιος αδιαφορούσε εντελώς για το χρήμα και δεν ήθελε να μιλάει γι’ αυτό. Ίσως πάλι επειδή περίμενε την κατάλληλη στιγμή να πει με λίγα λόγια όλα όσα αφορούσαν τον Ιούδα. Τα φοβερά λόγια πού είπε ό Χριστός για τον Ιούδα είναι τα έξης: «Ουκ εγώ υμάς τούς δώδεκα έξελεξάμην; Και εξ υμών εις διάβολός εστίν» (Ίωάν. στ'70). Γιατί να ονομάσει κλέφτη τον Ιούδα, αφού του άξιζε να ονομαστεί διάβολος;

Ή απάντηση του Κυρίου στις αντιδράσεις των άλλων ήταν ή εξής: «’Άφες αυτήν εις την ημέραν του ενταφιασμού μου τετήρηκεν αυτό' τούς πτωχούς γάρ πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ δέ ου πάντοτε έχετε». Πόσο θαυμαστή, πόσο συγκινητική είναι ή απάντηση αυτή! Τα ίδια αυτά χείλη πού είχαν πει ελεον θέλω και ου θυσίαν, και στον πλούσιο νεανία, πώλησον τα υπάρχοντά σου και δός πτωχοίς, τώρα δικαιολογούν την πράξη της Μαρίας, τη χρήση του πολύτιμου μύρου. Δεν υπάρχει αντίφαση έδώ; Όχι! Καμιά αντίφαση! 

Γιατί ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος.

Ή πράξη της Μαρίας είναι και θυσία και έργο ελεημοσύνης προς τον μεγαλύτερο Φτωχό πού περπάτησε ποτέ πάνω στη γη. Δεν είναι εκείνος πού ήταν πάντα φτωχός, πού οι γονείς κι οι παππούδες του ήταν φτωχοί, αλλά ό βασιλιάς πού αύτοτοποθετείται στο επίπεδο των φτωχών, γίνεται αληθινά φτωχός.

 Τί να πούμε για το Βασιλιά των βασιλιάδων, πού κυβερνά τα αθάνατα αγγελικά τάγματα από την πρώτη μέρα της δημιουργίας, ενσαρκώνεται από Αγάπη για το ανθρώπινο γένος, γεννιέται σέ μια σπηλιά και γίνεται δούλος όλων; Τα βόδια και τα πρόβατα δάνεισαν τη σπηλιά τους στο Νεογέννητο βρέφος. Μετά το θάνατό Του όμως ποιός θα του προσφέρει το κατάλληλο μύρο για την ταφή, πού είναι μια συνήθεια και για τούς φτωχούς όταν πεθαίνουν; 

Και τώρα βρέθηκε μία: ή Μαρία. Οδηγημένη από το Πνεύμα τηρεί προκαταβολικά τη συνήθεια του μυρώματος του σώματος του Χριστού και κατά κάποιο τρόπο το προετοιμάζει για την ταφή. Γι’ αυτήν το δείπνο αυτό είναι περίεργο. Κατά τη διάρκειά του ενεργεί ένα μυστήριο όχι στο ζωντανό σώμα του Χριστού, αλλά στο νεκρό. Ήταν σα να ήξερε πώς ό μεγάλος θαυματουργός, πού έφερε τον αδελφό της ξανά στη ζωή και το λεπρό οικοδεσπότη τον έβαλε ανάμεσα στους υγιείς στο τραπέζι του, θα ’πεφτε σέ δύο-τρεις μέρες στα χέρια άδικων ανθρώπων, πού θα τον παράδιναν σέ επονείδιστο θάνατο.

 Γι’ αυτό, άφες αυτήν. Άφησέ την να κάνει την προετοιμασία για την ταφή του σώματός μου. Τούς φτωχούς θα τούς έχετε πάντα μαζί σας και πρέπει ν’ αγωνίζεστε να τηρείτε τις εντολές Μου για να δίνετε ελεημοσύνη. 'Ότι κάνετε στους φτωχούς, είναι σα να το κάνετε σέ Μένα. Ότι κάνετε σέ Μένα, να το κάνετε και στους φτωχούς. Ότι κάνετε για Μένα, θα το ανταποδώσω έκατονταπλασίονα σέ σάς και στους φτωχούς σας.

