Τό σύμβολο τῆς πίστεως, μέρος β'

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

μέρος β΄

“Τάς θύρας, τάς θύρας!...

Φωνάζοντας ὁ ἱερεύς “τάς θύρας, τάς θύρας...” ἀλληγορικά προτρέπει νά προσέξουμε τίς αἰσθήσεις μας, τό μυαλό μας, τίς σκέψεις μας, διότι διά μέσου αὐτῶν περνᾶ ὁ θάνατος. Τό βεβαιώνει καί ἡ Ἁγία Γραφή: ὁ θάνατος εἰσέρχεται “διά τῶν θυρίδων”¹. Οἱ “θυρίδες” εἶναι οἱ αἰσθήσεις τοῦ ἀνθρώπου καί οἱ λογισμοί του. Εἶναι ἔγκλημα νά εἴμεθα μέσα στό Ναό καί τό μυαλό μας νά ταξιδεύει ἀκόμα καί σέ πονηρές παραστάσεις. Κλείσιμο λοιπόν καί σφράγισμα ὅλων τῶν αἰσθήσεων διά τῆς προσοχῆς καί προσευχῆς “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”.

Ἄν ὁ χριστιανός πού ἐκκλησιάζεται, καταφέρη ν᾿ ἀπομονωθῆ ἀπό τόν ὑλικό κόσμο, πού τόν περιβάλλει, τότε μπορεῖ – μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος – νά φθάση (ἐν ἐκστάσει ψυχῆς) στή θέα τῆς Θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας καί τῶν ἀπορρήτων μυστηρίων τοῦ Θεοῦ.....

“Ἐν σοφία πρόσχωμεν.”

Τί νά προσέξουμε; Σέ ποιά “σοφία” νά συγκεντρώσουμε τήν προσοχή μας; Στή “σοφία” τοῦ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, στό “ΠΙΣΤΕΥΩ”! Τό ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ εἶναι μιά προσφορά τῆς δικῆς μας ἀνθρωπίνης σοφίας στή σοφία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ἀπάντησις τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας τῶν πιστῶν στό γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου. Εἶναι μία εὐχαριστήριος ὁμολογία τοῦ ἀνθρώπου γιά τή δωρεά τῆς σωτηρίας του μέσῳ τῆς θείας Διδασκαλίας, τῆς Σταυρικῆς Θυσίας, τῆς Ταφῆς, τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Ἀναλήψεως καί τῆς ἐνδόξου Δευτέρας Αὐτοῦ Παρουσίας.

“ Ἡ ὁμολογία τοῦ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, πού γίνεται ἀπό ὅλους, προδηλώνει τή μυστική εὐχαριστία, πού θά κάνουμε στήν ἄλλη ζωή, γιά ὅλους ἐκείνους τούς θαυμαστούς λόγους καί τρόπου, μέ τούς ὁποίους ἡ πάνσοφη Πρόνοια τοῦ Θεοῦ φρόντισε νά μᾶς σώση. Μέ τήν εὐχαριστία αὐτή οἱ ἄξιοι παρουσιάζουν τόν ἑαυτό τους νά εὐγνωμονῆ γιά τή θεία εὐεργεσία².”

Αὐτή ἡ ὁμολογία εἶναι προσωπική καί ὑπεύθυνη πρᾶξις στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Εἶναι ἡ αἰτία τοῦ μαρτυρίου καί τῶν διωγμῶν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ὅλοι, ὅσοι θέλουν νά ζήσουν μέ συνέπεια “ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ”, θά διωχθοῦν³. Θά διωχθοῦν ἀπό ἐξωτερικούς καί ἀπό ἐσωτερικούς ἐχθρούς τῆς πίστεως ἀπό εἰδωλολάτρες καί ἀπό αἱρετικούς, ἀπό ἀθέους καί ἀπίστους.

Γύρω στό 1950 πήγαμε μέ τά Κατηχητικά Σχολεῖα τῆς Δράμας στό Πράβι Καβάλας, τή σημερινή Ἐλευθερούπολι. Τό ἀπογευματάκι ἔγινε μιά ἐκδήλωσις ἐκεῖ, μέ τραγούδια, τοπικούς ἑλληνικούς χορούς, χριστιανικά σκέτς κ.ἄ. Ἐγώ κάθησα κάπου κοντά σέ κάποιους παππούληδες. Μέ τραβοῦσε τό ράσο λιγάκι...

Παρακολουθοῦσε ὅλο τό χωριό τίς ἐκδηλώσεις.

