Εὐχή καί πλάνη, μέρος γ'

ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗ

μέρος γ΄

Προϋποθέσεις λοιπόν τῆς ἀπλανοῦς

νοερᾶς Εὐχῆς εἶναι:

• Ἡ ἀπενεργοποίησις τῶν παθῶν,
• ἡ ἐξάλειψίς τους,
• ἡ ἀπάθεια
• ὁ καλός καί διακριτικός Πνευματικός πατέρας.

Βέβαια, οἱ ἐργάτες τῆς Νοερᾶς ἀθλήσεως τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποκτοῦν ἀπλανῆ τήν πνευματική αἴσθησι τῶν ἐνεργουμένων θαυμαστῶν καί θεϊκῶν σημείων μέσα στήν καρδιά τους, ἀπό τό Πανάγιον Πνεῦμα, πού ἐνεργεῖ καί λαλεῖ μέσα σ᾿ αὐτήν τά πάντα. Ὅποιος ὅμως δέν μπορεῖ ν᾿ ἀναγνώση ἀπλανῶς τά ἐνεργήματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὐτός ὀφείλει νά ἔχει χίλιες προσοχές!!! διότι ἀκόμη μέσα του κυριαρχοῦν πλῆθος ἀδυναμιῶν, πού πρέπει νά μεταποιηθοῦν σέ ἀρετές, ἀλλιῶς θά βρίσκεται ἐκτεθειμένος σέ ἐνδεχόμενη πλάνη!

Μερικά ἐνδεικτικά σημάδια πλάνης, ἐφ᾿ ὅσον κυριαρχούμεθα ἀπό τό ἑωσφορικό πνεῦμα τῆς ὑπερηφανείας, τῆς περιεργείας καί τῆς κατακρίσεως, εἶναι:

Ὁ διάβολος ἐκτός ἀπό τήν προσπάθεια πού καταβάλλει, ὅταν προσευχώμεθα (ἰδίως κατά μόνας), νά μᾶς ἐξαπατήση, ὡς ἀστραπή, προξενῶντας ψεύτικο καί σκοτεινοχαρές φῶς καί ἀνύπαρκτους θορύβους, πού ὁμοιάζουν μέ φτερουγίσματα ἀγγέλων, προκαλεῖ ἐπίσης μία παράδοξη δροσιά στό κεφάλι ἤ φανταστική θερμότητα στό στῆθος, στήν κοιλιακή χώρα, στήν πλάτη, στά σπλάγχνα, ἀκόμη καί στίς ἀρτηρίες.

Ἄλλοτε πάλι μᾶς προσβάλλει μέ ἀπατηλές γλυκιές εὐωδίες ἤ καί γεύσεις, ὁπότε, ὑπό τήν πίεσι τῶν ἐνεργουμένων παθῶν, τίς πιστεύουμε ὡς βραβεῖα τῶν κόπων μας ἀπό τόν Θεό.

Ἐνθυμοῦμαι μία κοπέλα, 27 περίπου ἐτῶν, πού ἐφαίνετο εὐσεβής. Μέ τόν ἐκκλησιασμό της, τήν προσευχή της καί Τήν Ἐξομολόγησί της. Εἶχε δέ μέσα της τήν ἔφεσι νά ἐλεῆ, νά βοηθάη τούς πτωχούς καί νά περιποιῆται τούς ἀρρώστους, ἀλλά μέ ἕνα τρόπο φανερό καί ἐπιδεικτικό. Τυπική στίς νηστεῖες καί στίς προσευχές της, καί στήν ἐξομολόγησί της ὀλιγόλογη καί ὅπως φάνηκε χωρίς μετάνοια. Διάχυτος ἦτο ὁ αὐτοθαυμασμός της γιά τίς καλές της πράξεις καί τίς νυκτερινές της προσευχές. Τίς διακριτικές συμβουλές τοῦ Πνευματικοῦ της, ὅπως καί τίς προειδοποιήσεις του μᾶλλον τίς περιφρονοῦσε.