Ό Κύριος είπε ακόμα: «Αμήν λέγω υμίν, όπου εάν κηρυχθή το εύαγγέλιον τούτο εις όλον τον κόσμον, και ο έποίησεν αυτή λαληθήσεται εις μνημόσυνον αυτής» (Μάρκ. ιδ'9). Όπου κι αν κηρυχτεί το ευαγγέλιο μου, σέ όλον τον κόσμο, θ’ αναφερθεί κι αυτό πού έκανε ή γυναίκα αυτή, για να μείνει αλησμόνητη ή πράξη της.

Βλέπετε πώς ό βασιλιάς Κύριος ανταμείβει βασιλικά την υπηρεσία πού του προσφέρουν; Ανταποδίδει στην αγάπη εκατό φορές αγάπη, για τα τριακόσια δηνάρια πού τόσο θρήνησε ό Ιούδας, ανταποδίδει στη Μαρία αιώνια ζωή. 

Για τα τριακόσια δηνάρια πού ό Ιούδας θα είχε κρύψει στο σκοτάδι μαζί με το όνομα της Μαρίας, ή Μαρία αγόρασε έναν ανεκτίμητο μαργαρίτη: μια σωστική διδασκαλία σέ εκατομμύρια εκατομμυρίων χριστιανούς. Μια διδασκαλία για τον τρόπο πού ανταμείβει βασιλικά ο Κύριος εκείνους πού τον υπηρετούν.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΕΚΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ." Έχουμε κι εδώ ανθρώπους διαιρεμένους για τη δύναμη του Χριστού. Μερικοί πηγαίνουν για να δουν τον Θαυματουργό και τον Λάζαρο, το θαύμα του θαυματουργού. Άλλοι συνωμοτούν για να σκοτώσουν και τούς δύο, όχι μόνο τον Χριστό αλλά και τον Λάζαρο. Γιατί τον Λάζαρο;"

«Έγνω ούν όχλος πολύς εκ των Ιουδαίων ότι εκεί εστί, και ήλθον ου διά τον Ίησούν μόνον, άλλ’ ίνα και τον Λάζαρον ιδωσιν όν ήγειρεν εκ νεκρών, έβουλεύσαντο δέ οι αρχιερείς ίνα και τον Λάζαρον άποκτείνωσιν, ότι πολλοί δι ’ αυτόν ύπήγον των Ιουδαίων και έπίστευον εις τον Ίησούν» (Ίωάν. ιβ'9-11). Πολλοί Ιουδαίοι πού έμαθαν που βρισκόταν, πήγαν κι αυτοί εκεί όχι μόνο για τον Ιησού, αλλά για να δουν και τον Λάζαρο, πού τον είχε νεκραναστήσει. Και οι αρχιερείς σαν το άκουσαν αυτό ήθελαν να σκοτώσουν και τον Λάζαρο,  γιατί όσοι Ιουδαίοι πήγαιναν και τον έβλεπαν ζωντανό, πίστευαν στον Ιησού.

Έχουμε κι εδώ ανθρώπους διαιρεμένους για τη δύναμη του Χριστού. Μερικοί πηγαίνουν για να δουν τον Θαυματουργό και τον Λάζαρο, το θαύμα του θαυματουργού. Άλλοι συνωμοτούν για να σκοτώσουν και τούς δύο, όχι μόνο τον Χριστό αλλά και τον Λάζαρο. Γιατί τον Λάζαρο; Για να εξαφανίσουν τη ζωντανή μαρτυρία της θαυματουργικής δύναμης του Χριστού. Γιατί τότε δέ συνωμότησαν να σκοτώσουν όλους τούς άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, στους όποιους ό Χριστός είχε δείξει τη θεϊκή Του δύναμη, όλους τούς τυφλούς πού είδαν, τούς κουφούς πού άκουσαν, τούς άλαλους πού μίλησαν, τούς δαιμονισμένους πού ελευθερώθηκαν από τα δαιμόνια, τούς νεκρούς πού ανάστησε, τούς λεπρούς πού καθάρισε, τούς παράλυτους, τούς χωλούς και τούς τρελούς πού θεράπευσε... κι όλους εκείνους πού τούς έκανε καλά θαυματουργικά; Μάρτυρες της θαυματουργικής δύναμης του Χριστού υπήρχαν σέ πόλεις και χωριά σ’ ολόκληρη τη γη του Ισραήλ. Γιατί οι πρεσβύτεροι δεν αποφάσισαν να σκοτώσουν όλους αυτούς κι όχι μόνο το Λάζαρο;

