Ἡ πρώτη ἐξορία, κεφ.γ' μέρος γ' (τελευταῖο)

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Τό γεγονός τῆς ἐξορίας τοῦ Πατριάρχου δέν ἦταν βέβαια δυνατό νά μείνη κρυφό. Ὅταν ἡ Βασιλεύουσα πληροφορήθηκε τί εἶχε συμβεῖ, παρουσίασε ὄψη ἐπαναστατημένης πόλης. Ἔβραζε παντοῦ ἡ ὀργή τοῦ λαοῦ. Στίς Ἐκκλησίες, στήν ἀγορά, στά λιμάνια, ἀκόμη καί μέσα στό παλάτι δέν ἄκουγες ἄλλη συζήτηση. Μάταια προσπαθοῦσαν οἱ πιό συντηρητικοί νά συγκρατήσουν τόν λαό, πού κύκλωσε τά ἀνάκτορα καί ὕψωσε φωνή διαμαρτυρίας γιά τήν μεγάλη αὐτή προδοσία τοῦ ἀρειανοῦ αὐτοκράτορα εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Δέν ἄργησε ν᾿ ἀρχίση τό αἱματοκύλισμα τῶν πιστῶν ἀπό τούς λογχοφόρους ἱππεῖς τοῦ βασιλιᾶ. Ποίμνιο καί Ποιμένας συνέπασχον. Ἀνέβαιναν μαζί τόν Γολγοθᾶ τους. Ἡ γενεά ἐκείνη, ἰσάξια τῶν προηγουμένων πού πάλαιψαν μέ τό τέρας τῆς εἰδωλολατρείας, πάλευε τώρα μέ τή “λερναία ὕδρα” τῶν αἱρέσεων.

Ἡ ἐξορία τοῦ ἱεροῦ Παύλου ἀντί νά κάμψη τό ἠθικό τῶν Ὀρθοδόξων, ὅπως περίμενε ὁ Κωνστάντιος καί οἱ σύμβουλοί του, ἀντίθετα ἀτσάλωσε τίς ψυχές καί ἐνέπευσε. Οἱ πιστοί ὁλόκληρης τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας – γιατί ἡ εἴδηση σύν τῷ χρόνῳ διαδόθηκε παντοῦ – πῆραν θέση πνευματικῆς μάχης. Ἰδιαίτερα γιά τούς Ὀρθοδόξους χριστιανούς τῆς βόρειας Μ. Ἀσίας σήμαινε συνεγερμό ὁ γολγοθᾶς τοῦ ἡρωϊκοῦ Πατριάρχη καί ἔγινε ἀφορμή νά ἑτοιμαστοῦν κι ἐκεῖνοι γιά τούς ἀγώνες ὑπέρ τῆς Πίστεως, οἱ ὁποῖοι δέν φαίνοναν νά εἶναι μακρυά.

Στόν Πόντο ὕστερα ἀπό λίγα χρόνια, πού ἐξαπλώθηκε ὁ διωγμός ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων, ἀναδείχθηκαν ἔνδοξοι Μάρτυρες καί ὁμολογητές. Τό λογικό ποίμνιο ἐπίσης τῆς Καπαδοκίας τά βλέμματα τά εἶχε στραμμένα πρός τή Βασιλειάδα τῶν πόλεων καί τόν Πνευματοφόρο Παῦλο. Ἦταν τό ποίμνιο αὐτό, τό ὁποῖο θά ἐποίμανε καί θά ἐπόπτευε ὕστερα ἀπό λίγες δεκαετίες τό ἄγρυπνο μάτι τοῦ Μεγάλου Καππαδόκου Βασιλείου, τοῦ ἀετοῦ αὐτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, πού ἔμελλε νά πάρη τήν ἱερή σκυτάλη τῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγώνων ἀπό τό μεγάλο ἀγωνιστή τῆς Ἀλεξανδρείας, τόν Ἀθανάσιο καί ἀπό τόν Ἱερομάρτυρα Παῦλο τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἀκριβῶς αὐτά τά χρόνια, πού “θηριομαχοῦσε” ὁ Παῦλος μέ τά θηρία τοῦ ἀρειανισμοῦ καί τῶν Πνευματομάχων, τόν ἱερό Βασίλειο τόν ἑτοίμαζε ὁ Θεός μέσα στό θεῖο ἐργαστῆρι τῆς Προνοίας Του γιά τόν μεγάλο προορισμό του. Ὅταν ὁ Βασίλειος σπούδαζε γιά ἕνα μικρό χρονικό διάστημα (γύρω στό 346 μέ 347 μ. Χ.) στήν Κωνσταντινούπολή κοντά στόν φημισμένο διδάσκαλο Λιβάνιο, ὁ Παῦλος ἦταν ἐξόριστος γιά δεύτερη φορά κατά τή διάρκεια τῆς μαρτυρικῆς Πατριαρχίας του.

Ποῦ νά ἤξερε τότε ὁ νεαρός Βασίλειος πώς μετά ἀπό μερικά χρόνια θά γινόταν ὁ ἴδιος ὁ κυριώτερος ὑπέρμαχος τῆς Πίστεως σ᾿ Ἀνατολή καί Δύση. Ἀλλά καί ποῦ νά ἤξερε ὁ θεῖος Παῦλος τί διάδοχο ἑτοίμαζε ὁ Θεός γιά τούς ἀγῶνες τῆς Ὀρθοδοξίας.

Πραγματικά Μέγα...

συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ”

Διατίθεται εἰς τήν Ἱεράν Μονήν

Παναγίας Βαρνάκοβας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος

Εὐπάλιον – Δωρίδος