Τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, μέρος γ'

“Τάς θύρας, τάς θύρας!...

Μετά τήν ἐκφώνησι αὐτή ἀρχίζει ἡ ἀπαγγελία τῆς ὁμολογίας:

“Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα...

Πιστεύω καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν...

Πιστεύω καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον...

Πιστεύω καί ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν...

Πιστεύω εἰς μίαν ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν...

Πιστεύω καί προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν...

Πιστεύω καί εἰς τήν ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν. “

Ἀποκαλύπτονται τά Τίμια Δῶρα καί κινεῖται τό κάλυμμα τοῦ “Ἀέρος”, ἐνῶ συγχρόνως ἀπαγγέλλεται τό ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ἀφ᾿ ἑνός μέν γιά νά δηλωθῆ ὁ θρίαμβος τῆς πίστεως, τῆς Ἀναστάσεως ἐκ τῶν νεκρῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέ τά σημεῖα τοῦ σεισμοῦ, τοῦ κυλίσματος τοῦ λίθου καί τοῦ κενοῦ μνημείου, καί ἀφ᾿ ἑτέρου γιά νά ἀποκαλυφθῆ στήν Στρατευομένη Ἐκκλησία ὁ ἀκατάληπτος καί ἀπερίγραπτος κατά τήν Θεότητα Χριστός Κύριος.

Διά μέσου τῶν Τιμίων Δώρων, δηλαδή μέ τήν ἐνανθρώπησί Του καί τήν φρικτή Του Θσία, γνωρίζεται Κύριος ὁ Θεός, τόσον, ὅσον Ἐκεῖνος θέλει νά ἀποκαλυφθῆ στίς καρδιές μας μετά τή Θεία Κοινωνία. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ γίνεται σ᾿ ἐμᾶς φανερή μέ σεισμό, σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου: “Καί ἰδού σεισμός ἐγένετο μέγας· ἄγγελος γάρ Κυρίου καταβάς ἐξ οὐρανοῦ προσελθών ἀπεκύλισε τόν λίθον ἀπό τῆς θύρας.”¹

Φρικτά Μυστήρια δηλώνουν οἱ ἁπλές αὐτές κινήσεις τῶν Λειτουργῶν Ἱερέων, ὅταν ξεσκεπάζουν τά Τίμια Δῶρα καί κινοῦν τόν “Ἀέρα” πάνω ἀπ᾿ αὐτά. Πότε θά ἀποκτήσουμε λειτουργική συνείδησι, γιά νά καταλαβαίνουμε τό γίνεται μέσα στόν Ναό μας;

Τό “ΠΙΣΤΕΥΩ”, ὅταν βροντοφωνῆται ὁμαδικά ὅπως στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, δηλώνει ὅτι δέν εἶναι ψεύτικο, σάν τά πολλά “πιστεύω” τῶν ἐθνῶν καί τῶν ἀπίστων, ἀλλά “πιστεύω” ἀληθινό, ζωντανό, αἰώνιο!

Κάποτε, σ᾿ ἕνα χωριό, λειτουργοῦσε ἕνας εὐλαβής ἱερεύς σ᾿ ἕνα παλαιό ἐξωκκλήσι, πολύ χαμηλοτάβανο. Εἶπε: “Τάς θύρας, τάς θύρας· ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν”, πῆρε στά χέρια τό ἱερό Κάλυμμα τοῦ “Ἀέρα “ καί ἄρχισε νά τό κινῆ πάνω ἀπό τά Τίμια Δῶρα, ἐνῶ ὁ ψάλτης ἔλεγε τό “Πιστεύω”.

Ξαφνικά ἀπό τό ταβάνι τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, πού ἦταν χαμηλό, ἔπεσε μιά σαύρα... Καί ποῦ ἔπεσε; Ποῦ λέτε; Μέσα στό Ἅγιο Ποτήριο!!!... Ἡ σαύρα πνίγηκε. Ἀτάραχος ὅμως ὁ παππούλης αὐτός συνέχισε τή Θεία Λειτουργία, σάν νά μή συνέβη τίποτε!!!

Κοινώνησε αὐτός, κοινώνησε καί δυό-τρεῖς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τελοῦσαν καί τή Θεία Λειτουργία στό ἐξωκκλήσι, καί στό τέλος... – Δόξα στό ὄνομα Σου, Κύριε! Δόξα στήν πίστι ἐκείνου τοῦ ἀνωνύμου ἱερέως! – κατέλυσε τήν Θεία Κοινωνία, τρώγωντας καί τήν σαύρα!!!...

Μάλιστα! Ἔφαγε τήν σαύρα, πού εἶχε ποτισθῆ ὅμως μέ τό Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ... Πῶς νά μή θαυμάσης αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν πίστι! Πῶς νά μήν ὑποκλιθῆς μπροστά στήν εὐλάβεια ἑνός τοιούτου Λειτουργοῦ Ἱερέως! Ὁλοζώντανο τό θαῦμα!... (Κι ὕστερα μᾶς λένε ὅτι μεταδίδονται μικρόβια!...) Πῶς νά μή γονατίσης καί ν᾿ ἀσπασθῆς τά πόδια τοῦ ἀνωνύμου αὐτοῦ ἱερέως, πού ὡμολόγησε τόσο ἄφοβα καί μέ τόσο ζωντανή πρᾶξι τήν πίστι του πρός τόν Χριστό κατά τήν φρικτή Κατάλυσι τῆς Θείας Κοινωνίας, ἐκείνης τῆς ἀξέχαστης γι᾿ αὐτόν Θείας Λειτουργίας²!

συνεχίζεται...

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ”

Πρωτ. π. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

1Ματθ. Κη΄: 2.


2Παρασκευοπούλου Γερβ. Ἀρχιμ., “Ἐρμηνευτική ἐπιστασία...“, ὅ. π., σελ. 199.