Σέ μιά στιγμή λέγει ὁ ἱερεύς, πού καθόμουν δίπλα του, γυρίζοντας σέ μένα:

• Δέν θά ἦταν καλύτερα, νά μαζεύαμε ὅλους αὐτούς τούς νέους, πού εἶστε τόσοι πολλοί, καί νά λέγαμε κάτι ἀπό τή Θεία Λειτουργία; Γιατί συμβαίνουν τόσα φοβερά ἐκεῖ μέσα καί οἱ χριστιανοί μας, οἱ πιστοί μας, μικροί καί μεγάλοι, δέν τά γνωρίζουν.
• Ἔχετε δίκιο, παππούλη, τοῦ εἶπα. Τέτοια πράγματα μᾶς λέγει καί ὁ Γέροντας ἀπό τή Σίψα. (Ἐννοῶντας τόν π. Γεώργιο Καρσλίδη (σημερινό Ἅγιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.).)
• Ἄ, τόν ξέρεις;
• Τόν ξέρω! Πεῖτε μου, ὅμως, σᾶς παρακαλῶ, πάτερ μου, κάτι φοβερό ἀπό τή Θεία Λειτουργία. Ἐδῶ στό Πράβι λειτουργεῖτε ἤ εἶσθε σέ κάποιο χωριό ἐδῶ γύρω;
• Ὄχι ἐδῶ, ἀπάντησε, ἀλλά στήν Νικήσιανη.

Μοῦ εἶπε λοιπόν ὁ π. Ἰωάννης (ἔτσι λεγόταν ὁ παππούλης):

• Ἔβλεπα γραμμένο μέσα στίς Εὐχές τῆς Θείας Μεταλήψεως, καθώς καί σέ πολλές Εὐχές τῆς Θείας Λειτουργίας καί σέ ἄλλες Ἀκολουθίες, ὅτι ὁ Θεός εἶναι “πῦρ καταναλῖσκον” καί ἀλλοίμονο σ᾿ αὐτούς πού κοινωνοῦν ἀναξίως. Καταφλέγει τούς πάντες! Ἐνῶ στόν ἄξιο καίει τήν ἁμαρτία καί καταφλέγει τόν διάβολο. Καί δέν μποροῦσα νά καταλάβω πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Θεός νά εἶναι φωτιά· καί τόν μέν ἄξιο νά φωτίζη, νά χαϊδεύη, τόν δέ ἀνάξιο νά κατακαίη. Δέν μποροῦσα νά τό καταλάβω καί τό εἶχα γιά πολύ καιρό ἀπορία.

Σέ μιά Θεία Λειτουργία, μετά τόν Καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων, ὅταν σηκώθηκα, βλέπω ξαφνικά ἀπό τό ἅγιο Ποτήριο νά βγαίνουν φωτιές, ἄσπρες φλόγες! Τρόμαξα, “γούρλωσα τά μάτια μου” καί ἔλεγα: “Θεέ μου, πᾶρ᾿ το τώρα αὐτό ἀπό δῶ, γιατί πῶς θά κοινωνήσω ὕστερα;” Καί σταμάτησα τή Θεία Λειτουργία καί δέν εἶπα τίποτε ἄλλο παρακάτω, μέχρι πού νά φύγη αὐτό.

Καί τελικά, ἐδέησε ὁ Καλός Θεός νά τό πάρη... Ἀπό τότε, τί νά πῶ...!

Δέν θά ἦταν πιό ὠφέλιμη αὐτή ἡ ἱστορία ἀπό ὅλα ὅσα γίνονται ἐδῶ, μέ τά τραγουδάκια καί τά σκετσάκια; κατέληξε ἐρωτῶντας ὁ πατήρ Ἰωάννης ἀπό τήν Νικήσιανη.

Δέν ἀπάντησα, γιατί τόν κοιτοῦσα μέ ἀνοιχτό τό στόμα ἀπό τό δέος⁴.

Ἀδελφοί μου, Πατέρες καί συλλειτουργοί καί σεῖς πιστοί χριστιανοί, κρίνετε μόνοι σας τά γεγονότα...

συνεχίζεται...

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ”

Πρωτ. π. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

1Ἱερ. 9 : 21.


2Ἁγ. Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Μυσταγωγία, Κεφ. ΙΕ, P.G. 91, 693 C ΚΑΊ 696 B.

3Β. Τιμ. Γ΄ : 12.


4Ἀπό τίς προσωπικές μου σημειώσεις.