Μία νύχτα, ἐνῶ γύριζε στό σπίτι της, ὕστερα ἀπό μιά ἀγρυπνία, τήν πλησίασε ἕνας ἄγνωστος γκριζομάλλης, μέ μία μικρή γενειάδα, πού εἶχε τήν ὄψι γύφτου. Τῆς εἶπε λοιπόν μέ τό ὄνομά της:

• Δεσποινίς Κ...! (Ἀπόρησε αὐτή πῶς γνώριζε αὐτός ὁ ἄγνωστος κύριος τό ὄνομά της!) Κοίταξε! τῆς λέει, (καί ἀμέσως τῆς παρουσιάζει ἕνα ὡραῖο γαρύφαλλο), πᾶρε αὐτό τό γαρύφαλλο. Αὐτό τό λουλούδι εὐωδιάζει σάν τήν καρδιά σου. Νά τό βάλης στό εἰκονοστάσι. Κι ἐκεῖ κάθε βράδυ νά κάνης τήν προσευχή σου καί νά τό προσκυνᾶς, γιατί σοῦ ἀξίζει. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ καρδιά σου!

Τό πῆρε αὐτή ὅλο ἀπορία καί θαυμασμό, τό μύρισε καί πράγματι εὐωδίαζε τό γαρύφαλλο αὐτό! Καί προχώρησε γιά νά φύγη. Γύρισε ὅμως γιά νά τόν εὐχαριστήση, ἀλλά αὐτόν τόν κύριο δέν τόν εἶδε πουθενά.

Πῆγε στό σπίτι της, ἔβαλε τό γαρύφαλλο στό εἰκονοστάσι καί κάθε βράδυ ἀλλά καί ὅλη τήν ἡμέρα, ἀπολάμβανε μιά εὐωδία, ἡ ὁποία σκορπιζόταν σ᾿ ὁλόκληρο τό δωμάτιο. Τό γεγονός αὐτό μοῦ τό ἀνέφερε ὕστερα ἀπό ἀρκετές ἡμέρες καί τῆς εἶπα ὅτι:

• Αὐτός πού εἶδες, ἦτο διάβολος σεσαρκωμένος! Καί σοῦ συνέβη αὐτό ἐπειδή ἔπεσες σέ πλάνη ἐξ αἰτίας τῶν λογισμῶν τῆς ὑπερηφανείας, τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῆς κενοδοξίας σου, γιά τίς δῆθεν καλές πράξεις πού κάνεις.

Τήν συμβούλευσα νά πάρη τό γαρύφαλλο ἀπό τό εἰκονοστάσι καί νά μοῦ τό φέρη στήν ἐκκλησία, νά τό δῶ κι ἐγῶ. Πράγματι, πῆγε ἀμέσως στό σπίτι της, πῆρε τό γαρύφαλλο καί ξεκίνησε νά τό φέρη στόν ναό.

Στόν δρόμο ὅμως τό γαρύφαλλο μαράθηκε! Καί γιά τήν ἀκρίβεια ἄρχισε νά μυρίζη ἀπαίσια, ὁπότε τό πέταξε καί ἦρθε νά μέ βρῆ στήν ἐκκλησία.

• Φοβήθηκα, μοῦ εἶπε, γιατί, ἐνῶ τό λουλούδι ἦτο ὁλοζώντανο καί εὐωδίαζε, ὅταν τό ἔβγαλα ἀπό τό εἰκονοστάσι γιά νά τό φέρω σέ σᾶς, ὄχι μόνο μαράθηκε ἀλλά καί βρωμοῦσε κιόλας! Ἔτσι τό πέταξα! Βλέπεις, συνέχισε, μέ τιμώρησε ὁ ἄγγελός μου πού δέν τόν ἄκουσα!
• Δέν ἦτο ἄγγελος, τῆς ἀπάντησα, διάβολος ἦτο!!!