Οπωσδήποτε όχι επειδή οι κακεντρεχείς αυτοί άνθρωποι φοβούνταν να χύσουν αίμα και να εναντιωθούν στον κόσμο, αλλά επειδή τούς ήταν αδύνατο αλλά κι επικίνδυνο για τούς ίδιους να φέρουν σέ πέρας τέτοιο έργο. Ήθελαν πολύ όμως να σκοτώσουν το Λάζαρο, γιατί ή ανάσταση του είχε προκαλέσει στους Ιουδαίους μεγαλύτερη ανησυχία απ’ οποιοδήποτε άλλο θαύμα του Χριστού. Άλλ’ υπήρχε κι ένας άλλος λόγος. Πολλοί άνθρωποι συνωστίζονταν για να δουν το Λάζαρο, κι αφού τον έβλεπαν ζωντανό, πίστευαν στον Κύριο Ιησού. ’Ίσως όμως κι επειδή το Πάσχα ήταν πολύ κοντά και φοβούνταν πώς όλοι οι άνθρωποι πού συγκεντρώνονταν στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή, θα πήγαιναν στη Βηθανία να δουν το νεκρό άνθρωπο πού αναστήθηκε και θα πίστευαν κι αυτοί στο Χριστό.

Έτσι παρατηρήθηκε το περίεργο φαινόμενο: ενώ οι άνθρωποι επιθυμούσαν να σωθούν, οι πνευματικοί ταγοί τους προσπαθούσαν να τούς εγκλωβίσουν και να τούς εμποδίσουν από το δρόμο της σωτηρίας. Όλες οι προσπάθειες των πονηρών αρχόντων όμως για ν’ αφανίσουν τα έργα του Θεού, ήταν μάταιες. Όση περισσότερη βία άσκουσαν, τόσο περισσότερο αναδεικνύονταν τα έργα αυτά.

 Αυτό έγινε σαφέστερο αργότερα, στην ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού, και κρατά ως σήμερα. Ολόκληρες στρατιές εχθρών της Εκκλησίας την πολέμησαν, από μέσα και απ’ έξω. Όλες οι επιθέσεις τους όμως όχι μόνο δεν ευοδώθηκαν, άλλ’ αντίθετα βοήθησαν την Εκκλησία να εδραιωθεί και ν’ απλωθεί στον κόσμο. Τ’ αδύναμα ανθρώπινα χέρια δεν μπορούν να κατισχύσουν στο Δημιουργό και τα έργα Του.

 Το θέλημά Του θα γίνει παρά τις δυνάμεις πού αντιδρούν από την κόλαση ή από τη γη. Το γεγονός πού ακολουθεί στο σημερινό ευαγγέλιο, δείχνει πόσο πιο ανοιχτοί είναι οι απλοί άνθρωποι στην  αλήθεια, απ’ ότι είναι οι άρχοντες τους πόσο πιο μεγαλόκαρδοι κι ευγνώμονες είναι. Και το γεγονός αυτό είναι ή θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΕΚΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ." ’Aχ, πότε θ’ απομακρύνουμε και μείς το νου μας από τούς υπερήφανους και ισχυρούς μηχανισμούς αυτού του κόσμου και θα τον στρέψουμε προς το ουράνιο Όρος, προς το Βασιλιά Χριστό; "

Τη επαύριον όχλος πολύς ό ελθών εις την εορτήν, άκούσαντες ότι έρχεται Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, ελαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις άπάντησιν αύτώ, και εκραζον ωσαννά, ευλογημένος ό ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ό βασιλεύς του Ισραήλ» (Ίωάν. ιβ'12-13). Την επόμενη μέρα του δείπνου της Βηθανίας, ό Κύριος ξεκίνησε για τα 'Ιεροσόλυμα, την πόλη πού θανάτωσε τούς προφήτες.

