Πότε στέλνει ὁ Θεός τήν Χάρι Του

 «Δέν στέλνει ὁ Θεός τό Ἅγιο Του Πνεῦμα σ’ αὐτόν πού δέν καθάρισε τόν ἑαυτό του ἀπό τά πάθη, διά μέσου σωματικῶν καί ἠθικῶν πράξεων», μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, στόν ἐνδέκατο συνοπτικό του λόγο περί Πνευματικῆς γνώσεως.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος καθαρισθῇ ἀπό τά πάθη μέ σωματικές καί ἠθικές πράξεις, τότε τοῦ δίδεται ἡ Θεία Χάρις.

Δέν δίδεται ἐνωρίτερα, ἐπισημαίνει πάλι ὁ Ἅγιος Πέτρος, ἀπό φιλανθρωπία. Ἄν τοῦ δινόταν, ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀκόμη δοῦλος τῶν παθῶν εὔκολα  θά μποροῦσε νά παρεκκλίνῃ. Θά πρόσθετε ἔτσι, μία ἀκόμη ἁμαρτία, τήν ἀπόρριψι τῆς Χάρης, πού δέχθηκε μέ τήν ἐπιφοίτησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ ἦταν ἀνέτοιμος.

Ὅταν χρονίσῃ ὁ ἄνθρωπος στήν ἄσκησι, διδάσκει ὁ Ἅγιος Πέτρος, ὅταν γίνῃ κάθαρσις τοῦ σώματος ἀπό τήν κατ’ ἐνέργειαν ἁμαρτία καί ὅταν ἐπιτευχθῇ ἡ κάθαρσις τῆς ψυχῆς ἀπό κάθε ἐπιθυμία καί θυμό· ὅταν ἐπέλθῃ καλή κατάστασις τῶν ἠθῶν, ὥστε τίποτε νά μή πράττῃ ὁ ἄνθρωπος ἀντίθετο μέ τό θέλημα τοῦ νοῦ μέσῳ τῶν αἰσθήσεων, καί ὅταν δέν συγκατατίθεται ἀπό μέσα του γιά κάτι τέτοιο, ὅταν ὑποταχθῇ ὁ ἄνθρωπος στόν ἑαυτό του, τότε ὁ Θεός μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού τοῦ δίδει, τοῦ ὑποτάσσῃ τά πάντα χαρίζοντάς του τήν ἀπάθεια.

 Ἡ ὑποταγή τοῦ ἀνθρώπου στόν ἑαυτό του, ἡ κάθαρσι ἀπό τά πάθη, δηλαδή ἡ ἀπελευθέρωσι τοῦ καλοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπό τά δεσμά πού χάλκεψε ὁ πονηρός σέ συνεργασία μέ ἐμᾶς, αὐτή φέρνει τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ ἐμᾶς.

Τά πάθη μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν ἀληθινό καλό ἑαυτό μας. Μᾶς χωρίζουν ἑπομένως καί ἀπό τόν Θεό καί τόν πλησίον. Γιά νά βρῇ κάποιος τόν Θεό, ἤ μᾶλλον γιά νά τόν βρῇ ὁ Θεός, θά πρέπει πρῶτα ὁ ἄνθρωπος νά βρῇ τόν ἑαυτό του, νά εἶναι ὁ ἑαυτός του, νά ἀποβάλῃ τό  ἀπαίσιο προσωπεῖο τῶν παθῶν.

Τά πάθη ὑποδουλώνουν τόν ἄνθρωπο στήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί τόν θάνατο. Ὁ ἐμπαθής ἄνθρωπος ζεῖ μέ τήν ὑποκρισία, τό ψέμμα, τήν ἀπάτη. Ἔχοντας χάσει τόν ἀληθινό καλό ἑαυτό του, προσπαθεῖ νά προσαρμόζεται κάθε φορά στό περιβάλλον. Αὐτό συμβαίνει ἐπειδή εἶναι δοῦλος τῆς ἀνθρωπαρέσκειας, τῆς φιλαυτίας, τῆς φιληδονίας καί τῆς φιλαργυρίας.

Ζεῖ ὁ ἐμπαθής ἄνθρωπος ἕναν ἐσωτερικό διχασμό καί μία ἀσυνέπεια μεταξύ τῆς καλῆς θέλησης τοῦ νοός του ἀφ’ ἑνός καί τῆς πράξης, δηλαδή τῶν ἐνεργειῶν του ἀφ΄ ἑτέρου. Ἐνῶ θέλει τό καλό πράττει τό κακό ἐξ αἰτίας τῶν παθῶν.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποβάλλει τά διάφορα προσωπεῖα τῶν παθῶν, τότε γίνεται ἀληθινά ὁ ἑαυτός του. Τότε μπορεῖ νά ὑποταχθῇ στόν καλό ἑαυτό του καί τότε ἡ Χάρις τόν ἐπισκέπτεται, τόν βοηθεῖ, ὁλοκληρώνει τήν κάθαρσι, τόν φωτίζει. Τότε ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει γίνει πλέον Αὑτοκράτωρ, δηλαδή κρατεῖ ἑαυτόν, πού ἔχει ὑποτάξει τόν ἑαυτό του, γίνεται κατοικητήριο τῆς Θείας Χάρης. Τότε καί ἡ Χάρις τοῦ ὑποτάσσει τά πάντα, δωρίζοντάς του τήν ἀπάθεια.

Ἑπομένως δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἔρθῃ σέ ἀληθινή κοινωνία μέ τή Θεία Χάρη, τό Ἅγιο Πνεῦμα, μέ τόν Θεό καί ἑπομένως μέ τήν Ἐκκλησία καί μέ τόν κάθε πλησίον ἄν δέν καθαρισθῇ ἀπό τά πάθη του.

Ἡ ἔνταξι καί παραμονή τοῦ πιστοῦ στήν ἐν Χριστῷ κοινωνία, δηλαδή στήν Ἐκκλησία, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός, δέν γίνεται παρά διά τῆς καθάρσεως ἀπό τά πάθη.

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ὑπηρετεῖ τά πάθη, δέν δέχεται τήν ἐπίσκεψι τῆς Θείας Χάριτος καί εἶναι σέ μία προβληματική σχέσι μέ τήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ δέν τρέφεται μέ τούς ζωογόνους χυμούς τῆς Θείας Χάρης.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποβάλῃ τά πάθη του διά τῆς ἀσκητικῆς καί μυστηριακῆς ζωῆς ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία τότε δέχεται τήν Θεία Χάρι καί φθάνει στήν ἀπάθεια δοξάζοντας τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό, τόν Πατέρα καί τόν Υἱό καί τό Πανάγιον Πνεῦμα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/