Καί γιά ὧρες προσπαθοῦσα νά τήν βγάλω ἀπό τήν πλάνη της, ἀλλά ἦτο ἀμετάπειστη. Στό τέλος ἔφυγε ἐντελῶς ἀπότομα, νευριασμένη καί μουτρωμένη.

Ἔκτοτε, ἄν καί πέρασαν χρόνια, δέν ξαναφάνηκε παραγγέλλοντάς μου ὅτι δέν ἔχει πλέον ἀνάγκη ἀπό τήν Ἐξομολόγησι· καί ὅτι ὅλα τά προβλήματα τά τακτοποιεῖ μόνη της μπροστά στίς εἰκόνες καί πορεύεται στήν ζωή της σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες πού παίρνει ἀπ᾿ εὐθείας ἀπό τήν Παναγία!!! (Τό ἀποτέλεσμα βέβαια, ἄν δέν διορθωθῆ καί δέν ἀπαρνηθῆ τίς πλάνες της θά εἶναι ὁπωσδήποτε γι᾿ αὐτήν οἰκτρόν) (Προσωπικές σημειώσεις τοῦ 1984).

Οἱ ἐγωϊστές, οἱ ὑπερήφανοι, οἱ κενόδοξοι, οἱ “ξερόλες” δέν εἶναι ποτέ πρᾶοι, ἥρεμοι, ταπεινοί οὔτε καί σ᾿ αὐτές τίς κινήσεις τοῦ σώματος. Ἀνυπόμονοι, ἀνήσυχοι, κοιτάζουν ψηλά, μέ χαμένο τό βλέμμα τους ἤ στρέφονται κάθε τόσο δεξιά-ἀριστερά. Μερικές φορές ὁμιλοῦν καί κινοῦνται ὑπεροπτικά καί ἀπαιτοῦν τήν ὑπακοή καί τήν προσοχή τῶν πλησίον τους καί ἄλλοτε πάλι συζητοῦν τόσο ξεψυχισμένα, πού δείχνουν φανερά τήν ἐσωτερική τους ὑποκρισία.

Ἄλλη ὁμάδα πλανεμένων εἶναι ἐκεῖνοι πού, ὅταν εἶναι ἀπομονωμένοι, σταματοῦν τίς προσευχές τους καί ἀρχίζουν νά μιλοῦν μόνοι τους μέ ἔντονες χειρονομίες διδάσκοντες ἤ καί ἐπιπλήττοντες στήν φανταστική παρουσία πολλῶν προσώπων. Σέ μερικές περιπτώσεις, ἐνῶ προσεύχονται, ἀρχίζουν καί σταυρώνουν ὄχι μόνο τά σημεία τοῦ ὁρίζοντος ἀλλά καί κάθε ἀντικείμενο πού ὑπάρχει μέσα στό δωμάτιο, ἐνῶ σέ ἄλλους δημιουργεῖται ἔντονη ἀνεξέλεγκτη τρεμούλα στούς ὤμους καί στά χέρια.

Ἄλλοι πάλι, ὅταν ἀκοῦνε κάποιο Πνευματικό νά ὁμιλῆ, ἀνοίγουν τό στόμα τους καί χάσκουν ἤ καί ψευτορριγοῦν. Μερικοί πάλι δέν μποροῦν οὔτε νά καθίσουν οὔτε νά σταθοῦν ἀκίνητοι ἔστω καί γιά πέντε λεπτά, ὁπότε κινοῦν τά χέρια τους καί ξύνονται. Ἀκόμα καί τό χαμόγελό τους εἶναι σπαστικό ἤ ἀμήχανο.