Ή Ιερουσαλήμ δεν ήταν τόπος όπου κατοικούσαν μόνο οι στενόμυαλοι φαρισαίοι, οι αλαζόνες γραμματείς κι οι θεομίσητοι αρχιερείς. Ήταν και μια μυρμηγκοφωλιά της ανθρωπότητας. Ήταν ένας τεράστιος τόπος όπου μαζεύονταν απ’ όλα τα μέρη προσκυνητές, καθώς κι αφοσιωμένοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες. Την εποχή του Πάσχα ή Ιερουσαλήμ είχε τόσους κατοίκους όσους περίπου κι ή Ρώμη, πού τότε ήταν πρωτεύουσα του κόσμου.

 Αυτό το τεράστιο πλήθος ανθρώπων συγκεντρωνόταν στην Ιερουσαλήμ για να πλησιάσει περισσότερο το Θεό. Την ημέρα αυτή είχαν την αντίληψη κάποιας μυστηριώδους προσέγγισης του Θεού και στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού είδαν τον από πολλού αναμενόμενο Βασιλιά του Οίκου Δαβίδ.

 Έτσι, σαν είδαν τον Κύριο να κατεβαίνει από το Όρος των Ελαιών, οι άνθρωποι αυτοί έτρεξαν να τον προϋπαντήσουν. Μερικοί έστρωσαν τα ρούχα τους στο δρόμο μπροστά Του, άλλοι έκοβαν κλαδιά από τις φοινικιές και μ’ αυτά στόλιζαν το δρόμο. 'Όλοι τους έκραζαν με χαρά: «Δόξα στον Υιό του Δαβίδ- ευλογημένος και δοξασμένος να είναι Εκείνος πού έρχεται στο όνομα του Κυρίου, ό Βασιλιάς του Ισραήλ».

Οι άνθρωποι πίστευαν πώς ό Θεός θα ’κανε κάποιο θαύμα πού θ’ άλλαζε την αφόρητη κατάστασή τους. Κι αυτό παρά τη σιδερένια γροθιά της Ρώμης πού τούς δυνάστευε και σέ πείσμα της διαφθοράς και της μικροψυχίας των πρεσβυτέρων. Ένιωθαν πώς ή πηγή του θαύματος ήταν ό Ιησούς Χριστός και γι’ αυτό του επιφύλαξαν τέτοια υποδοχή. Το πώς θ’ αντιδρούσε ό ίδιος στην θεμελιακή αυτή μεταβολή της ροής των γεγονότων, ό κόσμος δεν το ήξερε. Είχαν μάθει να περιμένουν έναν μόνο αποτελεσματικό τρόπο. Κι αυτός ήταν ή βοήθεια κάποιου βασιλιά από τον Οίκο Δαβίδ, πού θα βασίλευε στην Ιερουσαλήμ, στο θρόνο του Δαβίδ. Οι άνθρωποι είδαν έτσι τον Ιησού σαν βασιλιά και τον υποδέχτηκαν με χαρά κι ελπίδα. Πίστεψαν πώς τώρα θα βασιλέψει στην Ιερουσαλήμ και θ’ αντισταθεί τόσο στη Ρώμη όσο και στην εξουσία της Ιερουσαλήμ των ήμερών εκείνων.

Ή πεποίθηση αυτή των ανθρώπων όμως προκάλεσε φόβο στους φαρισαίους. Ή χαρά του κόσμου ξεσήκωσε την οργή τους. Μερικοί απ’ αυτούς ειδοποίησαν το Χριστό να τούς σταματήσει από τις επευφημίες αυτές. Ό ταπεινός Κύριος όμως, πού γνώριζε πώς ή δύναμή Του ήταν ακαταμάχητη, τούς απάντησε: «Λέγω υμίν, ότι εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. ιθ'40). Αυτή είναι ή απάντηση του βασιλιά των βασιλιάδων, πού ήταν ντυμένος σαν φτωχός άνθρωπος και καβαλούσε ένα γαϊδουράκι, όπως αναφέρει ό ευαγγελιστής:

