«Ἡ πάλη μας δέν εἶναι μέ ἀνθρώπους ἀπό αἷμα καί σάρκα, ἀλλά μέ τίς ἀρχές καί τίς ἐξουσίες...»

 «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Τοῦ ἀββᾶ Κασσιανοῦ

Ὁ ἀββᾶς Σερίνος εἶπε ὅτι οἱ δαίμονες δέν κινοῦν ὅλοι μαζί ὅλα τά πάθη στούς ἀνθρώπους, ἀλλά τό κάθε πάθος ἔχει τά εἰδικά καί καθορισμένα πνεύματα πού τό κινοῦν. Ἄλλα δηλαδή εὐχαριστιοῦνται μέ τίς ἀκαθαρσίες καί μέ τούς μολυσμούς τῶν ἡδονῶν καί τίς δυσωδίες, ἄλλα μέ τίς βλασφημίες· ἄλλα χαίρονται μέ τήν ὀργή καί τή μανία, ἄλλα μέ τή λύπη, ἄλλα μέ τήν κενοδοξία καί ἄλλα μέ τήν ὑπερηφάνεια. Καί καθένα ἀπό αὐτά τά πνεύματα ἀγαπᾶ νά κινεῖ συνεχῶς ἐκεῖνο τό πάθος, τό ὁποῖο βλέπει ὅτι καί ἡ ψυχή τό δέχεται μέ εὐχαρίστηση.

Οἱ δαίμονες ἐπίσης δέν ἐνοχλοῦν οὔτε σπέρνουν τήν κακία τους σέ ὅλους ἐξίσου, ἀλλά διαφορετικά, καί ἀνάλογα μέ ὅ,τι ταιριάζει στήν περίσταση, στό πρόσωπο καί στόν τόπο. Καί μεταξύ τους εἴτε συνεργάζονται εἴτε, καμιά φορά, δίνουν σειρά ὁ ἕνας στόν ἄλλο, χωρίς βέβαια νά κρατοῦν συγκεκριμένη σειρά καί τάξη- γιατί, ὅπως λέει ἡ Γραφή, «θά ζητήσεις ἀνάμεσα στούς κακούς τή σύνεση καί δέν θά τή βρεῖς»¹, καί «οἱ ἐχθροί μας εἶναι ἀνόητοι»².

Ὡστόσο πρόσκαιρα συμφωνοῦν κάπως μεταξύ τους καθώς μᾶς πολεμοῦν, καί δίνουν τή σειρά τους ἀνάλογα μέ τήν περίσταση καί τόν τόπο, ὅπως εἴπαμε.

Γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά ξεγελιέται ἀπό τήν κενοδοξία καί τήν ἴδια στιγμή νά πυρώνεται ἀπό τήν ἐπιθυμία τῆς πορνείας·

οὔτε νά φουσκώνει ἀπό ὑπερηφάνεια καί νά ταπεινώνεται ἐξαιτίας τῆς γαστριμαργίας·

οὔτε νά ξεσπᾶ σέ γέλια καί καγχασμούς σάν τά μωρά καί συγχρόνως νά φουντώνει ἀπό τά κεντρίσματα τῆς ὀργῆς.

Ἀλλά εἶναι ἀπαραίτητο τό κάθε πονηρό πνεῦμα νά περιμένει τή σειρά του καί ἔτσι νά πολεμᾶ τόν ἄνθρωπο· καί ὅταν νικηθεῖ καί φύγει, δίνει σειρά γιά τή μάχη σέ ἄλλο πνεῦμα πιό δυνατό.

Πρέπει ἀκόμη νά ξέρουμε καί τοῦτο : ὅλοι οἱ δαίμονες δέν ἔχουν τήν ἴδια ἀγριότητα ἤ τήν ἴδια δύναμη, ἀλλά διαφέρουν, ἐκτός ἀπό τήν ἐνέργεια, καί στή δύναμη καί στό εἶδος τῆς ἐπιθυμίας. Τούς ἀθλητές δηλαδή τοῦ Χριστοῦ πού ἀρχίζουν τόν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς καί εἶναι ἀκόμη ἀδύναμοι, τούς πολεμοῦν πιό ἀδύνατα πνεύματα· ὅταν ὅμως αὐτά νικηθοῦν, τά διαδέχονται σταδιακά δυνατότεροι ἀντίπαλοι. Γιατί ἄν ἡ δυσκολία τῆς πάλης δέν ἦταν ἀνάλογη μέ τήν ἀνθρώπινη δύναμη, κανένας ἀπό αὐτούς πού ἀγωνίζονται δέν θά μποροῦσε νά ἀντέξει τή φοβερή ἀγριότητα τῶν τέτοιων καί τόσο πολλῶν ἐχθρῶν. Οὔτε ἐπίσης θά μποροῦσε καθόλου νά ἀντισταθεῖ ὁ ἄνθρωπος στίς ἐπιθέσεις τους, ἄν στόν ἀγώνα αὐτό δέν βρισκόταν μπροστά ὡς φιλάνθρωπος μεσίτης καί ἀγωνοθέτης καί δικαστῆς ὁ Χριστός, ὁρίζοντας κάθε φορά τήν πάλη ἰσοδύναμη μέ τή δική μας δύναμη καί ἐμποδίζοντας καί ἀποστρέφοντας τίς ὑπερβολικές ἐπιθέσεις τῶν ἀντιπάλων καί μήν ἐπιτρέποντας νά δοκιμάσουμε πειρασμό πέρα ἀπό τή δύναμή μας, ὅπως λέει ἡ Γραφή, ἀλλά δίνοντας μαζί μέ τόν πειρασμό καί τή διέξοδο, ὥστε νά μποροῦμε νά τόν ἀντέξουμε³.