(Ὅλα τά ἀνωτέρω, καθώς καί ἄλλα πού δέν διακρίνονται εὔκολα, αὐτά καθ᾿ ἑαυτά, δέν εἶναι ἁμαρτωλά, ἀλλά ἀποτελοῦν κάποιες φανερές ἐνδείξεις ὑπερηφανείας καί περιεργείας τοῦ νοῦ, σέ κάποιους πού ἐργάζονται τήν μονολόγιστη Εὐχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» ἀποκαλύπτοντας τήν ἀκαταστασία τῶν κρυφῶν ἐπιθυμιῶν γιά οὐράνιες ἀποκαλύψεις καί θεία Γνῶσι! Καί κάτι ἄλλο πολύ φανερό: ὑπάρχει ἀντίδρασι στά λόγια τους! Εὔκολα ἀντιλέγουν μέ νεῦρα καί φωνές, ὑποστηρίζοντας ὅτι ὁ θυμός τους εἶναι ἡ δικαία ὑπεράσπισις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.)

Ὑπάρχουν καί κάποιοι ἄλλοι, πού ἔχουν μέν μιά φαινομενική ἀταραξία ἤ καί φήμη γιά τήν πνευματικότητά τους, ὅτι δῆθεν εἶναι προορατικοί καί διορατικοί, ἀλλά ἀδυνατοῦν παντελῶς νά λύσουν διαφορές δύο προσώπων ἤ νά εἰρηνεύσουν λογισμούς ἤ νά καταπαύσουν ταραγμένες συνειδήσεις. Ὁπότε, ἐν καιρῷ, ἀποκαλύπτεται ὁ σκοτισμός τοῦ νοῦ τους, ἡ σύγχυσις τῶν νοημάτων καί ἡ ἔλλειψις διακρίσεως πνευμάτων στόν ἀόρατο πόλεμο τῶν δαιμόνων.

Βέβαια, ὑπάρχουν καί πολλές ἄλλες, φανερές καί μή, ἀποδείξεις πλάνης πού ἡ διακριτική πεῖρα τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων καί Γερόντων γνωρίζει. Κι αὐτό γιατί ἡ κάθε περίπτωσις τοῦ ἑκάστοτε προσώπου μπορεῖ νά εἶναι μιά ἰδιάζουσα μορφή πλάνης (ὅπως οἱ γνωστές ὁμάδες τῶν λεγομένων “φωτισμένων” ἤ τῶν αἱρετικῶν Πεντηκοστιανῶν.)

Νά, λοιπόν, γιατί εἶναι ἀπαραίτητος ὁ ἀπλανής ὁδηγός στήν ἐργασία τῆς Νοερᾶς προσευχῆς! Διότι πολλά εἶναι τά παράδοξα πού μποροῦν νά συμβοῦν καί τά ὁποῖα θά πρέπει ἀπαραιτήτως καί ἀμέσως νά ἐκτίθενται στόν Πνευματικό πατέρα καί ὁδηγό. Μέχρι ὅμως νά τόν βροῦμε, ταπεινή μου γνώμη εἶναι νά σταματήσουμε νά λέμε τήν Εὐχή, εἴτε μέ τό στόμα λέγεται αὐτή εἴτε νοερά, καί ἀμέσως νά κάνουμε μερικές στρωτές μετάνοιες, ζητῶντας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά νά μᾶς φυλάξη ἀπό τίς παγίδες τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων. Καί ἐάν ἔπειτα διαπιστώσουμε ὅτι μᾶς σκέπασε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί μποροῦμε, τότε κάνουμε σταυρωτό κομποσχοίνι καί διαβάζουμε Καινή Διαθήκη, ἀναμένοντας ἀσφαλῶς μέ τήν πρώτη δοθεῖσα εὐκαιρία νά τά ἐκθέσουμε στόν Πνευματικό.

Τῷ Θεῷ πρέπει δόξα τώρα καί πάντοτε καί
στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!

συνεχίζεται...

Ἀπό τό βιβλίο: " Ἡ «Εὐχή μέσα στόν κόσμο "

Πρωτ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

Ἐκδ. Γ. Γκέλμπεσης