«Ευρών δέ Ιησούς όνάριον έκάθισεν επ’ αυτό. Καθώς έστι γεγραμμένον μη φόβου θύγατερ Σιών ιδού ό βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλου όνου» (Ίωάν. ιβ'14-15). Οι άλλοι ευαγγελιστές περιγράφουν με λεπτομέρειες πώς ό Κύριος, πού ήταν φτωχός και δεν είχε τίποτα στην κατοχή Του, απόκτησε γαϊδουράκι. Γι’ αυτό κι ό ευαγγελιστής Ιωάννης το προσπερνάει αυτό, με τη σιγουριά πώς είναι γνωστό, και λέει μόνο πώς βρήκε ένα γαϊδουράκι.

 Ό Λουκάς, πού είναι ό πιο περιγραφικός από τούς ευαγγελιστές, διηγείται τη θαυματουργική προορατικότητα του Χριστού στον τρόπο πού βρήκε το γαϊδουράκι: «Υπάγετε εις την κατέναντι κώμην, εν η είσπορευόμενοι εύρήσετε πώλον δεδεμένον, έφ’ ον ουδείς πώποτε ανθρώπων έκάθισεν λύσαντες αυτόν άγάγετε» (Λουκ. ιθ. 30).

Οι μαθητές Του ξεκίνησαν να εκτελέσουν την εντολή Του και τα βρήκαν όλα όπως τούς τα είπε. Μαζί με το όνάριο ήταν κι ή μητέρα του. Γιατί ο Κύριος δεν ανέβηκε στη μητέρα του όναρίου αλλά στο μικρό πουλάρι 

της, όπου κανένας δεν είχε ανεβεί ως τότε; Γιατί ή μητέρα δέ θ’ άφηνε κάποιον ν’ ανεβεί πάνω της ή να την οδηγήσει. Ή μητέρα του γαϊδάρου αντιπροσωπεύει τον ισραηλιτικό λαό και το μικρό γαϊδουράκι τον ειδωλολατρικό κόσμο. Αυτήν την ερμηνεία δίνουν οι άγιοι πατέρες κι ή ερμηνεία τους είναι αναμφίβολα σωστή. Ό Ισραήλ θ’ αρνηθεί το Χριστό, ενώ οι ειδωλολάτρες θα τον δεχτούν. Οι περισσότεροι από τούς ειδωλολάτρες θα γίνουν φορείς του Χριστού ανά τούς αιώνες και θα μπουν μαζί Του στην άνω Ιερουσαλήμ, στη Βασιλεία των Ουρανών.

«Ταύτα δέ ουκ έγνωσαν οι μαθηταί αυτού το πρώτον, άλλ' οτε έδοξάσθη ό Ιησούς, τότε εμνήσθησαν ότι ταύτα ην επ’ αύτώ γεγραμμένα, και ταύτα εποίησαν αύτώ» (Ίωάν. ιβ'16). Γενικά οι μαθητές Του καταλάβαιναν πολύ λίγα απ’ όλ’ αυτά πού συνέβαιναν στο Διδάσκαλό τους, ωσότου «διήνοιξεν αυτών τον νουν» (Λουκ. κδ'45), ωσότου το Πνεύμα του Θεού τούς φώτισε με τις πύρινες γλώσσες. Μόνο τότε κατάλαβαν και θυμήθηκαν όλ’ αυτά πού είχαν γίνει.

« Έμαρτύρει δέ ό όχλος ό ων μετ’ αυτού ότε τον Λάζαρον έφώνησεν έκ του μνημείου και ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών, διά τούτο και ύπήντησεν αύτώ ό όχλος, ότι ηκουσαν τούτο αυτόν πεποιηκέναι το σημείον» (Ίωάν. ιβ'17-18).

Έδώ αναφέρονται δύο ομάδες ανθρώπων: ή μια ομάδα ήταν εκείνοι πού βρίσκονταν μπροστά στο θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου στη Βηθανία και το ομολογούσαν ή άλλη ομάδα ήταν οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, οι επισκέπτες, πού είχαν ακούσει από τούς πρώτους το θαύμα της νεκρανάστασης του Λαζάρου. 