Αὐτή τήν πάλη πιστεύουμε ὅτι καί οἱ ἴδιοι οἱ δαίμονες δέν τήν ἐκτελοῦν χωρίς κούραση καί κόπο. Γιατί καί αὐτοί ἔχουν φροντίδα καί λύπη, καί μάλιστα ὅταν συμπλέκονται σέ μάχη μέ ἀνθρώπους δυνατούς καί ὑπομονετικούς καί ἀνυποχώρητους. Τοῦτο ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό αὐτά πού λέει ὀ Ἀπόστολος: «Ἡ πάλη μας δέν εἶναι μέ ἀνθρώπους ἀπό αἷμα καί σάρκα, ἀλλά μέ τίς ἀρχές καί τίς ἐξουσίες»⁴ κτλ., καί ἐπίσης: «Ἔτσι πυγμαχῶ, ὄχι σάν νά δέρνω τόν ἀέρα»⁵· καί ἀλλοῦ λέει: «Ἀγωνίστηκα τόν καλό ἀγώνα»⁶. Ὅπου λοιπόν ὑπάρχει ἀγώνας καί πάλη καί μάχη, ἀναγκαστικά ὑπάρχει φροντίδα καί κόπος καί πόνος καί στά δύο ἀντίπαλα μέρη. Καί ὅπως ἐμεῖς, ὅταν τούς νικήσουμε, χαιρόμαστε, ἐνῶ ὅταν νικηθοῦμε, λυπούμαστε,ἔτσι καί ἐκεῖνοι· ὅσες φορές μᾶς νικήσουν, εὐχαριστιοῦνται, ἐνῶ ὅποτε, παρά τίς πολλές τους προσπάθειες, δέν μᾶς καταβάλλουν, ἀλλά νικιοῦνται, πέφτει ἐπάνω τους ἡ ντροπή τῆς ἥττας πού περίμενε ἐμᾶς, καί τότε ἐπαληθεύεται αὐτό πού λέει ἡ Γραφή: «Ἡ κακία του θά πέσει ἐπάνω στό κεφάλι του»⁷, καί ἐπίσης: «Τό δόκανο πού ἔκρυψε, ἄς πιάσει τόν ἴδιο»⁸.

Ὅλα αὐτά τά γνώριζε καί ὁ Προφήτης Δαβίδ, καί βλέποντας μέ τά ἐσωτερικά μάτια αὐτόν τόν ἀόρατο πόλεμο. Καί ξέροντας ὅτι οἱ ἐχθροί χαίρονται μέ τήν πτώση μας, ἔλεγε στόν Θεό:

«Φώτισε τά μάτια μου, μήν τυχόν μέ πάρει ὕπνος πού ὁδηγεῖ στόν θάνατο, μήν τυχόν πεῖ ὁ ἐχθρός μου· “Τόν νίκησα”. Αὐτοί πού μέ πολεμοῦν θά χαθοῦν, ἄν πέσω»⁹.

Ἔλεγε ἐπίσης:

«Ἄς μή χαροῦν σέ βάρος μου αὐτοί πού μέ ἐχθρεύονται χωρίς λόγο.

Ἄς μήν ποῦν μέσα τους· “Μπράβο, μπράβο μας”, οὔτε νά ποῦν· “Τό κατάπιαμε”»¹⁰.

Καί ὁ Ἰερεμίας λέει:

«Ἄς ντροπιαστοῦν οἱ ἐχθροί μου, καί ἄς μήν ντροπιαστῶ ἐγώ. Ρίξε ἐπάνω τους ὅλη τήν ὀργή σου καί σύντριψέ τους μέ διπλή συντριβή»¹¹.

Γιατί πραγματικά οἱ δαίμονες συντρίβονται διπλά, ὅταν νικηθοῦν ἀπό ἐμᾶς: ἀπό τή μιά ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι κατορθώνουν τήν ἁγιοσύνη πού ἐκεῖνοι τήν εἶχαν καί τήν ἔχασαν, καί ἀπό τήν ἄλλη ἐπειδή, ἄν καί εἶναι πνεύματα, νικιοῦνται ἀπό τούς σάρκινους καί γήινους.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Εὐεργετινός τόμος α΄

Ἐκδόσεις: « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ »

1 Πρβ. Ησ. 56, 11.

2 Δευτ. 32, 31.

3Α΄ Κορ. ι΄ : 13.

4Ἐφ. στ΄: 12.

5Α΄ Κορ. θ΄ : 26.

6Β΄ Τιμ. Δ΄: 7.

7Ψαλμ. Ζ΄: 17.

8Ψαλμ. 34 : 8.

9Ψαλμ. 12 : 4-5.

10Ψαλμ. 34 : 24 – 25.

11Ἰερ. Ιζ΄: 18.