Εὐχή εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον

ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

(Ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ)

Διά στίχων κατ᾿ ἀλφάβητον.

Ἀνεσπέρου φωτός ἡ Γεννήτρια,

ἐξαγγέλλοντι πρόσχες μοι δέομαι.

Βεβορβόρωμαι γάρ καί ρερύπωμαι

καί ζοφώδης ὁ τάλας γεγένημαι.

Γῆν ἐμίανα, οἴμοι, ὁ ἄθλιος,

ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις μου, Δέσποινα.

Διά τοῦτο, βοῷ νῦν στενάζουσα

κατ᾿ ἐμοῦ πρός κριτήν τόν ἀδέκαστον.

Ἐπιφέρουσα, οἴμοι, καί μάρτυρας,

οὐρανόν σύν τοῖς ἄστροις καί ἥλιον.

Ζάλη δέ λογισμῶν μέ κατέλαβε

καί βυθίζει λοιποῦ πρός ἀπόγνωσιν.

Ἡ ψυχή μου τῷ τρόμῳ συνέχεται,

ἀναμένουσα, φεῦ, τήν ἀπόφασιν.

Θεοτόκε, τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου,

ἐπί σέ ἀνεθέμην ὁ ἄθλιος.

Ἴδε πόσης αἰσχύνης πεπλήρωται,

τοῦ οἰκέτου σου, οἴμοι, τό πρόσωπον.

Καί δυσώπει ἀπαύστως, ὅν ἔτεκες·

οἰκτιρῆσαι κἀμέ τόν ἀνάξιον.

Λῦσον μόνη δεσμούς τούς ἀλύτους μου,

λυτρωτήν ἡ τῷ κόσμῳ κυήσασα.

Μελανθέντα καί σκότος γενόμενον,

μετανοίας με δάκρυσι λεύκανον.

Νεκρωθέντα πολλῇ ραθυμίᾳ με,

τήν ζωήν μου ἡ τέξασα ἔγειρον.

Ξενωθέντα Θεοῦ καί Ἀγγέλων με,

πρός αὐτούς ἐπανάγαγε αὖθις δε.

Ὅντως θαῦμα φρικτόν, πῶς ὑπέμεινε

τάς ἐμάς ἁμαρτίας ὁ Κύριος.

Πῶς εὐθύς εἰς πυθμένα τοῦ ᾅδου με

οὐ κατήγαγε ζῶντα τόν ἄθλιον.

Ράβδον πῶς οὐ κατέπεμψεν ἄνωθεν

ἀφανῶς ἤ ρομφαίαν πατάξαι με.

Σύ δέ πάντως ταῖς σαῖς παρακλήσεσι,

τήν ζωήν ἐδωρήσω μοι Δέσποινα.

Τήν ἐμήν ἐκζητοῦσα μετάνοιαν,

ἥν, αὐτή μοι παράσχου τῷ δούλῳ σου.

Ὑπεράγαθε· σύ γάρ καί τεῖχός μου

καί λιμήν καί ὀχύρωμα πέφυκας.

Φῶς μοι λάμψον τοῦ θείου προσώπου σου,

ἐν νυκτί ἀμελείας καθεύδοντι.

Χάρισαί μοι κατάνυξιν, Δέσποινα,

στεναγμούς ἀσιγήτους καί δάκρυα.

Ψυχικάς μου κηλίδας ἀπόπλυνον

καί Θεόν βροτοφόρον κυήσασα.

Ὡς βροτός θεοφόρος ὑπάρχουσα

καί Θεόν βροτοφόρον κυήσασα.

Ἴδοιμί σε Μαρία, πανάχραντε,

νοεροῖς ὀφθαλμοῖς καί χαρήσομαι.

Ὦ ἰσχύς, ὦ ἐλπίς ἀκαταίσχυντε,

ὦ ζωή, καί γλυκύ φῶς τοῦ δούλου σου.

Ἀπό γλώττης βεβήλου καί στόματος

ρυπαροῦ τήν εὐχήν ταύτην πρόσδεξαι.

Νῦν καιρός βοηθείας, καί σῶσόν με

ἐκ παθῶν καί πταισμάτων καί θλίψεων.

Ὅπως ἄν εὐχαρίστως δοξάζω σου,

γεγηθώς, τό πανάγιον ὄνομα.

Ὑπερύμνητε, δύνασαι· οἶδα γάρ,

πρός Θεόν, ὅσα θέλεις· ὅν ἔτεκες.

«Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσόν με»