Οι πρώτοι ήταν μάρτυρες του θαύματος οι δεύτεροι ήρθαν να συναντήσουν τον Ιησού, επειδή άκουσαν τη μαρτυρία των πρώτων. Την ώρα λοιπόν πού ό καπνός από τις θυσίες ανέβαινε από το ναό του Σολομώντος την ώρα πού οι γραμματείς ερευνούσαν εξονυχιστικά το νόμο του Μωυσή την ώρα πού οι ασυγκίνητοι ιερείς ρύθμιζαν αλαζονικά το πρόγραμμα της γιορτής και οι πρεσβύτεροι του λαού προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πείσουν τούς προσκυνητές πώς όλο αυτό το μεγάλο πλήθος είχε μαζευτεί εκεί για χάρη τους- την ώρα πού οι Λευίτες μοίραζαν σχολαστικά το μερίδιο των θυσιών πού τούς ανήκε, οι απλοί άνθρωποι ακολουθούσαν το θαύμα και το Θαυματουργό.

Υπήρχαν μεγάλα κύματα ανθρώπων απ’ όλον τον κόσμο πού είχαν γυρίσει την πλάτη τους στο ναό του Σολομώντος, στους ιερείς και σ’ εκείνους πού έκαναν τις θυσίες, καθώς και σ’ ολόκληρο το μηχανισμό της κοινωνίας αγοράς πού οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. 

Όλ’ αυτά τα κύματα των ανθρώπων τούς είχαν στρέψει τα νώτα κι είχαν γυρίσει τα μάτια τους προς το ’Όρος των Ελαιών, απ’ όπου ερχόταν ό Θαυματουργός, ό Μεσσίας. Τί αξία είχαν οι νεκροί πύργοι της Ιερουσαλήμ με τούς ζωντανούς νεκρούς μέσα τους, μπροστά στις πεινασμένες και διψασμένες ψυχές του λαού πού αναζητούσαν ένα παράθυρο στους κλειστούς ουρανούς, για να δουν λίγο το ζωντανό Θεό; Κι οι δύο όψεις της υπερηφάνειας (εκείνης των Ρωμαίων και της άλλης των φαρισαίων) πού είχαν κατακλύσει την 'Ιερουσαλήμ, ήταν αδύνατες να κάνουν έστω και μια τρίχα από άσπρη μαύρη. Και να, μπροστά τους κατέβαινε από το Όρος των Ελαιών Εκείνος πού με τη φωνή Του κάλεσε από τον τάφο τον τετραήμερο Λάζαρο, τον ανάστησε και τον απάλλαξε από τη φθορά του θανάτου!

’Aχ, πότε θ’ απομακρύνουμε και μείς το νου μας από τούς υπερήφανους και ισχυρούς μηχανισμούς αυτού του κόσμου και θα τον στρέψουμε προς το ουράνιο Όρος, προς το Βασιλιά Χριστό; Πότε θ’ αναθέσουμε κάθε ελπίδα μας σ’ Εκείνον; Ή ψυχή μας αναζητά το Νικητή της αμαρτίας και του θανάτου, προβλήματα πού ή οικουμένη ολόκληρη δεν μπορεί να ξεπεράσει από μόνη της. Νικητής είναι ό Χριστός. Ή ψυχή μας πεινάει και διψάει για τον ταπεινό μα ισχυρό Βασιλιά, πού είναι ταπεινός στην ισχύ Του, ισχυρός στην ταπείνωσή Του. Ή ψυχή μας πεινάει και διψάει για το Βασιλιά πού είναι φίλος του καθενός από μάς, για το Βασιλιά πού ή Βασιλεία Του είναι αιώνια και άπειρη, πού ή αγάπη Του για τον άνθρωπο είναι απροσμέτρητη. Τέτοιος Βασιλιάς είναι ό Κύριος Ιησούς Χριστός! Σ’ Εκείνον λοιπόν κραυγάζουμε όλοι μας: 'Ωσαννά! Ωσαννά!

Σ’ Εκείνον πρέπει ή δόξα κι ό ύμνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την όμοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/04/blog-post_5109.html